1088. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΘΥΡΑ.
Όταν ο Κλοβίς, βασιλιάς της Γαλλίας, μπήκε στον καθεδρικό ναό της Ρέϊμς για να βαπτισθεί, τόσο ήταν το άρωμα της εκκλησίας, τόσο γλυκύ το φώς των λαμπάδων, τέτοια η αρμονία της μουσικής κι η μεγαλοπρέπεια των παρισταμένων, ώστε ρώτησε τον επίσκοπο Ρεμί, που τον κρατούσε από το χέρι, μήπως ήταν αυτό το βασίλειο του Θεού για το οποίο του είχε τόσο πολύ μιλήσει στην κατήχηση.
- Όχι, απάντησε ο άγιος επίσκοπος, αυτό είναι η θύρα.
1448. ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ.
Ένας εφημέριος παρατηρούσε ότι πολλές ενορίτισσές του διαρκώς φιλονικούσαν γιατί ήθελαν από ματαιοδοξία να κάθονται στα πρώτα καθίσματα της ενορίας του. Για να σταματήσει το κακό έπιασε και έγραψε μια πινακίδα:
Τ α π ρ ώ τ α κ α θ ί σ μ α τ α ε ί ν α ι φ υ λ α γ μ έ ν α γ ι α τ ι ς π ι ο η λ ι κ ι ω μ έ ν ε ς κ υ ρ ί ε ς.
Από κείνη την ημέρα καμία δεν φιλονίκησε για τα πρώτα καθίσματα.
(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως)
1000. Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΣΤΟ ΚΡΕΟΠΩΛΕΙΟ.
Η γυναίκα ενός κρεοπώλη έβαλε απέναντι στην ζυγαριά ένα μεγάλο καθρέπτη.
Τι σε έπιασε κι έβαλες αυτό τον καθρέπτη στο κρεοπωλείο μας;
- Δεν καταλαβαίνεις, με αυτό τον καθρέπτη οι κυρίες δε θα κοιτάζουν πια την ζυγαριά.
1263. ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΣΑΝ ΤΟ ΒΙΟΛΙ.
Τα πλούτη, έλεγε ένας ιεροκήρυκας, είναι σα το βιολί. Δώσε το βιολί σε ένα άμουσο, και θα ξεσχίσει με τα τζουγκρανίσματά του την ακοή σου, αλλά στα χέρια ενός Παγκανίνι, θα ενσαρκώσει τη θεία μορφή της αρμονίας.
Το ίδιο και τα πλούτη. Στα χέρια αδέξιων και εγωιστών θα είναι αιτία πολλών κακών.
(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 458, 571)
"Κάποια μέρα πήρε (ο άγιος Νικόλαος Πλανάς) ένα αμαξάκι να τον πάει στον Άγιο Ιωάννη στην ενορία του. Εκεί κοντά στην Πύλη του Αδριανού κάτι του έφταιξε το άλογο του αμαξά και άρχισε θυμωμένες αλλεπάλληλες βλαστήμιες. Του λέει αμέσως ο ιερέας:
"Στάσου, στάσου παιδί μου, να κατέβω" και ταυτόχρονα τον πλήρωσε όσο τον είχε συμφωνήσει μέχρι την εκκλησία.
"Μα, του λέει ο αμαξάς, δεν σε πήγα ακόμα στην εκκλησία σου"! Του απαντά ο ιερέας:
"Το ξέρω, παιδί μου, αλλά δεν μπορώ να μείνω στο αμάξι σου, επειδή μου βλαστήμησες Εκείνον που λατρεύω". Δεν ήξερε τι να απολογηθεί ο αμαξάς. Έφυγε προσβεβλημένος και ποιος ξέρει αν θα ξαναβλαστήμησε.
(ο άγιος Παπα-Νικόλας Πλανάς, εκδ. Αστήρ, σ.32)
"Πλούσιος Γάλλος Κόμης προσκλήθηκε σε μία συγκέντρωση να γνωρίσει τον πολύ γνωστό, δυστυχώς, Ερνέστο Ρενάν που έγραψε την ιστορία του Ιησού Χριστού στην οποία ιερόσυλα βλασφημά τον Λυτρωτή. Ο Ρενάν του έτεινε το χέρι και ο κόμης τράβηξε το δικό του λέγοντας:
- Δεν θέλω ποτέ να πιάσω το χέρι που ράπισε τον Κύριό μου."
(Θησαυρός γνώσεων και Σοφίας, Νο 1366)
Η καθαρτική θεία δύναμη
Ο αββάς Μάρκος ο Αιγύπτιος παρέμενε για τριάντα χρόνια έγκλειστος, χωρίς να βγαίνει καθόλου από το κελλί του. Για χάρη του, ο πρεσβύτερος της Σκήτης πήγαινε εκεί και τελούσε τη θεία λειτουργία.
Ο διάβολος, ενοχλημένος από την υπομονή και την αρετή του οσίου, θέλησε να τον πειράξει. Του έστειλε λοιπόν κάποιον δαιμονισμένο, που του είπε:
-Αββά, ο πρεσβύτερος σου βρωμάει από την αμαρτία. Γι’ αυτό μην τον ξαναβάλεις στο κελλί σου.
-Όλοι, απάντησε ο όσιος, αφήνουν απ’ έξω την ακαθαρσία. Εσύ μόνο την έφερες μέσα. Μην ξεχνάς τί λέει η Γραφή: « Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε». Κι αν είναι ο πρεσβύτερος μου αμαρτωλός, ο Θεός θα τον σώσει.
Όταν ήρθε πάλι ο ιερέας, ο αββάς τον υποδέχθηκε με μεγάλη χαρά. Και ο Θεός, βλέποντας την ακακία του γέροντα, του έδειξε αποκαλυπτικό σημείο:
Ενώ ο ιερέας ετοιμαζόταν να σταθεί μπροστά στην αγία τράπεζα για να τελέσει τη θεία μυσταγωγία, άγγελος Κυρίου κατέβηκε κι έβαλε το χέρι του πάνω στο κεφάλι του. Από τη στιγμή εκείνη ο ιερέας έγινε σαν πύρινος στύλος.
Έκπληκτος ο όσιος από το όραμα, άκουσε μια φωνή να του λέει: « Γιατί θαυμάζεις, άνθρωπε; Αν ένας επίγειος βασιλιάς δεν αφήνει να εμφανίζονται ρυπαροί μπροστά του οι μεγιστάνες του, πολύ περισσότερο η θεία δύναμη δεν θα καθαρίσει από κάθε ρύπο τους λειτουργούς των αγίων μυστηρίων, όταν στέκονται μπροστά στο Βασιλιά της δόξας;»
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.117-118)
Το χάρισμα της προσευχής
Ο Στάρετς Σαμψών (1979) παρακινούσε τα πνευματικά του παιδιά να παρακαλούν επίμονα το Θεό για την απόκτηση του χαρίσματος της προσευχής λέγοντας: ‘‘ Δίδαξε με, Κύριε, να προσεύχομαι. Δεν ξέρω να προσεύχομαι.’’
‘‘Μερικές φορές’’, συμπλήρωνε ο στάρετς, ‘‘το μυστικό αυτό μάς αποκαλύπτεται στη θεία λειτουργία όταν κοινωνάμε.
’’Γνώρισα έναν ιερέα που δεν μπορούσε να μάθει να προσεύχεται. Κάποτε λοιπόν, την ώρα που κοινωνούσε, πήρε το Σώμα του Χριστού με το αριστερό του χέρι, το έβαλε πάνω στο δεξί και άρχισε να διαβάζει, όπως συνήθως, την ευχή: «Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ…». Όταν τελείωσε, και ενώ από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα, άρχισε να παρακαλεί θερμά: ‘ Μάθε με, Κύριε, να προσεύχομαι. Δεν έμαθα ακόμα να προσεύχομαι. Μόνο που διαβάζω τις ευχές.’
’’Αμέσως, καθώς ο ίδιος διηγήθηκε, το πρόσωπο του φωτίστηκε από ένα αόρατο φως και μέσα του άνοιξε ένας άλλος νους. Άρχισε τότε να διαβάζει για δεύτερη φορά το « Πιστεύω, Κύριε…» χωρίς να σηκώνει τα μάτια από το δεσποτικό Σώμα. Τον πλησιάζει ο διάκος και του λέει: ‘ Πάτερ, ο κόσμος περιμένει’.
’’ Το κοινωνικό είχε τελειώσει, αλλά ο ιερέας όσο κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να συνέλθει. Στεκόταν σαν να τα ’χε χαμένα, σαν στήλη άλατος. Και τούτο, γιατί κατάλαβε τί είναι η προσευχή. Ένιωσε πως αναστήθηκε. Από τότε έκλαιγε ασταμάτητα. Και ποτέ πια δεν μπόρεσε ν’ατενίσει το πανάχραντο Σώμα του Κυρίου χωρίς δάκρυα.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.101-102)
Η υποψήφια μοναχή
Μια μοναχή διηγείται τα εξής, για τον πνευματικό παπα- Ιερώνυμο, τον προηγούμενο της Ι. Μονής Σιμωνόπετρας, που εξωμολογούσε στον ναό της θ. Αναλήψεως στην Αθήνα:
« Γνώριζα τον γέροντα από το 1934, όταν ήμουν μικρό παιδί. Δεν του είχα πει ποτέ ότι θα γίνω μοναχή, διότι δεν το είχα σκεφθή ακόμη αφ’ ενός και αφετέρου διότι είχα μεγάλο πόλεμο από το σπίτι μου. Δεν με άφηναν ούτε στην εκκλησία να πάω. Πολλές φορές πήγαινα κρυφά και στον γέροντα και στην εκκλησία. Πήγα μια φορά, που είχα παρεξηγηθή με την αδελφή μου, να εξομολογηθώ και του είπα:
-Γέροντα, σήμερα μάλωσα με την αδελφή μου.
»Τότε εκείνος με σοβαρό, αλλά και καλωσυνάτο ύφος μου λέει:
-Εσύ που θα γίνης μοναχή, κάνει να μαλώνης και να θυμώνης με την αδελφή σου, ενώ πρέπει να την προσέχης και να της μιλάς με αγάπη;
-Εγώ δεν θα γίνω μοναχή, του απήντησα. Ποτέ δεν έχω σκεφθή τέτοιο πράγμα.
-Μοναχή θα γίνης! μου επανέλαβε.
»Μια φορά με χτύπησε ο πατέρας μου με το καμουτσίκι του αλόγου που είχαμε, γιατί πήγα στην εκκλησία. Το πρωί της άλλης ημέρας πήγα να δω τον γέροντα, κρυφά βέβαια από το σπίτι μου. Είχε λειτουργία. Μόλις τελείωσε πήγα να πάρω αντίδωρο και ο γέροντας με ρώτησε:
-Πώς πήγε το ξύλο του πατέρα σου με το καμουτσίκι;
»Εγώ ντράπηκα και, επειδή ήταν κι άλλες εκεί, είπα:
-Δεν με χτύπησε ο πατέρας μου, έπεσα και χτύπησα.
»Και πάλι λέει ο γέροντας :
-Καλά, κάθησε τώρα να φας και θα τα πούμε.
»Σημειωτέον ότι ήμουν τότε και νηστική, γιατί δεν με άφησαν την προηγουμένη να φάω στο σπίτι. Ήμουν τιμωρημένη.
»Πολλές φορές είδαμε τον γέροντα κατά την θ. λειτουργία να μην πατάη στη γη! Να είναι μια σπιθαμή πάνω, μπροστά στην αγία Τράπεζα. Αν σήμερα είμαι στερεωμένη στην αγάπη του Χριστού μας, το χρεωστώ στην αγιωσύνη του».
( Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄,σελ.149-151)
Ο στάρετς Βαρνάβας
Ο νεαρός Ζαχαρίας, ο μετέπειτα στάρετς, πήγε κάποτε στην λαύρα της Αγίας Τριάδος του οσίου Σέργιου. Δεν γνώριζε κανένα και κατέφυγε στον ξενώνα. Εκεί πληροφορήθηκε από συζητήσεις προσκυνητών, για κάποιον στάρετς Βαρνάβα ( ΙΘ΄αιών),που ασκήτευε στο ησυχαστήριο « Γεσθημανή». Κάθε μέρος ένα πλήθος ανθρώπων μαζευόταν γύρω του με ποικίλες ανάγκες και προβλήματα. Ο Ζαχαρίας αποφάσισε να τον συναντήση για να τον συμβουλευθή και να πάρη την ευλογία του.
Όταν έφθασε στο ησυχαστήριο είδε ένα αναρίθμητο πλήθος ανθρώπων που συνωστίζοντο θέλοντας να δουν τον γέροντα. Διεπίστωσε ότι ήταν αδύνατο να το διαπεράση και να τον συναντήση. Ξαφνικά όμως ο γέροντας Βαρνάβας βγήκε από το ησυχαστήριο και φώναξε στον κόσμο:
-Εάν υπάρχη κανένας μοναχός από την λαύρα να έρθη μπροστά.
Κανένας δεν πλησίασε, γιατί δεν υπήρχε εκεί μοναχός από την λαύρα. Ο γέροντας κατέβηκε τα σκαλοπάτια της εισόδου και είπε:
-Εμπρός. Να πλησιάση ο μοναχός από την λαύρα. Πάλι κανείς δεν φάνηκε. Προχώρησε τότε μέσα στο πυκνό πλήθος, έφθασε στον Ζαχαρία, τον πήρε από το χέρι και του είπε στοργικά:
-Έλα μαζί μου στο κελλί.
-Μα εγώ δεν είμαι μοναχός από την λαύρα, απήντησε εκείνος.
-Ναι, το ξέρω. Αλλά από τώρα θα ζήσης εδώ στην λαύρα και θα γίνης εδώ μοναχός.
-Μήπως όμως δεν με δεχθούν;
-Όχι, θα σε δεχθούν! Πήγαινε στην πύλη της λαύρας. Στέκονται εκεί τώρα τρεις προϊστάμενοι και σε περιμένουν.
Πράγματι, μετά τον γέροντα Βαρνάβα, ο Ζαχαρίας πήγε στην πύλη της λαύρας και συνήντησε τον ηγούμενο και δύο άλλους προϊσταμένους. Έτσι επιβεβαίωσε μέσα του το θέλημα του Θεού, να γίνη μοναχός της λαύρας του οσίου Σέργιου.
Αργότερα, σε μια φοβερή δοκιμασία, όταν κινδύνευε η ίδια η ζωή του, κατέφυγε πάλι στον στάρετς Βαρνάβα.
-Γέροντα, πεθαίνω! Δεν θα ζήσω για να πάρω το αγγελικό σχήμα. Μήπως, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε εσείς να μου κάνατε την κουρά μου κρυφά;
-Όχι, είπε κοφτά ο στάρετς. Δεν πρέπει η κουρά να γίνη κρυφά. Θα γίνης μοναχός φανερά. Σου απαγορεύω όμως να πας σε γιατρούς και να χρησιμοποιήσης φάρμακα. Να υπομένης την αρρώστια σου με ευγνωμοσύνη στον Κύριο. Εγώ θα είμαι εγγυητής για σένα στον Θεό. Θα φθάσης σε βαθειά γεράματα. Θα γίνης και διάκος και ιερομόναχος και πνευματικός όλων των αδελφών της λαύρας.
Όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν στην ζωή του μετέπειτα στάρετς Ζαχαρία.
( Στάρετς Ζαχαρίας)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.139-140)
" Επαναστάτησε εξαιτίας της δικής σου υπερηφάνειας "
Οι γονείς ενός αγοριού, που είχε πάθει νευρασθένεια, επισκέφθηκαν το Γέροντα, ζητώντας τη βοήθειά του για το πρόβλημά τους. Ο Γέροντας " είδε " την ψυχή του παιδιού και είπε : " Το παιδί σας έχει πολύ καλή ψυχή, καλύτερη από τη δική μου. Δεν είναι άρρωστο, τραυματίσθηκε και επαναστάτησε, εξ αιτίας της δικής σας υπερηφάνειας και των κακών φίλων, που έκανε παρέα. Θα θεραπευθεί με το δικό σας αγιασμό ".
Η μητέρα μόλις το άκουσε αυτό, άρχισε να κλαίει απελπισμένη, διότι θεώρησε τον αγιασμό της ακατόρθωτο. Τότε ο Γέροντας της είπε : " Ο αγιασμός δεν είναι ακατόρθωτο πράγμα, είναι μάλιστα εύκολος, φθάνει εσείς να αποκτήσετε ταπείνωση και αγάπη ".
[Γ 203]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.296)
" Συμβουλές προς κυοφορούσες μητέρες "
Έλεγε σ' έναν παιδίατρο :
-Να λες στις μητέρες να το νιώθουν πόσο πολύ τις τίμησε ο Θεός, που τις αξίωσε να γίνουν μητέρες. Από τη στιγμή που φέρουν μέσα τους το συλληφθέν έμβρυο, έχουν μία δεύτερη ζωή. Να μιλούν στο παιδί τους, να το χαϊδεύουν επάνω από την κοιλιά τους. Το έμβρυο τα αισθάνεται μυστικά αυτά.
Να προσεύχονται με πολλή αγάπη γι' αυτό. Όπως αισθάνεται το γεννημένο παιδί τους, έτσι και το έμβρυο αισθάνεται την έλλειψη της αγάπης της μάνας του, τα νεύρα της, το θυμό της, την απέχθειά της, και δημιουργούνται τραύματα στην ψυχούλα, που το συνοδεύουν σ' όλη του τη ζωή.
Τα άγια συναισθήματα της μάνας και η αγία ζωή της, αγιάζουν το παιδί της από την ώρα της συλλήψεώς του ακόμη.
Τα ίδια ισχύουν και για τον πατέρα.
[Ά 109]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.294-295)
46. «Ρημάτων δεήσεως, Ιωακείμ συν Άννη βοά, συ επήκουσας μόνος, ο Ποιητής και Θεός και της ατεκνίας την λύσιν, συ παρασχών» (ΜΔ).
Οι Θεοπάτορες Ιωακείμ, και Άννα έκαναν την ατεκνία τους θέμα προσευχής, κατά την παράδοσι των ευσεβών ατέκνων συζύγων της Π. Διαθήκης (πρβλ. την περίπτωσι της Άννας, μητέρας του προφήτου Σαμουήλ, Α' Βασ. Α’ 19, της Ελισάβετ, μητέρας του Βαπτιστού Ιωάννου, Λουκ. κα' 15 κλπ.). Ο Θεός άκουσε τις προσευχές τους και με θαυματουργικό τρόπο έλυσε τη στείρωσι της Άννας.
Ο Ι. Δαμασκηνός, προσπαθώντας να ερμηνεύση το θαύμα, γράφει: «Για ποιο λόγο γεννήθηκε η Μητροπάρθενη από γυναίκα στείρα; Γιατί έπρεπε, αυτό πούναι το μοναδικό καινούργιο κάτω από τον ήλιο, η βάση και το αποκορύφωμα των θαυμάτων (η εκ παρθένου δηλ. γέννηση του Ιησού) ν’ ανοίγη το δρόμο του με θαύματα και σιγά - σιγά από τα πιο ταπεινά νάρθουν τα πιο μεγάλα» (Δ, 67). Και πιο κάτω: «Το λευτέρωμα από την ακαρπία φανέρωνε ολοκάθαρα πως η στειρότητα του κόσμου σε αγαθά θα λυθή και θα γεννηθή ο κορμός της άφραστης μακαριότητος» (Δ, 117) .
Η θαυμαστή σύλληψις της Θεοτόκου από την Αγία Άννα φανερώνει, ότι η υπερνίκησις της στειρότητος —μερικές φορές— δεν είναι παρά ζήτημα πίστεως και θερμής καταφυγής στον Θεό: ότι είναι μια ευκαιρία μετανοίας, εξαγνισμού και πνευματικής εξάρσεως των συζύγων. Διότι, πρέπει να σημειωθή, ότι η απαιδία δεν είναι αποκλειστικό θέμα της συζύγου. Είναι μια κατάστασις που αναφέρεται στο ανδρόγυνο και γι’ αυτό πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται και από τους δύο συζύγους, με την ίδια πίστι και την ίδια θερμή προσευχή.
Η εμπειρία των ορθοδόξων πιστών σε σχετικές περιπτώσεις είναι χαρακτηριστική: όπου υπάρχει θερμή πίστις, το θαύμα γίνεται. Έτσι, στα ιερά προσκυνήματα της χώρας μας συναντά κανείς πολλές μητέρες που κρατούν στην αγκαλιά τους την απόδειξι της πίστεως που «νικά την τάξι της φύσεως» — το παιδί της προσευχής και των δακρύων τους!
Όλην μου την ζωήν διακυβέρνησον, Παρθένε.
Τα τραύματα θεράπευσον της ψυχής μου, Πάναγνε.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 71 )