514. Ο πιστός που κοινωνεί αξίως, δηλαδή συνειδητά, τα Άχραντα Μυστήρια, έχει μια ιδιαιτέρα χάρι όταν προσεύχεται. Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι μαζί του. Νοιώθει παρρησία ενώπιον της Αγίας Τριάδος. Καταλαβαίνει ότι μπορεί να εκφράση ελεύθερα τους ιερούς πόθους του, τα θεάρεστα αιτήματά του. «Πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα, καὶ μονὴν παρ' αὐτῷ ποιησόμεν» (Ιω. δ’ 23). «ὃ ἐὰν θέλητε αἰτήσασθε, καὶ γενήσεται ὑμῖν» (Ιω. ιε’ 7).
515. Στον ιερέα: Κατά τη θεία λατρεία που τελείς, να έχης στον νού σου ότι είσαι οικονόμος αυτού τυ πολυτίμου θησαυρού, που κληρονόμησε η Εκκλησία. Ότι είσαι οικονόμος ανάξιος και ρυπαρός. Ότι το έργο σου συνίσταται στο να ανοίγης με φόβο και τρόμο την καρδιά σου ενώπιον του Κυρίου των Δυνάμεων, του Παναγίου Θεού. Ότι είσαι ένας ελεημένος και τίποτε παρά πάνω.
516. Η Εκκλησία δέεται στον Κύριο να μας σώση «Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων». Ο Σατανάς μπορεί να σου υποβάλη το ερώτημα: «Είναι λοιπόν αναγκαίο στον παντοδύναμο Θεό να μεσολαβήσουν οι πρεσβείες της Θεοτόκου και των Αγίων, για να σώση τους ανθρώπους; Δεν μπορεί να το κάμη ο Ίδιος απ’ απευθείας;» «Και βέβαια» -να του απαντήσης- «Έχει τη δύναμι να το κάμη απ’ ευθείας, χωρίς να του το ζητήσουν άλλοι. Μόνος αυτός έχει τη δύναμι να σώζη. Αλλά για να τιμήση τις εξαιρετικές αρετές των Αγίων και ιδίως τις αρετές της Μητρός του, δέχεται τις δεητικές μεσιτείες τους για μας τους ανάξιους». Θυμήσου τον Μωυσή, που μεσολάβησε για τον εβραϊκό λαό και πέτυχε ζωή γι’ αυτόν από τον προσβεβλημένο Θεό. Θα έλεγε κανείς, βέβαια, ότι μπορούσε ο Θεός να λυπηθή τον λαό του και χωρίς την προσευχή του Μωυσέως. Αλλά τότε, ο Θεός θα ήταν άδικος, ας το πούμε έτσι, χαρίζοντας τη ζωή σ’ εκείνους που δεν την άξιζαν. Αλλά όταν ο Μωυσής, ένας δίκαιος, πράος και ταπεινός άνθρωπος, παρεκάλεσε γι’ αυτούς, ο δίκαιος Θεός έλαβε υπ’ όψι του εκείνον τον δίκαιο άνθρωπο, την αγάπη του για τον λαό του και για τον Θεό. Και, για χάρι του Μωυσέως, ο Θεός συγχώρησε τους αμαρτωλούς και αναξίους. Έτσι και εμείς, σήμερα, με τα βαρειά και συχνά μας αμαρτήματα, είμαστε ανάξιοι του ελέους του. «ἐὰν στῇ Μωυσῆς καὶ Σαμουηλ πρὸ προσώπου μου οὐκ ἔστιν ἡ ψυχή μου πρὸς αὐτούς» (Ιερεμ. ιε’ 1), είπε ο Κύριος στον Ιερεμία για τους Ιουδαίους. Απ’ αυτό προκύπτει ότι ο Κύριος δέχεται τη μεσολάβησι των Αγίων για τους αμαρτωλούς, όταν οι αμαρτίες αυτών των τελευταίων δεν υπερβάινουν το μέτρο της μακροθυμίας του.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 213-215)