Μια μέρα ο Πέτρος ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, πόσες φορές μπορεί να με βλάψει ο αδερφός μου κι εγώ να τον συγχωρήσω; Μήπως επτά φορές;» Ο Ιησούς του απάντησε «Όχι επτά, αλλά εώς εβδομήντα φορές το επτά να τον συγχωρήσεις», δηλαδή αναρίθμητες φορές.’ Και ακολούθως αφηγήθηκε την παραβολή του άσπλαχνου οφειλέτη στην οποία εμείς τώρα διαβάζουμε για έναν επίγειο βασιλέα ο οποίος έδειξε έλεος σε έναν δούλο του που δεν είχε να πληρώσει και του χάρισε το δάνειο του που ήταν και αρκετά μεγάλο. Όμως αυτός μετά δεν έδειξε την ανάλογη επιείκεια σε έναν συνδούλο του που του χρωστούσε ένα μικρό ποσό και τον οδήγησε στα δικαστήρια και τον έριξε στη φυλακή. Όταν όμως ο βασιλιάς πληροφορήθηκε αυτή τη συμπεριφορά του δούλου του τον ξανακάλεσε και τον παρέδωσε στους βασανιστές για να τον τιμωρήσουν μέχρι να εξοφλήσει τελικά το χρέος του που αρχικά του είχε χαριστεί! «Δεν έπρεπε να λυπηθείς κι εσύ και να δείξεις έλεος όπως σου έδειξα κι εγώ;» Τον ρώτησε ο βασιλιάς…( Ματθ. ιη΄,21-35)
Έτσι θα ρωτήσει κι εμάς ο δικός μας Βασιλιάς, ο επουράνιος Πατέρας μας όταν σταθούμε ενώπιον Του τη φοβερή ώρα της Κρίσης! Εμάς που είμαστε οφειλέτες αναρίθμητου χρέους σ’Αυτόν και γι’αυτό καλούμαστε να συγχωρούμε όχι μόνο με το στόμα αλλά με την καρδιά μας τον αδερφό μας που μας ζημίωσε με οποιοδήποτε τρόπο. Γιατί στη Βασιλεία του Θεού θα εισέλθουν εκείνοι που μετανοούν και ζητούν συγχώρεση από το Θεό αλλά στη συνέχεια κι αυτοί με τη σειρά τους συγχωρούν όσους τους έβλαψαν! Εξάλλου όλοι μας είμαστε αμαρτωλοί ενώπιον του Θεού! Αυτός είναι ο μόνος Αναμάρτητος… Όλοι εμείς πρέπει να συμπονούμε, να συμπάσχουμε, να κατανοούμε και να δικαιολογούμε τις αδυναμίες και τις πτώσεις ο ένας του άλλου και να τον βοηθάμε να ξανασηκωθεί και όχι να του δίνουμε μια για να πάει ακόμα πιο χαμηλά. Η ευσπλαχνία και η καλοσύνη είναι τα φάρμακα και τα αντίδοτα στον ιό της αμαρτίας! Και όλα αυτά όχι μόνο σκεπτόμενοι ότι με το μέτρο που κρίνουμε θα κριθούμε αλλά και γιατί το έλεος, η συγχώρεση και η αγάπη που όλα τα σκεπάζει όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος, μαλακώνουν την καρδιά, μας γεμίζουν με ειρήνη και χαρά ενώ αντίθετα η μνησικακία δημιουργεί μέσα μας αρνητικά και άσχημα συναισθήματα που βαραίνουν την ψυχή μας. Άρα λοιπόν η συγχώρεση πρώτα εμάς ωφελεί και ύστερα τον αδερφό!
Πώς όμως θα μπορέσουμε να είμαστε κι εμείς συγχωρητικοί; Ο δρόμος φυσικά περνάει μέσα από το Χριστό που είναι η Συγχώρεση! Θα ζητάμε από Εκείνον να γεμίζει την καρδιά μας με έλεος και αγάπη για τον αδερφό και να μας βοηθά να επικεντρωνόμαστε στα δικά μας ανομήματα και έτσι με μαλακή καρδιά και την αδιάλειπτη αυτομεμψία μας θα κάπτονται όλες οι αντιστάσεις μας του εγωισμού και της υπερηφάνειας που μπαίνουν εμπόδιο ανάμεσα σε μας και στους αδερφούς μας. Κι όπως ο Χριστός είναι πάντα πρόθυμος να μας δικαιολογεί και να μας συγχωρεί κάθε στιγμή έτσι κι εμείς με την ίδια ετοιμότητα και διάθεση να σπεύδουμε να συγχωρούμε αυτόν που μας έφταιξε για να μπορούμε να ονομαζόμαστε γνήσια τέκνα του Θεού και όταν σταθούμε μια μέρα απέναντι Του να μας καλέσει για να πάμε κοντά Του και να μη μας αποστραφεί! (Α.Κ.Β)