Αγιότης - Αρετή - Αγώνας

Άνθρωπος ο οποίος επαινεί τον πλησίον του και κατακρίνει τον εαυτό του, φτάνει σε μέτρα αγιότητος. Αν ζητάς εσύ από τον άλλον, επειδή σε λύπησε να σου βάλει μετάνοια, δεν είσαι καλά, δεν είσαι εντάξει, δεν βαδίζεις στο δρόμο της καλογερικής.
Φτάσαμε πατέρες σε ένα τέτοιο σημείο που μπορώ να πω ότι όταν ήμασταν κοσμικοί ήμασταν καλύτεροι. Τώρα δεν σηκώνουμε λόγο, δεν σηκώνουμει λόγο.

Τα πατερικά βιβλία λένε ότι ο αββάς Νισθερώ απέκτησε φήμη αγίου ανδρός. Και πήγε άλλος και του λέει: « Τι αρετή έκανες πάτερ και έφτασες σε αυτά τα μέτρα;». Λέει: «Αφ’ ότου μπήκα στο μοναστήρι είπα εγώ και το γαϊδούρι ένα είμαστε. Όσο μιλάει το γαϊδούρι, όταν το δέρνεις τόσο θα μιλήσω και εγώ». Αυτό ήταν το θεμέλιο, ότι και να τον δείρουν «ευλόγησον». Τώρα εμείς φτάσαμε στο σημείο δεν σηκώνουμε λόγο.

Ο άνθρωπος, εφόσον ζει, πρέπει πάντοτε να αγωνίζεται και ο πρώτος αγώνας είναι να νικήσει τον εαυτό του. Ο πρώτος και ο κυριότερος εχθρός του ανθρώπου δεν είναι ο διάβολος, όχι. Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος εις τον εαυτό του επίβουλος. Και τούτο διότι δεν ακούει τον άλλον, ακούει τι τον λέει ο λογισμός του. Ενώ έχουμε τόσους άγιους πατέρες να τους μιμηθούμε διαβάζοντας τα συγγράμματα τους, εντούτοις όμως το εγώ μας μάς κυριεύει πολλές φορές, όταν ο άνθρωπος νικήσει τον εαυτό του είναι ο μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας και τροπαιοφόρος και νικηφόρος ενώπιον του Θεού.

Γι’ αυτό πολλές φορές, να σας πω, πατέρες, φοβήθηκα την κρίση του Θεού. Είναι σύμφωνος ο Θεός με μένανε ή μήπως αλλάζει ο Θεός; «Ἐμνήσθην τῶν κριμάτων Σου και ἐφοβήθην ἐμνήσθην τῶν κριμάτων Σου και παρεκλήθην» (ψαλμ. 118,12. 52). Έτσι είναι.

Ο Σταυρός δεν λείπει. Γιατί; Γιατί εφόσον ο αρχηγός μας ανέβηκε στον Σταυρό και εμείς θα ανέβουμε, να πούμε. Αλλά από την άλλη πλευρά είναι γλυκύς και ελαφρός, από την άλλη μεριά είναι πικρός και βαρύς. Κατά την προαίρεσή μας. Αν πάρεις με αγάπη τον Σταυρό του Χριστού, είναι πολύ ελαφρός, είναι σφουγγάρι, φελλός, αν το πάρεις, δηλαδή, από την άλλη πλευρά τότε είναι βαρύς και ασήκωτος.
Γι’ αυτό και εμένα η πείρα αυτό με δίδαξε. Το θέλημα του Θεού να γίνει. Ήταν από τον Θεό έτσι. Και ειρηνεύεις, να πούμε. Αν πεις μα γιατί ετούτο, εκείνο δεν ειρηνεύεις, δεν ειρηνεύεις. Δεν ήταν το θέλημα του Θεού να φύγω την Κυριακή, ήταν τη Δευτέρα. Δεν ήθελε ο Θεός την Τρίτη, ήθελα να φύγω την Τετάρτη. Ε, ο Θεός έτσι τα φέρε. Αν τα πάρεις από την άλλη πλευρά, με την κρίση τη δική σου θα σφάλεις και μισθό δεν έχεις. Μισθό δεν έχεις!

Μέσα σου να βράζει η χαρά, να μη φαίνεται. Μέσα σου να βράζει λύπη, η κόλαση, αλλά να μην το εξωτερικεύεις. Αυτός είναι ο καλόγηρος. Ειδάλλως εσύ εκεί και εγώ εδώ και να προσευχώμεθα, να μην ακούει ο ένας τον άλλον. Μπορείς να κατανύσσεσαι εσύ και εγώ εδώ και ο ένας να μην παίρνει μυρωδιά τον άλλον. Αυτό είναι κατά Θεόν. Άμα το εξωτερικεύεις είτε υπερηφάνεια θα σε πιάσει ή θα το χάσεις.

Για αυτό λέω ότι όπου κι αν βρεθεί ο άνθρωπος να μην απελπίζεται. Να μην τα χάνει να μην τα σαστίζει. Για τον άλφα και τον βήτα λόγο ο Θεός γνωρίζει, σε δοκιμάζει. Σε δοκιμάζει: Μπορείς να κρατήσεις αυτήν τη θλίψη; Μπορώ. Θα σου δώσω χάρισμα. Δεν μπορείς; Και αυτό που σου δωσα θα το αφαιρέσω. Εγώ δεν θέλω δειλούς ανθρώπους. Όχι όπως έστειλε ο Μωυσής τους κατασκόπους λέει: «Ἑωράκαμεν υἱούς γιγάντων και ἦμεν ενώπιον αὐτῶν ωσεί ακρίδες» ( Αριθμ. 13, 34). Έτσι; Ναι, αλλά ποιος το λέει αυτό; Ποιος το λέει; «Δειλός αποσταλείς εις υπακοήν, λέγει, λέων κατά τήν ὁδόν καί φονεῖς κατά τάς πλατείας» ( παροιμ. 26, 13). Δειλός άνθρωπος δεν αξίζει τίποτες. Ενώ ο τολμηρός πάντα βγαίνει νικητής. Βλέπεις;

Η δικαιολογία δεν είναι γραμμένη στη Γραφή. Οι άγιοι όχι μόνο δεν δικαιολογούνται, αλλά υποφέρουν εκουσίως για τους άλλους.

- Πάτερ, όχι έτσι. Εσύ να διορθώσεις τον εαυτό σου, όχι να περιμένεις τους άλλους. Εσύ να σταθείς από κάτω να σε πατάν όλοι. Τότε εσύ είσαι εντάξει. Ειδάλλως...
Εσύ να αρματωθείς την υπομονή. Ο δρόμος ο του Σταυρού αυτός είναι.

Ο άνθρωπος, όσο και σοφός να είναι, να συμβουλεύεται και λιγάκι. Δεν είμαστε εμείς θεοδίδαχτοι. Ούτε ο Θεός και εσύ. Μπορείς να πάρεις πληροφορία από τον Θεό; δεν είμαστε σε αυτή την κατάσταση. Να ρωτήσουμε και κανέναν άλλον. Να ρωτήσουμε, να συμβουλευτούμε. Ε, δεν έχεις κανέναν άνθρωπο καλύτερο σου;

Θα κάνεις υπομονή στα δικά σου τα πάθη, θα κάνεις και στα δικά μου. Έτσι θα γίνεις Άγιος.

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, εκδ. "Το Περιβόλι της Παναγίας", Θεσσαλονίκη 2000

"Ο λαντγκράβος της Έσσης Φίλιππος ανέλαβε την πρωτοβουλίαν προσκαλέσας τον Λούθηρον, τον Μελάγχθονα και άλλους Γερμανούς προτεστάντας να συναντηθούν με τον Ζβίγγλιον, τον Οικολαμπάδιον καϊ άλλους Ελβετούς προτεστάντας εις τον πύργον του εις το Μάρμπουργκ, βορείως της Φραγκφούρτης.
Την 29ην Σεπτεμβρίου 1529 συνηντήθησαν αι αντίπαλοι μερίδες. Ο Ζβίγγλιος προέβη εις γενναίας παραχωρήσεις˙ διέλυσε την υποψίαν του Λουθήρου ότι αμφέβαλλε δια την θεότητα του Χριστού˙ παρεδέχθη την πίστιν της Νικαίας και το δόγμα του προπατορικού αμαρτήματος. Αλλά δεν ήθελε να αποσύει τας απόψεις του περί της Ευχαριστίας ως συμβόλου και αναμνήσεως μάλλον παρά ως θαύματος.
Ο Λούθηρος έγραψε με κιμωλίαν επί της τραπέζης της συσκέψεως τας λέξεις αι οποίαι αποδίδονται εις τον Χριστόν - «Τοῦτο ἐστί τό σῶμα μου» - και δεν εδέχετο άλλην ερμηνεία, από την κατά γράμμα.
Τα μερη υπέγραψαν μίαν συμφωνίαν εκ 14 άρθρων επί της ευχαριστίας εχωρίσθησαν και όχι φιλικως (3 Οκτώβριου). Ο Λούθηρος ηρνήθη να λάβη την τεινομένην χείρα του Ζβιγγλίου, ειπών: «το πνεύμα σας δεν είναι το πνεύμα μας»˙ συνέταξε μίαν θεολογικήν ομολογίαν από δέκα επτά άρθρα, εις τα οποία περιελαμβάνετο και η «μετουσίωσις» (consubstantiation), έπεισε δε τους λουθηρανούς ηγεμόνας να απορρίψουν πάσαν συμμαχίαν με οιανδήποτε ομάδα η οποία δεν θα υπέγραφε και τα δέκα επτά. Ο Μελάγχθων συνεφώνησε με τον κύριόν του.
«Είπομεν εις τους ζβιγγλιανούς», έγραψεν, «ότι διερωτώμεθα πώς αι συνειδήσεις των θα τους επέτρεπον να μας αποκαλούν αδελφούς εφ' όσον θα επίστευον ότι η θεωρία μας ήτο πεπλανημένη». Εδώ, εις μίαν φράσιν, ευρίσκετο το πνεύμα της εποχής.(Will Durant,Παγκόσμιος Ιστορία Πολιτισμού,τόμ ΣΤ,480)

«Πόσα θα μπορούσε να πει κανείς υπερασπίζοντας τους μακάριους εκείνους άνδρες [τους Πατέρες που έκαναν θεολογικές αστοχίες]; Πόσες πραγματικά δύσκολες περιστάσεις εκβίαζαν πολλούς, άλλα να τα πουν πρόχειρα, άλλα να τα πουν προς οικονομία, άλλα πάλι εξαιτίας της απόδρασης των ανυπάκουων, και άλλα στα οποία από άγνοια ολίσθησαν, όπως γίνεται με τα ανθρώπινα. Γιατί άλλος φιλονικώντας με τους αιρετικούς, άλλος συγκαταβαίνοντας στην ασθένεια των ακροατών, άλλος πράττοντας κάτι άλλο, και ενώ ο καιρός τον καλούσε να παραμελήσει πολύ την ακρίβεια για κάποιο ανώτερο σκοπό, και είπε και έκανε αυτά που σ’ εμάς δεν επιτρέπεται ούτε να πούμε ούτε να πράξουμε… Αν όμως μίλησαν πρόχειρα βέβαια και για κάποια αιτία που εμείς αγνοούμε εξέκλιναν από την ευθεία και δεν τους έγινε καμιά ανάκριση, ούτε τους κάλεσε κανείς να μάθει την αλήθεια, δεν πρέπει καθόλου λιγότερο, αν και βέβαια δεν είπαν αυτό, να τους θεωρούμε και αυτούς Πατέρες, και για την λαμπρότητα του βίου τους και την άξια σεβασμού αρετή τους και την άμεμπτη άλλη πίστη τους, τους λόγους όμως αυτών, στους οποίους παρεξέκλιναν, δεν θα τους ακολουθήσουμε. … Εμείς όμως, επειδή και κάποιους άλλους από τους μακάριους Πατέρες και διδασκάλους μας βρίσκουμε σε πολλά σημεία να έχουν παρεκκλίνει από την ακρίβεια των ορθών δογμάτων, την παρέκκλιση βέβαια δεν την δεχόμαστε ως προσθήκη, τους άνδρες αυτούς όμως τους αποδεχόμαστε… Και πράγματι και τον Διονύσιο Αλεξανδρείας, συμπεριλαμβάνοντάς τον στον χορό των αγίων Πατέρων, δεν αποδεχόμαστε τους Αρειανικούς λόγους που απηύθυνε προς τον Λίβυο Σαβέλλιο, αλλά και τους απορρίπτουμε τελείως. Επίσης και τον μεγαλομάρτυρα Μεθόδιο, ο οποίος υπήρξε πηδαλιούχος των αρχιερατικών πηδαλίων του θρόνου των Πατάρων, κι ακόμα και τον Ειρηναίο, τον επίσκοπο Λουγδούνων και τον Ιεραπόλεως Παπία, από τους οποίους ο πρώτος φόρεσε το στεφάνι του μαρτυρίου, ενώ οι άλλοι υπήρξαν άνδρες αποστολικοί και ακτινοβολούσαν με τους θαυμαστούς τρόπους της ζωής των. Αλλ’ όμως, αν σε κάτι έδειξαν ολιγωρία ως προς την αλήθεια και παρασύρθηκαν να πουν πράγματα αντίθετα προς το κοινό εκκλησιαστικό δόγμα, σ’ αυτά βέβαια δεν τους ακολουθούμε, από την πατρική όμως τιμή και δόξα αυτών δεν περικόπτουμε τίποτε. Δεν θα μου φτάσει η ημέρα απαριθμώντας τους άνδρες που τους τιμούμε με το όνομα των Πατέρων, σε όσα όμως παρέκλιναν από την αλήθεια δεν τους ακολουθούμε» (Αγίου Φωτίου, ΕΠΕ τ. 3, σσ. 259, 261, 263).
«Προφασίζονται [οι Ρωμαιοκαθολικοί] ότι αυτό [το filioque] είπε ο Αμβρόσιος στους λόγους του για το Πνεύμα, ακόμα και ο Αυγουστίνος και ο Ιερώνυμος. Υπέρ αυτών πρέπει να απαντήσουμε, ότι ή έχουν οι πνευματομάχοι νοθεύσει τα συγγράμματά τους, ή μίλησαν ίσως κατ’ οικονομίαν, που χρησιμοποίησε και ο μέγας Βασίλειος, που φύλαγε μέσα του απόρρητη ως ένα διάστημα τη θεολογία για το πανάγιο Πνεύμα. Ίσως και σαν άνθρωποι παρασύρθηκαν από την ακρίβεια, πράγμα που έπαθαν πολλοί μεγάλοι σε κάποια θέματα, λόγου χάρη ο Αλεξανδρείας Διονύσιος… Μερικές γνώμες τους δεν τις αποδεχόμαστε, μολονότι βέβαια στα άλλα, τους θαυμάζουμε υπερβολικά» (Αγίου Φωτίου, ΕΠΕ τ. 4, σ. 441).

3,7 «Εν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς»

Σ’ αυτά τα πάθη και αμαρτήματα είχαν περπατήσει άλλοτε και οι Κολασσαείς και είχαν γίνει «υιοί απειθείας».

«Υιοί απειθείας» είναι «εν πρώτοις» οι άθεοι, οι άνθρωποι χωρίς Θεό. Αυτοί «μονίμως και διαρκώς» εναντιώνονται, απειθούν και παρακούουν στον Θεό της Αλήθειας, υπηρετώντας ψεύτικες θεότητες και ζώντας στα «ψεύδη» τους, στα πάθη και στις επιθυμίες τους.

Μη έχοντες στην «επίγνωσή τους» τον Αληθινό Θεό, αυτοί με την φιλαμαρτία τους τόσο πολύ «εθίστηκαν», συνήθισαν στην αμαρτία και το κακό ώστε όλα αυτά τα βλέπουν σαν κάτι το απόλυτα φυσικό.

Αυτή η «αμαρτοποιημένη επίγνωση», στο κακό και στην αμαρτία, βλέπει το απόλυτα νορμάλ, το απόλυτα φυσιολογικό και λογικό.

Μόνο η πίστη στον Χριστό, διεγείρει, αφυπνίζει τους ανθρώπους να «διαβλέψουν», να δουν προσεκτικά τι φοβερή φρίκη, για την ανθρώπινη ύπαρξη, κρύβει η αμαρτία και το κακό.

Μόνο η πίστη στον Χριστό, είναι «καινή ζωή», ζωή καινούργια, στον Ένα και Μοναδικό Αληθινό Θεό.

Αυτή η «εν Χριστώ» ζωή, η νέα, η καινούργια ζωή, δημιουργεί και μια νέα επίγνωση, μια επίγνωση «κεκαθαρμένη» από την χωρίς Θεό και άθεη λογική, επίγνωση «κεκαθαρμένη» από τα άθεα κριτήρια των πραγμάτων.

Γι’ αυτό ο άγιος Απόστολος, δίνει την ευαγγελική εντολή στους πρώην ειδωλολάτρες: 3,8. «νυνὶ δε ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν».

("Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου", Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 124)

Ματθαίου δ΄4
Ο πρώτος πειρασμός καλούσε τον Ιησού σε μια ολοφάνερη
δαιμονοποίησι της ζωής του ανθρώπου. Τον προκαλούσε να δώση
το πρωτείο στον υλικό παράγοντα και όχι στο Θεό.
Το δαιμονικό δηλαδή σχέδιο για την ανθρώπινη ζωή. Το δαιμονικό
στοιχείο στην περίπτωσι αυτή είναι τούτο: ότι αφαιρεί τα πρωτεία
από τον Θεό και επιδιώκει να μετατρέψη τη δημιουργία
και τα χτίσματα σε μέσα αμαρτωλής απολαύσεως, ματαιώνοντας
έτσι το θεϊκό σχέδιο να γίνουν όργανα δοξολογίας του Θεού.
Τον ίδιο πειρασμό είχε χρησιμοποιήσει και στον Αδάμ. Τον καλούσε,
παραθεωρώντας την εντολή του Θεού, να γ ε υ θ ή τον καρπό:
«Αν φάγητε... έσεσθε ως θεοί». Αυτό είναι το δαιμονικό σχέδιο
για τη ζωή: Τα πάντα για την απόλαυσι, όχι για τον Θεό. Ο Ιησούς,
ο δεύτερος Αδάμ, απέρριψε ασυζητητί το δαιμονικό σχέδιο
και έμεινε σταθερά προσηλωμένος στην ιεραρχία των αξιών,
που καθιέρωσεν ο Θεός: «Ουκ επ΄ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος,
αλλ΄ επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού».
Έτσι ενίκησε και ανεστήλωσε την ιεραρχία της ζωής που είχε ανατραπή,
δίνοντας ξανά το πρωτείο στο Θεό και το θεϊκό σχέδιο για την ανθρώπινη ζωή.
Υπάρχει σήμερα ένα δαιμονικό στοιχείο στην εποχή μας.
Η αδιαφορία για τον πνευματικό παράγοντα και η προσπάθεια
να μεταβάλλωνται «οι λίθοι», τα πάντα σε μέσα απολαύσεως και ηδονής.
Οι σύγχρονοι άνθρωποι, γνήσιοι απόγονοι του Αδάμ και της Εύας
και όχι του Ιησού, βυθίζονται στις ηδονές του κόσμου τούτου,
αδιαφορώντας για το πνεύμα και τον λόγο του Θεού.
Απ’ τη δαιμονοποίησι αυτή της ζωής μόνο ο Ιησούς μπορεί να μας σώση.
Άλλη μια φορά.
«Η τροφή δεν θα διατηρήση τον άνθρωπον ζώντα, εάν μη και ο Θεός
είπη να ζήση ο άνθρωπος ούτος. Εάν δε ο Θεός είπη να ζήση ο άνθρωπος,
θα ζήση είτε έχει είτε δεν έχει τροφήν» (ΥΜ. 72).

Σκέψεις για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού Μέρος 1ο
(Επισκόπου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, "Εκείνος" Ο Ιησούς Χριστός,
εκ. Γρηγόρη)

ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο-

Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του Λουκά
Το ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλα
μεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα

Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας

Κεφάλαιο 17

Στίχ. 1-10. Διάφορες διδασκαλίες.
17.9 μὴ(1) χάριν ἔχει(2) τῷ δούλῳ εκείνω
ὅτι ἐποίησεν τὰ διαταχθέντα; ου δοκώ(3).
9 Πρέπει μήπως να χρωστάει χάρη στο δούλο,
επειδή έκανε αυτό που τον διέταξε; Δεν νομίζω.
(1) Προϋποθέτει αρνητική απάντηση (L).
(2) Μήπως οφείλει ευγνωμοσύνη στον δούλο; (δ).
(3) Παραλείπεται από τα αλεξανδρινά χειρόγραφα=Δεν νομίζω
ότι οφείλει ευγνωμοσύνη. «Διότι ο δούλος είναι αναγκασμένος
να εκπληρώνει τις εντολές του κυρίου και δεν οφείλει να το θεωρεί
αυτό για τον εαυτό του ως κατόρθωμα. Διότι αν δεν εργαστεί,
πρέπει να είναι άξιος τιμωριών. Επειδή όμως εργάστηκε,
ας αρκείται στο ότι ξέφυγε τις τιμωρίες, αλλά όχι ότι οφείλει
αναγκαστικά και να ζητά τιμή για αυτό» (Θφ). Οποιοδήποτε αγαθό έργο
και αν πράξουμε δεν καθιστούμε το Θεό οφειλέτη σε μας για αυτό.
Αυτός με τις υποσχέσεις του τις οποίες μας έδωσε, καθιστά
τον εαυτό του οφειλέτη προς εμάς από άκρα αγαθότητα και για τη δόξα του.
Εάν όμως οι άγιοι απόστολοι, οι οποίοι άφησαν τα πάντα
για να ακολουθήσουν το Χριστό, όφειλαν να φρονούν ότι δεν είχαν
αυτόν οφειλέτη και χρεώστη τους, πόσο ταπεινά πρέπει εμείς
να φρονούμε για τους εαυτούς μας; Είμαστε όλοι δούλοι του
και μας εξαγόρασε με το αίμα του. Ως δούλοι του όμως είμαστε
υποχρεωμένοι να πράττουμε τα πάντα για τη δόξα του και σύμφωνα
με τις διαταγές του. Όλες οι δυνάμεις μας και όλος ο χρόνος
της ζωής μας πρέπει να χρησιμοποιούνται για αυτόν,
διότι «δεν ανήκουμε στον εαυτό μας», αλλά σε αυτόν.

Ο Άγιος Ζώσιμος καταγόταν από την Κιλικία. Σε νεαρή ηλικία κατέφυγε στην έρημο, όπου έζησε συντροφιά με τα θηρία, πολλά από τα οποία έκαναν υπακοή στον Άγιο.

Η βαθειά και ακλόνητη πίστη του στον Χριστό έγινε αιτία να συλληφθή από τον άρχοντα Δομετιανό και να υποβληθεί σε φρικτά βασανιστήρια, από τα οποία, ως εκ θαύματος, εξερχόταν αβλαβής. Βλέποντας ο Δομετιανός, ότι καμιά από τις μεθόδους που χρησιμοποιούσε δεν έφερνε το επιθυμητό για εκείνον αποτέλεσμα, αποφάσισε να προσφέρη τον Άγιο τροφή στα λιοντάρια. Διέταξε λοιπόν τον δήμιο Αθανάσιο να ρίξη τον Άγιο στην αρένα και να εξαπόλυση τα θηρία εναντίον του.

Τα λιοντάρια όμως, μόλις είδαν τον Άγιο Ζώσιμο, κάθησαν κάτω, χαμηλώνοντας το κεφάλι τους σε ένδειξη σεβασμού. Ένα μάλιστα απ’ αυτά, το πιο άγριο, σηκώθηκε και άρχισε να μιλά με ανθρώπινη φωνή, για την θεότητα του Χριστού.

Ο Αθανάσιος, βλέποντας αυτό το θαύμα, πίστεψε κι αυτός στον Χριστό. Όταν δε ο Δομετιανός αποφάσισε να ελευθερώση τον Άγιο Ζώσιμο, ο Αθανάσιος βαπτίσθηκε Χριστιανός και τον ακολούθησε στην έρημο. Εκεί κοιμήθηκαν και οι δύο μαζί κατά παράδοξο τρόπο. Μια τεράστια πέτρα σχίσθηκε στα δύο, μπήκαν και οι δύο μέσα και παρέδωσαν τις ψυχές τους στον Θεό. Την μνήμη τους την εορτάζουμε στις 4 Ιανουαρίου.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ

("Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των Ζώων", Σίμωνος Μοναχού, σ. 382-383)

Ο θαυμαστός άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Μία άλλη φορά που είχα πάει να μείνω στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυΐδ, αφού τελείωσε η θεία Λειτουργία και εκείνη τη μέρα ήταν Λειτουργός ο ίδιος ο γέροντας Ιάκωβος, περίμενα ως το απόγευμα για να τον δω κατ’ ιδίαν, διότι όταν μιλούσες μαζί του ένοιωθες άλλος άνθρωπος, πετούσες, σου μετέδιδε την Χάρη του Θεού, αλλά και την ουράνια ευωδία που έβγαινε απ’ το σώμα του· τουλάχιστον εγώ ο αμαρτωλός, με την βοήθεια του Θεού και τις πρεσβείες του οσίου Δαυΐδ, ένοιωθα την άρρητη ευωδία όταν ήμουν δίπλα του, αλλά δεν του το έλεγα, γιατί κατάλαβα ότι τον στενοχωρούσα. Μάλιστα ήθελα πάντα να τον καθυστερώ στις πνευματικές συζητήσεις που έκανα μαζί του, για να αισθάνωμαι περισσότερη ώρα αυτές τις ουράνιες ευωδίες.

Κάποια μέρα συζητούσαμε πνευματικά θέματα με τον γέροντα Ιάκωβο πίσω απ’ το Ιερό Βήμα στο ξύλινο μπαλκόνι της Μονής. Εγώ τον άκουγα και χαιρόμουν σαν μικρό παιδί που ακούει τον παππού του να του λέη ιστορίες. Όμως εκεί που μιλούσαμε, απ’ το σώμα του και απ’ το κεφάλι του έβγαινε άρρητη ευωδία που σε πλημμύριζε και δεν ήθελες να φύγης από δίπλα του. Για μια στιγμή του λέω:

– Γέροντα, το κεφάλι σου ευωδιάζει πολύ. Και εκείνος:

– Όχι, όχι, πάτερ μου, έρχεται απ’ τον Όσιο η ευωδία!

– Μα, Γέροντα, του λέω εγώ, να, απ’ το κεφάλι σας έρχεται! Και ο Γέροντας:

– Όχι, όχι, πάτερ μου, απ’ τον άγιο Δαυΐδ έρχεται· μη λες τέτοια, πάτερ Παύλο, νάχωμε και λίγο ταπείνωση!

Σε μία εξομολόγηση στο εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους, ο γέροντας Ιάκωβος με συμβούλευε συγχρόνως για πολλά πνευματικά και για την διάκριση και τον χειρισμό των πιστών εκ μέρους μου διότι ήμουν νέος ιερέας, όμως αργήσαμε περίπου μία ώρα. Σε μια στιγμή μου λέει: «Ο πάτερ … σε περιμένει έξω τώρα που θα βγης να σε μαλώση με την δικαιολογία ότι με κουράζεις. Εσύ, πάτερ Παύλο, θα πης ότι ο Γέροντας με κρατάει τόση ώρα και πως δεν φταις εσύ».

Πράγματι, όταν βγήκα απ’ την εξομολόγηση και κατέβηκα την ξύλινη σκάλα, ο πάτερ … με περίμενε και με μάλωσε πολύ, γιατί κουράζω τον Γέροντα. Εγώ του είπα ό,τι μου είπε ο Γέροντας, και μετά από λίγο μου ζήτησε συγνώμη για τη συμπεριφορά του. Ο Γέροντας όλα τα γνώριζε με τα πνευματικά του μάτια, δεν του ξέφευγε τίποτα!

Πολλές φορές πήγαινα στο Μοναστήρι με τον πατέρα μου, για να εξομολογηθούμε και να μείνωμε και το βράδυ. Το πρωί μετά την θεία Λειτουργία εξομολογηθήκαμε στον Γέροντα και οι δύο, πρώτα εγώ και μετά ο πατέρας μου.

Όταν τελείωσε και ο πατέρας μου και βγήκε έξω, μου λέει: «Ξέρεις, παιδί μου, τι μου είπε ο Γέροντας; Μου είπε ότι θα περάσης μεγάλους πειρασμούς στην ιερατική σου σταδιοδρομία και με παρεκάλεσε να σταθώ δίπλα σου σε όλους τους πειρασμούς και δοκιμασίες που θα σου επιτρέψη ο Κύριος, γιατί μου τόνισε ότι είσαι και ευαίσθητος».

Πράγματι είμαι ευαίσθητος, πέρασα δια πυρός και σιδήρου και ο πατέρας μου με την προσευχή του, επειδή προσεύχεται πολύ, μαζί με την πρεσβυτέρα μου και τα παιδιά μου, με στήριξαν πάρα πολύ και μέχρι σήμερα είναι δίπλα μου και τους ευχαριστώ. Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον μακαριστό γέροντα Ιάκωβο, που γνώριζε από πριν αυτά που θα περνούσα στο μέλλον. Την ευχή του να έχωμε!

μαρτυρία π. Παύλου Τσουκνίδα

(βιβλίο "Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)", Γ’. Μαρτυρίες, σ. 139, εκδ. "Ενωμένη Ρωμηοσύνη" 2016)

Συλλογή κειμένων π. Νικόλαος Πουλάδας.
«Φίλος γνήσιος είναι εκείνος που στον καιρό του πειρασμού υποφέρει αθόρυβα και ατάραχα μαζί με τον πλησίον του σαν δικές του τις θλίψεις, τις ανάγκες και τις συμφορές που προξενούν οι περιστάσεις σ’ αυτόν» (14,299)
«Πολλοί βέβαια είναι οι φίλοι, αλλ’ όμως μόνο κατά τον καιρό της ευτυχίας, ενώ κατά τον καιρό των πειρασμών μόλις και μετά δυσκολίας θα βρεις έναν» (14,307)
« «Φίλου πιστού δεν υπάρχει αντάλλαγμα». Επειδή θεωρεί δικές του τις συμφορές του φίλου και υποφέρει μαζί μ’ αυτόν κακοπαθώντας μέχρι θανάτου.
Υπάρχουν πολλοί φίλοι, αλλά κατά τον καιρό της ευτυχίας, κατά τον καιρό όμως των δοκιμασιών μόλις και μετά δυσκολίας θα μπορέσεις να βρεις ένα» (14,347)
«Μόνο εκείνοι, που φυλάσσουν με ακρίβεια τις εντολές και είναι γνήσιοι μύστες των θείων εντολών, δεν εγκαταλείπουν τους φίλους τους που δοκιμάζονται κατά παραχώρηση του Θεού, ενώ εκείνοι, που περιφρονούν τις εντολές και είναι αμύητοι στα κρίματα του Θεού, όταν ο φίλος ευτυχεί, απολαμβάνουν και αυτοί μαζί μ’ αυτόν την ευτυχία του, όταν όμως δοκιμαζόμενος κακοπάθει, εγκαταλείπουν αυτόν, και συμβαίνει μάλιστα πολλές φορές και να συμμαχούν με τους εχθρούς του.
Οι φίλοι του Χριστού αγαπούν γνήσια όλους τους ανθρώπους, αλλά δεν αγαπώνται από όλους, ενώ οι φίλοι του κόσμου ούτε αγαπούν όλους, ούτε αγαπώνται από όλους. Και οι φίλοι βέβαια του Χριστού διατηρούν μέχρι τέλους της ζωής τους αδιάκοπη την αγάπη τους, ενώ οι φίλοι του κόσμου διατηρούν αυτήν μέχρι που να ’ρθουν σε σύγκρουση εξ αίτιας των κοσμικών πραγμάτων.
« «Ο πιστός φίλος είναι σκέπη πανίσχυρη», επειδή και όταν ευτυχεί ο φίλος είναι σύμβουλος αγαθός και σύμφωνος συνεργάτης, και όταν κακοπάθει είναι πάρα πολύ γνήσιος βοηθός και πάρα πολύ συμπαθής υπέρμαχος» (14,349)
«Μη θεωρείς σαν φίλους εκείνους που μεταφέρουν λόγια, τα οποία προξενούν λύπη σε εσένα και μίσος εναντίον του αδελφού σου, και αν ακόμη φαίνονται ότι λέγουν την αλήθεια, αλλά ν’ αποστρέφεσαι αυτούς σαν φίδια που θανατώνουν, ώστε και εκείνους να τους σταματήσεις να κακολογούν, και την ψυχή σου ν’ απαλλάξεις από την κακία» (14,323)

Συλλογή κειμένων π. Νικόλαος Πουλάδας.
«Επειδή πρόκειται να γιορτάσομε την ταφή του Χριστού, που πέθανε και τάφηκε κατά σάρκα για χάρη μας, και την ανάστασή του, ας εξετάσουμε μήπως κι εμείς γίναμε νεκροί και ταφήκαμε ως προς το παλαιόν άνθρωπο, που φθείρεται με τις επιθυμίες της απάτης, και αναστηθήκαμε ως προς τον νέον άνθρωπο που ανακαινίζεται σύμφωνα με την εικόνα του Δημιουργού (Εφεσ.4,22-24). Σημείο της νέκρωσης του πρώτου είναι η πλήρης ελευθερία των παθών, ενώ της ανάστασης του δευτέρου η ακηλίδωτη και αληθινή παρρησία της συνείδησης κι ο από τη γνώση φωτισμός του νου. Κι αν αυτά εκπληρώθηκαν μέσα μας, ας εορτάσομε μαζί με τον Χριστό τον Θεό· αν όμως όχι, ας αγωνιούμε να μην προδώσουμε καν τον Λόγο στα πάθη όπως ο Ιούδας, ή ας μην τον αρνηθούμε όπως ο Πέτρος»(Φιλοκαλία ΕΠΕ,15Β,413)
«Μνήμα του Κυρίου μας είναι ίσως ή αυτός ο κόσμος ή η καρδιά του κάθε πιστού, και εντάφια είναι οι λόγοι των αισθητών μαζί με τους τρόπους της αρετής…. Όποιοι ενταφιάζουν με τιμές τον Κύριο, θα τον δουν και ν’ ανασταίνεται όλος δόξα, ενώ θα είναι αθέατος για όσους δεν είναι σαν αυτούς… Όποιος μυήθηκε την απόρρητη δύναμη της ανάστασης, εννόησε το σκοπό για τον οποίο ο Θεός έδωσε κατά την αρχή της δημιουργίας υπόσταση στα πάντα» (14.475,477,479)
«Και βάζοντας στο νου μας το ύψος της θείας απειρίας ας μην απελπιστούμε για τη φιλανθρωπία του Θεού, πως εξαιτίας του ύψους δε φτάνει ως εμάς. Μήτε πάλι αναλογιζόμενοι το βάθος της πτώσης μας από τις αμαρτίες μας ν’ αμφισβητήσουμε ότι μπορεί να γίνει ανάσταση της αρετής που νεκρώθηκε μέσα μας. Και τα δύο είναι στην εξουσία του Θεού· τόσο το να κατεβεί και με τη γνώση να φωτίσει το νου μας, όσο και το ν’ αναστήσει πάλι την αρετή μέσα μας και να μας συνανυψώσει μαζί του με τα έργα της δικαιοσύνης» (14,523)