133. «Η Μαριάμ πάντα συνετήρει τα ρήματα ταύτα» (Λουκ. β' 19).
Η Θεοτόκος είχε γίνει το επίκεντρο τόσων γεγονότων. Είχε δη και είχε ακούσει πολλά. Τίποτε όμως απ’ όλα αυτά δεν άφησε να χαθή. Η Θεομήτωρ τα συγκέντρωνε ένα - ένα μέσα στο βάθος της υπάρξεως της, όπου και τα διατηρούσε σε μια επεξεργασία σιωπής. Πολλοί έχουν τη συνήθεια να κρατούν προσωπικό ημερολόγιο και να γράφουν κάθε μέρα κάτι από τη ζωή τους. Το προσωπικό ημερολόγιο της Θεοτόκου ήταν η μεγάλη και ολόλευκη καρδιά της. Εκεί, σαν σε πάλλευκο χαρτί, κατέγραφε τις εντυπώσεις απ’ τα αλλεπάλληλα γεγονότα της ζωής της με τον Ιησού. Η εσωτερική και σιωπηλή αυτή επεξεργασία των περιστατικών της ζωής της που είχε ταυτισθή με τη ζωή του Ιησού θα πρεπε να ήταν η πιο σοβαρή απασχόλησις της Θεοτόκου.
Η Θεοτόκος δεν μίλησε και δεν έγραψε για τον Ιησού. Η Παναγία στοχάσθηκε για τον Ιησού, θεολόγησε για τον Ιησού, ερεύνησε τις Γραφές για τον Υιό και Θεό της. Κι’ όλα αυτά μέσα στην ατμόσφαιρα της σιωπής και της προσευχής. Η Θεοτόκος είναι και πρέπει να θεωρήται η πρώτη Θεολόγος όχι βέβαια με την έννοια ότι μίλησε για τον Θεό, αλλά διότι εβίωσε τον Θεό και συλλογίσθηκε για τον Θεάνθρωπο. Γι’ αυτό και η Θεοτόκος είναι η προσωποποίησις της Εκκλησίας. Η Εκκλησία διατηρεί μέσα στην καρδιά της, τα λόγια και τα έργα του Κυρίου Ιησού. Αυτά στοχάζεται, σ’ αυτά εμβαθύνει και με αυτά ζη.
Η Εκκλησία εξακολουθεί να κυοφορή τον Ιησού και τον λόγο του δια μέσου των αιώνων. Τα πιο πολλά περί του Ιησού είναι εκείνα που βιώθηκαν από τους Αγίους της μέσα στους σιωπηλούς κόλπους της Εκκλησίας. Οι πιο ωραίοι λόγοι για τον Ιησού είναι εκείνοι που δεν ειπώθηκαν, αλλά καταγράφηκαν μυστικά στο άγραφο χαρτί της καρδιάς των από τους ευλαβείς μαθητάς Του ανά τους αιώνες. Και οι πιο ωραίοι ύμνοι για τον Ιησού είναι εκείνοι που τραγουδήθηκαν «εν τη καρδία» (Έφεσ. ε' 19) από «τους αγαπώντας το όνομά Του» (Ψαλμ. 5,11).
Όσοι πιστεύομε και αγαπούμε τον Κύριο δεν είναι απαραίτητο να μιλάμε συνεχώς και μάλιστα ακαίρως γι’ Αυτόν. Αυτό το γεγονός κάνει δυστυχώς τους μη χριστιανούς να χαρακτηρίζουν τους χριστιανούς «φλύαρους» (Γκάντι). Ο Ιησούς δεν μιλούσε παρά όταν ήταν ανάγκη. Τις περισσότερες φορές μιλούσε με το σιωπηλό παράδειγμά Του, με τις πολυσήμαντες κινήσεις των χεριών Του (πρβλ. Ίω. η' 6), των ματιών Του (βλ. Λουκ. στ' 20). Τα Τέσσαρα Ευαγγέλια των λόγων και των έργων του Ιησού σχηματίζουν ένα μικρό τευχίδιο και ολόκληρη η Κ. Διαθήκη είναι ένα μικρό σχετικά βιβλίο. Ο Ιησούς εξέφρασε την απαρέσκεια Του για όσους φλυαρούν συνεχώς γύρω από το όνομα του: «Ου πάς ο λέγων μοι, Κύριε, Κύριε εισελεύσεται εις την Βασιλείαν των Ουρανών» (Ματθ. ζ' 21).
Αλλά και η Θεοτόκος σιωπούσε. Μέσα στα Τέσσαρα Ευαγγέλια υπάρχουν 70 μόνο λέξεις της!
Τον Ιησούν και τη Θεοτόκο τους ανακαλύπτομε περισσότερο μέσα στη σιωπή και στο βάθος της υπάρξεως μας παρά στα πολλά και επιπόλαια – συνήθως - λόγια της γλώσσας μας.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 160)