Παράδοξον πράγμα: Ο άνθρωπος αποστρέφεται τον αδελφόν αυτού, τον συνάνθρωπον αυτού, τον πτωχόν ή ακάθαρτον. Ο Κύριος όμως, ως η φιλόστοργος μήτηρ συγχωρεί τα τέκνα αυτής, συγχωρεί και εις ημάς τα πάντα και ουδένα αμαρτωλόν αποστρέφεται, μάλλον δε και δίδει εις αυτόν την δωρέαν του Αγίου Πνεύματος.
Εάν οι άνθρωποι εγνώριζον την αγάπην του Κυρίου προς ημάς, θα παρεδίδοντο τελείως εις το άγιον Αυτού θέλημα και θα έζων αναπεπαυμένοι εν τω Θεώ, ως τέκνα βασιλέως. Ο βασιλεύς μεριμνά περί πάντων: και δια το βασίλειον, και δια την οικογένειαν και δια τον υιόν, διάδοχον αυτού. Ο δε υιός ζη ησύχως εις τα ανάκτορα. Οι πάντες υπηρετούν αυτόν και ούτος αμέριμνος απολαύει των πάντων. Ομοίως, και όστις παρεδόθη εις το θέλημα του Θεού, ζη εν ειρήνη, ηυχαριστημένος δια την τύχην αυτού, έστω και εάν είναι άρρωστος ή πτωχός ή καταδεδιωγμένος. Είναι δε ήρεμος, διότι η γλυκεία χάρις του Αγίου Πνεύματος παρηγορεί αυτόν.
Ω! Πως πρέπει να ζώμεν επί της γης, ώστε η ψυχή να αισθάνηται πάντοτε ότι διαμένει εν τω Θεώ! Είπεν ο Κύριος «ουκ αφήσω υμάς ορφανούς», και έδωκεν εις ημάς το Πνεύμα το Άγιον και η ψυχή αισθάνεται ότι το Πνεύμα του Θεού ζη εντός ημών, αισθάνεται ότι ο Κύριος είναι ημέτερος και ημείς είμεθα του Κυρίου. Όστις όμως δεν αισθάνεται ούτως εν τη ψυχή αυτού, εκείνος απώλεσε την χάριν.
(Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας)
Για οποιαδήποτε άδικη κατηγορία εις βάρος σου να μην αγανακτείς, ούτε από μέσα σου
Μια μέρα, που σκέψεις πικρίας με κατέκλυζαν για κάποιους ανθρώπους, που με κατέκριναν άδικα, ο Γέροντας έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την επιθετική μου, όπως είπε, στάση. Του αντέτεινα, ότι ούτε είπα, ούτε έκανα οτιδήποτε εναντίον των επικριτών μου, αλλά μόνο σκεπτόμουν αρνητικά, χωρίς να εξωτερικεύομαι και, γι' αυτό, χωρίς να θίγω κανέναν. Τότε ο Γέροντας μου φανέρωσε ακόμη ένα μυστικό του πνευματικού αγώνος, λέγοντάς μου: «Για οποιαδήποτε άδικη κατηγορία εις βάρος σου να μην αγανακτείς, ούτε από μέσα σου. Είναι κακό. Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα. Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό».
Δίδασκε δηλαδή ο Γέροντας Πορφύριος ότι η κακή σκέψη μας για κάποιο συνάνθρωπό μας από τη μια μεριά μολύνει την ψυχή μας ως αμαρτία, από την άλλη μεριά κάνει ή μπορεί να κάνει κακό σ' αυτόν. Η κακή σκέψη εκπέμπει μια κακή δύναμη, που επηρεάζει τον άλλον, όπως η προσευχή τον βοηθά. Βέβαια όλα αυτά πρέπει να κατανοηθούν σωστά μέσα στη διδασκαλία της Εκκλησίας για την ύπαρξη πονηρών και αγαθών πνευμάτων και το έργο τους, που είναι για τα πονηρά μεν η διαβολή, το ψεύδος, η ταραχή, η διχόνοια κ.λ.π., για τα αγαθά δε η διακονία εκείνων που μέλλουν να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού. Η κακή σκέψη δεν κρύβεται. Επηρεάζει δυσμενώς για μας εκείνον για τον οποίο σκεπτόμαστε άσχημα, ακόμη και από μακριά, ακόμη και όταν δεν συνειδητοποιεί αυτός το λόγο για τον οποίο έρχεται σε αντίθεση μαζί μας. Οφείλουμε, λοιπόν, να είμεθα «καθαροί τη καρδία», καθαροί όχι μόνο από κακά έργα, αλλά και από κακές σκέψεις, ιδιαίτερα δε από τη μνησικακία και την πίκρα. [Γ 38π]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.248-249)
Ο Μ. Αντώνιος και ο κυνηγός
Ένας κυνηγός, βλέποντας τον «πατριάρχη της ερήμου» Μ. Αντώνιο (251-356) ν’ αστειεύεται με τους υποτακτικούς του, σκανδαλίσθηκε.
Θέλοντας ο όσιος να τον διδάξη ότι μερικές φορές η διάκρισις επιβάλλει κάποια συγκατάβασι στην πολλή αυστηρότητα, του είπε:
-Τέντωσε το τόξο σου.
Ο κυνηγός υπήκουσε. Ο όσιος του είπε πάλι:
-Τέντωσέ το περισσότερο.
Ο κυνηγός το τέντωσε περισσότερο, οπότε ο όσιος του είπε ξανά:
-Τέντωσέ το ακόμα πιο πολύ.
Ο κυνηγός διαμαρτυρήθηκε:
-Αν το τεντώσω περισσότερο, θα σπάση.
-Το ίδιο θα συμβή, αποκρίθηκε ο όσιος, και με τους αδελφούς, εάν αγωνίζωνται συνεχώς σκληρά, χωρίς καμμιά ανάπαυσι και αναψυχή
(Γεροντικόν)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Πρώτος, σελ.16)
Ο διάβολος έρχεται με τους λογισμούς και σας τραβά από το μανίκι
Κάτι άλλο, που θα ήθελα να πω, διότι έχει μεγάλη σημασία και νομίζω ότι απασχολεί όλους τους ανθρώπους και, ειδικότερα, όλους τους χριστιανούς, είναι το θέμα της αντιμετωπίσεως των πονηρών λογισμών.
Όλοι γνωρίζουμε τον πόλεμο των λογισμών, τον οποίο μας κάμνει ο διάβολος.
Προσωπικά γνωρίζω και από την εμπειρία μου ως πνευματικού πατρός, που με αξίωσε ο Θεός να γίνω, πόσοι πολλοί άνθρωποι μπερδεύονται σ’ αυτό το σημείο και βασανίζονται ,πραγματικά.
Όταν, λοιπόν, κάποια φορά ρωτήσαμε για το πρόβλημα αυτό το Γέροντα Πορφύριο, μας είπε:
«Εσείς προχωράτε στο δρόμο σας. Ο διάβολος έρχεται με τους λογισμούς και σας τραβά από το μανίκι, για να σας αποπροσανατολίσει. Εσείς να μη γυρίζετε να πιάνετε κουβέντα μαζί του ή ν’ αντιδικείτε μαζί του. Εσείς να προχωράτε στο δρόμο σας. Αυτός θα σας τραβά από το μανίκι, αλλά εσείς να προχωράτε στο δρόμο σας και κάπου θα βαρεθεί και θα σας αφήσει». [Ι 80π.]
Βγάλ’ το από τη σκέψη σου το θέμα αυτό
Φίλος, μου τηλεφώνησε, για να με ειδοποιήσει ότι ο Γέροντας θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου, διότι «είδε στη σκέψη μου» κάτι που τον ανησύχησε.
Τον επισκέφθηκα επειγόντως και μου είπε: «Χθες είδα τη σκέψη σου να απασχολείται πολύ μ’ εκείνο το θέμα, που είπαμε να μην το σκέπτεσαι πλέον, διότι σου προκαλεί πνευματική ζημία. Γι’ αυτό ανησύχησα και είπα του φίλου σου να σε ειδοποιήσει, για να σου πω να το προσέξεις. Βγάλ’ το, μωρέ, από τη σκέψη σου το θέμα αυτό, μην ταλαιπωρείσαι άσκοπα». .
Έμεινα έκπληκτος για πολλοστή φορά. Πράγματι έτσι ήταν η αλήθεια, όπως μου την είπε. Κατάλαβα το λάθος μου και τον ευχαρίστησα. Μου έδωσε συμπληρωματικές οδηγίες, πως να πολεμώ τους πειρασμούς με μεγαλύτερη επιτυχία. Ήταν φανερό, ότι ο Γέροντας λειτουργούσε σαν υπερτηλεόραση, που έπιανε όχι μόνο τις φυσικές, αλλά και τις πνευματικές εικόνες. [Γ 114π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 246- 247)
Εμπειρίες αγίων. Μέρος 1ο
Ύμνος θείου έρωτος
Στην υπέροχη συλλογή «Ύμνοι θείων ερώτων» ο όσιος Συμεών ο Νέος θεολόγος (949-1022) περιγράφει τα μυστικά βιώματα της «τετρωμένης» από τη θεία αγάπη ψυχής του. Μια αντιπροσωπευτική επιλογή στίχων σε ελεύθερη απόδοση είναι η ακόλουθη:
«Κατάβαθα πληγώνομαι
από τη θεία αγάπη,
στενάζω, κατακαίγομαι
στον νου και την καρδιά.
Οδοιπορώ και φλέγομαι,
εδώ και κει τον ψάχνω,
μα πουθενά τον Εραστή
δεν βρίσκω της ψυχής μου.
Στρέφω παντού τα μάτια μου
να δω τον Ποθητό μου,
μα κείνος, ο Αόρατος,
κρύβεται μυστικά.
Και όταν με απόγνωση
αγωνιώ και κλαίω,
ευθύς εμπρός μου φαίνεται,
τον βλέπω ξαφνικά.
Θαμπώνομαι θαυμάζοντας
την ομορφιά, το κάλλος,
την άπειρη τη δόξα του
τη θεία και τερπνή.
Στα βάθη ακτινοβολεί
της ταπεινής καρδιάς μου
και καταυγάζει άπλετα
τριγύρω το κελλί.
Μ’ αγκάλιασε, με γέμισε
η αρρητή του χάρη,
η αγάπη και ο γλυκασμός,
το κάλλος και η ηδονή.
Μεταλαμβάνω του φωτός,
μετέχω και της αίγλης
και λάμπει μου το πρόσωπο
σαν και του Ποθητού μου.
Και γίνομαι ανώτερος
απ’ όλους μεσ’ την πλάση,
στη δόξα και την ομορφιά,
στον πλούτο, την τιμή»
(Οσίου Συμεών, Τα ευρισκόμενα)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος τρίτος, σελ. 15-17)
4. Όλα τα χαρίσματα της ψυχής, δηλαδή όσα αποτελούν την αληθινή ζωή, την ειρήνη και τη χαρά του πιστού, «άνωθεν εστί καταβαίνοντα», από τον Θεό προέρχονται. Αυτό μου λέγει η πείρα μου. Και η καρδιά μου αναφωνεί: «Ω Πνεύμα Άγιο, είσαι όντως ο θησαυρός των αγαθών!».
5. Στα καλά έργα των πιστών, ας ατενίζεις το φως του Χριστού, το «φως το φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιω. α’ 9). Μάθε να διαβάζης σ’ αυτά με αγάπη, ευχαριστώντας τον Φωτοδότη Χριστό, που τόσο πλούσια λάμπει στον κόσμο μες από τα έργα όσων του είναι αφωσιωμένοι και ζητούν τη δόξα του ονόματός του.
6. Όταν η καρδιά σου κλίνη προς το κακό και κινδυνεύη να αποσπασθή από τον βράχο της πίστεως, λέγε μέσα σου: «Ξέρω πόσο φτωχός είμαι πνευματικά. Ξέρω ότι είμαι ένα τίποτε, αν μου λείψει η πίστις. Αν στέκωμαι, αυτό οφείλεται στη χάρι του Χριστού. Ο Κύριος μου δίνει την ειρήνη, τη χαρά. Χωρίς Αυτόν , είμαι πνευματικά νεκρός, πέφτω σε ταραχή και κατάθλιψι. Χωρίς τον Σταυρό του Κυρίου, θα βυθισθώ στην πιο βαρειά θλίψη, στην απόγνωσι. Μόνον ο Χριστός με κρατεί στη ζωή και στο φως. Και ο Σταυρός είναι η ειρήνη μου και η παρηγοριά μου».
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 20-21)
1. Οι Άγιοι δεν απουσιάζουν, ανάμεσά μας, ακόμη και μετά την κοίμησί τους. Έτσι, συχνά ακούω στην εκκλησία τη Θεοτόκο να ψάλλη τη θεσπέσια Ωδή της, που είπε στο σπίτι της συγγένισσάς της της Ελισάβετ, μετά τον Ευαγγελισμό. Άλλοτε, ακούω την Ωδή του Μωϋσέως. Ή την Ωδή του Ζαχαρίου, του πατέρα του Τιμίου Προδρόμου. Ή την Ωδή της Άννης, της μητέρας του Προφήτου Σαμουήλ. Ή την Ωδή των Τριών Παίδων. Ή την Ωδή της Μαριάμ, της αδελφής του Μωϋσέως. Και πόσα άλλα πρόσωπα της Αγίας Γραφής πλημμυρίζουν ολόκληρη την Εκκλησία, σε όλα τα πλάτη της γης, με τα ιερά τους άσματα!
Αλλά και η ιερά υμνωδία της λατρείας μας τίνος το πνεύμα έχει και κατανύσσει έτσι τις καρδιές μας; Τίνος άλλου παρά του Θεού και των Αγίων του! Εδώ βρίσκεται η απόδειξις για την αθανασία της ανθρώπινης ψυχής. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι τέλειωσαν τον επίγειο βίο τους. Και όμως, εξακολουθούν ακόμη να καθοδηγούν τη ζωή μας. Έφυγαν απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Και όμως, εξακολουθούν να μας μιλούν, να μας διδάσκουν, να μας συγκινούν.
2. Όπως ο αέρας είναι απαραίτητος για τη ζωή του σώματος, έτσι είναι και το Άγιο Πνεύμα απαραίτητο για τη ζωή της ψυχής. Ο αέρας και το Πνεύμα μοιάζουν μεταξύ τους. Πνεύμα ακριβώς αυτό σημαίνει: πνοή. «Το πνεύμα όπου θέλει πνεί και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλ’ ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει· ούτως εστί πας ο γεγεννημένος εκ του Πνεύματος» (Ιω. γ’ 8).
3. Πως συμβαίνει οι Άγιοι να μας βλέπουν εμάς και τις ανάγκες μας και να ακούνε την προσευχή μας; Ας φαντασθώ το εξής: Είμαι στον ήλιο και έγινα ένα μαζί του. Ο ήλιος φωτίζει όλη τη γη με τις ακτίνες του. Οι ακτίνες του πέφτουν σε όλα τα σημεία της γης. Μέσα σ’ αυτές τις ακτίνες, βλέπω και εγώ τη γη. Είμαι τόσο μικρός σε σύγκρισι με το άστρο της ημέρας. Και όμως. Έχω γύρω μου τόσες ακτίνες, μια εκθαμβωτική φωτοχυσία. Όποιος λοιπόν είναι ενωμένος με τον πνευματικό Ήλιο, τον Χριστό, βλέπει, μέσα στο άφθονο φως του, τα πάντα. Βλέπει τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους, για τις οποίες ο καθένας τους προσεύχεται.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ.19-20)
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 38
Έχουμε πει, επειδή ακούσαμε τους πολύ έμπειρους οδηγούς, ότι υπάρχει διάκριση μεταξύ των καλών και των άσχημων ονείρων εμείς πάντως είναι αρκετό να μη πειθόμαστε καθόλου σε καμμιά φαντασία για να προκόπτουμε στην αρετή. Γιατί τα όνειρα τις περισσότερες φορές δεν είναι τίποτε άλλο παρά είδωλα παραπλανημένων λογισμών ή πάλι, όπως είπα, παιγνίδια δαιμόνων. Όποτε μας σταλθεί καμμιά φορά όνειρο από την αγαθότητα του Θεού και δεν το καταδεχθούμε, δεν θα οργισθεί εναντίον μας γι’ αυτό ο πολυπόθητός μας Κύριος Ιησούς, επειδή γνωρίζει ότι φθάνουμε στην άρνησή του εξ αιτίας των δόλων των δαιμόνων. Γιατί είναι βέβαια ακριβής η προαναφερόμενη διάκριση, συμβαίνει όμως στην ψυχή, όταν μιανθεί από κάποια ανεπαίσθητη εξαπάτηση -πράγμα από το οποίο, όπως νομίζω, κανείς δεν εξαιρείται- να χάσει το δείκτη της ακριβούς διαγνώσεως και να πιστεύσει ως καλά τα μη καλά .
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 39
Ας μας είναι υπόδειγμα γι’ αυτό ο δούλος που καλείται από τον οικοδεσπότη τη νύχτα μπροστά στον περίβολο της οικίας μετά από μεγάλη αποδημία. Ο δούλος αρνήθηκε εντελώς να του ανοίξει τις θύρες, γιατί φοβόταν μήπως η ομοιότητα της φωνής, παρασύροντάς τον, τον κάνει να γίνει προδότης των πραγμάτων που του εμπιστεύθηκε αυτός. Ο κύριος όχι μόνο δεν οργίσθηκε εναντίον του, όταν ξημέρωσε, αλλά και τον αξίωσε πολλούς επαίνους, γιατί, μη θέλοντας να χάσει τίποτε από τα πράγματά του, νόμισε ότι είναι πλαστή η φωνή του οικοδεσπότη.
(ΕΠΕ,Φιλοκαλία,τόμος 9, έργα Διαδόχου Φωτικής,σελ.161-165)
Ο άνθρωπος είναι σαν το πουλί, που ο καιρός το στολίζει με πολύχρωμα πούπουλα. Όμως, σαν έρθει ο καιρός θα μαδήσει τα πούπουλά σου. Άμα δέσεις υπερβολικά την ψυχή σου με τα πούπουλα, ο καιρός μαζί με τα πούπουλα θα μαδήσει και την ψυχή σου.
Ο Θεός ο μεγαλύτερος τροχός
Ο μεγάλος τροχός γυρίζει πιο αργά, όμως προφταίνει τον μικρό τροχό που γυρίζει πιο γρήγορα.
Όσο μεγαλύτερος τροχός τόσο πιο αργή κίνηση, τόσο λιγότερος θόρυβος. Όσο μικρότερος τροχός τόσο πιο γρήγορη κίνηση, τόσο περισσότερος θόρυβος. Αυτό ισχύει τόσο για τα πράγματα όσο και για τους ανθρώπους.
Ο Θεός είναι ο μεγαλύτερος τροχός στην ψυχή του ανθρώπου. Η περίμετρός του δεν φαίνεται, ούτε ακούγεται το βάδισμά του στο πλήθος και το θόρυβο των μικρών τροχών.
Όμως, σαν σιωπήσουν στην ψυχή όλοι οι μικροί τροχοί, μόλις τότε μέσα της φαίνεται ο απέραντος θείος τροχός, που περιβάλλει ουρανό και γη. Και μπρος σ’ αυτά έκπληκτη η ψυχή σαν σε σπάνιο όραμα αισθάνεται ανείπωτη χαρά.
(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 17).
Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ.
Οι Μάγοι είδαν το αστέρι που από τα πολύ παλιά χρόνια περίμεναν οι ειδικοί. Αμέσως τότε ξεκίνησαν, χωρίς καμιά καθυστέρηση, για να βρουν το βασιλιά. Έφτασαν στη φάτνη, γονάτισαν, τον προσκύνησαν λατρευτικά και του πρόσφεραν τα δώρα τους.
Συχνά, όταν μας μιλούν με λιγότερο η περισσότερο λαϊκή γλώσσα για την προσευχή, ακούμε να μας λένε ότι η προσευχή είναι μια συναρπαστική περιπέτεια. Πάρα πολύ συχνά ακούμε: «Μάθε λοιπόν να προσεύχεσαι. Η προσευχή είναι τόσο ενδιαφέρον και τόσο συναρπαστικό πράγμα! Είναι εξερεύνηση ενός νέου κόσμου. Θα συναντήσεις το Θεό, θα ανακαλύψεις πώς θα φτάσεις στην πνευματική ζωή». Φυσικά, κατά κάποιο τρόπο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι μας λένε την αλήθεια. Αλλά όταν κανείς προβαίνει σε κάτι τέτοιες διακηρύξεις, ξεχνάει κάτι πολύ πιο σημαντικό. Και αυτό είναι το ότι η προσευχή είναι μια επικίνδυνη περιπέτεια και ότι με κίνδυνο ξανοιγόμαστε σ’ αυτήν. Γιατί, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, «είναι φοβερό πράγμα να πέσει κανείς στα χέρια του ζώντος Θεού» (Εβρ. 10,31). Σύμφωνα με τους λόγους αυτούς του Απ. Παύλου, το να θελήσουμε προμελετημένα και ενσυνείδητα να συναντηθούμε με τον «Ζώντα Θεό», σημαίνει ότι βάζουμε τους εαυτούς μας σε μια τρομερή περιπέτεια. Κάθε συνάντησή μας με το Θεό είναι κατά κάποιο τρόπο σαν να μας βάζει στις συνθήκες της «έσχατης κρίσης» μας από το Θεό.
Κάθε φορά που κοινωνούμε με το Θεό, είτε μέσα στην προσευχή, είτε μέσα στα μυστήρια, επιχειρούμε κάτι φοβερά επικίνδυνο γιατί, όπως λέει η Αγία Γραφή, ο Θεός είναι φωτιά. Αν λοιπόν δεν είμαστε έτοιμοι να παραδώσουμε τον εαυτό μας χωρίς επιφυλάξεις στη θεία αυτή φλόγα και να γίνουμε σαν την «φλεγόμενη βάτο» της ερήμου, που την έζωναν οι φλόγες, αλλά δεν την έκαιγαν, τότε θα κατακαούμε. Γιατί η εμπειρία της προσευχής μπορεί να βιωθεί μόνο εσωτερικά και δεν είναι σκόπιμο ή ακίνδυνο το να αστειευόμαστε μαζί της.
Κάθε φορά που πλησιάζουμε το Θεό ανακαλύπτουμε δυο πράγματα: Το πρώτο είναι το κάλλος του Θεού και το δεύτερο η απόσταση που μας χωρίζει απ’ Αυτόν. Η λέξη «απόσταση» είναι ακατάλληλη, γιατί δεν φανερώνει το γεγονός ότι ο Θεός είναι άγιος και εμείς αμαρτωλοί. Η απόσταση προσδιορίζεται από τη θέση που θα πάρει ο αμαρτωλός απέναντι στο Θεό. Μπορούμε να προσεγγίσουμε το Θεό μονάχα όταν έχουμε το βίωμα ότι πλησιάζοντας Τον οδηγούμαστε στην κρίση. Αν πλησιάζουμε το Θεό με βιώματα αυτοκατηγορίας, αν ερχόμαστε κοντά Του από αγάπη - παρά το γεγονός ότι δειχνόμαστε απέναντι Του άπιστοι - αν Τον πλησιάζουμε από αγάπη και μόνο και όχι γεμάτοι από ανευλαβή αισθήματα αυτοπεποιθήσεως, τότε η ψυχή μας είναι ανοιχτή να Τον δεχτεί και να κοινωνήσει μαζί Του και Eκείνος είναι έτοιμος να μας προσλάβει και να μας αγιάσει. Έτσι κάθε απόσταση μεταξύ Θεού και ψυχής καταλύεται. Ο Κύριος έρχεται κουτά μας γεμάτος ευσπλαχνία και αγάπη. Αν όμως εμείς στεκόμαστε ενώπιον Του τυλιγμένοι στην υπερηφάνεια μας, στυλωμένοι στις απόλυτες θέσεις μας, αν στεκόμαστε ενώπιον Του σαν να είχαμε το δικαίωμα να βρισκόμαστε εκεί, αν στεκόμαστε και τον ανακρίνουμε, τότε η απόσταση που μας χωρίζει, ως δημιουργήματα από το δημιουργό μας, παίρνει άπειρες διαστάσεις.
Στο βιβλίο «Οι επιστολές του Διαβόλου» ο συγγραφέας C.S.Lewis, αναφέρει σε κάποιο σημείο μιας επιστολής του (19ης) ότι η απόσταση του δημιουργού από το δημιούργημα - με την έννοια που αναφέραμε πιο πάνω - έχει σχέση με τη θέση που παίρνει το δημιούργημα απέναντι στο δημιουργό του: «Κάποτε ο μέγας αρχάγγελος, ο Διάβολος, παρουσιάστηκε ενώπιον του Θεού, με σκοπό να τον ανακρίνει. Δεν είχε βέβαια διάθεση να κατανοήσει με ταπείνωση την απάντηση του Θεού, αλλά πήγαινε με την πρόθεση να επιβάλει στο Θεό να του δώσει Εκείνος λογαριασμό γι’ αυτά που θα τον ρωτούσε. Τη στιγμή ακριβώς που απεύθυνε τις σχετικές ερωτήσεις του προς το Θεό, την ίδια στιγμή βρέθηκε να τον χωρίζει μια χαώδης απόσταση απ’ Αυτόν. Δεν μετακινήθηκε ούτε ο Θεός ούτε ο σατανάς. Παρόλα αυτά, χωρίς να μεσολαβήσει καμιά απολύτως κίνηση, βρέθηκαν άπειρα μακριά ο ένας απ’ τον άλλο».
Κάθε φορά που πλησιάζουμε το Θεό προβάλλει τρομακτικά έντονα η αντίθεση που υπάρχει μεταξύ του τι είναι Αυτός και τι εμείς. Αυτό μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε όσο βρισκόμαστε μακριά από το Θεό ή καλύτερα θα λέγαμε όσο η παρουσία ή η θεωρία Του επηρεάζουν αμυδρά τις σκέψεις και τις αντιλήψεις μας. Όσο όμως προσεγγίζουμε το Θεό, τόσο πιο οξύτερα διακρίνεται αυτή η αντίθεση. Οι άγιοι συναισθάνονται τόσο έντονα την αμαρτωλότητά τους, όχι εξαιτίας της συνεχούς ενασχολήσεως τους με αυτή, αλλά εξαιτίας της θέας της αγιότητας του Θεού.
Όταν τοποθετούμε τον εαυτό μας έξω από το γλυκύ πλαίσιο της παρουσίας του Θεού, τότε οι αρετές και οι αμαρτίες μας μικραίνουν και χάνουν τη σημασία τους. Όταν όμως τοποθετηθούμε μέσα στο χώρο της θείας παρουσίας, αυτές προβάλλουν ξεκάθαρα με όλο το βάθος και την τραγικότητά τους.
Κάθε φορά που πλησιάζουμε το Θεό ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη ζωή ή με το θάνατο. Η προσέγγισή Του με σωστή διάθεση γίνεται για μας ζωή και ανακαίνιση. Αντίθετα η προσέγγισή Του χωρίς πνεύμα λατρείας και χωρίς συντριβή της καρδιάς γίνεται για μας θάνατος. Θάνατός μας γίνεται, αν είμαστε γεμάτοι υπερηφάνεια και αλαζονεία.
Προτού λοιπόν να ξεκινήσουμε αυτή τη θρυλική περιπέτεια της προσευχής, δεν μπορούμε παρά να επιμείνουμε στο ότι δεν θα υπάρξει ποτέ τίποτα που να προκαλεί περισσότερο δέος, τίποτα πιο σημαντικό από αυτή τη συνάντηση που τολμάμε να έχουμε με το Θεό. Είναι ουσιώδης προϋπόθεση το να έχουμε αποδεχτεί ότι σ’ αυτή την συνάντηση θα χάσουμε τη ζωή μας. Πρέπει να θανατωθεί μέσα μας ο παλαιός Αδάμ. Είμαστε πολύ προσκολλημένοι στον «παλαιό άνθρωπο» και μας είναι πάρα πολύ δύσκολο, όχι μόνο στην αρχή αλλά και μετά από πολλά χρόνια, να νιώσουμε ότι είμαστε τελειωτικά δοσμένοι, όχι στον παλαιό Αδάμ, αλλά στο νέο, το Χριστό.
(Ζωντανή Προσευχή, Αρχιεπ. Antony Bloom, σελ. 18-21)