«Στην έπαρσή του ο ασεβής καταφρονεί τον Κύριο. “Διόλου δεν υπάρχει Θεός” είν’ οι λογισμοί του» (Ψαλμός 10:4)

Ένας επηρμένος δικηγόρος, που επισκέφτηκε ένα χωριό, συζητώντας μ’ ένα γεωργό, του είπε: «Γιατί, Μήτσο, δεν κρατάς το κεφάλι σου ψηλά έναντι των άλλων; Εγώ δε σκύβω το κεφάλι μου ούτε μπροστά στο Θεό»! Κι εκείνος απάντησε: «Βλέπεις το χωράφι αυτό με το σιτάρι; Μόνο τα κεφάλια του σταριού που είναι άδεια στέκονται όρθια. Τα γεμάτα είναι όλα σκυμμένα»!
Με το δικηγόρο αυτόν μοιάζουν πολλοί αλαζόνες που αρνούνται να πιστέψουν στο Θεό. Ο Θεός όμως μέσα στη μεγάλη Του αγάπη και στο άπειρο έλεός Του, έστειλε στον κόσμο το Μονογενή Του Γιο, τον Ιησού Χριστό για τη σωτηρία των αμαρτωλών. Και την εξασφάλισε ο Χριστός τη σωτηρία αυτή με το δικό Του θάνατο πάνω στο σταυρό. Τώρα καλεί κάθε αμαρτωλό να μετανοήσει και με πίστη στο Χριστό να δεχτεί τη σωτηρία που Εκείνος προσφέρει. Εκείνο που μένει να κάνει ο αμαρτωλός είναι να σκύψει το κεφάλι, να παραδεχτεί την αμαρτωλότητά του, να μετανοήσει και να ζητήσει συγχώρηση από το Θεό. Όσοι το κάνουν βρίσκουν τη σωτηρία τους και μεταβαίνουν από το θάνατο στην αιώνια ζωή (Α’ Ιωάννου 3:14). Εσύ το έκανες;

«…Ο σοφός ακούει συμβουλές» (Παροιμίες 12:15)

- Ανωτερότητα δεν είναι να στέκεσαι πάνω από τους άλλους και να διατάζεις τι κάνουν. Ανωτερότητα είναι να είσαι στο πλευρό τους βοηθώντας τους να επιτύχουν το καλύτερο που μπορούν.
- Η καλύτερη άμυνα κατά της επιθυμίας των οφθαλμών είναι να κλείσεις τα μάτια σου.
- Σχεδόν πάντοτε είναι ευκολότερο να μην εμπλακείς σε κάτι, παρά να ξεμπλέξεις απ’ αυτό αφού εμπλακείς.
- Δεν υπάρχει τίποτε που να είναι πραγματικά δικό μας, παρά μόνο αν το μοιραστούμε με άλλους.
- Κανένας δεν μπορεί να καθορίσει το πόσο οφείλουμε να δίνουμε. Ο μόνος ασφαλής τρόπος είναι να δίνουμε περισσότερα από εκείνα που είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε.
- Η χειρότερη φυλακή είναι η κλειστή καρδιά.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

481. Στον υλικό κόσμο, ο Θεός μας ευεργετεί ποικιλότροπα. Μας φωτίζει και μας θερμαίνει με τον ήλιο. Μας δίνει τον αέρα που αναπνέουμε, το νερό που πίνουμε, τις τροφές που μας χρειάζονται από το φυτικό και το ζωϊκό βασίλειο. Αλλά και στον πνευματικό κόσμο, ο Κύριος μας ευεργετεί ανάλογα. Μας φωτίζει νου και καρδιά. Μας απαλλάσσει από το βάρος της αμαρτίας. Μας προστατεύει με τη χάρι του. Μας ευεργετεί επίσης μέσω των Αγγέλων του. Όλα αυτά τα μακάρια πνεύματα είναι όργανα του Θεού για τη σωτηρία μας. «Οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;» (Εβρ. α’ 14). Είναι οι νοητές ακτίνες του Ηλίου της Δικαιοσύνης, του Θεού.

482. «Χαῖρε κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ» (Λουκ. α’ 28). Είναι ο αγγελικός χαιρετισμός προς την Παναγία Παρθένο. Αλλά τα λόγια αυτά ταιριάζουν και σε κάθε πιστή ψυχή, που είναι αφοσιωμένη στον Κύριο. Ο Κύριος είναι μαζί με κάθε τέτοια ψυχή. «Ο Κύριος μετὰ σοῦ». Αυτά τα λόγια μπορούν να απευθυνθούν στον καθένα που τηρεί τις εντολές του Χριστού. Ο Κύριος θέλει να είναι μαζί με τον κάθε άνθρωπο. Αλλά πολλοί άνθρωποι αδιαφορούν. Με τις αμαρτωλές τάσεις τους, με τα λόγια τους και τα έργα τους, απομακρύνονται από τον Θεό. «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη’ 20), λέγει ο Κύριός μας σε όσους τον πιστεύουν. Ποτέ δεν θα παύση να είναι μαζί μας, αρκεί να του έχουμε δώσει την καρδιά μας και να ζούμε σύμφωνα με το άγιο θέλημά του.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 202-203)

478. Να είσαι ζηλωτής της αγάπης. Όλα θα παρέλθουν, η αγάπη όμως θα μείνη στον αιώνα, όπως και ο Θεός, που είναι Αγάπη.

479. Ο λόγος στα στόματα μερικών είναι πνεύμα και ζωή, ενώ στα στόματα άλλων είναι γράμμα νεκρό (κατά την προσευχή και το κήρυγμα). «Τὰ ρήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν» (Ιω. στ’ 63). Έτσι πρέπει να είναι και τα δικά μας λόγια, εφ’ όσον είμαστε εικόνες του Θεού και Λόγου.

480. Ο πατέρας και η μητέρα θεωρούν ως φυσικό και αναγκαίο να δίνουν στα παιδιά τους την καθημερινή τροφή. Δεν τους δίνουν αντί ψωμιού λιθάρι και αντί ψαριού φίδι. Ό,τι κάνουν λοιπόν οι θνητοί και αμαρτωλοί άνθρωποι, κάνει –και πολύ περισσότερο- ο αθάνατος και πανάγιος Θεός, ο Ουράνιος Πατήρ μας. «Οὖν εἰ ὑμεῖς ὄντες πονηροὶ (δηλαδή αμαρτωλοί) ὄντες, οἴδατε δόματα ἀγαθὰ διδόναι τοῖς τέκνοις ὑμῶν, πόσῳ μᾶλλον ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς δώσει ἀγαθὰ τοῖς αἰτοῦσιν αὐτόν;» (Ματθ. ζ’ 11).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 202)

"Μην κατακρίνεις ακόμη κι αν βλέπεις"

Να προσέχεις την κατάκριση, μου λέει μια άλλη μέρα ο Γέροντας,
και μου είπε το εξής περιστατικό για να αποφεύγω κάθε συζήτηση
γι' αυτή, όσο δίκαιο κι αν νομίζω πώς έχω.
"Είχε πάει μια μέρα μια γυναίκα σε έναν Παπά για να εξομολογηθεί.
Ήταν από κάποιο χωριό που φορούν και μεσοφόρια. Τα ξέρεις;
Τα ξέρω, του λέω. Λοιπόν, αφού εξομολογήθηκε, σηκώθηκε να φύγει.
Όμως δεν έκανε πέρα, αν δεν του άφηνε κάτι για να τον ευχαριστήσει
και επειδή έτσι αισθανόταν καλύτερα. Προσπάθησε λοιπόν να σηκώσει
το πάνω φόρεμα για να βγάλει από το μεσοφόρεμα κάτι χρήματα που είχε,
αλλά μαζί με το πανωφόρεμα πιάνει και το μεσοφόρεμα μαζί κατά λάθος,
το σηκώνει ψηλά, και της φανήκαν τα πόδια της.
Τη στιγμή αυτή μπήκε κάποιος μέσα και είδε τη στάση της γυναίκας
και πήγε και κατήγγειλε τον Παπά για άσεμνες στάσεις και τον τιμώρησαν
μάλιστα με τρεις μήνες αργία. Σε όλο αυτό το διάστημα της αργίας του ο
παπάς αυτός ευχαριστούσε και δοξολογούσε το Θεό γι' αυτή τη δοκιμασία
που του έδωσε. Το χάρηκε πάρα πολύ. Είδες όμως τί έπαθε ο αδελφός μας,
παιδί μου; Ενώ είδε κάτι το άσεμνο, και κατέκρινε τον παπά,
δεν ήταν έτσι όπως του το παρουσίασε ο πονηρός.
Γι' αυτό σου λέω, πρόσεχε πολύ, πρόσεχε".
Ναι, Παππούλη μου, του είπα, θα προσέχω.
[Τζ 110π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.231-232)

Μακάριοι όσοι έπιασαν επαφή με τον Ουράνιο Σταθμό

-Γέροντα, τι σημαίνει για σας η προσευχή;
Στέλνω σήμα, ζητώ βοήθεια. Ζητώ συνεχώς βοήθεια από τον Χριστό
από την Παναγία, από τους Αγίους, για τον εαυτό μου και για τους άλλους.
Αν δεν ζητήσω, δεν θα μου δώσουν. Θυμάμαι στον ανταρτοπόλεμο
μας είχαν κυκλώσει σφιχτά χίλιοι εξακόσιοι αντάρτες.
Εμείς ήμασταν όλοι κι όλοι εκατόν ογδόντα στρατιώτες οχυρωμένοι
πίσω από έναν βράχο. Αν μας έπιαναν, θα μας σκότωναν.
Προσπάθησα να στήσω κεραία, για να πιάσω επαφή με το Κέντρο.
Δεν μπόρεσα, κοβόταν η κεραία από τα πυρά. Ο λοχαγός φώναζε:
«Άφησε τα αυτά έλα εδώ, βοήθησε να σβαρνίσουμε κανένα κιβώτιο χειροβομβίδες».
Γυρνούσε εν τω μεταξύ στα πολυβολεία και έκανε Επιθεώρηση.
Μόλις έφευγε, έτρεχα πάλι στον ασύρματο. Μέχρι να δώσει αυτός εντολές,
προσπαθούσα να στήσω κεραία και ξαναπήγαινα να βοηθήσω, για να μη φωνάζει.
Τελικά με ένα φτυάρι και ένα ξύλο έστησα την κεραία και κατάφερα να πιάσω επαφή.
Είπα δύο λέξεις. Εκείνο ήταν! Το πρωί ήρθε η αεροπορία και μας έσωσε.
Μικρό πράγμα είναι εκατόν ογδόντα άνδρες να είναι περικυκλωμένοι
από χίλιους εξακόσιους, και τελικά να σωθούν;
Από εκεί κατάλαβα την μεγάλη αποστολή του μοναχού, να βοηθάει με την προσευχή.
Λένε οι κοσμικοί: «Τι κάνουν οι καλόγεροι; Γιατί δεν βγαίνουν στον κόσμο,
να βοηθήσουν την κοινωνία;». Είναι σαν να λένε σε έναν ασυρματιστή:
«Τι κάνεις εκεί με τον ασύρματο; Άφησε τον ασύρματο,
πάρε ένα τουφέκι και έλα να πολεμήσεις».
Σε τίποτε δεν μας ωφελεί η επικοινωνία με όλους τους σταθμούς όλου του κόσμου,
εάν δεν έχουμε την ουράνια επικοινωνία και επαφή με τον Θεό,
για να ζητάμε και να παίρνουμε βοήθεια από Αυτόν.
Είναι μακάριοι όσοι έπιασαν επαφή με τον Ουράνιο Σταθμό και είναι δικτυωμένοι
με ευλάβεια με τον Θεό.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.21-22)

ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο-

Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του Λουκά
Το ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλα
μεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα

Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας

Κεφάλαιο 14

Στίχ. 1-6. Η θεραπεία του υδρωπικού.
14.1 Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἐλθεῖν αὐτὸν εἰς οἶκόν
τινος τῶν ἀρχόντων(1) τῶν Φαρισαίων(2) σαββάτῳ(3)
φαγεῖν ἄρτον καὶ αὐτοὶ(4) ἦσαν παρατηρούμενοι(5) αὐτόν.
1 Ένα Σάββατο ο Ιησούς πήγε στο σπίτι κάποιου Φαρισαίου άρχοντα
για να φάει, και οι Φαρισαίοι τον παρακολουθούσαν.
(1) Δεν έχουμε ενδείξεις ότι υπήρχε κάποια ιεραρχία στη μερίδα των Φαρισαίων.
Διακρίνονταν όμως μεταξύ τους αυτοί που υπερείχαν στις γνώσεις,
τα τάλαντα και τον πλούτο (g).
(2) Μετά από αυτά που αναφέρθηκαν στο κεφ. ια (37-54), θα φαινόταν
ίσως εκπληκτικό πώς ο Κύριος δέχεται πάλι πρόσκληση Φαρισαίου για φαγητό (p).
Παρ’ όλα αυτά «υπήρχαν και στους φαρισαίους κάποιοι που ήταν
σε μισό βαθμό πονηροί και διαφορετικοί από τους άλλους.
Ακολουθούσε λοιπόν ο Χριστός, κάνοντας και εδώ το γεύμα αφορμή
για ωφέλεια του Φαρισαίου και όσων ήταν στο σπίτι του» (Ζ).
«Διότι φρόντιζε για την ωφέλεια των ψυχών
και για αυτό το λόγο έμπαινε στο σπίτι» (Θφ).
(3) Ήταν συνηθισμένο να γίνονται συμπόσια το Σάββατο και είχε αποβεί
παροιμιώδης η πολυτέλεια των συμποσίων κατά τα σάββατα (p).
(4) Οι οποίοι κατονομάζονται και στο σ. 3.
(5) «Οι υπόλοιποι Φαρισαίοι τον παρατηρούσαν εάν θα κάνει κάτι
σε αντίθεση με το νόμο την ημέρα του σαββάτου» (Ζ).
Πέρα από κάθε νόμο φιλοξενίας.
Είναι καθήκον αυτού που φιλοξενεί να αναλαμβάνει υπό την προστασία του
τον φιλοξενούμενο και να προλαβαίνει κάθε επιβουλή εναντίον του.
Οι Φαρισαίοι όμως και οι νομικοί, με την ανοχή αυτού που φιλοξενούσε,
παραμόνευαν όπως οι κυνηγοί πουλιών,
οι οποίοι περιμένουν για να παγιδέψουν πουλιά.

14.2 καὶ ἰδοὺ(1) ἄνθρωπός τις ἦν ὑδρωπικὸς(2) ἔμπροσθεν αὐτοῦ(3).
2 Τότε στάθηκε μπροστά του ένας άνθρωπος που έπασχε από υδρωπικία.
(1) Το «ιδού» υποδηλώνει ότι η παρουσία του υδρωπικού ήταν απροσδόκητη
από τους καλεσμένους, ίσως μάλιστα και από αυτόν τον ίδιο που φιλοξενούσε.
Δεν ήταν πάντως από τους καλεσμένους, όπως φαίνεται και από το απέλυσε στο σ. 4 (p).
(2) Λέξη που λέγεται μοναδική φορά, συνηθισμένη όμως στους γιατρούς συγγραφείς (p).
Εδώ είναι επίθετο, οι γιατροί όμως, παρόλο που χρησιμοποιούν αυτό και ως επίθετο,
συχνότερα το παίρνουν ως ουσιαστικό (L).
(3) «Επειδή φοβήθηκε τους Φαρισαίους, δεν πλησίασε να ζητήσει να θεραπευτεί,
επειδή ήταν Σάββατο, αλλά μόνο στάθηκε μπροστά του, έτσι ώστε αφού τον δει
και τον σπλαχνιστεί, να τον θεραπεύσει» (Κ).

Έλεγε ο Γέροντας:

“Η βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική είναι διδασκαλία.. μαλακώνει την ψυχή του ανθρώπου και σιγά – σιγά τη μεταρσιώνει σε άλλους κόσμους πνευματικούς, με τους φθόγγους αυτούς που σπέρνει ηδονή και τέρψη και ευχαρίστηση, ταξιδεύοντας σε άλλο κόσμο πνευματικό… Πράγματι έτσι είναι παιδιά, μην κοιτάζετε που τους ακούς να κάνουνε… Όταν κανείς σιγά – σιγά μπει σε μια τέτοια φόρμα πνευματική, έτσι αισθάνεται κι έτσι πρέπει να κάνει.

Μπορεί να γίνεις κι ένας εγωιστής ψάλτης και να κουνιέσαι και να αυτώνεσαι και να είσαι κούφιος· μπορεί να έχεις τη φωνή, να συγκινείς με τη φωνή σου, αλλά αυτός ο όντως άγιος που ψάλλει, αυτός έχει και κάτι άλλο, δεν έχει μόνο τη φωνή· μαζί με τη φωνή που εκπέμπεται με τα ηχητικά κύματα, εκπέμπεται και κάποια χάρη με άλλα κύματα, μυστικά, που αγγίζουν τις ψυχές των ανθρώπων και τις συγκινούν βαθύτατα.

Ο κούφιος, ας πούμε, μουσικός, ο εγωιστής, έχει αυτό. Κι ευχαριστεί έτσι. Ο άγιος μουσικός στέλνει και κύματα κύματα μαζί με τη φωνή του. Γίνεται ένα πολύ μεγάλο μυστήριο. Γι’ αυτό, εάν θα πάτε στο Άγιον Όρος και ακούσετε τους μοναχούς που ψάλλουν, και παγωμένη και πέτρινη καρδιά να έχεις, άμα ακούσεις… Να! το παράδειγμα: Αυτός ο μουσικός μπορεί να συγκινεί…”

(από το βιβλίο ‘Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου’)