Λένε πως η αγάπη η χριστιανική, στα μέτρα που δίδαξε ο Χριστός και οι Απόστολοι Του είναι πάρα πολύ δύσκολη, σχεδόν αδύνατη! Γι’αυτό πολλές φορές την αντιμετωπίζουμε σαν ένα άπιαστο όνειρο, δεν προσπαθούμε καν γι’αυτή και για να μην μας ενοχλεί η συνείδηση μας, λέμε ‘ αυτή η αγάπη δεν είναι για μας, είναι για τους αγίους’. Κι έτσι βαπτίζουμε ‘αγάπη’ κάτι άλλο δικό μας, στα μέτρα μας. Και λέμε στον αδερφό μας ‘σ’αγαπάω’ χωρίς να αναρωτιόμαστε για την ποιότητα της αγάπης μας! Γι’αυτό κι όταν έρθουν τα δύσκολα, απομακρυνόμαστε και χανόμαστε, από ‘αγαπημένοι’ γινόμαστε δυο γνωστοί, λέγοντας αστειάκια, περνώντας ‘καλά’ και γενικώς λέγοντας ‘άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε’.
Ο Απόστολος Πέτρος στην α’ επιστολή του [α’ 22] μας παροτρύνει να εξαγνίσουμε και να καθαρίσουμε την ψυχή μας ώστε εν Αγίω Πνεύματι να φτάσουμε ‘εις φιλαδελφίαν ανυπόκριτον’ και με καθαρή καρδιά να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο εκτενώς!
Ναι, δεν είναι εύκολο! Ιδίως αν δεν έχω μάθει να ξεβολεύομαι, να έχω εμπιστοσύνη στο Χριστό, πραγματική υπακοή στις εντολές Του [ και όχι επιλεκτική] και αν πιστεύω πως μπορώ να ζήσω χωρίς την Αγάπη! Παρ’όλα αυτά ζητάμε από τον Κύριο να μας φωτίσει, να μας πάρει τα πάθη και να μας βοηθήσει να προοδεύσουμε στις αρετές! Πώς θα γίνει αυτό αν δεν αφήσουμε τις καρδιές μας να πλημμυρίσουν από την Αγάπη Του; Και πώς μπορούμε να πούμε ‘σ’αγαπώ’ στο Χριστό μας, αν δεν αγαπάμε τα αδέρφια μας με όλη μας την καρδιά; ‘Ο Θεός Αγάπη εστίν’ και αυτή η Αγάπη κινεί την Εκκλησία!
Ο Χριστός μας, μας έβλεπε ‘ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα’, μας κάλεσε στην Εκκλησία Του, μας γνώρισε με τον πνευματικό μας και μεταξύ μας και μας παρέχει τα πάντα… τη Χάρη Του, την Αγάπη του Θεού και Πατρός, την Κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, την τεράστια βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου και την ακαταμάχητη δύναμη του Τιμίου Σταυρού, την προστασία των Αγγέλων, τις ικεσίες των Αγίων, τον αγώνα, τα δάκρυα και τις προσευχές του πνευματικού μας και εμείς τί λέμε; ‘Δεν μπορώ να αγαπήσω παραπάνω…ως εδώ’…δηλαδή ‘ δεν θέλω’!
Ναι, έχουμε το δικαίωμα να πούμε ‘ δε θέλω’! Αυτός όμως που επιλέγει το δικαίωμα της Αγάπης και λέει ‘ Χριστέ μου, γέμισε μου την καρδιά με την Αγάπη Σου, και αν η καρδιά μου είναι μικρή μεγάλωσε την για να χωράει όλους τους αδερφούς μου, αυτός θα πάρει αυτό που ζήτησε! Θα βλέπει τον αδερφό του και θα αγαλλιάζει η ψυχή του, όποτε θα σκέφτεται το Χριστό, θα σκέφτεται κι αυτόν μαζί, οι χαρές τους και οι λύπες τους θα είναι κοινές, δε θα περιμένει να ακούσει’ προσευχήσου για μένα’ γιατί θα προσεύχεται συνέχεια γι’ αυτόν, αφού θα τον έχει συνέχεια στην καρδιά του, παρά τους πόδας του Ιησού, δε θα χρειάζεται να του πει ο αδερφός ‘ συγχώρα με’, γιατί είναι αδιανόητο να μην τον συγχωρήσει, αφού τον αγαπάει! Δεν θα περιμένει να πάθει μια ανίατη ασθένεια για να του εκφράσει την αγάπη του, γιατί η μεγαλύτερη ασθένεια είναι η μοναξιά της καρδιάς!
Δεν είναι εύκολα αυτά, ούτε γίνονται από τη μία στιγμή στην άλλη! Ούτε μπορούμε να αγαπήσουμε όλοι όλους αμέσως! Αν πούμε όμως ‘Χριστέ μου Σου ανήκω ολόκληρος, θέλω να με μάθεις να αγαπώ , αξιοποίησε με να αγαπώ τους αδερφούς μου, όπως θες Εσύ’ , τότε μετακομίζουμε απ’την αγάπη του κόσμου, στην Αγάπη της Εκκλησίας του Χριστού! Αυτός θα είναι ο Τοξότης, το Τόξο η Εκκλησία Του, η χορδή του Τόξου, ο πνευματικός και εμείς τα βέλη της Αγάπης Του! Και τα ακατόρθωτα θα κατορθωθούν! Με πολύ αγώνα και πολλές ωδίνες!
Όμως όταν πιάσουμε τον καρπό της Αγάπης στα χέρια μας, θα δούμε ότι άξιζε τον κόπο! Ο Χριστός θα βάλει δίπλα στο φιλάργυρο, τον ελεήμονα, δίπλα στο φιλήδονο, τον αγνό, δίπλα στο ράθυμο, το ζηλωτή, δίπλα σ’αυτόν που έχει δυσκολία να εκφράσει τα συναισθήματά του, κάποιον που είναι δοτικός και εξωστρεφής…και μακάρι το ‘δίπλα’ να γίνει ‘μέσα’! Αν γίνει αυτό φεύγουμε από την επιρροή του διαβόλου, δεν θα μπορεί πια να μας ρίξει χωρίς να σηκωθούμε, ούτε να μας πλανήσει συγχέοντας την Αγάπη του Χριστού με κοσμικούς έρωτες και άλλα φθηνά πράγματα του ύψους του δικού του! Τότε θα ζούμε αρμονικά, όπως το λιοντάρι και το πρόβατο στη Βασιλεία των Ουρανών! Αν αγαπάμε τον αδερφό μας εκτενώς, όλες οι αρετές γίνονται ευκολότερες και τα πάθη σιγολιώνουν απ’τη θέρμη αυτής της αγάπης!
Αυτά τα λέει ένας άνθρωπος, που πριν ένα χρόνο κραύγαζε στο δωμάτιο του ‘ Χριστέ μου, είναι πολύ δύσκολη η Αγάπη! Πολύς πόνος και πολλή απογοήτευση! Καλύτερα να μου ξεριζώσεις την καρδιά! Δεν αντέχω άλλο!’
Δόξα τω Θεώ, δεν με άκουσε!
(K.B)