277. Οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι σαν μια οικογένεια. Είναι τα τέκνα του Θεού. Και σε μια καλή οικογένεια, τα μέλη της τρέφουν μεγάλο σέβας προς τη Μητέρα (Θεοτόκο), καθώς επίσης τα μικρότερα αδέλφια σέβονται τα μεγαλύτερα και προσπαθούν να τα μιμηθούν. Αιρετικοί! Γιατί να μη συμβαίνη το ίδιο και με σας; Γιατι δεν σέβεστε, όπως οφείλατε, τη Μητέρα του Θεού και δεν την τιμάτε στη λατρεία σας; Γιατί δεν τιμάτε, σ’ αυτήν, επίσης τους Αγγέλους και τους Αγίους; Γιατί δεν τους θέτετε ως πρότυπα μιμήσεως; Θέλετε να τιμάτε μόνον τον Θεό και μόνον Αυτόν να λατρεύετε; Αλλά θα έπρεπε να θυμηθήτε ότι η Μητέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού, οι Άγγελοι και οι Άγιοι είναι λαμπρές εικόνες του Θεού, φίλοι του Θεού, όπως ο Αβραάμ ονομάσθηκε φίλος του Θεού. Πώς λοιπόν μπορείτε να μην τιμάτε τις ζωντανές εικόνες του Θεού, τα τέκνα και τους φίλους του Θεού;

278. Ο κόσμος είναι ένα σπίτι. Ο Κτίστης και Κύριος αυτού του σπιτιού είναι ο Θεός, ο Πατήρ των πιστών που ζουν σ’ αυτό το σπίτι. Η Οικοδέσποινα, η Μητέρα στο σπίτι, είναι η Υπεραγία Θεοτόκος. Ας συμπεριφερόμαστε στον κόσμο, έχοντας ζωηρό το αίσθημα ότι αυτός ο Πατέρας και αυτή η Μητέρα είναι μπροστά μας. Στην Παναγία, ο ίδιος ο θείος Υιός της είπε σχετικά μ’ Αυτή: «Ιδού ο μήτηρ σου» (Ιω. ιθ’ 26, 27). Γιατί, στο πρόσωπο του Αγίου Ιωάννου, του Ευαγγελιστού της αγάπης και Μαθητού του Κυρίου, ειπώθηκε αυτό το «Ιδού…» και για μας. Ναι, πράγματι είναι η Μητέρα μας, που μας οδηγεί, σαν παιδιά της, στην αγιότητα.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 121-122)

«Στη βασιλεία των ουρανών δε θα μπει ο καθένας που μου λέει: Κύριε, Κύριε, αλλά όποιος κάνει το θέλημα του Πατέρα μου του ουράνιου» (Ματθαίος 7:21)

Πριν τα Χριστούγεννα του 2008, στην πλατεία Αριστοτέλους (Θεσσαλονίκη), στήθηκε μία φάτνη. Κάποιοι έκλεψαν το ομοίωμα του Ιησού και στη θέση του έβαλαν μια τηλεόραση! Ιεροσυλία, θα λέγαμε! Αν και δεν ξέρουμε το σκοπό τους…, στην πραγματικότητα η αντικατάσταση του ομοιώματος του Ιησού απεικονίζει την κατάσταση που επικρατεί σήμερα, ακόμη και σ’ αυτούς που πηγαίνουν στην εκκλησία. Ο Ιησούς απουσιάζει όχι μόνο από τα κοσμικά Χριστούγεννα αλλά και από τη ζωή μας γενικά. Αν και Τον επικαλούμαστε, στη θέση Του θρονιάσαμε την τηλεόραση και άλλες μοντέρνες θεότητες. Το μήνυμα των Χριστουγέννων έχει αλλοιωθεί. Έγινε γιορτή για ψώνια, δώρα, διακοπές… Το μήνυμα των Χριστουγέννων είναι βαθύτερο, δίνει απάντηση στα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας. Γιατί ήρθε ο Χριστός; Για να ιδρύσει μια θρησκεία ή να φέρει κοινωνικές αλλαγές; Όχι, ασφαλώς. Ο Χριστός ήρθε να αποκαλύψει ποιος είναι ο αληθινός Θεός και να ζητήσει και να σώσει το απολωλός. (Γ.Σ.Κ.)

«Αρπάχτηκε στον παράδεισο και άκουσε πράγματα που δεν εκφράζονται με λόγια…» (Β' Κορινθίους12:4)

Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Ο πατέρας μου, 97 χρονών, ήταν βαριά άρρωστος στο κρεβάτι. Όλα τα αδέλφια μου είχαν έρθει να τον δουν για τελευταία φορά. Κάποια στιγμή ένα μεσημέρι, το πρόσωπό του πήρε μια λάμψη πρωτόγνωρη κι άρχισε κοιτώντας ψηλά να θαυμάζει και να ευχαριστεί και να δοξάζει το Θεό. Αυτό διάρκεσε περίπου μισή ώρα. Όταν στο τέλος τον ρώτησα να μας πει τι έβλεπε και θαύμαζε τόσο έντονα, είπε πως ήταν αδύνατο να τα περιγράψει. Είπε μόνο, πως είναι τόσο όμορφα εκεί, στον ουρανό, που δεν ήθελε να ζήσει στη γη ούτε ένα δευτερόλεπτο. Κι όταν ύστερα από λίγη ώρα ήρθε ο γιατρός του χωριού, που ήταν άπιστος, να τον δει, είπε στο γιατρό πως δεν ήθελε τα φάρμακά του, γιατί βιαζόταν να πάει στον ουρανό! Κι όταν εκείνος έφυγε, ο πατέρας μου σχολίασε: «Ο φουκαράς θα νόμισε πως μου έχει στρίψει». Τι ευλογημένη εμπειρία! Θα μείνει ζωντανή για πάντα στο νου μου.

(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Με υπολογισμό
Εγώ είδα πολλούς που την έπαθαν,
γιατί με την προσδοκία ότι θα βαφτιστούν και θα συγχωρεθούν
οι αμαρτίες τους διέπραξαν πολλές αμαρτίες.
Μα δεν πρόλαβαν να βαφτιστούν και χάθηκαν.
Ο Θεός γι’ αυτό έδωσε το βάφτισμα, για να εξαλείψει τις αμαρτίες,
όχι για να τις αυξήσει! Αν όμως κάποιος χρησιμοποιεί το βάφτισμα,
για να κάνει άφοβα περισσότερες αμαρτίες (μια που θα σβήσουν με το επικείμενο βάφτισμα),
αυτός γίνεται πλέον ράθυμος και χάνεται.
Ε.Π.Ε.24,530

διαφθορά
Τέτοια είναι η αμαρτία. Δεν διαφέρει καθόλου απ’ την πανούκλα,
διότι δεν διαφθείρει πρώτα τον αέρα και μετά τα σώματα,
αλλ’ εισορμά αμέσως στην ψυχή.
Ε.Π.Ε. 24,572

«ευπερίστατος»
Ευπερίστατο λέει την αμαρτία, που εύκολα μας παρασύρει και μας καταβάλλει,
ή εκείνην που εύκολα αντιμετωπίζεται από μας και την αποφεύγουμε.
Πιθανότερο το δεύτερο, διότι είναι εύκολο, αν θέλουμε, να νικήσουμε την αμαρτία.
Ε.Π.Ε. 25,244

πίκρα
Δικαιολογημένα ονόμασε πικρή την αμαρτία.
Και το γνωρίζουν όλοι όσοι μετά τη διάπραξη της λειώνουν ελεγχόμενοι απ’ τη συνείδηση.
Πολλή πικρία δοκιμάζουν!
Ε.Π.Ε. 25,310

κατ’ είδος
Ας πείθουμε τους εαυτούς μας, ότι αμαρτήσαμε.
Κι ας μη το λέμε μόνο με τη γλώσσα, αλλά και με τη διάνοια.
Ας μην αποκαλούμε απλώς τους εαυτούς μας αμαρτωλούς,
αλλά κι ας αναλογιζόμαστε και τ’ αμαρτήματα μας,
εξετάζοντας τα ένα προς ένα.
Ε.Π.Ε. 25,318

το μόνο όνειδος
Μόνο η αμαρτία είναι ντροπή.
Κι αυτήν συνήθως την γεννάει η αργία.
Γεννάει όχι μια ή δυό η τρείς, αλλ’ όλη μαζί την κακία.
Ό,τι είναι το χαλινάρι για το άλογο,
αυτό είναι η εργασία για τη δική μας φύση.
Ε.Π.Ε. 22,554

κόντρα στο Θεό
Για το Χριστιανό μια είναι μόνο η συμφορά, το να ‘ρθει κόντρα με το θέλημα του Θεού.
Όλα τα αλλά, όπως η απώλεια χρημάτων, η στέρηση της πατρίδας, ο υπέρ των εσχάτων κίνδυνος,
ουδέ καν θεωρούνται δεινά. Κι αυτό πάλι, που όλοι φοβούνται,
τη μετάβαση απ’ τον παρόντα κόσμο στον άλλον,
αυτό είναι πιο ευχάριστο απ’ τη ζωή.
Ε.Π.Ε. 28,738

ανθρώπινο
Το να αμαρτάνει κανείς αυτό είναι ίσως ανθρώπινο.
Αλλά το να παραμένει κανείς στην αμαρτία και να επιμένει,
αυτό δεν είναι ανθρώπινο, αλλ' είναι πέρα για πέρα σατανικό.
Ε.Π.Ε. 28,830

καύχησις!
Φοβερό το ν’ αμαρτάνει κανείς.
Αλλά πολύ πιο φοβερό το να καυχάται για τα αμαρτήματα του.
Αν το να υπερηφανευόμαστε για την αρετή μας,
τελικά είναι άδειασμα (απώλεια) της αρετής μας,
πόσο περισσότερο όταν υπερηφανευόμαστε για τα αμαρτήματά μας!
Τούτο προξενεί τη χειρότερη βλάβη.
Είναι έγκλημα χειρότερο από αυτά τα ίδια τα αμαρτήματα». Ε.Π.Ε.30,98

φωτιά
Ας σβήσουμε τη φωτιά, προτού να καταλάβει την Εκκλησία.
Ε.Π.Ε. 30,100

και ραθυμία
Υπάρχει άφεση αμαρτημάτων και μετά το βάπτισμα, αν προσέχουμε.
Και το λέω αυτό όχι, για να σας κάνω αδιάφορους,
αλλά για να σας αποτρέψω απ’ την απόγνωση.
Διότι η απόγνωση είναι πολύ χειρότερη από τη ραθυμία.
Ε.Π.Ε. 30,104

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 153-155)

Η αγάπη για την δουλειά
-Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι νιώθουν ανία στην δουλειά;
-Μήπως δεν αγαπούν την δουλειά τους; Ή μήπως ασχολούνται με το ίδιο πράγμα;
Συχνά, σε μερικές δουλειές, σε ένα εργοστάσιο, ας πούμε, που φτιάχνει κουφώματα,
ένας υπάλληλος, από το πρωί ώς την ώρα που θα φύγη, κολλάει- κολλάει•
ένας άλλος περνάει συνέχεια τζάμια, άλλος στόκο. Κάνουν συνέχεια την ίδια δουλειά,
ένα μονότονο πράγμα, και το αφεντικό τους παρακολουθεί. Και δεν είναι μια μέρα ή δυό.
Όλο το ίδιο-το ίδιο το βαριούνται. Παλιά δεν ήταν έτσι.
Ένας μαραγκός παραλάμβανε τέσσερις τοίχους από τους χτίστες και έπρεπε να παραδώση
στον νοικοκύρη τελειωμένο το σπίτι με το κλειδί.[...]
Σήμερα πολλοί άνθρωποι είναι βασανισμένοι, γιατί δεν αγαπούν την δουλειά τους.
Κοιτάζουν πότε να έρθη η ώρα να φύγουν. Ενώ, όταν υπάρχη ζήλος για την δουλειά
και έχη κανείς ενδιαφέρον γι’ αυτό που φτιάχνει, όσο δουλεύει, τόσο ανάβει ο ζήλος.
Αφοσιώνεται μετά στην δουλειά του καί, όταν είναι να φύγη, λέει: «Πότε πέρασε η ώρα;».
Ξεχνάει και το φαγητό και τον ύπνο, τα ξεχνάει όλα. Και νηστικός να είναι, δεν πεινάει, και άυπνος να είναι,
δεν νυστάζει, αλλά και χαίρεται που δεν κοιμάται.
Δεν είναι ότι βασανίζεται από την πείνα ή από την νύστα• είναι πανηγύρι γι’ αυτόν η δουλειά.
-Γέροντα, δυο άνθρωποι που κάνουν την ίδια δουλειά, πώς γίνεται ο ένας να βγαίνη ωφελημένος
πνευματικά από αυτό που κάνει και ο άλλος ζημιωμένος;
-Εξαρτάται από το πώς ο καθένας κάνει αυτήν την δουλειά και τί έχει μέσα του.
Αν εργάζεται με ταπείνωση και αγάπη, όλα θα είναι φωτισμένα, λαμπικαρισμένα, χαριτωμένα,
και θα νιώθη εσωτερική ξεκούραση. Αν όμως βάζη υπερήφανο λογισμό, ότι κάνει την δουλειά καλύτερα από τον άλλον,
μπορεί να νιώθη μια ικανοποίηση, αλλά αυτή η ικανοποίηση δεν γεμίζει την καρδιά του,
γιατί η ψυχή του δεν πληροφορείται, δεν έχει ανάπαυση.
Ύστερα, όταν κανείς δεν κάνη την δουλειά του με αγάπη, κουράζεται.
Ένας, και μόνον που βλέπει ότι πρέπει να ανεβή μια ανηφόρα, για να τελειώση κάποια δουλειά, κουράζεται,
γιατί δεν αγαπάει αυτήν την δουλειά. Ενώ ένας άλλος που την κάνει με την καρδιά του, πάει και έρχεται στην ανηφόρα,
χωρίς να το καταλαβαίνη.
Ώρες μπορεί λ.χ. να σκαλίζη ένας εργάτης μέσα στον ήλιο και να μην κουράζεται, αν το κάνη με την καρδιά του.
Ενώ, αν δεν το κάνη με την καρδιά του, όλο σταματάει, χαζεύει, γκρινιάζει: «ώ, πολλή ζέστη κάνει», λέει, και υποφέρει.
-Μπορεί, Γέροντα, να τον απορροφήση κάποιον η επιστήμη του, η δουλειά του, και να αδιαφορή για την οικογένειά του κ.λπ.;
-Την δουλειά του θα την αγαπά απλά• δεν θα την ερωτευθή.
Αν δεν αγαπήση την δουλειά του, θα κουράζεται διπλά, και σωματικά και ψυχικά, οπότε και η σωματική ανάπαυση
δεν θα τον ξεκουράζη, γιατί ψυχικά θα είναι κουρασμένος. Η ψυχική κούραση είναι αυτή που καταβάλλει τον άνθρωπο.
Όταν δουλεύη κανείς με την καρδιά του και είναι χαρούμενος, είναι ψυχικά ξεκούραστος και εξαφανίζεται η σωματική κούραση.[...] Η ευχαρίστηση που νιώθει όποιος κάνει φιλότιμα την δουλειά του είναι καλή ευχαρίστηση. Την έδωσε ο Θεός, για να μην κουράζεται το πλάσμα Του. 

Αυτή είναι ξεκούραση από την κούραση.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 168-171)

"Καιρός του επιπλήξαι και του επαινέσαι"
Ο Γέροντας δεν παρέλειπε, όταν το έκρινε αναγκαίο,
να με επιπλήττει ή να με επαινεί, και μάλιστα σε περιόδους που δεν το περίμενα.
Με επέπληττε, κυρίως, όταν είχα ηρεμία και οι μέρες μου περνούσαν ανώφελες και άνετες.
Τότε έβρισκε κρυφές αμέλιες και παραλείψεις μου και τις επεσήμαινε.
Αντίθετα, με επαινούσε όταν περνούσα ημέρες δοκιμασιών και θλίψεων,
και διαπίστωνε ότι ταπεινώνομαι και υπομένω.
Η παιδαγωγική του θύμιζε τον άγιο Ισαάκ το Σύρο, που έλεγε: "Ο θεός και οι άγγελοι αυτού
στις ανάγκες χαίρονται, ενώ ο διάβολος και οι διάκονοι αυτού στις ανέσεις".
[Γ 291]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.159)

Η ισαπόστολος Νίνα

Το κήρυγμα της αγίας Νίνας στην Καχέτη ήταν το τελευταίο έργο της αποστολικής της διακονίας στη Γεωργία. Τώρα πλέον ο Θεός της αποκάλυψε ότι πλησίασε το τέλος της. Έγραψε τότε το ακόλουθο γράμμα προς τον βασιλιά Μιριάν:

«Είθε να έχη το βασίλειό σου την παντοτινή ευλογία του Θεού και τις Υπεραγίας Θεοτόκου, και την προστασία της ανίκητης δυνάμεως του Τιμίου Σταυρού! Εγώ, ως ξένη και πάροικος, φεύγω πια απ’ αυτόν τον κόσμο. Στείλε μου, σε παρακαλώ, τον επίσκοπο Ιωάννη να με ετοιμάση για το αιώνιο ταξίδι, γιατί η μέρα του θανάτου μου βρίσκεται κοντά».

Το γράμμα το παρέδωσε στη βασίλισσα Σόντζε κι εκείνη στον Μιριάν. Μόλις το διάβασε ο βασιλιάς ξεκίνησε βιαστικά με τους αυλικούς και όλο το ιερατείο και πρόλαβε την αγία εν ζωή. Πλήθος λαού είχε κυκλώσει τη νεκρική της κλίνη και την έβρεχε με δάκρυα. Πολλοί άρρωστοι ακουμπούσαν στην κλίνη και θεραπεύονταν.

Οι μαθήτριες της αγίας θρηνούσαν κοντά της και την παρακαλούσαν επίμονα να διηγηθή για την καταγωγή και τη ζωή της. Η Σαλώμη, η βασίλισσα της Ουντζάρμ, κατέγραφε τα λόγια της μακαρίας. Οι σημειώσεις αυτές αποτέλεσαν την πηγή για ό,τι έχει γραφή σχετικά με την αγία.

- Ας γραφή, έλεγε η μακαρία Νίνα, η φτωχή και οκνηρή ζωή μου, για να γίνη γνωστή και στα παιδιά σας. Ας γραφή, για να μάθουν οι απόγονοί σας την πίστι και την αγάπη με την οποία με περιβάλατε, καθώς και τα θεϊκά σημεία που είδατε με τα ίδια σας τα μάτια.

Εν συνεχεία μίλησε για την αιώνια ζωή και κοινώνησε με πολλή ευλάβεια τα Άχραντα Μυστήρια από τα χέρια του επισκόπου. Τέλος παρήγγειλε να ταφή στο φτωχό καλύβι, όπου βρισκόταν εκείνη την ώρα. Έτσι, μετά από πολλά γόνιμα χρόνια αποστολικής διακονίας, παρέδωσε το πνεύμα της εν ειρήνη στα χέρια του Χριστού σε ηλικία εξήντα επτά ετών.

Ο βασιλιάς, ο επίσκοπος και όλος ο λαός, θρηνώντας για τον θάνατο της μεγάλης αθλητρίας της πίστεως, θέλησαν να μεταφέρουν το λείψανο της στον καθεδρικό ναό της πρωτευούσης Μτσχέτα παρ’ όλες όμως τις προσπάθειες δεν μπόρεσαν να μετακινήσουν το φέρετρο της αγίας από τον τόπο της εκλογής της! Την έθαψαν λοιπόν εκεί, στη φτωχή της καλύβα, στο χωριό Μπόντμπε.

Λίγο αργότερα, περί το 342, ο βασιλιάς Μιριάν θεμελίωσε πάνω στον τάφο της ναό, επ’ ονόματι του συγγενούς της αγίας μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, τον οποίον ωλοκλήρωσε και εγκαινίασε ο γιος του Μπακάρ (342-364). Ο ναός αυτός σώζεται μέχρι σήμερα. Πολλές φορές ανακαινίστηκε, ποτέ όμως δεν γκρεμίστηκε. Αργότερα στον χώρο αυτό θεμελιώθηκε γυναικεία μονή προς τιμήν της αγίας Νίνας. Κοντά στον ναό ιδρύθηκε η μητρόπολις του Μπόντμπε, η αρχαιότερη όλης της Καχέτης, από την οποία το ευαγγελικό κήρυγμα απλώθηκε ως τα βάθη του ανατολικού Καυκάσου.

Ο πανάγαθος Θεός δόξασε την αγία Νίνα διατηρώντας το σώμα της άφθαρτο! Στον τάφο της γίνονταν πολλά θαύματα. Από αυτά τα θαύματα, αλλά περισσότερο από την αγγελική ζωή και τους αποστολικούς κόπους της, ανακηρύχθηκε ισαπόστολος και φωτίστρια της Γεωργίας. Η μνήμη της εορτάζεται τη 14η Ιανουαρίου, ημέρα της μακαρίας κοιμήσεώς της.

(Άγιοι της Γεωργίας)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 187-189)

…Γι’ αυτό και ο Απόστολος, που έχει την σοφία του Θεού, ευαγγελίζεται στους χριστιανούς:

2,6. «Ως ουν παρελάβετε τον Χριστόν Ιησούν τον Κύριον, εν αυτώ περιπατείτε»

Να μη αλλάζετε τίποτε στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, ούτε να προσθέτετε τίποτε σ’ Αυτό. Γιατί Αυτός είναι ο ίδιος πάντοτε. Αυτός είναι και θεϊκά και ανθρώπινα παν-τέλειος.

Εμείς οι Απόστολοι, τέτοιον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Θεάνθρωπο, διδάξαμε και παραδώσαμε σε σας. Και εσείς έτσι ακριβώς τον «δεχθήκατε». Να ζήτε, λοιπόν, «εν Αυτώ», να ζήτε «εν τω Θεανθρώπω». Να μη ζήτε για τον εαυτό σας, για τον άνθρωπο, να μη ζήτε «κατά άνθρωπον», ούτε για κάτι άλλο στον κόσμο.

Το παν, το κάθε τι, που προέρχεται από την ψυχή σας, από την ύπαρξή σας και την ζωή σας, και δεν είναι «εν Αυτώ», πρέπει να ξέρετε, ότι βρίσκεται στον θάνατο, στην σαπίλα, στην αμαρτία, στο κακό και στην κόλαση.

Και η ζωή «εν Αυτώ» βρίσκεται όλη στην θεϊκή αθανασία, στην αθάνατη θεϊκή αλήθεια, στην αθάνατη θεϊκή δικαιοσύνη και στις λοιπές αθάνατες θεϊκές ιδιαιτερότητες και τελειότητες.

Ο Κύριος και Θεός Χριστός, «κατέστη» άνθρωπος, Θεάνθρωπος, για να ζήσουμε εμείς οι άνθρωποι «εν Αυτώ», σαν σε γήινο Θεάνθρωπο, και όχι να θεωρήσουμε Αυτόν από μακριά, ούτε να τον θαυμάσουμε και να φιλοσοφήσουμε περί Αυτού, αλλά να «περιπατούμε, να ζούμε εν Αυτώ». Αυτό αποτελεί και είναι η εντολή των εντολών.

Να ζούμε δηλαδή, όχι προσαρμόζοντας Αυτόν στον εαυτό μας, αλλά να προσαρμόζουμε τον εαυτό μας σε Αυτόν· χωρίς να αλλάζουμε και να μεταβάλλουμε Αυτόν έναντι του εαυτού μας, αλλά να αλλάζουμε και να μεταβάλλουμε τον εαυτό μας έναντι Αυτού.

Όχι να οικοδομούμε Αυτόν, σύμφωνα με την μορφή μας, με την όψη μας, με το πρόσωπό μας, αλλά να οικοδομούμε τον εαυτό μας, σύμφωνα με την άγια όψη και μορφή Του, σύμφωνα με το πανάγιο πρόσωπό Του.

Μόνο οι βλάσφημοι, οι αιρετικοί και οι ανόητοι, οι «λαβόντες» την ψυχή τους «επί ματαίω», γι’ αυτό και «έχοντες» αυτήν χαμένη, αλλάζουν, μεταβάλλουν τον Θεάνθρωπο Χριστό, σύμφωνα με τις διαθέσεις τους, τις επιθυμίες τους και τα θελήματά τους.

Γι’ αυτό υπάρχουν τόσοι «ψευδόχριστοι» και τόσοι ψευτοχριστιανοί στον κόσμο.

Και ο Αληθινός, ο Δίκαιος, ο Κύριος Ιησούς Χριστός «εν τω πληρώματι Αυτού», με το πλήρωμα της Θεανθρώπινης ευαγγελικής πραγματικότητας, ΟΛΟΣ, βρίσκεται στο Θεανθρώπινο σώμα Του, την Εκκλησία· όπως ήταν στην εποχή των αγίων Αποστόλων, έτσι είναι και σήμερα, έτσι θα είναι και αιώνια..

Η Θεανθρώπινη ζωή Του, παρατείνεται στο Θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας, διαμέσου όλων των αιώνων, διαμέσου όλης της αιωνιότητας.

«Ζώντες» εμείς μέσα στην Eκκλησία, ζούμε «εν Αυτώ», έτσι όπως ζούσε και ο Χριστοφόρος Απόστολος, έτσι που και σε μας ανάλογα «διατάσσει».

Και σε «πλήρες» μέτρο την χριστιανική ζωή, την ζουν οι άγιοι. Eδώ ακριβώς βρίσκεται και η θαυματουργική τους αγιότητα: δηλ. ζώντας με όλη τους την ύπαρξη «εν Χριστώ Ιησού», «δι’ Αυτού» αγιάζουν, χριστοποιούνται, θεανθρωποποιούνται, ενθεώνονται, γίνονται παντοδύναμοι ⁽¹⁾, όπως άλλοτε στην αποστολική αλλά και στην μεταποστολική εποχή, όπως στα παλιά χρόνια έτσι και αργότερα, όπως ήταν χθες, έτσι είναι και σήμερα, έτσι θα είναι πάντα, μέχρι το τέλος του κόσμου.

Αυτοί (οι άγιοι), το Θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού, το «φυλάσσουν» όπως είναι στην δική του παν-ζωο-δημιουργικότητα, την παν-αληθινότητα, την παν-θαυ-μαστότητα και την παν-θαυματουργικότητα…

⁽¹⁾ Όσο είναι δυνατό στον άνθρωπο και ανάλογα με την Χάρη που του δίνει ο Χριστός.

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 73-75)

Βάτραχοι το... εκκλησίασμα

Ο Παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης βρισκόταν μία ημέρα μέσα σ’ ένα λάκκο και έρριχνε νερό σ’ ένα βαρέλι. Από εκεί, μ’ ένα λάστιχο, το νερό έφτανε στους εργάτες που φύτευαν σ’ ένα χωράφι 150 μέτρα πιο πέρα. Όλη την ημέρα εργαζόταν, προσευχόμενος και ευχαριστώντας τον Θεό, που τον είχε γλυτώσει από ένα μεγάλο κακό. Κάθε φορά που έρριχνε νερό στο βαρέλι έλεγε και το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Το απόγευμα, πριν βασιλεύσει ο ήλιος, έκανε το Απόδειπνο και μετά, ενώ έψελνε τα μεγαλυνάρια της Υπαπαντής με πολλή κατάνυξι, άκουσε μία φωνή βατράχου, ωσάν να εφώναζε και άλλους να συγκεντρωθούν. Ώ του θαύματος, όλοι οι βάτραχοι που ευρίσκοντο εκεί κοντά, συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Παπα-Δημήτρη στα δύο μέτρα. Γυρισμένοι προς το μέρος του, ακροάζονταν -κάνοντας απόλυτη ησυχία- τα τροπάρια που έψελνε.

Μόλις τελείωσε τα τροπάρια ο Παπα-Δημήτρης, άρχισαν οι βάτραχοι να τραγουδούν κι αυτοί, ωσάν να ήταν λογικοί άνθρωποι και μετά, ήσυχα-ήσυχα όπως είχαν συγκεντρωθεί, αποχώρησαν.

- Αφού δεν είσαι άξιος, Παπα-Δημήτρη, να κηρύξης στον λαό, είσαι για τους βατράχους, μονολόγησε τότε ο Πατήρ Δημήτρης ο Γκαγκαστάθης.

ΠΑΠΑ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗΣ

("Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των Ζώων", Σίμωνος Μοναχού, σ. 204-205)

εδώ, χαρές εκεί
Οι δοκιμασίες είναι μπροστά στα μάτια μας, ενώ τα αγαθά αναφέρονται στο μέλλον, τότε που θα ξανάρθη ο Χριστός από τον ουρανό.
Ε.Π.Ε. 23,378
αγίων με ασθένειες
Να μη σκανδαλιζώμαστε, όταν και τώρα βλέπουμε σπουδαίους και εναρέτους ανθρώπους να είναι άρρωστοι. Διότι κάτι τέτοιο συμβαίνει για το συμφέρον τους.
Ε.Π.Ε. 23,410
ισχυρότεροι
Δέντρα, που τα δέρνουν οι άνεμοι, γίνονται ισχυρότερα.
Ε.Π.Ε. 31,102
του Αδάμ και του Ιώβ
Τον Αδάμ τον δοκίμασε ο Θεός μόνο με λόγους, ενώ τον Ιώβ με έργα. Τον Ιώβ τον απογύμνωσε από τα πλούτη του και του στέρησε όλα τα παιδιά. Από τον Αδάμ ούτε μικρό ούτε μεγάλο αφαίρεσε.
Ε.Π.Ε. 31,114
των δικαίων
Πρέπει τώρα να επιφέρουμε τη λύσι, που να αναφέρεται σε αγίους και υπερόχους και θαυμαστούς ανθρώπους, που βρέθηκαν όχι μόνο σε ασθένεια και πόνο σωματικό, αλλά και δοκιμάστηκαν με φτώχεια, με πείνα, με φυλακίσεις, με βασανιστήρια, με καταδιώξεις, με συκοφαντίες και μ’ όλα εν γένει τα δεινά του βίου. Απ’ αυτά, που θα λεχτούν, να μπορέσουμε να βρούμε ακριβή και ασφαλεστάτη απάντησι προς όλους εκείνους, που είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν την πρόνοια και την αγάπη του Θεού.
Ε.Π.Ε. 31,586
γιατί;
Για τις δοκιμασίες των αγίων έχω να πω οκτώ αιτίες. Πρώτη, για να μην υπερηφανεύωνται. Δεύτερη, για να τους εκλάβουν όχι ως υπερανθρώπους ή θεούς, αλλ’ ως ανθρώπους. Τρίτη, για να φαίνεται η δύναμις του Θεού. Τέταρτη, για να φανερώνεται η μεγάλη τους υπομονή. Πέμπτη, για να σκεπτώμαστε και να πιστεύουμε στην ανάστασι. Έκτη, για να έχουν παρηγοριά όσοι δοκιμάζονται, βλέποντας τα βάσανα των αγίων. Έβδομη, για να μη νομίζουμε, ότι είχαν άλλη φύσι, διαφορετική από τη δική μας. Ογδόη, για να μάθουμε, ποιους πρέπει να μακαρίζουμε.
Ε.Π.Ε. 31,588
όχι συναλλαγματική αγάπη
Θέλοντας ο Θεός να δείξη, ότι οι άγιοι δεν λατρεύουν το Θεό με συναλλαγή, αφαίρεσε από τον Ιώβ όλη την ευπορία. Τον παρέδωσε σε φτώχεια. Και επέτρεψε να περιπέση σε φοβερή αρρώστια.
Ε.Π.Ε. 31,598
αμοιβή όταν απέλθουμε
Όταν δης άνθρωπο δίκαιο να θλίβεται, να βασανίζεται, να βρίσκεται σε αρρώστια και φτώχεια και να περνάη την παρούσα ζωή με μύρια δεινά, να πης στον εαυτό σου: Αν δεν υπήρχε ανάστασις και κρίσις, δεν θα άφηνε ο Θεός τον άνθρωπο, που γι’ Αυτόν τόσα υποφέρει, να φεύγη απ’ αυτό τον κόσμο χωρίς ν’ απολαύση κάποιο αγαθό.
Ε.Π.Ε. 31,604
εξαλείφουν αμαρτίες
Αν έχουμε μερικές κηλίδες, και αυτές εδώ θα τις καθαρίσουμε. Και στη γνωστή περικοπή, απαντώντας ο Θεός στον πλούσιο, δήλωνε: Εκείνος, ο φτωχός και βασανισμένος Λάζαρος, απέλαβε στην επίγεια ζωή τα κακά. Γι’ αυτό στην άλλη ζωή, παρηγορείται, όντας κεκαθαρμένος.
Ε.Π.Ε. 31,608
χωνευτήριο
Ο χρυσοχόος βάζει το χρυσάφι μέσα στη δυνατή φωτιά και καίγεται σ’ αυτήν μέχρις ότου το δη να γίνεται καθαρώτερο. Έτσι και ο Θεός. Μέχρι αυτού του σημείου επιτρέπει τις ψυχές των ανθρώπων να δοκιμάζωνται.
Ε.Π.Ε. 32,150
παιδαγωγία με ελπίδα
Οι πατέρες κάνουν το αντίθετο από όσα κάνουν οι δουλέμποροι. Στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο, ορίζουν παιδαγωγούς, τα απειλούν ότι θα τα τιμωρήσουν, τα φοβερίζουν. Και όταν περάσουν την πρώτη ηλικία, τότε, αφού αποκτήσουν πείρα της ζωής, τότε τους δίνουν τιμές και αξιώματα και ανέσεις και την περιουσία. Και ο Θεός ενεργεί όχι όπως οι δουλέμποροι, που στην αρχή τάζουν κι υστέρα βασανίζουν, αλλ’ όπως οι πατέρες. Μας βάζει πρώτα στα λυπηρά, μας παραδίνει σε θλίψεις, σαν να μας εμπιστεύεται σε παιδαγωγούς. Και όταν ασκηθούμε και σωφρονισθούμε, να δείξουμε υπομονή και να επιδείξουμε αγία ζωή. Και όταν εδραιωθούμε σ’ αυτά, τότε μας κάνει κληρονόμους της βασιλείας των ουρανών.
Ε.Π.Ε. 32,496
αλλεπάλληλες στον Ιώβ
Προτού καλά-καλά συνέλθη από τη μια τραγωδία, προτού ν’ αναπνεύση, άλλη, χειρότερη, τον βρίσκει... Η σύζυγός του γίνεται όπλο στα χέρια του Διαβόλου και πληγώνει τον άντρα της, δανείζοντας τη γλώσσα της στο Σατανά... Η παρέα των φίλων ήρθαν τάχα να δείξουν συμπάθεια, αλλ’ αποδείχτηκαν εχθροί του.
Ε.Π.Ε. 33,230
και ελπίδα
Όσο εντείνονται οι πειρασμοί, τόσο αυξάνεται και η ενίσχυσίς μας από τον Θεό. Και έχουμε βεβαιότερες τις ελπίδες σχετικά με τα μέλλοντα.
Ε.Π.Ε. 37,348
εξόφλησις αμαρτημάτων
Όλα αυτά είναι τα κέρδη μου. Είναι ο πλούτος μου. Είναι η εξόφλησις των αμαρτημάτων μου. Το να βαδίζω συνεχώς ανάμεσα σε τόσους πειρασμούς και πόνους. Το να προέρχωνται από κει που δεν περίμενα.
Ε.Π.Ε. 37,430

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 74-77)

Του Αββά του Ρωμαίου
α’ . Ήλθε κάποτε ένας μοναχός Ρωμαίος, οπού είχε ανεδειχθή μεγάλος στο παλάτι, και εγκαταστάθηκε σε Σκήτη, πλησιέστερα στην εκκλησία. Είχε δε και ένα δούλο, να τον υπηρετή. Βλέποντας λοιπόν ο πρεσβύτερος την αδυναμία του και μαθαίνοντας από τί καλοπέραση ήταν, ό,τι ο Θεός οικονομούσε και ερχόταν στην εκκλησία, του το έστελνε. Και αφού έκαμε εικοσιπέντε χρόνια σε Σκήτη, έγινε διορατικός και ονομαστός. Ακούοντας δε ένας από τους μεγάλους Αιγυπτίους γι’ αυτόν, ήλθε να τον δη, περιμένοντας να βρή σ’ αυτόν κάποια περισσότερη σωματική άσκηση. Μπαίνοντας, τον ασπάσθηκε και αφού προσευχήθηκαν, κάθισαν. Τον βλέπει λοιπόν ο Αιγύπτιος να έχη ιμάτια μαλακά και χράμι και προβιά από κάτω του και μικρό μαξιλάρι.  Αλλά και τα πόδια του ήταν καθαρά και με σαντάλια. Όταν τα είδε αυτά, σκανδαλίσθηκε, γιατί στο μέρος εκείνο δεν ήταν έτσι ο τρόπος ζωής, αλλά μάλλον σκληραγωγημένος. Και διορατικός όντας ο γέρων, κατάλαβε ότι σκανδαλίσθηκε. Λέγει λοιπόν στον υπηρέτη του: «Κάμε μας εορτή για χάρη του Αββά σήμερα». Βρήκε λοιπόν εκείνος λίγα χορταρικά και τα έβρασε. Και σαν ήλθε η ώρα, σηκώθηκαν και έφαγαν. Είχε δε και λίγο κρασί, εξ αιτίας της αδυναμίας του, ο γέρων. Και ήπιαν. Όταν δε έπεσε το βράδι, είπαν τους δώδεκα ψαλμούς και κοιμήθηκαν. Το ίδιο έκαμαν και τη νύχτα. Το δε πρωΐ, σαν σηκώθηκε ο Αιγύπτιος, του λέγει: «Την ευχή σου». Και έφυγε, χωρίς να ωφεληθή. Και σαν προχώρησε λίγο, θέλοντας ο γέρων να τον ωφελήση, έστειλε και τον κάλεσε. Και φτάνοντας εκείνος, μετά χαράς πάλι τον υποδέχθηκε. Και τον ρώτησε, λέγοντας: «Από ποιά χώρα είσαι;». Και λέγει: «Αιγύπτιος». Και από ποιά πόλη;». Εκείνος δε αποκρίθηκε: «Εγώ διόλου δεν είμαι αστός». Και τον ρωτά: «Ποιά ήταν η δουλειά σου στο χωριό σου;». Και λέγει: «Έκανα τον αγροφύλακα». Και του λέγει: «Που κοιμόσουν;». Και αποκρίθηκε: «Στους αγρούς». «Είχες — λέγει — στρώμα να πλαγιάσης;». Και λέγει: «Ναι, σε αγρούς θα είχα να βάλω στρώμα από κάτω μου;». «Τότε, πώς κοιμόσουν;». Απάντησε: «Κατάχαμα». Του λέγει πάλι: «Και τί είχες να τρως στους αγρούς; Ή τί κρασί έπινες;». Αποκρίθηκε πάλι: «Υπάρχει φαγητό και πιοτό στους αγρούς;».   «Αλλά πώς ζούσες;», τον ρωτά. Λέγει: «Έτρωγα ξερό ψωμί και αν εύρισκα, λίγο παστό κρέας, και νερό». Αποκρίθηκε ο γέρων και είπε: «Μεγάλο βάσανο.  Αλλά, για πες μου, υπάρχουν και λουτρά στο χωριό, για να πλένεσθε;». Και εκείνος είπε: «Όχι. Πλενόμαστε στο ποτάμι, όταν θέλουμε». Αφού λοιπόν ο γέρων τον έκαμε να τα φανερώση όλα αυτά και έμαθε της αλλοτινής του ζωής την ταλαιπωρία, θέλοντας να τον ωφελήση, του διηγήθηκε τον δικό του πρότερο βίο, μέσα στον κόσμο, λέγοντας: «Εγώ ο ταπεινός οπού βλέπεις εδώ, είμαι από τη μεγάλη πόλη Ρώμη και είχα μεγάλο αξίωμα στο παλάτι του βασιλέως». Και με τα πρώτα αυτά λόγια, ο Αιγύπτιος ένοιωσε κατάνυξη και άκουε με πολλή προσοχή τα παρά κάτω. Και συνέχισε εκείνος: «Άφησα λοιπόν την πόλη και ήλθα σ’ αυτή την έρημο. Και πάλι, εγώ οπού με βλέπεις, είχα σπίτια μεγάλα και χρήματα πολλά. Και καταφρονώντας τα, ήλθα σ’ αυτό το μικρό κελλί. Πάλι, εγώ οπού με βλέπεις, είχα κρεββάτια ολόχρυσα, με ακριβά στρώματα. Και αντί γι’ αυτά, μου έδωσε ο Θεός αυτό το χράμι και αυτή την προβιά. Πάλι, τα ρούχα μου ήταν πολύ ακριβά. Και αντί για εκείνα, φορώ τα φτηνά αυτά ιμάτια. Πάλι, στο τραπέζι μου, πολύ χρυσάφι δαπανούσα. Και αντί για εκείνο, ο Θεός μου έδωσε αυτά τα λιγοστά χόρτα και αυτό το μικρό ποτήρι κρασιού. Και με υπηρετούσαν πολλοί δούλοι. Και να, αντί για εκείνους, ο Θεός κίνησε την καρδιά αυτού του μοναχού για να με υπηρετή. Και αντί να πηγαίνω σε λουτρό, χύνω λίγο νερό στα πόδια μου. Και φορώ τα σαντάλια εξ αιτίας της αδυναμίας μου. Πάλι, αντί να ακούω μουσικούς και κιθάρες, λέγω τους δώδεκα ψαλμούς. Όμοια και τη νύχτα, αντί για τις αμαρτίες οπού έκανα, τώρα με ειρήνη κάνω τη μικρή μου προσευχή. Σε παρακαλώ λοιπόν, Αββά, μη σκανδαλισθής από την αδυναμία μου». Αυτά ακούοντας ο Αιγύπτιος, συνήλθε και είπε: «Αλλοίμονο μου, οπού από πολλή ταλαιπωρία στον κόσμο ήλθα σε ανάπαυση και όσα δεν είχα τότε τα έχω τώρα. Ενώ συ από πολλή ανάπαυση ήλθες σε ταλαιπωρία και από πολλή δόξα και πλούτο ήλθες σε ταπείνωση και φτώχεια». Και έφυγε, πολύ ωφελημένος. Και έγινε φίλος του και πήγαινε σ’ αυτόν συχνά για να ωφελήται. Γιατί ήταν άνθρωπος διακριτικός και απέπνεε την ευωδία του Αγίου Πνεύματος.
β’ . Ο ίδιος είπε, ότι ήταν ένας γέρων οπού είχε καλό μαθητή. Και από ολιγωρία, τον άφησε έξω μαζί με τον μανδύα του. Ο δε αδελφός έμεινε εκεί καρτερικά. Και ανοίγοντας ο γέρων, τον βρήκε να κάθεται. Και του έβαλε μετάνοια, λέγοντας: «Ω πάτερ, η ταπείνωση της μακροθυμίας σου νίκησε τη δική μου ολιγωρία. Έλα μέσα. Από τώρα, συ είσαι γέρων και πατήρ, εγώ δε νεώτερος και μαθητής»
Του Αββά Ρούφου
α’ .  Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ρούφο: «Τί είναι ησυχία και ποιά η ωφέλειά της;». Και ο γέρων του λέγει: «Ησυχία είναι το να καθίση τινάς στο κελλί με φόβο και γνώση Θεού, απέχοντας από τη μνησικακία και την υψηλή ιδέα για τον εαυτό του. Η τέτοια ησυχία, γεννώντας όλες τις αρετές, φυλάει τον μοναχό από τα πυρωμένα βέλη του εχθρού, μην αφήνοντας να πληγωθή απ’ αυτά. Ναι, αδελφέ, αυτήν απόχτησε, μνημονεύοντας την έξοδο του θανάτου σου, ότι ουκ οίδας ποία ώρα ο κλέπτης έρχεται. Από εδώ και πέρα λοιπόν να νήφης για την ίδια σου την ψυχή»
β’ . Είπε ο Αββάς Ρούφος, ότι όποιος ζη υποταγμένος σε πνευματικό πατέρα, περισσότερο μισθό έχει από όποιον ζη σαν ερημίτης, μόνος του. Και έλεγε: «Διηγήθηκε κάποιος από τους πατέρες λέγοντας: Είδα τέσσερις τάξεις στον ουρανό. Στην πρώτη, ανήκουν όσοι ασθενούν και ευχαριστούν τον Θεό. Στη δεύτερη, όσοι επιδιώκουν τη φιλοξενία και σ’ αυτήν μένουν και υπηρετούν. Στην τρίτη, όσοι αναζητούν την έρημο και δεν βλέπουν άνθρωπο. Στην τετάρτη, όσοι ζουν υποταγμένοι σε πατέρα και του υποτάσσονται για χάρη του Κυρίου. Φορούσαν δε οι υπάκουοι χρυσά κοσμήματα ηγεμονικά και είχαν περισσότερη δόξα από τους άλλους. Και εγώ — είπε — ρώτησα τον οδηγό μου: Πώς αυτοί οι μικρότεροι έχουν περισσότερη δόξα από τους άλλους; Και εκείνος μου αποκρίθηκε και μου είπε: Επειδή, όσοι τη φιλοξενία επιδιώκουν, το δικό τους θέλημα κάνουν. Και όσοι είναι στην έρημο, από δικό τους θέλημα πήγαν εκεί. Ενώ αυτοί, οπού έχουν την υπομονή, όλα τους τα θελήματα εγκατέλειψαν και εξαρτούν τον εαυτό τους από τον Θεό και από τον πνευματικό τους πατέρα. Γι’ αυτόν τον λόγο, περισσότερη δόξα αξιώθηκαν από τους άλλους. Γι’ αυτό, τέκνα μου, είναι καλή η υπακοή οπού γίνεται για χάρη του Κυρίου. Ακούσατε, τέκνα μου, ένα δείγμα απλώς αυτού του κατορθώματος. Ω υπακοή, οπού σώζεις όλους τους πιστούς. Ω υπακοή, μητέρα όλων των αρετών. Ω υπακοή, οπού βρίσκεις τη βασιλεία. Ω υπακοή, οπού ανοίγεις τους ουρανούς και ανεβάζεις από τη γη τους ανθρώπους. Ω υπακοή, τροφέ όλων των αγίων, οπού θήλασαν από σένα και χάρη σε σένα τελειώθηκαν. Ω υπακοή, οπού συνοικείς με τους Αγγέλους».
Του Αββά Ρωμανού
Ενώ έμελλε ο Αββάς Ρωμανός να τελευτήση, συνάχτηκαν γύρω του οι μαθητές του, λέγοντάς του: «Πώς οφείλουμε να διοικηθούμε;». Και ο γέρων είπε: «Ποτέ μου δεν θυμάμαι να είπα σε κάποιον σας να κάμη κάτι, αν προηγουμένως δεν έκαμα τον λογισμό να μη οργισθώ αν δεν θα πραγματοποιούσε αυτό οπού είπα να γίνη. Και έτσι όλο τον καιρό μας ζήσαμε ειρηνικά».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)