Επιστολή 123.- ΣΤΟΝ ΚΟΜΗΤΑ ΔΩΡΟΘΕΟ.Εξήγηση του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας.
Το καθαρό σεντόνι που απλώνεται κατά τη διακονία των θείων δώρων, είναι η ιερή διακονία του Ιωσήφ από την Αριμαθαία.
Όπως δηλαδή εκείνος τύλιξε το σώμα του Κυρίου με σεντόνι και το παρέδωσε στον τάφο,
μέσω του οποίου καρπώθηκε όλο το γένος μας την ανάσταση, έτσι και εμείς, αγιάζοντας τον άρτο της προθέσεως πάνω σε σεντόνι,
πιστεύουμε χωρίς καμιά αμφιβολία, ότι είναι σώμα του Χριστού, το οποίο πηγάζει για μας εκείνη την αφθαρσία,
που μας χάρισε ο Σωτήρας Ιησούς, που κηδεύθηκε βέβαια από τον Ιωσήφ, αλλά αναστήθηκε από τους νεκρούς.
Επιστολή 228.- ΣΤΟΝ ΚΟΜΗ ΣΩΡΑΝΝΟ.Για τη θεία κοινωνία.
Η μετάληψη των θείων μυστηρίων ονομάζεται κοινωνία,
επειδή μας χαρίζει την ένωσή μας με τον Χριστό και μας καθιστά κοινωνούς της βασιλείας του.

(ΕΠΕ έργα Ισιδώρου τόμος 1, 145. 1,237)

Επιστολή 22. ΣΤΟΝ ΖΩΣΙΜΟ. Για την ιερωσύνη.
Κάποιοι λένε ότι επιθυμείς την ιερωσύνη, που είναι απλησίαστη για τους πολλούς, ιδιαίτερα όμως για σένα.
Ή λοιπόν διόρθωσε τη ζωή σου, ή κρατήσου μακριά από την επιθυμία των θείων ανακτόρων, που είναι απλησίαστα για σένα.
29.- ΣΤΟΝ ΛΟΥΚΙΟ, ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟ ΤΟΥ ΠΗΛΟΥΣΙΟΥ. Προς όσους είναι άρρωστοι από τη φιλαργυρία.
Αν οι διάκονοι του ιερού θυσιαστηρίου είναι τα μάτια του επισκόπου, και εσύ, κατά παραχώρηση του Θεού, είσαι ο αρχηγός τους, οφείλεις να είσαι ολόκληρος οφθαλμός, σαν τις πολυόμματες αγγελικές υπάρξεις (επειδή μιμείσαι εκείνες ως προς την εγγύτητά τους προς τον Θεό, όχι με τη ζωή σου, όπως μαθαίνω, αλλά μόνο με το λειτούργημα σου),
και να μη σκοτίζεις με φαύλα έργα τη σεβαστή εκείνη συνοδεία και χορεία, ούτε τον επίσκοπό σου, που σε εμπιστεύεται χωρίς κρίση, ούτε να λερώνεις το θείο βήμα με την πλεονεξία, συγκεντρώνοντας χρήματα για τον εαυτό σου από τις χειροτονίες. Γιατί ο Κύριος έδιωξε με το μαστίγιο από το ναό εκείνους που πουλούσαν περιστέρια.
Για να μη διωχθείς λοιπόν και συ μαζί με εκείνους, σταμάτησε να πλουτίζεις μ’ αυτό τον τρόπο και να ετοιμάζεις καύσιμη ύλη για τη μελλοντική φωτιά.
32.- ΣΤΟΝ ΔΟΣΙΘΕΟ. Ότι ο ιερέας πρέπει να είναι λυχνάρι που φωτίζει.
Ο Θεός ανάβει σαν λυχνάρι τον ιερέα και τον τοποθετεί αξίωμά του σαν σε λυχνοστάτη,
για να ακτινοβολεί και να φωτίζει την Εκκλησία και με τους λόγους της αλήθειας και με τις πράξεις, που είναι απαλλαγμένες από το σκοτάδι, ώστε βλέποντας οι άνθρωποι τις ακτίνες του ζωογόνου φωτός, να κατευθύνονται προς εκείνες και να δοξάζουν τον Πατέρα των φώτων.  Έχεις λοιπόν σύντομη την απάντηση στις ερωτήσεις σου.
44.-ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΜΩΥΣΗ. Προς ιερείς που παραμελούν τη φροντίδα των φτωχών.
Δεν πρέπει να μοιράζονται οι τροφές των φτωχών χωρίς έλεγχο, αλλ’ εκείνος που ορίσθηκε να τις διαχειρίζεται θα πρέπει να πιστεύει απόλυτα, ότι εάν κάτι ξοδεύεται παραπάνω από όσο πρέπει, γίνεται υπεύθυνος του αμαρτήματος της ιεροσυλίας.
Ο ιερέας να είναι ολόκληρος ένα μάτι που βλέπει τα πάντα και δεν παραβλέπει τίποτε, αφού, αν κάτι ξεφύγει από την προσοχή του, δεν ταλαιπωρεί μόνον εκείνον, αλλά πολλές φορές μαζί με εκείνον και ολόκληρη την Εκκλησία.
319.- ΣΤΟΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟΘΕΟ. Για το γέλιο.
Αν ο ιερέας, που ονομάστηκε εικόνα του ποιμνίου και φως της Εκκλησίας, είναι τέτοιος στην πραγματικότητα,
τότε είναι ανάγκη στην ηθική του συμπεριφορά να αντανακλάται και το ποίμνιό του, όπως η σφραγίδα στο κερί.
Αν θέλεις λοιπόν να είσαι φως, να μισείς τις αστειότητες και να αποφεύγεις τη συμπεριφορά που προξενεί γέλια,
για να μη μάθεις σε πολλούς να ατακτούν. Γιατί «ο ιερέας είναι άγγελος του Κυρίου του Παντοκράτορα», και ο άγγελος δεν γνωρίζει το γέλιο, γιατί υπηρετεί τον Θεό με φόβο.
11.- ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΟ, ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΓΙΝΕ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ. Ότι είναι αισχρό, εκείνος που θέλει να διοικεί τους υπηκόους του, να μη μπορεί να εξουσιάζει τον εαυτό του
Γνώριζε, εντιμότατε, ότι σ’ ολόκληρη βέβαια τη ζωή, ιδιαίτερα μάλιστα τώρα που ανέβηκες στα ύψη αυτής που φαίνεται βέβαια εξουσία, είναι όμως λειτούργημα, ότι πρέπει, για να είσαι δίκαιος,
να κόψεις τις επιθυμίες σου, ώστε να μην υποχωρείς σε κανένα από τους διεφθαρμένους υπηκόους σου.
Γιατί είναι αισχρότατο, εάν, θέλοντας να διατάσσεις τους υπηκόους σου, συλληφθείς να μη μπορείς να διοικήσεις ούτε τον εαυτό σου.
26.- ΣΤΟΝ ΔΙΑΚΟΝΟ ΩΡΙΩΝΑ. Για την αγάπη των δασκάλων.
Οι μαθητές πρέπει να αγαπούν τους πραγματικούς δασκάλους τους σαν πατέρες, και να τους φοβούνται σαν άρχοντες,
και ούτε εξαιτίας της αγάπης να καταργούν τον φόβο, ούτε εξαιτίας του φόβου να επισκιάζουν την αγάπη
200.- ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ. Ότι από τους επίγειους επιτρόπους αυτός που έχει τιμηθεί με την ιερωσύνη είναι κυριότερος από εκείνον που φορεί την αλουργίδα
Κυριότερος βέβαια από τους επίγειους επιτρόπους είναι αυτός που έχει τιμηθεί με την ιερωσύνη, και όχι εκείνος που φορεί την αλουργίδα. Γιατί ο ένας εξουσιάζει ψυχές, ενώ ο δεύτερος σώματα. Εάν όμως, αγνοώντας την αξία του, ή καλύτερα το λειτούργημα του, δεν δείχνει καμιά φροντίδα για τις ψυχές, αλλά φροντίζει τους τοίχους και τους κίονες, και επιδίδεται στην απόλαυση και στην οικειοποίηση χρημάτων, εξευτελίζει τον εαυτό του και όχι την ιερωσύνη. Αλλά οι περισσότεροι από τους ανόητους, ενώ πρέπει να εκθειάζουν την ιερωσύνη και να κατηγορούν αυτόν, αυτοί, αντίθετα, στρέφουν όλη την κατηγορία τους στην ιερωσύνη.
41.- ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ. Ότι πρέπει να αναμειγνύει κανείς στην ευφυΐα την ευσέβεια, και στη δεινότητα των λόγων την ήπια συμπεριφορά.
Κάποιοι που σε θαυμάζουν για την οξύτητα του νου σου και την ευφράδειά σου, σε κατηγορούν ως φιλόνικον και δυσκολοπλησίαστον και δύσκολον.
Γιατί πρέπει στους κατώτερους να δείχνεις συγκατάβαση, χωρίς να ενδίδεις στους ανώτερους.
Εάν λοιπόν αυτό έτσι είναι, μην ατιμάζεις την άριστη παιδεία σου με την τραχύτητα του τρόπου σου, αλλά να αναμιγνύεις στην ευφυΐα την ευσέβεια, και στη δεινότητα των λόγων σου την ήπια συμπεριφορά, για να είσαι και από τις δύο πλευρές υπέροχος.
42.- ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ. Για το ποιος πρέπει να είναι ο σοφός στο λόγο.
Σοφό στον λόγο εγώ τουλάχιστον θα θεωρούσα εκείνον που μπορεί να παρουσιάσει με σαφήνεια αυτό που έχει στη σκέψη του, και όχι αυτόν που και τα σαφή τα συσκοτίζει με πάνσοφες και ψηλές λέξεις. Γιατί ο πρώτος το κρυφό το φέρνει στο φως, ενώ ο άλλος και αυτό που είναι σε όλους φανερό, το κρύβει στο σκοτάδι. Γι’ αυτό και εκείνος βέβαια, επειδή επιθυμεί την ωφέλεια των ακροατών του, είναι ονομαστός, ενώ αυτός, επειδή αποβλέπει στη δική του δόξα, μένει χωρίς βραβείο.

(ΕΠΕ έργα Ισιδώρου κατα σειρά τα κείμενα τόμοι,σελιδα: 1,49. 1,55. 1,57. 1,67. 1,173. 1,303, 2,29. 2,41. 2,295. 3,61. 3,61)

Επιστολή 10.-ΣΤΟΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ ΕΥΣΕΒΙΟ. Ότι δεν υπάρχει τίποτε μεγαλύτερο από την αγάπη. Και απόδειξη είναι τα ζευγάρια των αδελφών.
Τίποτε δεν είναι τόσο αγαπητό στον Θεό, όσο η αγάπη,
εξαιτίας της οποίας έγινε άνθρωπος και έδειξε υπακοή μέχρι θανάτου.
Για τον λόγο αυτό και οι πρώτοι μαθητές που κάλεσε ήταν δύο αδέλφια,
δείχνοντας έτσι από την αρχή ο πάνσοφος Σωτήρας, ότι θέλει όλοι οι μαθητές του να συνδέονται μεταξύ τους με αδελφική αγάπη.
Ας μη θεωρούμε λοιπόν τίποτε προτιμότερο από την αγάπη, η οποία συνδέει τα πάντα μεταξύ τους και τα κρατάει σε ομόνοια,
που είναι για το συμφέρον τους (ΕΠΕ., έργα Ισιδώρου, τόμος 1, 35-7).
Επιστολή 148.- ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ. Ότι ο λόγος αυτών που ζουν ενάρετα θεωρείται από όλους πιο αξιόπιστος από τον όρκο.
Ο λόγος αυτών που ζουν ορθά, θαυμάσιε, θεωρείται πιο αξιόπιστος από τον όρκο από όλους εκείνους που τον ακούν,
ενώ το να θέλει κανείς να αγαπάται πάρα πολύ, γεννιέται από το να θέλει να αγαπά ο ίδιος.
Επομένως, εάν θέλουμε να μας πιστεύουν, ας ζούμε ορθά,
και αν θέλουμε να αγαπιόμαστε, να αγαπάμε (ΕΠΕ., έργα Ισιδώρου, τόμος 2, 233).

Έπειτα είναι και η φαντασία, η μια από τις πέντε δυνάμεις της ψυχής.
Και η φαντασία θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα είδος εικόνας, αφού και τα δύο είναι ομοιώματα.
Άρα η εικόνα δεν είναι άχρηστη, αφού μοιάζει τη φαντασία. Και αν είναι άχρηστη η προηγούμενη, πολύ περισσότερο και η επόμενη,
η οποία υπάρχει στη φύση χωρίς νόημα. Και εάν είναι ανώφελη, ανώφελες είναι και οι αντίστοιχες με αυτήν, αίσθηση, φαντασία, σκέψη, νους.
Έτσι ερμηνεύοντας τα φυσικά φαινόμενα ο λόγος, με θεωρία περισσότερο αλληγορική, ανακηρύσσει ανόητον αυτόν που περιφρονεί την εικόνα,
δηλαδή τη φαντασία. Εγώ πάντως θαυμάζω και με άλλον τρόπο τη φαντασία.
Γιατί λένε μερικοί, πώς κάποια γυναίκα, που κατά την ώρα της σύλληψης φαντάστηκε έναν Αιθίοπα, γέννησε Αιθίοπα.
Τέτοιο είναι και το παράδειγμα του πατριάρχη Ιακώβ με το ξεφλούδισμα των ράβδων,
από την εξωτερική εμφάνιση των οποίων έπαιρναν το λευκό χρώμα και τα αρνιά που γεννιούνταν (Γένεση 30,37),
και, τί θαυμαστό πράγμα αλήθεια, η προβαλλόμενη εικόνα στη φαντασία, έφερε αποτέλεσμα πραγματικής ενέργειας.

(ΕΠΕ, Φιλοκαλία, έργα Θεοδώρου Στουδίτη, τόμος 3,σελ. 425)

[Ο όσιος Θεόδωρος απευθύνεται στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόδωρο]
…ανήκουν στην κορυφή της μακαριότητάς σου! Συ είσαι ο πρώτος των πατριαρχών,
έστω και αν έρχεσαι πέμπτος στη σειρά.
Γιατί εκεί όπου ο επίσκοπος των ψυχών και αρχιερέας των όλων και γεννήθηκε,
και έκανε όλα τα θαύματα, και έπαθε, και θάφτηκε, και αναστήθηκε, και έζησε, και αναλήφθηκε,
εκεί υπάρχει ολοφάνερα και το πιο υψηλότερο αξίωμα….

(ΕΠΕ, Φιλοκαλία, έργα Θεοδώρου Στουδίτη, τόμος 3,σελ.349)

   Παρακαλώ προφυλάξετε ακόμα τον εαυτό σας από την ψυχοφθόρο αίρεση, η συμμετοχή στην οποία είναι αποξένωση από τον Χριστό…

… Ερώτηση 3η. Για τις εκκλησίες που βεβηλώθηκαν από τους ιερείς που κοινώνησαν με την αίρεση και κατέχονται από αυτούς. Εάν πρέπει να μπαίνουμε σ’ αυτές για να προσευχηθούμε και να ψάλλουμε.
Απάντηση. Δεν πρέπει να μπαίνουμε καθόλου στις εκκλησίες αυτές με τους τρόπους που αναφέρθηκαν, γιατί είναι γραμμένο
«Να, το σπίτι σας εγκαταλείπεται έρημο». Γιατί μόλις μπαίνει μέσα στις εκκλησίες αυτές η αίρεση, φεύγει ο άγγελος που εποπτεύει όλα όσα γίνονται εκεί, σύμφωνα με τα λόγια του μεγάλου Βασιλείου, και ο ναός αυτός γίνεται ένα απλό σπίτι.
Γιατί λέγει «Δεν θα μπω μέσα σε εκκλησία πονηρών». Και ο Απόστολος «Ποιά συμφωνία υπάρχει ανάμεσα στον ναό του Θεού και στα είδωλα;»…

… Η κοινωνία από τους αιρετικούς δεν είναι κοινός άρτος, αλλά δηλητήριο, που δεν βλάπτει το σώμα, αλλά αμαυρώνει και σκοτίζει την ψυχή…
Και εάν οι ευχές της λειτουργίας είναι των ορθοδόξων, τί σημασία έχει αυτό, εάν γίνεται από αιρετικούς;
Γιατί δεν πιστεύουν όπως πίστευε εκείνος που τις σύνταξε, ούτε και πιστεύουν σ’ αυτά που σημαίνουν οι λέξεις.
Γιατί ολόκληρη η λειτουργία εξυμνεί την πίστη, ότι ο Χριστός έγινε αληθινός άνθρωπος, ενώ αυτοί το αρνούνται, αν και το λένε, επειδή φρονούν να μη ζωγραφίζεται αυτός.Είναι δηλαδή σαν να λέγει κάποιος, Πιστεύω σε Πατέρα και Υιό και άγιο Πνεύμα, αλλά φρονεί, ότι ο Πατέρας και ο Υιός και το άγιο Πνεύμα είναι μια υπόσταση με τρία ονόματα,
πράγμα που είναι δόγμα του Σαβελλίου, ο οποίος πίστευε ανόητα.
Τί λοιπόν, θα πούμε ότι αυτός πιστεύει σε Τριάδα; Καθόλου, έστω και αν το λέγει.
Έτσι λοιπόν ούτε εδώ πιστεύει αυτά που λέγει, έστω και αν η λειτουργία είναι ορθόδοξη,
αλλά αυτός φλυαρεί ανόητα, η μάλλον εξυβρίζει παίζοντας τη λειτουργία,
γιατί και οι γόητες και οι επαοιδοί χρησιμοποιούν θεϊκές ωδές στις δαιμονικές τελετές τους
(ΕΠΕ, Φιλοκαλία, έργα Θεοδώρου Στουδίτη, τόμος 4,σελ.17. 4,489. 3,387)

Λοιπόν με βάση τα προαναφερθέντα διακονήματα, όσοι ασχολείστε με τα υπόλοιπα, λάβετε το νόημα και κάνετε το ίδιο,
και πριν από όλους ό οικονόμος, ο βοηθός τού οικονόμου, και πριν από αυτούς ο δευτερεύων, ό πρωτοπρεσβύτερος και ο πρωτεπιστάτης,
ο πρωτοκαλλιγράφος και ο πρωτοβεστιάριος, ιδιαίτερα μάλιστα αυτός, γιατί εδώ χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή.
Πρόσεξε, Λουκιανέ, πόσο μεγάλο διακόνημα σου έχει ανατεθεί! Ας δοξασθεί ο Θεός από σένα μέσω τού διακονήματος αυτού.
Και μαζί με αυτούς και ό πρωτοκηπουρός καί ο πρωτοϋποδηματοποιός. Ούτε αυτός έχει μικρόν αγώνα.
Πρόσεχε, Θεοδόσιε, ποιο διακόνημα έχεις στην εξουσία σου! Κάνε τον Δεσπότη σου Κύριο να ευφρανθεί με αυτό.
Και συ πρωτονοσοκόμε πώς μου διέφυγες; Ή μήπως δεν ξέρεις, ότι είσαι ο πιο μεγάλος από αυτούς που αγωνίζονται,
αν κατανοείς το διακόνημα που κατέχεις; Γιατί, αν είναι μεγάλος αυτός που είναι ασθενής και υποφέρει ευχαρίστως την ασθένεια, πόσο μάλλον αυτός που τον εξυπηρετεί όπως θέλει ο Θεός και ακούραστα;
Πρόσεχε συ και οι βοηθοί σου πώς θεραπεύετε τους ασθενείς και πώς καίγεστε με τον πυρετό τους,
και πώς συμμετέχετε μαζί τους στις αδιαθεσίες τους. Στον Θεό και σε σας έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους.
Να στρώνονται λοιπόν τα στρώματά τους κάθε μέρα, και να τους δίνονται και αυτά που έχουν ανάγκη ακούραστα και στην κατάλληλη στιγμή.
Να τους παρέχονται οι αλοιφές, τα έμπλαστρα, τα φάρμακα και τα αλλά θεραπευτικά μέσα ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός, και η τροφή και το πιοτό και το στρώμα και ό,τι άλλο χρειάζονται.
Και αν αυτά ακούοντάς τα, τά κάνετε και τα εφαρμόζετε, είσαστε μακάριοι και θα ονομασθείτε υιοί του Θεού.
Τόσο μεγάλες λοιπόν και αξιοθαύμαστες είναι οι υπηρεσίες σας, και ιερές και αγιοπρεπείς,
και είναι τρισμακάριστος αυτός που τις εκτελεί έτσι, είτε αυτός κατασκευάζει μεμβράνες, είτε είναι υποδηματοποιός…

(ΕΠΕ, Φιλοκαλία, έργα Θεοδώρου Στουδίτη, τόμος 2,σελ.25)

Και θέλω να γνωρίζετε, ότι δεν υπάρχει μετά την εξομολόγηση άλλο σύντομο και άφταστο φάρμακο για τη σωτηρία,
όπως και σεις οι ίδιοι γνωρίζετε. Και τη στιγμή που ο Κύριος έδωσε τώρα αυτό το δώρο,
γιατί ορισμένοι αργείτε να προσέλθετε στην εξομολόγηση και υποφέρετε με τη σιωπή
και γεμίζετε πληγές και σκουληκιάζετε με τους ανεξομολόγητους λογισμούς;
Εγώ ασφαλώς, τέκνα μου, βρίσκομαι εδώ για να σας προσφέρω τη βοήθειά μου, εάν βέβαια μερικοί έχουν ανάγκη,
και αρρωσταίνω με την αρρώστια σας. Γιατί λοιπόν, από αυτά που μπορούμε να είμαστε υγιείς και να φωτιζόμαστε και να είμαστε χαρούμενοι,
να υφιστάμεθα τα αντίθετα; Ο Θεός τα γνωρίζει όλα.
Γιατί δεν υπάρχει κτίσμα που να μη είναι φανερό μπροστά του. Όλα είναι «γυμνά και φανερά στα μάτια του».
Αλλά πρέπει να τα γνωρίζω και εγώ. Γι’ αυτό ζητώ να μου τα λέτε, «για να γνωρίζω τα τέκνα μου, και να γνωρίζομαι από τα δικά μου».
Αυτή είναι η γνήσια και πνευματική γέννηση, αυτή είναι η ανόθευτη υποταγή.
Αυτή είναι η χωρίς μέριμνα οδοιπορία, αυτή είναι η γλυκιά προσευχή και η ακατάπαυστη προκοπή και άνοδος και θέωση εκείνου που έχει το χάρισμα.
Προσευχηθείτε, τέκνα μου, ώστε να δω και εγώ έστω και από μακριά τα προαύλια της απάθειας, την οποία πάρα πολύ επιδιώκω με την καθοδήγηση όλων σας,
και να μη μείνω έτσι πάντοτε κάτω από το βάρος της αμαρτίας.  (ΕΠΕ, Φιλοκαλία, έργα Θεοδώρου Στουδίτη, τόμος 1,σελ.439-441)

…να εξομολογείστε, όπως λέγεται, «τα κρυφά της καρδιάς σας».
Γιατί, όπως δεν είναι δυνατόν όταν ένα φυτό έχει σκουλήκι να μη καταστραφεί καθώς θα το τρώει λίγο-λίγο,
έτσι ούτε η ψυχή που έχει φίδι, δηλαδή κάτι που δεν το εξομολογήθηκε, να μη σαπίσει με αυτό και να μη σκουληκιάσει
και να φτάσει σε ολοκληρωτική φθορά. Γι’ αυτό, παρακαλώ, βγάλετε ο καθένας το σκουλήκι, που κακώς έχετε μέσα σας εγκατεστημένο.
Αν λοιπόν κανείς έχει, εγώ θα τον εξετάσω, εγώ θα τον θεραπεύσω με συμπάθεια, με ευσπλαχνία.
Και τί καλό δεν θα προκύψει; Αμέσως θα ξαναβγάλει τα νοητά βλαστάρια, αμέσως θα ξαναζήσει,
αμέσως θα καρποφορήσει με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. (ΕΠΕ, Φιλοκαλία, έργα Θεοδώρου Στουδίτη, τόμος 2,σελ.293)

Αδελφοί και πατέρες, είναι φοβερή βέβαια και η τωρινή αταξία που δημιουργήθηκε μεταξύ των Χριστιανών, όπως είπα και πριν, αλλά ας σκεφτόμαστε ότι και τα στη συνέχεια κακά είναι γεμάτα τραγικές καταστάσεις.
Και δεν φοβάμαι τόσο πολύ εγώ ο ταλαίπωρος την κατάσταση αυτή,
κι αν ακόμα κάποιος ακονίζει το ξίφος του εναντίον μου,
και αν μου καταφέρει πλήγματα,
και αν με οδηγήσει σε εξορία,
και αν με απειλήσει με θάνατο, για χάρη μόνο του αγαθού Θεού και της αλήθειας.
Δειλιάζω όμως και φοβάμαι τη διαβολική επίδραση που επαναστατεί μέσα στην ταπεινή μου ψυχή,
όταν βασιλεύει στο θνητό μου σώμα η αμαρτία,
σαν να με συνταράσσει εναντίον της αρετής με το πλήθος των αναρίθμητων παθών που επιστρατεύονται από αυτήν.
Κι αυτό είναι για μένα φοβερό,
το βέλος της ηδονής, γιατί πληγώνει όχι τη σάρκα, αλλά την καρδιά.
Κι αυτό είναι για μένα φρικτό, το αίμα, το οποίο δεν κυλάει στη γη με ξίφος,
αλλά αυτό που χύνεται στην ψυχή με την αόρατη μάχαιρα,
και εκείνη την πείνα, όπως ψάλλει ο προφήτης, όχι για ψωμί, ούτε νερό, αλλά για να ακούσω τον λόγο του Κυρίου.
Αυτά εγώ φοβάμαι και από αυτά τρομάζω, οπωσδήποτε όμως και σεις οι θεοδίδακτοι,
ώστε, μένοντας ανεπηρέαστοι από τη μηχανορραφία του κοσμοκράτορα του κόσμου αυτού,
να έχουμε αρχηγό μας τον βασιλιά των όλων και Δεσπότη Θεό, με την επίδειξη των καλών έργων
και την απομάκρυνση μας από τις πονηρές ενασχολήσεις.
(ΕΠΕ, Φιλοκαλία, έργα Θεοδώρου Στουδίτη, τόμος 1,σελ. 321)

… Τα έργα λοιπόν της αρετής του (ενός κοιμηθέντος μοναχού) ήταν πολλά. Επίπονη εγκράτεια, νήψη αγρυπνίας, ποταμοί δακρύων,
αναπτέρωση της προσευχής, καταπίεση του εαυτού του στο να κοιμάται καταγής, ευτέλεια ενδυμάτων,
χειρωνακτική εργασία, πυκνές γονυκλισίες, μελέτη του θανάτου, έντονη ψαλμωδία, καρτερική στάση.
Αλλά κανένα από αυτά στον υποτακτικό δεν ήταν τόσο δυνατό, όσο το αγώνισμα της εξομολόγησης και το ότι όλα τα έκανε με υπακοή,
πράγματα με τα οποία η ψυχή φωτίζεται και νεκρώνεται το σαρκικό θέλημα, και γίνεται ολοκληρωτική εγκατάσταση του πνευματικά γεννημένου μέσα σε εκείνον που τον γέννησε.
Γιατί, οποίος δεν προτιμά αυτά από τα αλλά, γίνεται εύθραυστος στην υπακοή, και αυτά με τα οποία νομίζει ότι επιδιώκει τη σωτηρία,
με αυτά υφίσταται τον όλεθρο της απάτης. Γιατί η εγκράτεια και η αγρυπνία και οποιοδήποτε άλλο από τα κατορθώματα που προαναφέρθηκαν,
αυτά καθ’ εαυτά μπορεί να πει κανείς ότι είναι αξιέπαινα, δεν είναι όμως και ωφέλιμα,
αλλά μάλλον είναι και αιτία πτώσεως για εκείνον που τα κάνει με δικό του τρόπο ζωής,
αν δεν τα φέρει σε πέρας σύμφωνα με τον γνώμονα και τον κανόνα του ηγουμένου.
Ώστε, αυτός που ασκεί την εξομολόγηση με υπακοή, βάζει τα αλλά σε δεύτερη θέση,
περικλείοντας μέσα σε αυτά τα δύο, τα πάντα.

(ΕΠΕ, Φιλοκαλία, έργα Θεοδώρου Στουδίτη, τόμος 1,σελ.191)