«Χαίρε των δακρύων της Εύας η λύτρωσις» (Ω)
Η Εύα, όταν έχασε τον Παράδεισο έκλαψε. Το παιδαγωγικό σχέδιο του Θεού είχε κιόλας αρχίσει να καρποφορή: τα δάκρυα της Εύας ετοίμαζαν τη δεύτερη Εύα, τη Θεοτόκο. Ο δρόμος της επιστροφής από την εξορία άρχισε με τα δάκρυα της Εύας...
Όλα τα μέτρα που πήρε ο Θεός, μετά την πτώσι των Πρωτοπλάστων, ήταν παιδαγωγικά. Σκόπευαν να διεγείρουν τις κοιμισμένες δυνάμεις του ανθρώπου. Να καθαρίσουν τα μάτια του απ’ τους καπνούς της πυρκαϊάς που άναψε ο Πειρασμός. Η εξορία του ανθρώπου από τον Παράδεισο ήταν και η σωτηρία του. Έτσι μπόρεσε να καταλάβη το λάθος του και κατώρθωσε να συνειδητοποιήση τις ευθύνες του και να πάρη ξανά το δρόμο της επιστροφής...
Τα δάκρυα της Εύας ήταν το προάγγελμα της νίκης. Απ’ τα δάκρυα αυτά ο Θεός έφτιαξε τη δεύτερη Εύα και Παρθένο Μαρία. Την μετάνοια της Εύας την υλοποίησε σε πρόσωπο, στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Χωρίς τα δάκρυα της Εύας, δεν θα υπήρχε Θεοτόκος. Τα δάκρυα της Εύας πότισαν τα σπέρματα που γέννησαν τη Θεομήτορα.
Η Θεοτόκος, κατ’ επέκτασιν, είναι ο καρπός των δακρύων της ανθρωπότητος. Το χώμα της ανθρωπότητος, ποτισμένο με τη βροχή των δακρύων εκατομμυρίων ανδρών και γυναικών, έδωσε «καρπόν ευκλεή», την Παρθένο...
Και από το άλλο μέρος η Θεοτόκος έγινε η πηγή της χαράς για την ανθρωπότητα. Υπήρξε η νοητή πηγή «της Μερράς» (Έξοδ. ιε' 23), όπου τα πικρά δάκρυα της ανθρωπότητος μεταβλήθηκαν σε γλυκειά πηγή χαράς. Στο πρόσωπο της Θεοτόκου στέρεψαν τα δάκρυα της πρώτης Εύας και άνθισε το χαμόγελο της γλυκειάς ελπίδος.
Γιατί, όταν πλησιάζωμε τη «Ζωοδόχο Πηγή» δακρυσμένοι, στερεύουν τα δάκρυά μας; Διότι η παναγία ύπαρξίς της, ζυμωμένη με τα δάκρυα ολόκληρης της ανθρωπότητος, απορροφά όλα τα ανθρώπινα δάκρυα. Γι’ αυτό, κοντά στη Θεοτόκο δεν υπάρχουν πια δάκρυα... Όσοι ατενίζουν το γλυκό και ήρεμο πρόσωπο της Θεομήτορος μπορούν να βεβαιώσουν εκ πείρας τη θαυμαστή αυτή πραγματικότητα.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 28-29)