Επιστολή στον σιδερά Ράντοσαβ Ι. για τον προδότη Ιούδα
Ρωτάς αν θα συγχωρεθεί στον Ιούδα η αμαρτία της προδοσίας του δασκάλου και Κυρίου Ιησού Χριστού!
Δεν ξέρω γιατί σε απασχολεί αυτό.
Δεν είναι μήπως πιο σημαντική μέριμνα, το να μην προδώσουμε εμείς τον Κύριο μας με τις κακουργίες μας;
Και δεν είναι περισσότερο σημαντικό το ερώτημα πώς εμείς να σώσουμε τις δικές μας ψυχές;
Αφού ιδού, το ρολόι του χρόνου μας γρήγορα μετρά τις μέρες και τις ώρες προειδοποιώντας μας για την σύντομο έξοδο από αυτό τον κόσμο.
Κι εμείς, όλοι θα βρεθούμε μπροστά στον αιώνιο Δικαστή, ο οποίος θα πει τη δική Του δίκαιη κρίση μπροστά σ’ όλους τους ουράνιους λαούς περί όλων εκείνων που πράξαμε σ’ αυτή τη ζωή.
Όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν στη δίκη, ο καθένας σκέπτεται τις αμαρτίες του και τις αδικίες, και περί του πώς θα δικαιολογήσει τον εαυτό του μπροστά στο δικαστή.
Κανένας δεν έχει το χρόνο ούτε τη θέληση να σκέφτεται τις αμαρτίες του υπόλοιπου κόσμου, ούτε να μπαίνει στα μυστικά του νου του δικαστή που θα δικάζει.
Ποιος ξέρει πώς θα κρίνει ο αιώνιος Κριτής εμένα κι εσένα;
Μόνο ένα πράγμα είναι βέβαιο, ότι θα μας κρίνει κατά το δίκαιο και όχι κατά το άδικο.
Αλλά θα θέλαμε περισσότερο να μας κρίνει όχι κατά το δίκαιο αλλά κατά το έλεος.
Όμως μάταια.
Αυτός υποσχέθηκε να κρίνει κατά το δίκαιο.
Γι’ αυτό μας διακατέχει ο φόβος και το τρέμουλο.
Και γι’ αυτό εγώ δεν επιθυμώ ούτε σ’ εσένα ούτε σ’ εμένα ούτε σε κανέναν στον κόσμο, να βρεθεί στην πλευρά εκείνη όπου θα είναι ο προδότης Ιούδας.
Αφού ο Ιούδας είναι προδότης.
Αυτός είναι προδότης και του Θεού και των ανθρώπων και του εαυτού του.
Αυτός πρόδωσε τον Χριστό, πρόδωσε τους αποστόλους, πρόδωσε και τον εαυτό του ως άνθρωπο.
Τον Χριστό και τους αποστόλους πρόδωσε στους Ιουδαίους ενώ τον εαυτό του στο διάβολο.
Αφού έχει λεχθεί: « Τότε εισήλθεν εις εκείνον ο σατανάς» ( Ιωάν.13,27).
Είναι δύσκολο να μετρηθεί όλο το βάθος του κακού που είχε κυριαρχήσει στον Ιούδα.
Αυτός ήταν άπιστος και φθονερός και κλέφτης και φιλάργυρος και υποκριτής και προδότης.
Τελικά απελπισμένος και αυτόχειρας.
Ο Υιός του Θεού αρκετές φορές τον προειδοποιούσε για να τραβηχτεί από τον ολέθριο δρόμο του αλλά αυτός παρέμενε ανένδοτος.
Ο Υιός του Θεού έδειχνε προς αυτόν την ίδια μέριμνα και αγάπη όπως και προς τους άλλους μαθητές, όμως αυτός στην αγάπη αποκρινόταν με μίσος.
Ο Υιός του Θεού κατέβηκε και του έπλυνε τα πόδια, ενόψει της ίδιας της προδοσίας και με το χέρι Του, του έδωσε μπουκιά ψωμιού βουτηγμένου στο αλάτι.
Με το ψωμί και το αλάτι εμείς υποδεχόμαστε τους υψηλούς φιλοξενουμένους.
Δεν είναι αλήθεια ότι ο Ιούδας ήταν προκαθορισμένος από τον Θεό να είναι προδότης όπως νομίζεις εσύ.
Εάν ήταν έτσι, γιατί ο Υιός του Θεού να προσπαθεί τόσο πολύ να αποτρέψει τον Ιούδα από την κακή πράξη;
Γιατί, πριν απ’ όλα να τον πάρει για μαθητή Του και να τον κρατά δίπλα Του τρία χρόνια;
Γιατί να ταπεινώνεται μπροστά του, να κατεβαίνει και να του πλένει τα πόδια;
Γιατί από το άγιο χέρι Του να του δίνει ψωμί και αλάτι;
Διαβάζοντας στην ψυχή του Ιούδα την κακή πρόθεση, ο Κύριος τα έκανε όλα για να τον σώσει από την αιώνια καταστροφή. Αν και έχει λεχθεί ότι οι σκανδαλισμοί πρέπει να έρθουν, έχει λεχθεί ακόμα κι αυτό σαν αυστηρή προειδοποίηση: « Πλην ουαι τω ανθρώπω εκείνω δι’ ου το σκάνδαλον έρχεται» ( Ματθ.18,7).
Ο σκανδαλιστής είναι ο ίδιος ο σατανάς και ως τέτοιος αυτός πρέπει να πράξει το έργο του.
Γι’ αυτό το σκάνδαλο πρέπει να έρθει μέσω αυτού και απ’ αυτόν.
Αλλά αλίμονο στον άνθρωπο ο οποίος θα παραδοθεί στο σατανά και θα γίνει το εργαλείο του.
Αλίμονο σ’ εκείνον ο οποίος αντίθετα από την αγάπη του Θεού δείχνει την αγάπη του προς τον αντίπαλο του Θεού.
Να προσεύχεσαι στον Θεό, να σε σώσει από τον σκανδαλιστή που σκανδάλισε τον Ιούδα και τους Ιουδαίους.
Να μη γίνεις ποτέ υπηρέτης και εργαλείο του σκανδάλου του.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, « Δεν φτάνει μόνον η πίστη…». Ιεραποστολικές επιστολές Β΄, εκδ. « Εν πλω», 2008.

    Όλα λοιπόν ας τα κάμνωμεν, ώστε να ημπορέσωμεν να έχωμεν πλησίον μας το άγιον Πνεύμα, και να τιμώμεν πάρα πολύ εκείνους που ωρίσθησαν να μεταδίδουν την ενέργειαν αυτού˙ διότι είναι μεγάλη η αξία των ιερέων.  «Εκείνους που θα συγχωρήσετε», λέγει, «συγχωρούνται αι αμαρτίαι των».
Δια τούτο και ο Παύλος έλεγε, «Να υπακούετε και να υποτάσσεσθε εις τους προϊσταμένους σας», και να τους τιμάτε πάρα πολύ. Διότι συ μεν φροντίζεις δια τα ιδικά σου, και αν τα τακτοποίησης αυτά καλώς, δεν είσαι καθόλου υπεύθυνος δια τους άλλους, ο ιερεύς όμως και αν ακόμη τακτοποιήση καλώς τον ιδικόν του βίον, δεν δείξη όμως την πρέπουσαν φροντίδα δια σένα ή δι’ όλα τα μέλη του ποιμνίου του, θα οδηγηθή μαζί με τους πονηρούς εις την γέενναν και πολλές φορές χωρίς να προδίδεται από τους ιδικούς του, οδηγείται εις την καταστροφήν από σας, αν δεν ρύθμιση καλώς όλα εκείνα που έχουν σχέσιν με αυτόν. Γνωρίζοντας λοιπόν το μέγεθος του κινδύνου, ν’ αποδίδετε εις αυτούς πολλήν συμπάθειαν, πράγμα που και ο Παύλος υπηνίχθη, λέγων, ότι «αυτοί αγρυπνούν δια τας ψυχάς σας», και όχι απλώς αγρυπνούν, αλλά «ως άνθρωποι που θ’ αποδώσουν λόγον δια σας»˙ δια τούτο πρέπει αυτοί ν’ απολαύουν πολλής τιμής.
    Εάν όμως μαζί με τους άλλους ενεργήτε και σεις εναντίον των, τότε ούτε και σεις θα ευρίσκεσθε εις καλήν κατάστασιν˙ διότι εν όσω ο κυβερνήτης ευρίσκεται εις κατάστασιν ευθυμίας, θα ευρίσκωνται και οι επιβάται εις ασφάλειαν, αν όμως τον περιφρονούν εκείνοι και κρατούν στάσιν εχθρικήν εναντίον του και έτσι τον ταλαιπωρούν, τότε ούτε και να επαγρυπνήση ημπορεί καθ’ όμοιον τρόπον, ούτε ν’ ασκήση καλώς το έργον του και χωρίς να το θέλη περιβάλλει αυτούς με άπειρα κακά. Έτσι και ο ιερεύς, αν μεν απολαύη της τιμής εκ μέρους σας, θα ημπορέση να τακτοποιήση και τα ιδικά σας θέματα καλώς, αν όμως τους στεναχωρήτε, εξασθενούντες την δύναμίν των, θα τους καταστήσετε μαζί με σας ευκολοπροσβλήτους εις τα κύματα και αν ακόμη είναι πάρα πολύ γενναίοι. Σκέψoυ τι λέγει ο Χριστός περί των Ιουδαιων˙
    «Εις την έδραν του Μωϋσέως εκάθησαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Όλα λοιπόν, όσα σας λέγουν να κάμνετε, να τα κάμνετε».
Τώρα όμως δεν ημπορούμεν να ειπούμεν, “Eις την έδραν του Μωϋσέως εκάθησαν οι ιερείς’, αλλ’ εις την έδραν του Χριστού˙” διότι ανέλαβον την συνέχειαν της διδασκαλίας εκείνου. Δια τούτο και ο Παύλος λέγει˙ «Είμεθα πρεσβευταί του Χριστού και είναι ωσάν να σας δίδη εντολάς ο Θεός δια μέσου ημών». Δεν βλέπετε που όλοι υποτάσσονται εις τους κοσμικούς άρχοντας, και εκείνοι ακόμη που είναι πολλές φορές ανώτεροι από εκείνους που τους δικάζουν και ως προς την καταγωγήν και ως προς τον βίον και ως προς την σύνεσιν; Αλλ’ όμως χάριν εκείνου που διώρισεν αυτούς δεν σκέπτονται τίποτε από αυτά, αλλά σέβονται την απόφασιν του βασιλέως, οποιοσδήποτε και αν είναι εκείνος που έλαβε την εξουσίαν.
     Έπειτα, εάν άνθρωπος διορίση κάποιον, υπάρχει τόσος πολύς φόβος, την στιγμήν όμως που χειροτονεί ο Θεός και περιφρονούμεν τον χειροτονούμενον και τον υβρίζομεν και τον περιλούζομεν με άπειρα κακά, και, ενώ ελάβομεν την απαγόρευσιν να κρίνωμεν τους αδελφούς μας, ακονούμεν την γλώσσαν μας εναντίον των ιερέων. Και πώς αυτά είναι άξια απολογίας, όταν την μεν δοκόν εις τον οφθαλμόν μας δεν την βλέπωμεν, ενώ το καρφί του άλλου το περιεργαζόμεθα με όλην την κακίαν μας; δεν γνωρίζεις ότι καθιστάς φοβερώτερον το δικαστήριον εναντίον σου, δικάζων με αυτόν τον τρόπον; Και αυτά τα λέγω όχι επιδοκιμάζων εκείνους που ασκούν ανάξια την ιερωσύνην, αλλά και ευσπλαγχνιζόμενος αυτούς πάρα πολύ και δακρύζων δι’ αυτούς˙ δεν λέγω όμως ότι είναι δίκαιον δι’ αυτό να κρίνωνται από τους αρχομένους και μάλιστα από τους πάρα πολύ αφελείς˙ διότι, και αν ακόμη ο βίος αυτών είναι πάρα πολύ διεφθαρμένος, συ όμως, εάν προσέχης τον εαυτόν σου, δεν θα ζημιωθής ως προς τίποτε σχετικά με εκείνα που παρεδόθησαν εις αυτόν από τον Θεόν˙ διότι, εάν έκαμε την όνον να ομιλήση και εχάρισε μέσω μάντεως πνευματικάς ευλογίας και ενήργησε χάριν των Ιουδαίων που εξέκλινον με το ανόητον στόμα και την ακάθαρτον γλώσσαν του Βαλαάμ , πολύ περισσότερον δια σας που είσθε ευγνώμονες απέναντί του, και αν ακόμη οι ιερείς είναι πάρα πολύ φαύλοι, θα κάμη όλα εκείνα που θέλει και θα στείλη το άγιον Πνεύμα˙ διότι ούτε ο καθαρός προσελκύει το Πνεύμα εξ αιτίας της καθαρότητάς του, αλλ’ η χάρις είναι εκείνη που επιτελεί το παν’ διότι λέγει «Όλα είναι ιδικά σας, είτε ο Παύλος, είτε ο Απολλώς, είτε ο Κηφάς»˙ διότι εκείνα που έλαβεν ο ιερεύς, μόνον ο Θεός ημπορεί να τα δωρήση˙ και όπου και αν φθάση η ανθρώπινη φιλοσοφία, θα φανή κατωτέρα από εκείνην την χάριν.
Και αυτά τα λέγω, όχι δια να περνούμεν την ζωήν μας με ραθυμίαν, αλλά δια να μη επισωρεύετε πολλές φορές κακά εναντίον του εαυτού σας σεις οι αρχόμενοι, όταν μερικοί από τους προϊσταμένους σας δείχνουν ραθυμίαν. Και διατί λέγω τους ιερείς; Ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος ημπορεί να κάμη κάτι σχετικά με εκείνα που δίδονται από τον Θεόν, αλλά τα πάντα γίνονται από τον Πατέρα, τον Υιόν και το άγιον Πνεύμα. Ο δε ιερεύς δανείζει την γλώσσαν του και δίδει το χέρι του˙ καθ’ όσον δεν θα ήτο δίκαιον εξ αιτίας της κακίας του άλλου να παραβλάπτωνται εκείνοι που προσέρχονται με πίστιν εις τα σύμβολα της σωτηρίας μας.
     Γνωρίζοντες λοιπόν όλα αυτά, και τον Θεόν να φοβώμεθα και να τιμώμεν τους ιερείς αυτού, αποδίδοντες εις αυτούς όλην την τιμήν, δια να λάβωμεν πολλήν αμοιβήν εκ μέρους του Θεού και δια τα ιδικά μας κατορθώματα και δια την τιμήν μας προς εκείνους… (ΕΠΕ 14,713-717)

Ο ηγούμενος της Ι. Μονής Γρηγορίου Συμεών είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στην προστασία του Αγίου Νικολάου. Πίστευε πως ο άγιος φροντίζει για τις ανάγκες της μονής περισσότερο από κάθε άλλον.

Κάποτε ζύγωνε η 6η Δεκεμβρίου και όλοι οι πατέρες βρίσκονταν σε συναγερμό. Με τη βοήθεια του Θεού όλες οι προετοιμασίες της πανηγύρεως πήγαν καλά. Μόνον οι μάγειροι ήταν ανήσυχοι, γιατί ακόμη δεν μπόρεσαν να προμηθευθούν ψάρια.

Το απόγευμα της παραμονής πλησιάζουν τον ηγούμενο.

-Γέροντα, του λένε, μήπως πρέπει να μαγειρέψουμε μπακαλιάρο; Αν είναι, να τον βάλουμε από τώρα στο νερό να ξαρμυρίση.

-Όχι! όχι! Μην το σκέπεσθε αυτό. Θα έχουμε φρέσκα ψάρια. Ο Άγιος Νικόλαος θα φροντίση.

Άρχισε στο μεταξύ η αγρυπνία. Απόδειπνο, εσπερινός, αρτοκλασία, εξάψαλμος, καθίσματα, το ένα διαδέχονταν το άλλο. Ανήσυχοι οι μάγειροι βρίσκουν πάλι τον ηγούμενο.

-Τώρα πια, γέροντα, ούτε μπακαλιάρο μπορούμε να έχουμε. Να βάλουμε φασόλια;

-Όχι! όχι! Θα έρθουν ψάρια.

Ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να το καταλάβουν. Μα πώς θα έρθουν τα ψάρια; Και πότε θα έρθουν; Να, τώρα ο όρθρος έφτασε στη μέση! Πού τη στήριζε αυτή τη βεβαιότητα ο ηγούμενος;
Αυτά σκέπτονταν και ανησυχούσαν, ενώ ο χορός άρχισε να ψάλλη τους αίνους. Τότε κάποιες χαρούμενες φωνές ακούστηκαν στην αυλή. Ήταν ο αρσανάρης. Ασθμαίνοντας και συγκινημένος φώναζε:

-Πατέρες, κατεβήτε! Πάρτε καλάθια και κατεβήτε! Ο άγιος έκανε μεγάλο θαύμα!

Τι είχε συμβή; Ένα ορμητικό κύμα έφερε και έριξε πάνω στην παραλία πολυάριθμους ροφούς, εκλεκτούς και μεγάλους! Δώρο θεόσταλτο. Ολοζώντανο θαύμα του αγίου. Όλοι έμειναν κατάπληκτοι. Και πιο πολύ οι μάγειροι, οι οποίοι δεν ήξεραν τι να πρωτοθαυμάσουν: τη θαυματουργία του Αγίου Νικολάου ή την ακλόνητη πίστη του ηγούμενου;

Σε καμμιά άλλη εορτή δεν είχαν παρατεθή στην τράπεζα τόσο φρέσκα και νόστιμα ψάρια. Η πνευματική και η υλική ευλογία του αγίου σκορπίστηκε αυτή τη φορά πλουσιοπάροχα.

(Αθανάσιος Γρηγοριάτης)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ. 198-200)

Η καυχησιολογία

-    Γέροντα, όποιος έχει υπερηφάνεια πάντοτε λέει το καλό που κάνει;
-     Και να το πη και να μην το πή, τόχει μέσα του κρυφό καμάρι! Νά, αυτές τις μέρες ήρθε κάποιος να με δή. Μου μιλούσε συνέχεια για τον εαυτό του και κάθε τόσο πρόσθετε: «Εις δόξαν Θεού τα λέω». Έλεγε-έλεγε... «Εις δόξαν Θεού τα λέω». Με τρόπο του είπα: «Μήπως μπαίνει λίγο και η δόξα η δική σου;». «Ά, όχι, μου λέει, όλα εις δόξαν Θεού...». Και τελικά δεν είχε έρθει να μου πη κάτι που τον απασχολούσε, αλλά να μου διηγηθή τα κατορθώματά του «εις δόξαν Θεού...», ενώ στην πραγματικότητα όλα τα έλεγε για την δόξα την δική του.
Πάντως, όταν ο άνθρωπος κάνη γνωστό το καλό που κάνει και υπερηφανεύεται, πάντοτε το χάνει. Τότε και κουράζεται άσκοπα και κολάζεται. Κάποιος που επρόκειτο να γίνη ιερέας πήγε σε ένα απομονωμένο μοναστήρι να καθήση σαράντα μέρες πριν από την χειροτονία του. Στις τριάντα οκτώ όμως μέρες παρουσιάσθηκε κάποια ανάγκη και χρειάσθηκε να κατεβή στον κόσμο. Μετά έκανε το πάν να επιστρέψη, για να μείνη ακόμη δυο μέρες, γιατί πώς θα έλεγε ότι κάθησε στην έρημο σαράντα μέρες πριν από την χειροτονία του; Βλέπεις, και ο Μωυσής σαράντα μέρες κάθησε στο Σινά, πριν πάρη τις δέκα εντολές!... Έλεγε μετά παντού: «Εγώ πριν από την χειροτονία μου κάθησα στην ησυχία σαράντα μέρες». Έτσι έρχεται η Χάρις; Χίλιες φορές να καθόταν είκοσι μέρες ή δεκαπέντε ή να μην καθόταν ούτε μια μέρα, για να μη καυχιέται ότι κάθησε σαράντα μέρες. Τότε περισσότερη Χάρη θα είχε.
-     Γέροντα, ο Απόστολος Παύλος λέει: «Ο κανχώμενος εν Κυρίω καυχάσθω». Αυτή η καύχηση μπορεί να έχη υπερηφάνεια;
-    Όχι, πώς να έχη υπερηφάνεια; Αυτό έχει μια δοξολογία, μια ευχαριστία στον Θεό. Αν θεωρούμε μεγάλη τιμή και ευεργεσία που οικονόμησε ο Καλός Θεός να είμαστε Χριστιανοί, αυτή η καύχηση δεν έχει υπερηφάνεια. Όταν κάποιος, ας υποθέσουμε, θεωρή ευλογία και χαίρεται που ο Θεός οικονόμησε να έχη καλούς, ευλαβείς, γονείς, αυτό δεν σημαίνει ότι καμαρώνει κοσμικά, αλλά ότι έχει ευγνωμοσύνη προς τον Θεό.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 71-72)

ΜΙΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ μέρα, που το κρύο ήταν τσουχτερό, ο Αββάς Νισθερώ έβαλε πάνω από το συνηθισμένο του ένδυμα έναν χοντρό σακκο, για να πάει στην εκκλησία. Ένας άλλος Ερημίτης, που τον συνάντησε στον δρόμο, τον ρώτησε πειραχτικά:
- Αν έρθει τώρα ένας φτωχός, Αββά, και σου ζητήσει ένα ρούχο, ποιό από τα δύο θα του δώσεις;
- Το πιο ζεστό, αποκρίθηκε ο Γέροντας.
Κι αν πιο πέρα σε δει και δεύτερος και σου ζητήσει;
- Θα του δώσω ευχαρίστως και το άλλο και θα γυρίσω πίσω στο κελλί μου, έως ότου στείλει ο Κύριός μου να με σκεπάσει, είπε γεμάτος εμπιστοσύνη στον Θεό ο άγιος Γέροντας.

Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 101)

στο όνομα, θηρίο στην πράξι
Ως προς το όνομα λεγόμαστε αδελφοί, στην πράξι όμως συμπεριφερόμαστε ως εχθροί.
Κι ενώ ονομαζόμαστε μέλη του ίδιου σώματος, τσακωνόμαστε ως θηρία μεταξύ μας.
Ε.Π.Ε. 20,76

από δούλος
Έχασες (Φιλήμονα) για λίγο ένα δούλο (τον Ονήσιμο).
Θα τον βρής και θα τον έχης αδελφό για πάντα.
Όχι μόνο δικό σου, αλλά και δικό μου αδελφό.
Ε.Π.Ε. 24,170

συγκληρονόμοι του Χριστού!
Ο Κύριος του Παύλου δεν ντρέπεται να ονομάζη τους δούλους μας δικούς του αδελφούς
και φίλους και συγκληρονόμους.
Πόσο κατεβαίνει και συγκαταβαίνει ο Χριστός!
Ε.Π.Ε. 24,170

ο Χριστός έγινε αδελφός μας!
Αυτός, που είναι ο χαρακτήρ της υποστάσεως του Πατρός,
Αυτός, που δημιούργησε τον κόσμο,
Αυτός, που κάθεται στα δεξιά του Πατρός,
Αυτός θέλησε και φρόντισε να γίνη σ’ όλα αδελφός μας.
Και γι’ αυτό άφησε τους αγγέλους και τις ουράνιες δυνάμεις και κατέβηκε σε μας και ήρθε να μας βοηθήση.
Ε.Π.Ε. 24,324

ο κινδυνεύων
Βλέπεις τον αδελφό σου να σύρεται στο βάραθρο της απώλειας όχι από δήμιο, αλλά από το διάβολο,
τελείως άδικα και βρώμικα, και δεν προβαίνεις ούτε σε μια συμβουλή;
Ε.Π.Ε. 34,116

όλα υπέρ αυτού
Τι λες; Είσαι άνθρωπος, κοινωνός της ίδιας φύσεως, έχεις την ίδια, τη μια κεφαλή,
το Χριστό, και τολμάς να λες, ότι δεν έχεις τίποτε το κοινό προς τους αδελφούς σου,
που ‘ναι δικά σου μέλη;
Ε.Π.Ε. 34,140

Αδελφότητα
όλοι οι πιστοί
Τι είναι αυτό που κάνει την αδελφότητα;
Το βάπτισμα της αναγεννήσεως και αυτό που κάνει τον άνθρωπο να ονομάζη Πατέρα τον Θεό.
Ε.Π.Ε. 25,188

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 96-97)

Η εργαζόμενη μητέρα

-Γέροντα, είναι σωστό να εργάζεται η γυναίκα;
-Ο άνδρας της τί λέει;
-Ό,τι αναπαύει την γυναίκα.
-Μια κοπέλα που σπούδασε και άρχισε να εργάζεται πριν από τον γάμο της, δύσκολα αφήνει την δουλειά της,
όταν γίνη μάνα, για να αφοσιωθή στα παιδιά της. Ενώ μια άλλη που δεν σπούδασε και έχει μια απλή δουλειά,
πιο εύκολα μπορεί να την αφήση.
-Αν δεν έχη παιδιά, Γέροντα, νομίζω ότι την βοηθάει η δουλειά.
-Δηλαδή, αν δεν έχη παιδιά, πρέπει οπωσδήποτε να εργάζεται επαγγελματικά; Υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα που μπορεί να κάνη.
Φυσικά, αν έχη παιδιά, το καλύτερο είναι να μείνη στο σπίτι. Γιατί τα παιδιά πώς θα βοηθηθούν;
-Γέροντα, πολλές γυναίκες λένε ότι δεν τα βγάζουν πέρα, γι’ αυτό αναγκάζονται να δουλεύουν.
-Δεν τα βγάζουν πέρα, γιατί θέλουν να έχουν τηλεόραση, βίντεο, αυτοκίνητο προσωπικό κ.λπ., οπότε πρέπει να εργασθούν,
με αποτέλεσμα να παραμελούν και να χάνουν τα παιδιά τους.
Αν εργάζεται μόνον ο πατέρας και αρκούνται στα λίγα, τότε δεν θα υπάρχη πρόβλημα.
Με το να εργάζωνται και οι δύο, δήθεν γιατί δεν τους φθάνουν τα χρήματα,
η οικογένεια σκορπίζεται και χάνει το πραγματικό της νόημα. Τί να κάνουν και τα παιδιά;
Αν ζούσαν πιο απλά, θα ήταν ξεκούραστες και αυτές, θα χαίρονταν και τα παιδιά.
Κάποιος ήξερε επτά γλώσσες και η γυναίκα του ζοριζόταν να μάθη τέσσερις, παρέδιδε και μαθήματα και έπαιρνε φάρμακα,
για να τα βγάλη πέρα. Τα παιδιά τους γεννήθηκαν καλά και μεγάλωσαν βλαμμένα. Έπειτα ψυχαναλύσεις...
Γι’ αυτό λέω στις μητέρες να απλοποιήσουν την ζωή τους, για να μπορέσουν να ασχοληθούν περισσότερο με τα παιδιά τους που τις έχουν ανάγκη. Αλλο είναι να έχουν και κάποια άλλη απασχόληση στο σπίτι και να καταπιάνωνται με αυτήν, όταν κουράζωνται με τα παιδιά. Όταν η μητέρα είναι μέσα στο σπίτι, μπορεί και παρακολουθεί τα παιδιά, ρυθμίζει τα πράγματα και αποφεύγονται πολλές στενοχώριες.
Σήμερα τα παιδιά δεν χορταίνουν την μητρική αγάπη, αλλά ούτε την μητρική τους γλώσσα μαθαίνουν,
γιατί η μάνα λείπει όλη την ημέρα στην δουλειά και αφήνει τα παιδιά με ξένες γυναίκες.
Χίλιες φορές καλύτερα περνούν τα παιδιά του βρεφοκομείου, όπου βρίσκεται και κάποια αφιερωμένη νοσοκόμα
που τους δείχνει λίγη στοργή, παρά τα παιδιά, που τα εγκαταλείπουν οι γονείς τους και πληρώνουν μια γυναίκα,
για να τα φροντίζη. Και ύστερα τί γίνεται; Όποιος δεν έχει μια μάνα, έχει ένα σωρό παραμάνες!

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 85-87)

"Η ζήλια και ο καρκίνος"

Σε μία αδελφή έλεγε ο Παππούλης: "Οι γυναίκες που ζηλεύουν τους άνδρες τους παθαίνουν πολλές φορές καρκίνο.
Αυτό συμβαίνει ακόμα και με τις παπαδιές: Όλες οι αρρώστιες προέρχονται από τις στεναχώριες.
Ακόμα και η πέτρα στα νεφρά".
[Τζ 164]

"Η αμαρτία διαταράσσει τις οργανικές λειτουργίες"

Γέροντα, παίρνω συχνά φάρμακα, και ελέγχομαι που εσείς ούτε καφέ πίνετε.
- Σου έχω πει κι άλλη φορά. Όταν ο χριστιανός παραδώσει τον εαυτό του με εμπιστοσύνη στον Κύριο,
εκείνος ειρηνεύει τον εσωτερικό οργανισμό, με αποτέλεσμα την κανονική λειτουργία των οργάνων και των αδένων,
και πάλι έχουμε ως επακόλουθο υγεία, απαλλαγμένη από ενοχλήματα.
Διότι η αμαρτία, η ταραχή, ο εγωισμός, φέρνουν πότε αύξηση, πότε ελάττωση της κανονικής λειτουργίας, με επακόλουθο την ασθένεια.
Ξέρει ο οργανισμός το κανονικό, τη μέση οδό, και εκκρίνει εν γαλήνη και ηρεμία.
Π.χ. όταν είχα το έλκος, μου έδωσε ο γιατρός αυτό το φάρμακο. Μου το έδειξε, ήταν το zantac.
Μόλις το πήρα, αμέσως πέρασαν οι πόνοι. Α ! λέω. Δεν είναι καλό αυτό. Κάποια άλλη ζημιά θα κάνει στον οργανισμό.
Και δεν ξαναπήρα. Προτίμησα να υποφέρω τον πόνο.
Με ρωτούσε για κάποιον αδελφό που τον ήξερε. -Γέροντα, του λέω, δεν μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ
και αναγκάζεται να παίρνει πότε stedon, πότε tranxen, για να κοιμηθεί.
- Πες του να έλθει να με συναντήσει εδώ ή να με πάρει τηλέφωνο.
[Ά 76]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.88-89)

…Η σχέση αυτή Σαρακοστής και βαπτίσματος δικαιώνεται και ιστορικά. Στην πρώτη Εκκλησία κατά την περίοδο αυτή προετοιμάζονταν όσοι επρόκειτο να βαπτιστούν. Λέγει σε συγκεκριμένο έργο για τη Μ. Σαρακοστή ο γνωστός μακαριστός θεολόγος π. Αλέξανδρος Σμέμαν:

“Στην αρχαία Εκκλησία ο βασικός σκοπός της Σαρακοστής ήταν να προετοιμαστούν οι “κατηχούμενοι”, δηλαδή οι νέοι υποψήφιοι χριστιανοί, για το βάπτισμα που, εκείνον τον καιρό, γίνονταν στη διάρκεια της αναστάσιμης θείας Λειτουργίας”. Και συνεχίζει: «Αλλά ακόμη και τώρα που η Εκκλησία δεν βαπτίζει πια τους χριστιανούς σε μεγάλη ηλικία και ο θεσμός της κατήχησης δεν υπάρχει πια, το βασικό νόημα της Σαρακοστής παραμένει το ίδιο. Γιατί, αν και είμαστε βαπτισμένοι, εκείνο που συνεχώς χάνουμε και προδίδουμε είναι ακριβώς αυτό που λάβαμε στο βάπτισμα. Έτσι το Πάσχα για μας είναι η επιστροφή που κάθε χρόνο κάνουμε στο βάπτισμά μας και επομένως η Σαρακοστή είναι η προετοιμασία μας γι’ αυτήν την επιστροφή - η αργή αλλά και επίμονη προσπάθεια να πραγματοποιήσουμε τελικά τη δική μας “διάβαση”, το “Πάσχα” μας στη νέα εν Χριστώ ζωή. Το ότι οι ακολουθίες στη σαρακοστιανή λατρεία διατηρούν ακόμα και σήμερα τον κατηχητικό και βαπτιστικό χαρακτήρα, δεν είναι γιατί διατηρούνται “αρχαιολογικά” απομεινάρια, αλλά είναι κάτι το ζωντανό και ουσιαστικό για μας.

Γι’ αυτό κάθε χρόνο η Μεγάλη Σαρακοστή και το Πάσχα είναι, μία ακόμη φορά, η ανακάλυψη και η συνειδητοποίηση του τι γίναμε με τον "δια βαπτίσματός” μας θάνατο και την ανάσταση.
Έτσι η περίοδος της Μ. Σαρακοστής είναι ένα σχολείο μετάνοιας στο οποίο κάθε χριστιανός οφείλει να μπαίνει κάθε χρόνο για να καταφέρει να εμβαθύνει στην πίστη του, να την επανεκτιμήσει και, αν είναι δυνατόν, ν’ αλλάξει τη ζωή του. Είναι μία υπέροχη προσκυνηματική πορεία προς τις πηγές της ορθόδοξης πίστης, είναι μία εκ νέου ανακάλυψη του ορθόδοξου τρόπου ζωής”.

("Του Πάθους και της Ανάστασης", π. Γ. Δορμπαράκη,απόσπασμα, σ. 20-21)

"Είδε την Παναγιά μας η κυρά Στεφανία" 

…Μας διηγήθηκε, λοιπόν, ένα θαύμα των Χαιρετισμών που βίωσε η ίδια πριν έξι περίπου χρόνια λίγο μετά τις 15 Φεβρουαρίου 2011.
Η 84χρονη μητέρα της Στεφανία είχε διαγνωστεί με καρκίνο και είχε εισαχθεί στο ΚΑΤ. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών η κατάσταση της υγείας της επιδεινώθηκε και η γερόντισσα έπεσε σε κώμα. Δε μιλούσε. Δε δεχόταν τροφή. Δεν επικοινωνούσε με κανέναν.
Οι γιατροί έκριναν ότι δεν συνέτρεχε λόγος να μεταφερθεί στην Εντατική και προετοίμασαν τις κόρες της, λέγοντάς τους ότι πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμες για το μοιραίο.
Ήταν η σειρά της κας Διονυσίας να καθίσει εκείνη τη νύχτα του Φλεβάρη με τη μητέρα της.
Είχε το ίδιο απόγευμα επικοινωνήσει με μία γνωστή της Γερόντισσα για να την ενημερώσει για την επιδείνωση της κατάστασης της υγείας της μητέρας της και να ζητήσει τις προσευχές της για τη μητέρα της.
Η καλή μοναχή της πρότεινε να διαβάσει εκείνο το βράδυ τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας, εικοσιτέσσερις φορές, όσες είναι και οι Οίκοι των Χαιρετισμών, ώστε η Παναγία μας να είναι βοηθός και παραστάτης στην ετοιμοθάνατη μητέρα της.
Μετά τα μεσάνυχτα, όταν πια στο θάλαμο είχαν όλοι οι νοσηλευόμενοι αποκοιμηθεί, πήρε το βιβλιαράκι των Χαιρετισμών, κάθισε στα πόδια του κρεβατιού εκεί που έπεφτε λίγο φως από το διάδρομο και άρχισε να διαβάζει τους Χαιρετισμούς.
Λίγο πριν τις έξι το πρωί, είχε ολοκληρώσει και την εικοστή τέταρτη ανάγνωση, και πήγαινε να βάλει το βιβλιαράκι στην τσάντα της, όταν αισθάνθηκε ότι η μητέρα της, η οποία ήταν για μέρες σε κώμα, ξύπνησε!
Πριν προλάβει να την πλησιάσει η κυρία Στεφανία, ανασηκώθηκε, σταυροκοπήθηκε και είπε στην έκπληκτη Διονυσία!!
“Γονάτισε, κάνε το Σταυρό σου, δεν βλέπεις... η Παναγία μας ήρθε, είναι εδώ!!!!”
Η Διονυσία στην κυριολεξία ενεή πρόλαβε να ψελλίσει...
“Μα που, μητέρα μου, είναι η Παναγία;;;"
"Εδώ είναι, μα καλά δεν την βλέπεις;;;” απάντησε η μητέρα της, που για μέρες όχι απλά δεν μίλαγε, αλλά ούτε καν επαφή με το περιβάλλον της δεν είχε!
“Έλα σήκω... πάμε κάτω στο Ναό να ανάψουμε κερί!!!” την προέτρεψε η μητέρα της
“Κάτσε μάνα μου, θα πάω εγώ!” ανταπάντησε η Διονυσία.
“Όχι μαζί θα πάμε να ανάψουμε κερί στην Παναγία” και έκανε να βγάλει τους ορούς και να κατεβεί από το κρεβάτι.
Η κόρη της την καθησύχασε ότι θα πάει αμέσως η ίδια να ανάψει κερί και ότι δεν ήταν σωστό να κατέβει η ίδια.
Με τα πολλά την έβαλε ξανά να ξαπλώσει και έτσι η κυρά Στεφανία ηρέμησε.
25 Φεβρουαρίου 2011 μετά από μία περίπου εβδομάδα από την εμφάνιση της Παναγίας μας στο δωμάτιο του ΚΑΤ, η κυρά Στεφανία εκοιμήθη εν Κυρίω…
Σημεία έδειξαν ότι βρήκε ανάπαυση μέσα στο ανέσπερο Φώς του Χριστού μας, στις Ουράνιες Μονές…

("Τα θαύματα των Χαιρετισμών …σήμερα", Αριστομένης Φλουράκης, απόσπασμα: σ. 131-133)