... Εγώ λοιπόν φοβάμαι τα καθήκοντα του βαθμού μου, ώ ιερή κορυφή, και πραγματικά τρομάζω για την ψυχική κυβέρνηση, πώς δηλαδή θα διασώσω αυτό το πολύ μικρό και λογικό πλοιάριο που μου έχει εμπιστευθεί σε λιμάνι σωτηρίας, γιατί γι’ αυτό χρειάζεται και ζωή καθαρή και επιτυχία γνώσεως ικανής, ώστε, χειριζόμενος το πηδάλιο, σαν σε δύο αυχένες, γρήγορα και με γνώση, να διαφυλάξω αβύθιστο στα νερά της αμαρτίας και τον εαυτό μου και αυτούς που με ακολουθούν. Αυτή λοιπόν είναι η απολογία η δική μου του ταλαιπώρου...  (3,63)
… Συνέβη να μεταβώ με εντολή του αρχιερέα στη μονή Δαλμάτου, για να εκλέξω αυτόν που έπρεπε να γίνει ηγούμενος. Και έπρεπε να υποβάλω ερώτηση στην εκεί αδελφότητα, σε όλους τους συγκεντρωμένους εκεί ηγουμένους. Και δεν απάντησαν ούτε ψήφισαν άλλον, παρά τον Αββά Ιλαρίωνα. Γιατί και για ποιά αιτία; Όχι επειδή είναι σοφός, ούτε κανένας λαλίστατος ομιλητής, ούτε επειδή είναι ηλικιωμένος, ούτε επειδή είναι ένδοξος στη ζωή αυτή, αλλά μόνο επειδή είναι ταπεινός, μισεί τη δόξα και αγαπά τον Θεό, έχοντας διανύσει τον δρόμο της αρετής με υποταγή και χωρίς να δείξει αφροσύνη μεταξύ των αδελφών του. Αν και υπήρχε άλλος πιο σοφός και μεγαλύτερος στα χρόνια, άλλα επειδή είναι ελλιπής στα αλλά, προκρίθηκε αυτός, επειδή θα αρέσει περισσότερο στον Θεό και θα καθοδηγήσει την αδελφότητα λογικά. Βλέπετε, αδελφοί μου, πόσο σπουδαίο είναι το χάρισμα της ταπεινοφροσύνης. Αυτό είναι κατόρθωμα που περιέχει πολλά αλλά κατορθώματα. Με αυτό καταπαύει η ταραχή, αποκρούεται η υπερηφάνεια… (2,299)
... Επιστολή 134. Στην ηγουμένη Ευφροσύνη. "Ίσως όμως να νομίζεις ότι η προστασία των αδελφών θα είναι εμπόδιο αυτής της προθέσεως, επειδή θα επιβαρύνεσαι με την καθοδήγησή τους, αλλά όχι με κανένα τρόπο, κυρία, γιατί τίποτε δεν είναι πιο αγαπητό στον Θεό, όσο το να ποιμαίνουμε και να καθοδηγούμε αυτούς που μας ακολουθούν. Γιατί λέγει στον μεγάλο Πέτρο «Εάν με αγαπάς, ποίμαινε τα πρόβατά μου». Και πάλι• Αυτός που βγάζει από ανάξιο άξιον, είσαι σαν το στόμα μου». Και πάλι «Εάν κάποιος επαναφέρει αμαρτωλόν από τον δρόμο της πλάνης του, θα σώσει την ψυχή του από τον θάνατο και θα καλύψει πλήθος άμαρτιών». Αν βέβαια κάποιος, ορμώντας από φιλαρχία αρπάξει την ποιμαντική ράβδο, είναι μισητός και βδελυκτός από τον Θεό, χωρίς να σώζει, ούτε να σώζεται. Αν όμως κληθεί και υπακούοντας στον Θεό δεχθεί την προστασία, θα αποδειχθεί και φίλος του Θεού, και θα σώζει και θα σώζεται. Και επειδή και συ έτσι έχεις κληθεί, να χαίρεσαι και να τρέμεις το ένα για την ελπίδα, και το άλλο για την αγωνία".  (4,217)
... Ας εκτελούμε, τέκνα μου, τα όσια με τρόπον όσιο, και ας εκτελούμε τα άγια με τρόπον άγιο. (οσίως τα όσια εκτελέσωμεν, αδελφοί μου, και αγίως τα άγια αποπληρώσωμεν, τεκνία μου)
(1,307)
... Ώστε είναι καιρός, αγαπημένε μου, να πούμε: Μέχρι πότε θα εφαρμόζεις οικονομία; Και προθυμοποιήσου κάποτε να οικοδομήσεις. (έως πότε οικονομήσεις; Και· οικοδομησαι ποτέ προθυμήθητι). Και, σύμφωνα με τον θείο Βασίλειο, να εφαρμόζουμε με κάθε προσοχή τους κανόνες.... (3,223)

(ΕΠΕ, Φιλοκαλία, έραγ Θεοδώρου Στουδίτου, τόμος σελίδα)