Ο θάνατος του υποκριτού
Σε μια πόλη ζούσε κάποιος με φήμη αγίου. Ολοι τον τιμούσαν και τον θαύμαζαν βλέποντας την ευσέβεια και την αρετή του. Εκείνος όμως διαρκώς παρώργιζε τονΘεό, γιατί δεν έδιωχνε τους πονηρούς και αισχρούς λογισμούς, και δεχόταν τις αμαρτωλές φαντασίες. Ετσι, ενώ εξωτερικά και φαινομενικά δεν αμάρτανε και παρουσιαζόταν στα μάτια των ανθρώπων σαν άγιος, εσωτερικά και πραγματικά ασελγούσε. Κάποτε αρρώστησε με μια σοβαρή ασθένεια και έφθασε στο θάνατο. Ολόκληρη τότε η πόλις απαρηγόρητη θρηνολογούσε και όλοι, άνδρες και γυναίκες,πενθούσαν θεωρώντας κοινή συμφορά τον θάνατο του. Ετυχε να βρίσκεται στην πόλι και ένας διορατικός γέροντας. Μόλις άκουσε τονπάνδημο οδυρμό και είδε την απερίγραπτη θλίψι της πόλεως και έμαθε την αιτία,έσπευσε κι αυτός στον ετοιμοθάνατο για να πάρη την ευλογία του. Είδε εκεί τονεπίσκοπο με όλους τους κληρικούς και τους άρχοντες της πόλεως να κρατούναναμμένες λαμπάδες και να του συμπαραστέκωνται. Άκουσε το πλήθος ναοδύρεται:-Μας εγκαταλείπει ο άγιος! Ο πατέρας μας! Ο σωτήρας μας! Άυτός που μας έσωσεμε τις προσευχές του!... Ποια ελπίδα σωτηρίας θα έχουμε τώρα; Ποια ασφάλεια θαμας απομείνη;Ο διορατικός γέροντας πλησίασε περισσότερο και με τα εσωτερικά μάτια της ψυχήςαντικρύζει θέαμα φοβερό και αξιοδάκρυτο: Είδε κάποιον να καρφώνη στην καρδιάτου δήθεν αγίου και σωτήρος μια πύρινη τρίαιανα και να ξερριζώνη με μανία τηνψυχή του. Ταυτόχρονα άκουσε και μια φωνή από τον ουρανό προς αυτόν που τουέπαιρνε την ψυχή:-Οπως ο άνθρωπος αυτός ποτέ δεν με ευχαρίστησε, έτσι κι εσύ ποτέ μη σταματήσηςνα τον βασανίζης και τιμωρής.Το επεισόδιο αυτό του διορατικού γέροντα, που διέσωσε ο όσιος Ευθύμιος ο Μέγας( 377- 473), άφησε ζωντανή μαρτυρία του πόσο σφάλλει η ανθρώπινη κρίσις και τουπόση σημασία έχει η εσωτερική καθαρότης. « Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότιαυτοί τον Θεόν όψονται».( Συναξαριστής Ά΄)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος α΄, σελ. 67-68)