Αυξομείωση μεγέθους γραμμάτων.
Κείμενα (blog) - Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης
ΘΥΜΩΔΗΣ άνθρωπος και νεκρό ακόμη αν αξιωθεί ν’ αναστήσει, έλεγε ο Αββάς Αγάθων, δεν θα γίνει δεκτός στην Βασιλεία των Ουρανών. ΜΟΝΑΧΟΣ μεμψίμοιρος, θυμώδης κι εκδικητικός, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει, έλεγε ο Αββάς Ποιμήν. Όσοι δηλαδή έχουν αυτά τα ελαττώματα,δεν είναι στην πραγματικότητα μοναχοί, έστω κι αν φορούν το σχήμα
ΌΤΑΝ ΗΜΟΥΝ νέος, διηγείται ο Αββάς Ισίδωρος, κατέβηκα κάποτε στην πόλη να πουλήσω τα καλάθια μου και νιώθοντας τον θυμό να με κυριεύει,παράτησα στην αγορά τα καλάθια και γύρισα τρέχοντας στο κελλί μου. (Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.143)
90. «Μακαρία η πιστεύσασα» (Λουκ. α΄ 45) Η Ελισάβετ μακαρίζει την Παρθένο για την πίστι που έδειξε στον λόγο και την κλήσι του Θεού. Έτσι βλέπομε ότι η Ελισάβετ έκανε για το πρόσωπο της Θεοτόκου τα εξής: α) της απέδωσε τα πρωτεία τιμής και σεβασμού, β) την ονόμασε Μητέρα του Θεού και γ) την εμακάρισε για την πίστη της. Όλα αυτά συνθέτουν περιληπτικά τη στάση των πιστών έναντι της Θεοτόκου.Και μόνο όσα άκουσε και έζησε η Παρθένος Μαρία στην πρώτη αυτή έξοδό της ήταν αρκετά να τη βοηθήσουν να εμβαθύνη πιο πολύ και να κατανοήση πιο βαθειά την κλήσι και…
H αγάπη του Αγίου Σιλουανού στην Παναγία Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πώς είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρούμενα. Αυτή η αγάπη όμως συνεπάγεται θλίψη· κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η θλίψη. Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη Χάρη, αλλά κι Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό κι οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί…
Ένας γέροντας αναχωρητής είχε σε γειτονικό χωριό κάποιο διακονητή, που τον εξυπηρετούσε στις προμήθειες του από τον κόσμο. Μια φορά όμως, έτυχε ο διακονητής αυτός ν’ αργήση να έρθη και έτσι τελείωσαν όλες οι προμήθειες του γέροντα. Θλίψη τον κατέλαβε, που δεν είχε πλέον τα απαραίτητα ούτε για το εργόχειρο ούτε για τη διατροφή. Λέει λοιπόν στον υποτακτικό του: -Θέλεις να πας ως το χωριό, για να ειδοποιήσης το διακονητή; -Θα κάνω όπως μου πης, γέροντα, απαντά εκείνος, πνίγοντας τους φόβους του για τους πειρασμούς που θα αντιμετώπιζε εκεί. Ωστόσο, το ανέβαλε για λίγο ακόμη ο αναχωρητής, μην τολμώντας να…
ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗ ιστορία την διαβάζουμε στην βιογραφία του Οσίου Μακαρίου του Αιγυπτίου:Ένας άσωτος νέος στην Αλεξάνδρεια γοητεύτηκε από την ομορφιά μιας παντρεμένης γυναίκας, που ήταν παράδειγμα τιμιότητος και σωφροσύνης. Επειδή κατάλαβε πως ήταν αδύνατον να την παρασύρει στα δίχτυα του με άλλο τρόπο, πήγε σ’ έναν μάγο και του έταξε πολλά χρήματα, αν κατόρθωνε με την σκοτεινή του τεχνη να την φέρει στον σκοπό του. Ούτε έτσι όμως κατάφερε αυτό που ήθελε. Ο μάγος τότε, από εκδίκηση, έκανε να φαίνεται η νέα στα μάτια των ανθρώπων σαν φοράδα. Έτσι την βρήκε ο άνδρας της ένα βράδυ που γύρισε από την…
Κάποιος ευσεβής νομικός από την Αντιόχεια πήγε σ’ έναν έγκλειστο γέροντα και τον παρακάλεσε επίμονα να τον δεχτή και να τον κάνη μοναχό. Του λέει λοιπόν ο γέροντας: -Αν θέλης να σε δεχτώ, πήγαινε πούλησε όλα τα υπάρχοντα σου και μοίρασε τα στους φτωχούς, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου. Έφυγε ο αδελφός και έκανε ό,τι του είπε ο γέροντας. Μετά του λέει εκείνος: -Έχεις να φυλάξης κι άλλη μια εντολή: Να μη μιλάς καθόλου. Κι εκείνος συμφώνησε! Πέρασαν έτσι πέντε χρόνια, χωρίς να βγάλη μιλιά από το στόμα του! Άρχισαν τότε να τον τιμούν μερικοί πάρα πολύ. Γι’ αυτό…
Περιοδεύοντας τους Ερημίτες, διηγείται αλλού πάλι ο Παλλάδιος φτάσαμε κάποτε στην σκήτη του Αββά Ωρ, που ασκείτευαν πάνω από χίλιοι μοναχοί. Πατέρα και οδηγό τους είχαν αυτόν τον Όσιο. Μόλις φθάσαμε, μας υποδέχθηκε ο Γέροντας μ' ανυπόκριτη χαρά και αφού αντάλλαξε μαζί μας αδελφικό ασπασμό και είπε την συνηθισμένη για την περίσταση προσευχή, μας έπλυνε μόνος του τα πόδια. Ύστερα μας έβαλε να καθίσουμε κοντά του και μας είπε λόγια ωφέλιμα από τη Γραφή. Ήταν άνθρωπος βαθιά μελετημένος και φωτισμένος με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.Μας προέτρεψε ακόμη, καθώς έκανε σ' όλους τους φιλοξενουμένους του, να μην πάρουμε σωματική τροφή…
1,19 «ότι εν αυτώ ευδόκησε παν το πλήρωμα κατοικήσαι» «Παν το πλήρωμα»: της ζωής, της αλήθειας, της αγάπης, της δικαιοσύνης, της αιωνιότητας και κάθε πράγματος ένθεου, το οποίο μπορεί κάποιος να διανοηθεί· «παν το πλήρωμα» κάθε πράγματος δημιουργημένου, γιατί ότι δημιουργήθηκε είναι σε Αυτόν, «το παν είναι σε Αυτόν». Ο Θεάνθρωπος είναι το «παν-πλήρωμα». Και αυτό το «παν-πλήρωμα» διαρκώς διαμένει στο δικό του Θεανθρώπινο σώμα, στην Εκκλησία, γιατί όλος Αυτός είναι σε αυτήν και όλη αυτή είναι σε Αυτόν. Κάθε μέλος της Εκκλησίας, αυτό το «παν-πλήρωμα» το αισθάνεται σαν «κάτι δικό του» και τίποτε άλλο δεν του είναι απαραίτητο, γιατί…
Ο ΕΛΕΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΠΑΛΛΑΔΙΟΣ μας κάνει γνωστή στ' απομνημονεύματά του την πνευματική ζωή των μοναχών της εποχής του.Σε μια από τις περιοδείες του στην αφρικανική έρημο γνώρισε τον περιβόητο Αββά Απολλώ, που είχε στη συνοδεία του πάνω από πεντακόσιους μαθητές.Το καθημερινό πρόγραμμα της ζωής τους, μας λέει ο Παλλάδιος ήταν αυτό περίπου: Νήστευαν ως την ένατη ώρα, ενώ εργάζονταν με απόλυτη σιωπή. Μετά σταματούσαν το εργόχειρο πήγαιναν όλοι στην εκκλησία της Σκήτης καιπαρακολουθούσαν την Θεία Λειτουργία με πολλή ευταξία και κατάνυξη. Στο τέλος κοινωνούσαν με μεγάλη ευλάβεια τα Άχραντα Μυστήρια.Ακολουθούσε η λιτή τους τράπεζα. Ψωμί και ωμά λαχανικά ή όσπρια βρεγμένα…
Πώς ενώ έχουμε μάθει να ελέγχουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής μας, να είμαστε σχεδόν υποχόνδριοι και ψυχαναγκαστικοί, να παραδώσουμε τα ηνία σε κάποιον άλλο; Πώς γίνεται ενώ θέλουμε και μας αρέσει να περνάνε όλα από τα χέρια μας, να είμαστε συγκεντρωτικοί και υπεραναλυτικοί και απίστευτα σχολαστικοί να αφεθούμε στα χέρια κάποιου άλλου; Πώς όταν έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε και να διαχειριζόμαστε με περισσή δεξιοτεχνία τις υποθέσεις μας και να μην εμπιστευόμαστε κανέναν άλλο γι’ αυτές παρά μόνο τον εαυτό μας να εμπιστευθούμε ξαφνικά… το Χριστό; Ναι, το Χριστό! Γιατί αυτό μας ζητά Εκείνος… να αφήσουμε απαλά τη ζωή…