«Όλα είναι γυμνά και διάφανα μπροστά στα μάτια του Θεού, στον οποίο και θα δώσουμε λόγο» (Εβρ. 4:13)

Η γνωστή, σ’ όσους έχουν διαβάσει αρχαία ελληνική ιστορία, Λαΐδα η Κορινθία, όταν διέκρινε στον καθρέφτη τις πρώτες ρυτίδες ν’ αυλακώνουν το ωραίο της πρόσωπο, κυριεύτηκε από θυμό κι απογοήτευση και είπε: «Εγώ, ρυτίδες;». Και πιάνοντας τον καθρέφτη, τον πέταξε με δύναμη στο πάτωμα και τον έκανε κομμάτια. Το ίδιο έκανε και η βασίλισσα μιας φυλής αγρίων στην Αφρική, όταν κάποιος ευρωπαίος έμπορος της πρόσφερε καθρέφτη. Διακρίνοντας τα χοντρά χαρακτηριστικά του προσώπου της, που ποτέ πριν δεν είχε δει και μάλλον πίστευε πως με την ομορφιά της είχε επιβληθεί στη φυλή της, άρπαξε τον καθρέφτη και τον έκανε θρύψαλα.
Έτσι είναι και ο άνθρωπος. Μια σωστή ασχήμια, την οποία δεν μπορεί μόνος του να δει και ν’ αναγνωρίσει. Κι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο ο Θεός έγραψε για μας το Λόγο Του. Για να γίνει καθρέφτης σε όλους μας, να δούμε πόσο αμαρτωλοί είμαστε και να δεχτούμε, αν θέλουμε, το δώρο Του τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος μόνος μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή μας.

«Φτιάξε μου, Θεέ, μια καθαρή καρδιά, και νέο πνεύμα, σταθερό εντός μου βάλε» (Ψαλμός 51:10 – ΝΜΒ)

Η καρδιά ενός 49χρονου ψαρά από την Αίγινα αποδείχτηκε ελαττωματική, ανεπαρκής. Και οι γιατροί του έκαναν μεταμόσχευση. Αλλά και αυτή η μεταμοσχευμένη καρδιά τον πρόδωσε, όταν μετά από λίγα χρόνια προσβλήθηκε από ένα επιθετικό μικρόβιο και πήγαινε για απόρριψη. Ο γιατρός του όμως του βρήκε ένα δεύτερο μόσχευμα και έτσι πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα μεταμόσχευση καρδιάς σε άτομο που είχε ήδη κάνει μια μεταμόσχευση.
Ο Θεός έρχεται κι αλλάζει την καρδιά του αρρώστου από την αμαρτία ανθρώπου και του δίνει μια γερή καρδιά που να μπορεί να αγαπάει το Θεό και τους ανθρώπους, που να μπορεί να σκέφτεται και ν’ αποφασίζει να κάνει το θέλημα του Θεού κάθε φορά. Δεν του δίνει ένα «μόσχευμα» ευάλωτο στο πρώτο μικρόβιο. Θωρακίζει τη νέα καρδιά με τη δική Του ασφάλεια και τη δύναμη να κατανικά τις επιθέσεις της αμαρτίας. Εσύ, έχεις πάρει μια τέτοια καρδιά από το Θεό;
(Χ.Ι.ΝΤ.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

133. Πολλοί, διαβάζοντας ένα κοσμικό βιβλίο ή μία εφημερίδα, αισθάνονται ευχαρίστησι και εύκολα πιστεύουν ό,τι διαβάζουν. Διαβάζοντας όμως ένα θρησκευτικό κείμενο, νοιώθουν βάρος στην καρδιά, βασανίζονται από την αμφιβολία και την απιστία και δοκιμάζουν ένα είδος αποστροφής. Γιατί συμβαίνει αυτό; Χωρίς άλλο δεν φταίει η φύσις του αναγνώσματος, αλλά η φύσις των αναγνωστών, η κατάστασις της καρδιάς τους. Και, πίσω απ’ αυτή, ο Διάβολος, ο εχθρός της αλήθειας, ο εχθρός του Λόγου του Θεού: «Εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν» (Λουκ. η’ 12). Όταν διαβάζουμε κάτι αδιάφορο, δεν τον θίγουμε και εκείνος δεν μας θίγει. Αλλά όταν διαβάζουμε κάτι το χριστιανικό, καθώς αρχίζουμε να φέρουμε στον νου τη σωτηρία μας, τον ερεθίζουμε, πάμε εναντίον του. Και αυτός τότε μας επιτίθεται και προσπαθεί να μας διώξη την πίστη. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε για να τον αντιμετωπίσουμε; Να δείξουμε υπομονή σ’ αυτό το διάβασμα και σ’ αυτούς τους λογισμούς. «Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν» (Λουκ. ια’ 19), λέγει ο Κύριος.
Το ίδιο ισχύει ως προς το άσεμνο θέατρο και την εκκλησία. Πολλοί πηγαίνουν ευχάριστα σε τέτοια θέατρα, ενώ μουδιάζουν προκειμένου να πάνε στην εκκλησία. Γιατί; Στα θεάματα εκείνα, το κάθε τι ευχαριστεί τον αισθησιακό άνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος συχνάζη εκεί, δεν προκαλεί, αλλά ικανοποιεί τον Διάβολο. Και έτσι ο Διάβολος δεν τον θίγει. Είναι ευχαριστημένος που τίποτε εκεί μέσα δεν θυμίζει τον Θεό. Στην εκκλησία όμως, όλα τον θυμίζουν. Όλα εμπνέουν πίστη και φόβο Θεού, άγια αισθήματα, ανάνηψι. Τότε λοιπόν ο Διάβολος σπεύδει να σπείρη στην καρδιά μας την αμφιβολία, τις βλάσφημες σκέψεις, την αδημονία. Κάνει τον άνθρωπο να μη βλέπη την ώρα που θα βγη έξω. Το κακό θέατρο και η εκκλησία είναι αντίθετοι κόσμοι. Το ένα είναι ναός του κόσμου, το άλλο είναι ναός του Θεού. Το ένα είναι σπίτι του Διαβόλου, το άλλο είναι σπίτι του Κυρίου.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 74-75)

132. Τα λόγια της θείας λατρείας δεν είναι όλα καταληπτά από όλους. Ο εχθρός προσπαθεί να μας πείση ότι είναι μάταιο να ακούωνται, ότι η Εκκλησία χάνει τον καιρό της μ’ αυτά. Πρόκειται για αβάσιμο σκέψι. Το Πνεύμα το Άγιο θα μείνη αδρανές; Δεν θα φωτίση τις καρδιές; Δεν έχεις και συ ο ίδιος πείρα από τον φωτισμό της καρδιάς σου με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος; Άλλοτε, δεν καταλαβαίνεις μερικές λέξεις και εκφράσεις. Δεν εύρισκαν απήχησι μέσα σου. Ξάφνου όμως, το Άγιο Πνεύμα σε φώτισε και τα λόγια αυτά μίλησαν μέσα σου καθαρά. Ας μην αμφιβάλλουμε λοιπόν. Η Εκκλησία σπέρνει και ο Θεός κάνει να βλασταίνη ο σπόρος.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 74)

πολλαπλούν το έγκλημα της
Διπλό το κακό, ίσως και τριπλό και τετραπλό.
Πρώτον μεν, ότι δεν γνωρίζετε να υπομένετε σαν αδικείσθε.
Δεύτερον δε, ότι αδικείτε.
Τρίτον, το ότι καταφεύγετε για τις υποθέσεις σας αυτές σε άδικους κριτές.
Τέταρτον, το ότι αυτός, που αδικείτε, είναι αδελφός σας.
Ε.Π.Ε. 18,452

φοβερό;
Είναι φοβερό πράγμα η αδικία, που σου έγινε;
Δεν είναι φοβερό, όχι, άνθρωπε μου.
Μέχρι ποιού σημείου δειλιάζεις στα παρόντα;
Αν ήταν φοβερή για σένα η κατά σου αδικία, δεν θα την επέτρεπε ο Θεός.
Και πρόσεξε το σπουδαιότερο: Ο άδικος συνήθως φεύγει απ’ τη ζωή έχοντας χρήματα,
αλλά και πονηρή συνείδηση. Ενώ ο αδικημένος φεύγει μεν χωρίς χρήματα,
αλλ’ έχει παρρησία προς τον Θεό, κάτι που ‘ναι πολυτιμότερο μυριάδων καλών.
Ε.Π.Ε. 18,464

εξοργίζει το Θεό
Δεν υπάρχει άλλο, που να εξοργίζει τόσο τον Θεό, όσο η αδικία,
το ν’ αρπάζεις, να εκβιάζεις και να ‘σαι πλεονέκτης.
Γιατί; Διότι είναι πολύ εύκολο ν’ απέχεις απ’ αυτή την αμαρτία.
Δεν είναι ενοχλητική φυσική επιθυμία. Γεννιέται απ’ την απροσεξία μας.
Και γιατί ο Απόστολος ονομάζει την πλεονεξία ρίζα όλων των κακών;
Αυτή η ρίζα προέρχεται από μας, δεν είναι ελάττωμα εκ φύσεως.
Ε.Π.Ε. 19,608

αρπαγή
Ας παύσουμε ν’ αρπάζουμε τα πράγματα των άλλων,
όλοι, και οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Διότι και οι φτωχοί κλέβουν τους φτωχότερους τους.
Ώστε θέλω από παντού να ξεριζώσω αυτή την αδικία.
Διότι η κλοπή δεν εξαρτάται απ’ το ποσό των κλεπτομένων,
αλλ’ από την προαίρεση της καρδιάς. Θέλει να κλέψει ο άλλος, αυτό είναι το αδίκημα.
Ε.Π.Ε. 22,566

πότε;
Αν αδικήσεις άλλον, τότε αδικήθηκες εσύ.
Αν αδικηθείς από άλλον, τότε δεν έχεις αδικηθεί.
Ε.Π.Ε. 25,182

του εαυτού μας από τον εαυτό μας
«Τον εαυτόν μη αδικούντα, ουδείς παραβλάψαι δύναται» (τίτλος ομιλίας).
Ε.Π.Ε. 31,496

παντού
Καθημερινά αυξάνεται το κακό.
Από παντού ακούγονται σπαραγμοί και θρήνοι και κλάματα όσων αδικούνται.
Κι όσοι τάχτηκαν ως δικαστές να διορθώνουν την κατάσταση,
αυτοί δυστυχώς κάνουν το κακό χειρότερο και αυξάνουν τη διαφθορά.
Ε.Π.Ε. 31,498

στον εαυτό μας από άλλον!
Αν δεν προδώσουμε εμείς μόνοι μας τον εαυτό μας,
κανείς δεν μπορεί να μας κάνει τέτοια αδικία.
Ε.Π.Ε. 31,500

του εαυτού μας μόνο από μας
«Όταν μηδείς εαυτόν αδική, ουδέν παρ’ ετέρου βλαβήναι δυνήσεται»
Ε.Π.Ε. 31,556

η ειμαρμένη, η μοιρολατρία
Η μοιρολατρία λέει, ότι ο Θεός έκανε την αδικία,
ώστε χωρίς κανένα λόγο εμένα με έκανε κακό και τον άλλον τον έκανε καλό.
Προσθέτει δε και άλλη αδικία και δεν μιμείται ούτε την ανθρώπινη δικαιοκρισία.
Ε.Π.Ε. 34,606

Άδικος
κλωτσάει σε καρφιά
Όπως ακριβώς όσοι κλωτσάνε σε μυτερά καρφιά,
είναι αξιοδάκρυτοι και αξιοθρήνητοι γι’ αυτή τους τη μανία,
έτσι και όσοι είναι και αδικούν όσους κανένα κακό δεν τους έπραξαν.
Ε.Π.Ε. 19,174

για κλάματα
Όταν δεις πλούσιο ν’ αρπάζει το φτωχό,
άφησε τον αδικούμενο και κλάψε για τον κλέφτη.
Ο φτωχός καθαρίζεται έτσι από βρωμιά,
ενώ ο κλέφτης αποκτά κι άλλη ακαθαρσία.
Ε.Π.Ε. 19,606

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 104-105)

Ένας επίσκοπος κάποτε, περιοδεύοντας τα χωριά της επαρχίας του, έφτασε σ’ ένα πολύ μακρινό χωριουδάκι. Ζήτησε να δη τον ιερέα. Ύστερα από αρκετή ώρα παρουσιάστηκε μπροστά του ένας απλοϊκός χωρικός, μόλις είχε γυρίσει από το χωράφι και φορούσε τα ρούχα της δουλειάς. Ήταν ο ιερέας του χωριού! Ο επίσκοπος δεν έμεινε ικανοποιημένος. Ήθελε πιο ευπαρουσίαστο τον λειτουργό του Υψίστου.
Η άλλη μέρα ήταν Κυριακή. Ο ιερέας ετοιμάστηκε να λειτουργήση κι ο επίσκοπος δεν τον άφηνε από τα μάτια του. Ήθελε να τα παρακολουθήση όλα. Θα έβρισκε ίσως πολλά σφάλματα στον αγροίκο εκείνο χωρικό.
Παράδοξο όμως! Από τη στιγμή που άρχισε η θεία λειτουργία, ο ιερέας κυκλώθηκε από μια θεϊκή φλόγα που τον θέρμαινε και τον λάμπρυνε χωρίς να τον καίη! Κι αυτό κράτησε ως το τέλος της λειτουργίας.
Αφού μοίρασε ο ιερέας το αντίδωρο στους χωρικούς, τον φώναξε ο επίσκοπος στο άγιο βήμα και πέφτοντας στα γόνατα, του ζήτησε να τον ευλογήση. Ο ταπεινός κληρικός σάστισε.
-Πώς είναι δυνατόν ο ανώτερος να ευλογηθή από τον κατώτερο του; Εσύ ευλόγησε με, άγιε δέσποτα.
-Αδύνατον να ευλογήσω εκείνον που στέκεται μέσα σε θεϊκή φλόγα και προσφέρει την αναίμακτη θυσία. « Το έλαττον υπό του κρείττονος ευλογείται».
-Υπάρχει τάχα, άγιε δέσποτα, επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή και διάκονος ακόμη που να πλησιάζη το άγιο θυσιαστήριο και να μην περικυκλώνεται από ουράνιο φως; είπε με απορία ο απλοϊκός ιερέας.
Τί να απαντήση ο επίσκοπος σ’ εκείνον που έβλεπε το υπερφυσικό σαν το φυσικώτερο πράγμα του κόσμου; Θαύμασε την καθαρότητα της καρδιάς του και έφυγε από το μικρό χωριό ωφελημένος.

( Γεροντικόν )

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.211-213)

Όταν φέρνουμε υπερήφανο λογισμό, τα κάνουμε θάλασσα

-    Γέροντα, είμαι πολύ απρόσεκτη· όλο ζημιές κάνω.
-    Φαίνεται, θα υπάρχη μέσα σου κρυφή υπερηφάνεια. Επειδή ο Θεός σε αγαπάει, λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι1· κάνεις μια ζημιά και ταπεινώνεσαι. «Ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται» .
-    Γέροντα, φοβάμαι να ξανασιδερώσω, γιατί έκαψα ένα ξένο ράσο.
-    Να κάνης τον σταυρό σου και να σιδερώνης.
-    Μήπως ήταν του πειρασμού;
-    Σπάνια μια ζημιά είναι από φθόνο του διαβόλου· συνήθως είναι από υπερήφανο λογισμό. Όταν φέρνουμε υπερήφανο λογισμό, τα κάνουμε θάλασσα. Κι εσύ, φαίνεται, έφερες υπερήφανο λογισμό.
-    Γιατί κάηκε το ράσο και δεν έπαθα εγώ ζημιά;
-     Γιατί το ράσο πήγε στον άλλον, έγινε γνωστή η ζημιά, οπότε έτσι ρεζιλεύτηκες και ταπεινώθηκες. Ενώ, αν πάθαινες εσύ κάτι, δεν θα ρεζιλευόσουν. Γιατί εξομολογείται κανείς; Για να θεατρινισθή η αμαρτία· έτσι σκάζει ο διάβολος.
-    Όταν, Γέροντα, πάη κάποιος να κάνη μια δουλειά και τελικά γίνεται ζημιά, τί συμβαίνει; Δεν δούλεψε σωστά; δεν είχε καθαρή διάθεση;
-    Είναι πολλές περιπτώσεις. Πρέπει να εξετάση από που ξεκίνησε.
-    Μπορεί, Γέροντα, κάποιος να κάνη ζημιές από αφηρημάδα;
-    Τί θα πη αφηρημάδα; Αν εξετάσης, θα δής ότι τις περισσότερες φορές οι ζημιές στην υπερηφάνεια οφείλονται. Αν σε μια νοικοκυρά περάση ο λογισμός ότι καμμιά άλλη δεν πλένει τα πιάτα τόσο καλά όσο αυτή, μπορεί να ρίξη όλο το ράφι με τα πιάτα και να σπάσουν όλα. Μια φορά κάποια που εργαζόταν σε ένα υαλοπωλείο σκέφθηκε: «Τί εύκολα κατεβάζω τα κουτιά με τα ποτήρια!». Μόλις έβαλε αυτόν τον λογισμό, της έφυγαν τα κουτιά από τα χέρια και έσπασαν όλα τα ποτήρια. Ή, ας πούμε, ένας οδηγός βλέπει ένα γεροντάκι ανήμπορο και το παίρνει να το πάη στον προορισμό του. Αν του περάση ο λογισμός: «γιά δές, άλλος θα το έκανε αυτό; τί καλά λόγια θα λέη τώρα το γεροντάκι για μένα!», θα τον εγκαταλείψη η Χάρις του Θεού και μπορεί να πέση πάνω σε καμμιά κολόνα ή να ανεβή πάνω στο πεζοδρόμιο, να χτυπήση και κανέναν!

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 80-82)

Ο ΑΒΒΑΣ Τιμόθεος, ο νέος Πρεσβύτερος της σκήτης, είπε μια μέρα που συζητούσε με τον Όσιο Ποιμένα για μια γνωστή του γυναίκα στην Αλεξάνδρεια, πως πόρνευε και τον μισθό της τον έδινε ελεημοσύνη.
- Ο Θεός θα την ελεήσει και τελικά θα σωθεί, είπε ο Όσιος. Ύστερα από λίγο καιρό ανέβηκε στην σκήτη η μητέρα του Αββά Τιμοθέου, να δει τον γιό της. Εκείνος τότε την ρώτησε για την αμαρτωλή γυναίκα.
- Εξακολουθεί, δυστυχώς, την ίδια ζωή, του είπε εκείνη. Η πελατεία της έχει πολύ αυξηθεί, αλλά κι αυτή έχει υπερβολικά αυξήσει τις ελεημοσύνες της.
Ο Αββάς Τιμόθεος το ανέφερε πάλι στον Όσιο Ποιμένα.
- Να είσαι βέβαιος πως οι ελεημοσύνες της θα την σώσουν, είπε πάλι ο Όσιος.
Όταν ύστερα από πολλούς μήνες ξαναπήγε στην σκήτη για δουλειά η μητέρα του Τιμοθέου, του είπε πως η αμαρτωλή εκείνη γυναίκα την είχε πολύ παρακαλέσει να την έπαιρνε μαζί της. Ήθελε, λέει, να ζητήσει από τους Γέροντες να προσευχηθούν για την ψυχή της.
Ο Αββάς Τιμόθεος τα είπε όλα αυτά στον Όσιο Ποιμένα. Εκείνος τον συμβούλεψε να πάει ο ίδιος στην πόλη να την φέρει στον ίσιο δρόμο. Ο Πρεσβύτερος υπάκουσε και με την βοήθεια της Θείας Χάριτος έφερε την παραστρατημένη γυναίκα σε μετάνοια.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.104-105)

Τα παιδιά πρέπει να χορτάσουν στο σπίτι στοργή και αγάπη

Το παιδί έχει ανάγκη από πολλή αγάπη και στοργή και από πολλή καθοδήγηση.
Θέλει να καθήσης κοντά του, να σου πη τα προβλήματά του, να το χαϊδέψης, να το φιλήσης.
Όταν το μικρό παιδί είναι καμμιά φορά ανήσυχο και κάνη σκανταλιές, αν το πάρη η μάνα στην αγκαλιά,
το χαϊδέψη και το φιλήση, ηρεμεί, γαληνεύει. Αν χορτάση στοργή και αγάπη, όταν είναι μικρό,
ύστερα έχει δύναμη να αντιμετωπίση τα προβλήματα της ζωής.
Σήμερα όμως τα περισσότερα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους για λίγο το βράδυ και δεν χορταίνουν αγάπη.
Πολλές φορές οι γονείς που είναι εκπαιδευτικοί ή γιατροί και ασχολούνται στην δουλειά τους με παιδιά
δίνουν την στοργή τους στα ξένα παιδιά και, όταν γυρίζουν στο σπίτι, δεν έχουν στοργή για τα δικά τους παιδιά.
Είναι κουρασμένοι. Έχει τελειώσει πια η μπαταρία.
Ο πατέρας από την μια μεριά ξαπλώνει στην πολυθρόνα, παίρνει και την εφημερίδα να διαβάση κανένα νέο
και δεν ασχολείται καθόλου με τα παιδιά, πάει κοντά του το παιδάκι καί, αντί να του μιλήση,
αντί να το χαϊδέψη λίγο, το διώχνει. Η μάνα από την άλλη πάει να ετοιμάση κάτι για φαγητό,
οπότε ούτε αυτή δεν ευκαιρεί να ασχοληθή με τα παιδιά, κι έτσι τα καημένα μεγαλώνουν στερημένα από αγάπη.
Ή μερικοί δικαστικοί, όταν το παιδί κάνη καμμιά ζημιά, κάνουν και στο σπίτι δικαστήριο.
Δεν φέρονται στα παιδιά με στοργή και αγάπη, γι’ αυτό μετά και αυτά έχουν ψυχολογικά προβλήματα.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 97)

"Έλα να σου διαβάσω την ευχή και θα γίνεις καλά"

Σε περίμενα! Δεν πίστεψες ούτε στα λόγια μου, ούτε στις διαβεβαιώσεις μου,
αλλά ούτε και στις προσευχές μου. Να σε πάρει η ευχή, ευλογημένη,
διέκοψες τις διακοπές σου, που τις είχες τόση ανάγκη και έτρεξες να με βρεις.
Λες και οι ευχές μου δε σε φθάνανε εκεί που ήσουν, και ήρθες εσύ εδώ.
Με αυτά τα λόγια την υποδέχθηκε ο Παππούλης τη φοιτήτρια, θέλοντας έμμεσα,
να δείξει και την δυσφορία του για την ολιγοπιστία της.
Και στη συνέχεια πρόσθεσε: -Έλα, πες μου τώρα, τί σου είπαν οι γιατροί που σε εξέτασαν;
-Ό,τι ακριβώς μου είπατε και εσείς, πατέρα Πορφύριε. Είναι κακό! Είναι καρκίνος! Και έβαλε τα κλάματα…
-Γιατί κλαις; Αυτή είναι η πίστη σου προς το Θεό; Ξέχασες κιόλας αυτά που σου είπα από τηλεφώνου;
Ή μήπως σου πέρασε η ιδέα, από το μυαλό σου, ότι ο καρκίνος είναι πιο … δυνατός από το Θεό;
Αν είναι έτσι, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Τίποτε δεν είναι πάνω από τον Κύριο μας.
Αυτός και μόνο Αυτός, είναι πάνω απ' όλα! Και από εκείνον εξαρτώνται ΟΛΑ!
Σταμάτα, λοιπόν, να κλαις. Δε θέλω να βλέπω τα παιδιά μου στεναχωρημένα και λυπημένα.
Αλλά χαρούμενα και ευτυχισμένα. Έλα, τώρα, να σου διαβάσω την ευχή που σου υποσχέθηκα.
Και θα δεις πώς θα γίνεις καλά, και μάλιστα γρήγορα. Έτσι και έγινε!
Της διάβασε την ευχή, η οποία διήρκεσε πολλή ώρα, ενώ συγχρόνως σταύρωνε τον κακοήθη όγκο με δύναμη μεγάλη!
Τόση μεγάλη που, όταν ακουμπούσε ο Σταύρος, άφηνε έντονο το αποτύπωμά του!
Τόση πίστη είχε, ότι το αποτέλεσμα θα ήταν το αναμενόμενο. Όταν τελείωσε η ευχή, ο Παππούλης είχε λάβει το μήνυμα.
Γι' αυτό το άγιο πρόσωπό του έλαμπε από χαρά! Το άγιο αίτημα του είχε ήδη ικανοποιηθεί!
Ο Μεγάλος Θεός, που τόσο πολύ πίστευε, λάτρευε, προσκυνούσε και με τόση αφοσίωση υπηρετούσε δεκαετίεςολόκληρες,
εισάκουσε τη θερμή προσευχή του και έκανε το μεγάλο θαύμα.
Ο καρκίνος νικήθηκε! Από εκείνη τη στιγμή η καρκινοπαθής είχε ιαθεί!
Ο Παππούλης την κοίταξε στα μάτια και διέγνωσε αμέσως τη διαφορά: Το κλάμα είχε αντικατασταθεί με τη χαρά!
Η απογοήτευση, με την ελπίδα! Η σκυθρωπότης, με το χαμόγελο! Η αρρώστια, με την υγεία!
Και, τέλος, ο θάνατος, με τη ΖΩΗ! Αλήθεια, πόσο υπέροχα είναι αυτά τα αποτελέσματα της Πίστεως!!!
-Και ο κακοήθης όγκος, που είχε μέγεθος αυγού, τί έγινε, Παππούλη;
τόλμησα και τον ερώτησα, μόλις σταμάτησε την διήγησή του.
-Εσύ τί λες; -Εγώ σας ερώτησα… -Ε, και εγώ ρωτάω εσένα. -Μα… -Τί ήθελες να γίνει ;
Μηδενίσθηκε, εξαφανίστηκε, εξολοθρεύτηκε! Πήγε από εκεί που ήρθε…
Σε λίγες ημέρες δεν μπορούσες να εντοπίσεις το σημείο που ευρίσκετο ! Ξέρεις ποιος είναι ο Θεός μας ; Ποιός είναι ; -Ο ποιών πάντα και μετασκευάζων μόνω τω βούλεσθαι !-Μπράβο ! Αυτός είναι ! Έχε την ευχή μου.
[Κ 126π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος,σελ. 98-100)

Δυό γυναίκες στον Άθωνα 

Την εποχή της ηγουμενείας του αρχιμ. Αθανασίου ζούσε στην Ι. Μονή Γρηγορίου ένας εξαιρετικός μοναχός, ο π. Γελάσιος, πολύ απλός και ταπεινός. Ο π. Αθανάσιος ένιωθε υπερβολικά ευχαριστημένος από τη διαγωγή αυτού του υποτακτικού του. Όχι μόνο γιατί εκτελούσε ολοπρόθυμα τα μοναχικά του καθήκοντα, αλλά και γιατί είχε ευθύτητα καρδίας. Όταν συνωμιλούσαν μαζί, του παρουσίαζε το κάθε τι με απονήρευτο τρόπο. Ο ψυχικός του κόσμος έμοιαζε με ολόισιο δρόμο που αγνοούσε τους ελιγμούς, τις στροφές και τις διακλαδώσεις. Τον διέκρινε δηλαδή, για να χρησιμοποιήσουμε την πατερική φράσι, το «ανόθευτον ήθος» και η «αποίκιλος απλότης».
Σε τέτοιες ψυχές εύκολα κλίνουν οι ουρανοί, και τα παραπετάσματα μεταξύ επιγείων και επουρανίων εύκολα παραμερίζονται.
Ήταν ώρα του όρθρου. Η ακολουθία είχε φθάσει στην ενάτη ωδή των κανόνων – την ωδή που σχετίζεται με το πρόσωπο της Θεοτόκου – οπότε ο μοναχός αυτός παρατηρώντας προς την ωραία πύλη αντίκρυσε ένα θέαμα απροσδόκητο: Έβγαιναν απ’ εκεί δύο γυναίκες, η μία μετά την άλλη, επίσημες και επιβλητικές. Ήταν κάτι το πρωτοφανές! Γυναίκες σε αγιορείτικη μονή… Εν συνεχεία προχώρησαν προς τον ναό και περνούσαν εμπρός από τους μοναχούς, στους οποίους η δεύτερη κατ’ εντολήν της πρώτης μοίραζε χρήματα.
Όταν τελείωσε η θ. λειτουργία και η πρωινή τράπεζα, ο π. Γελάσιος βιάσθηκε να δη τον γέροντα.
- Γέροντα, του λέει, τι γυναίκες ήταν αυτές που ήρθαν σήμερα στον ναό;
Ο π. Αθανάσιος κατάλαβε αμέσως πως κάποια ουράνια ευλογία δέχθηκε ο υποτακτικός του.
- Πώς τις είδες; Πόσες ήταν; Ποια ήταν η εμφάνισις τους;
- Ήταν δύο. Η πρώτη λίγο υψηλή, φορούσε ένα ωραίο κόκκινο φόρεμα που της σκέπαζε και το κεφάλι και έμοιαζε σαν βασίλισσα. Η δεύτερη ήταν νεαρή στην ηλικία, πολύ σεμνή, μικρόσωμη, και φορούσε ρούχα γκρίζα σκούρα. Μάλιστα η δεύτερη έδινε στους πατέρες νομίσματα – έτσι της είχε πει η πρώτη.
- Ωραίο όραμα, παιδί μου, σου έστειλε ο Θεός! Η πρώτη που είδες ήταν η Παναγία, η βασίλισσα και κυρίαρχος του Αγ. Όρους, και η δεύτερη η αγία Αναστασία, η προστάτις της μονής μας, που έχουμε και τα άγια λείψανα της.
- Έτσι πρέπει να ’ναι, γέροντα! Έτσι το δέχεται η ψυχή μου. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω γιατί μοίραζαν χρήματα. Τι σχέσι έχουν οι άγιοι με τα χρήματα;
- Ήθελαν να δείξουν ότι ευχαριστιούνται από τον κόπο των πατέρων που σηκώνονται τη νύχτα για να υμνήσουν τον Θεό και τους αγίους, και ότι τους αξίζει αμοιβή. Θυμάσαι τι διαβάσαμε στο συναξάρι της 1ης Οκτωβρίου;
- Δεν μπορώ να θυμηθώ.
- Διαβάσαμε τον βίο του αγίου Ιωάννου του Κουκουζέλη, που ήταν ο μεγαλύτερος μουσικός και ο καλύτερος ψάλτης της εποχής του. Αρχιμουσικός στη χορωδία των ανακτόρων! Από την πολλή όμως αγάπη προς τον Θεό εγκατέλειψε την Κωνσταντινούπολι και τα παλάτια κι εγκαταστάθηκε εδώ στο Όρος, έξω από τη μονή της Λαύρας. Κάποια φορά, Σάββατο του Ακαθίστου – ενώ έψαλλε με πολλή επιμέλεια στο Καθολικό της Μονής, από την κούρασι αποκοιμήθηκε για λίγο όρθιος στο στασίδι του. Τότε παρουσιάσθηκε η Κυρία Θεοτόκος και του λέει: «Χαίρε Ιωάννη, τέκνον μου. Ψάλλε μου και δεν θα σε εγκαταλείψω». Και του βάζει κάτι στο χέρι. Εκείνος ξύπνησε αμέσως γεμάτος συγκίνησι. Και έκπληκτος βλέπει ότι κρατούσε πραγματικά στο δεξί του χέρι ένα χρυσό νόμισμα. Αργότερα μάλιστα, που το τοποθέτησε στην εκκλησία, επιτελούσε και θαυματουργίες.
Ο π. Γελάσιος άκουγε εκστατικός τα λόγια του ηγουμένου. Κατάλαβε τι νόημα έκρυβε το μοίρασμα των χρημάτων. Μέσα του εδραιώθηκε η πίστις ότι οι άγιοι είναι ολοζώντανοι και παρακολουθούν με στοργή τους κόπους των μοναχών. Από την ημέρα εκείνη ασπαζόταν με μεγαλύτερη ευλάβεια τις εικόνες της Παναγίας και τα ιερά λείψανα της αγίας Αναστασίας.

(Αθανάσιος Γρηγοριάτης)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τ. Β΄, σ. 88-90)