Ιδού και κάτι από το βίο του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά:
«Καθώς ο άγιος ησύχαζε και προσευχόταν μυστικά στο Θεό, επειδή έφθασε η σεβάσμια εορτή του μεγάλου Αντωνίου, οι μαθητές του Γρηγορίου και συνασκητές ήταν όλοι μαζί στο θαυμαστό Ισίδωρο και εκεί επιτελούσαν την αγρυπνία ψάλλοντας και πανηγυρίζοντας, κατά το πρέπον, τον αρχηγό και καθηγητή και κοινό πατέρα των μοναχών το θείο Αντώνιο.
Αλλ’ ω του θαύματος, δεν έλειπε από την ιερή εκείνη αγρυπνία ούτε και αυτός ο μέγας εκείνος πατήρ ο Αντώνιος, αλλά και στα δύο μέρη φαινόταν παρών να συνεορτάζη λαμπρά και να συνεργή και να αποφασίζη τα πρέποντα˙ επειδή, εκεί όπου προσευχόταν με την ησυχία του ο Γρηγόριος, ιδού και έρχεται ξαφνικά θείο φώς, και τον περιλάμπει, καθώς και πολλές άλλες φορές˙ με το φως δε τούτο αντάμα ιδού φαίνεται και ο Μέγας Αντώνιος˙ ο οποίος και αφού στάθηκε μπροστά στα μάτια του Γρηγορίου, καλή μεν είναι, του λέει, και η μετά ησυχίας του νοός προσευχή, επειδή και το νοερό μάτι της ψυχής καθαρίζει και καταξιώνει τον άνθρωπο της θείας αποκαλύψεως των απορρήτων˙ όμως, σε κάποιους καιρούς, είναι αναγκαία και η συναναστροφή και αντάμωσι των ομοψύχων αδελφών, για να κάνετε από κοινού τις προσευχές και ψαλμωδίες και τα υπόλοιπα πνευματικά αγαθά˙ λοιπόν, πρέπει τώρα να πας και σε εκείνους τους αδελφούς, που αγρυπνούν και ψάλλουν, οι οποίοι έχουν μεγάλη ανάγκη από την επιστασία σου.
Αυτά του είπε, και αμέσως έγινε άφαντος ο θείος Αντώνιος˙ ο δε Γρηγόριος αμέσως εφάρμοσε την εντολή και έρχεται με χαρά στους φίλους, οι οποίοι, αφού τον δέχθηκαν με χαρά, όλη εκείνη τη νύχτα πέρασαν μαζί αγρυπνώντας και πανηγυρίζοντας». (Π, 101)
(αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, "Η μητέρα μας η Εκκλησία", Σταμάτα 2014, σελ. 85-86)