Αυξομείωση μεγέθους γραμμάτων.
Κείμενα (blog) - Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης
Η προσοχή στην Προσευχή Προσευχή: Η Προσευχή χρειάζεται την αδιαχώριστη παρουσία και συνεργασία της προσοχής. Με την προσοχή η προσευχή γίνεται η αναφαίρετη περιουσία του προσευχομένου προσώπου. Με την προσοχή φέρνει άφθονους καρπούς, χωρίς την προσοχή κάνει αγκάθια και τριβόλια. Οι καρποί της προσευχής περιλαμβάνουν φωτισμό του πνεύματος, συντριβή της καρδιάς, εγρήγορση της ψυχής με την ζωή του Πνεύματος. Τα αγκάθια είναι σημάδι του θανάτου της ψυχής και της φαρισαϊκής αυτοπεποίθησης που πηγάζει από την σκληρότητα της καρδιάς που ικανοποιείται και ενθουσιάζεται με την ποσότητα των προσευχών της και τον χρόνο που σπαταλά για να λέει τις προσευχές. Η αναπόσπαστη…
Άγχος και εργασία-Γέροντα, πολλοί, όταν επιστρέφουν στο σπίτι από την δουλειά, είναι εκνευρισμένοι.-Εγώ συνιστώ στους άνδρες, μετά την δουλειά τους, αν βρίσκουν καμμιά εκκλησία ανοιχτή, να μπαίνουν να ανάβουν ένα κερί, να μένουν μέσα δέκα- δεκαπέντε λεπτά ή να κάθονται σε κάποιο πάρκο να διαβάζουν ένα κομματάκι από το Ευαγγέλιο, για να γαληνεύουν λίγο, και ύστερα να πηγαίνουν στα σπίτια τους ήρεμοι και χαμογελαστοί, και όχι να πηγαίνουν εκνευρισμένοι και να στήνουν τον καβγά. Να μη μεταφέρουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην δουλειά τους μέσα στο σπίτι, να τα αφήνουν έξω από την πόρτα.-Γέροντα, μερικοί όμως είναι και κάπως δικαιολογημένοι,…
Τον τελευταίο καιρό πολύ με πολεμάνε πάλι οι λογισμοί. Όμως τους πολεμάω κι εγώ με διάφορους τρόπους. Αλλά κάποια στιγμή έρχεται η κόπωση και βγαίνει απ’ την καρδιά μου η προσευχή: « Κύριε, τι θα κάνω μ’ αυτούς τους μαύρους λογισμούς; Τί να κάνω με το διάβολο που μου κάθεται στο σβέρκο;» Μόλις λίγα λεπτά πέρασαν και κάποιος αδελφός μου έστειλε στο κινητό μου ένα κείμενο, απ’ τα πιο όμορφα που έχω διαβάσει και το οποίο με συγκλόνισε, επειδή ήταν μια ξεκάθαρη απάντηση από τον Κύριο! Έλεγε το κείμενο: « Το μόνο πουλί που τολμά να τσιμπήσει τον αετό είναι…
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ Μαξίμου του Ομολογητού:Ο Θεός, καθώς λέει η Γραφή, είναι ήλιος δικαιοσύνης, που με τις ακτίνες της καλοσύνης Του ομορφαίνει το σύμπαν. Η ψυχή πάλι, ανάλογα με την προαίρεσή της, γίνεται ή κερί, σαν φιλόθεη, ή πηλός, σαν φιλόϋλη.Όπως λοιπόν ο πηλός όταν εκτεθεί στον ήλιο ξεραίνεται και το κερί μαλακώνει, το ίδιο κι η ψυχή. Εκείνη που είναι δοσμένη στα εγκόσμια και υλικά, όταν έρθει σ’ επαφή με τον Θεό σκληραίνεται σαν τον Φαραώ και χάνει κάθε ελπίδα σωτηρίας. Η φιλόθεη ψυχή όμως όταν εκτεθεί στις φλογερές ακτίνες της θείας αγάπης απαλύνεται, αποτυπώνει τους χαρακτήρες των Αγίων και…
Ακοήκαι υπακοή Όλοι μεν άκουγαν, αλλά δεν υπάκουαν όλοι. Διότι όλοι αγαπάμε ν’ ακούμε και να βλέπουμε, αλλά φιλάρετοι δεν είμαστε όλοι. Ε.Π.Ε. 9,260 παρακοήΠάντοτε μεν ακούουμε, αλλά και πάντοτε παρακούουμε. Ε.Π.Ε. 13,278 γιατί δόθηκε;Μας έδωσε την ακοή ο Θεός για ν’ ακούμε όχι βλάσφημα λόγια, αλλά σωτήριες αλήθειες. Έτσι, όταν η ακοή δεχτεί κάτι κακόηχο, ταράζεται η ψυχή και το σώμα. Αν ακούσουμε άγρια πράγματα, σκληρά, φρίττουμε. Αν όμως ακούσουμε κάτι όμορφο και καλό, τότε αγαλλόμαστε και χαιρόμαστε. Ε.Π.Ε. 18α,28-30 αισθησιακά τραγούδιαΤο μάτι βλέπει τα σώματα, τα κάλλη, τα χρήματα, αυτά που είναι απ’ τη γη. Μ’ αυτά ευχαριστείται.…
Ο φόβος από τον ίδιο τον εαυτό του Όποιος ποτέ δεν τρόμαξε από τον ίδιο τον εαυτό του, αυτός δεν ξέρει για τον φόβο. Αφού όλα τα εξωτερικά τέρατα, τα οποία τρομάζουν τον άνθρωπο, βρίσκονται μέσα του, και μάλιστα, στην ανόθευτη ουσία τους.Υπάρχει κάποια άβυσσος μέσα μας, πάνω από την οποία όταν ο άνθρωπος μια φορά σκύψει παραμένει έως τον θάνατο θαμπωμένος και τρομαγμένος. Όλοι οι κόσμοι μπορούν να χωρέσουν σ’ αυτήν την άβυσσο και να μην την γεμίσουν. Και παρόλες τις ονομασίες μας αυτή η άβυσσος -ψυχή, νους, θέληση, αισθήματα, επιτεύγματα , πάθη, εσωτερικός άνθρωπος- αυτή η συνείδηση της…
Η «αδιαθεσία» του αββά. Πήγε ένα πρωί στο κελλί του γέροντος του αββά Σιλουανού ο μαθητής του Ζαχαρίας, για να πάρη ευλογία για ν’ αρχίση κάποιο εργόχειρο. Χτύπησε την πόρτα κι επειδή δεν έπαιρνε απάντηση, άνοιξε λίγο να δη αν ήταν μέσα. Είδε τότε τον όσιο σε κατάσταση θεϊκής εκστάσεως να προσεύχεται με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό! Έφυγε αθόρυβα ο νέος, χωρίς να τον ενοχλήση. Όταν όμως κατά το μεσημέρι ξαναγύρισε, τον βρήκε στην ίδια στάση. Το ίδιο και το απόγευμα. Το βράδυ πια είδε τον όσιο καθισμένο στο χαμηλό σκαμνί του με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, απορροφημένο…
Πόσο πολύ έχω ταλαιπωρηθεί από τους λογισμούς! Λογισμοί κάθε είδους, με μορφή χιονοστιβάδων που με τάραζαν και με εξουθένωναν τόσο πολύ! Από μια απλή κουβέντα ή μια απλή χειρονομία ή από το τίποτα, ο διάβολος μού έπαιζε ολόκληρες ταινίες που έπαιζαν μέσα μου ολόκληρες μέρες και μήνες… Κάποια στιγμή, δεν ξέρω πώς έγινε και γιατί, αυτές οι ταινίες σταμάτησαν! Είχα ησυχία του νου και ένιωθα υπέροχα και γαλήνια σαν να είχα αποφυλακισθεί… Μέσα σ’αυτήν την ησυχία, επειδή ήξερα ότι ο διάβολος αλλά και το μυαλό μου από μόνο του θα ‘ξαναχτυπήσουν’ κάποια στιγμή, προετοιμάστηκα. Σκέφτηκα , αφού το μυαλό μου…
Έπειτα είναι και η φαντασία, η μια από τις πέντε δυνάμεις της ψυχής. Και η φαντασία θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα είδος εικόνας, αφού και τα δύο είναι ομοιώματα. Άρα η εικόνα δεν είναι άχρηστη, αφού μοιάζει τη φαντασία. Και αν είναι άχρηστη η προηγούμενη, πολύ περισσότερο και η επόμενη, η οποία υπάρχει στη φύση χωρίς νόημα. Και εάν είναι ανώφελη, ανώφελες είναι και οι αντίστοιχες με αυτήν, αίσθηση, φαντασία, σκέψη, νους. Έτσι ερμηνεύοντας τα φυσικά φαινόμενα ο λόγος, με θεωρία περισσότερο αλληγορική, ανακηρύσσει ανόητον αυτόν που περιφρονεί την εικόνα, δηλαδή τη φαντασία. Εγώ πάντως θαυμάζω και με άλλον τρόπο…
Ας πάρουμε την εξής περίπτωση των ημερών μας. Γνωρίζετε ότι έχουν βρεθεί πρόσφατα τα λείψανα του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Πριν από ενάμιση αιώνα ο Όσιος προσευχόταν στην έρημο επάνω σε μία πέτρα, και μέχρι σήμερα ενεργεί η προσευχή του. Έτσι γεννιέται με φυσικό τρόπο το ερώτημα: Πού πηγαίνει η κάθε σκέψη μας; Ποιά όρια εγγίζει; ο Κύριος λέει στο Ευαγγέλιο: «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσιν» . Βλέπετε το παράδειγμα του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Έκραζε προς τον Θεό μόνο για τον εαυτό του: «ο Θεός, ίλεως γενού μοι τω αμαρτωλώ!», αλλά…