Καταγράφω μία σύντομη συζήτησή μου μ’ έναν αδελφό:
－Παππούλη, έχω φόβο μέσα στην ψυχή μου, γιατί οι αμαρτίες μου είναι πολλές και ο Θεός είναι οργισμένος μαζί μου. Νιώθω ότι όλοι οι άνθρωποι με κατατρέχουν και πιο πολύ ο Θεός.
－ Νιώθεις έτσι, αδελφέ, αλλ’ ευτυχώς δεν είναι έτσι. Ίσως με τους ανθρώπους κάτι να συμβαίνει, να έχουν δηλαδή εκδικητική διάθεση, να θέλουν το κακό σου ή να σκοπεύουν να σε ρίξουν στο βαθύ πηγάδι της απόγνωσης. Ο Θεός όμως δεν μπορεί να είναι οργισμένος μαζί σου. Αν δεχτούμε κάτι τέτοιο, βλασφημούμε, διευκρίνισα στον αδελφό.
－ Παππούλη, μου ανάβεις κάποιο φως και αρχίζω να ελπίζω. Πες μου περισσότερα, γιατί το έχω μεγάλη ανάγκη.
－ Ο Θεός ποτέ δεν ενεργεί από οργή. Και όταν τιμωρεί, με ποικίλους τρόπους, το κάνει «μετά κηδεμονίας και φιλανθρωπίας πολλής». Να έχεις, αδελφέ, θάρρος και πεποίθηση στη δύναμη της μετάνοιας.
Ο αδελφός σηκώθηκε, μου φίλησε το χέρι ενθουσιασμένος και ξανακάθισε για να μου διηγηθεί μερικά από τα αμαρτωλά του πεπραγμένα. Προσωπικά ένιωθα ότι είχα ανάψει ένα κεράκι, τόσο αναγκαίο για τον αδελφό. Χωρίς πολλά λόγια και επιχειρήματα τον είχα πείσει ότι «απαθές το θείον εστίν», όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Κι εκείνος είχε αρχίσει τα πρώτα βήματα της επιστροφής!
--------------------
Ο αββάς Θεόδωρος, άνθρωπος ασκητικός και υπομονετικός, είπε για τα δάκρυα ότι «μοιάζουν με την κακοκαιρία και τη βροχή. Ο μοναχός είναι ο γεωργός. Όταν λοιπόν έρχονται τα δάκρυα, ο μοναχός οφείλει να προσπαθήσει να μη χαθεί τίποτε απ’ αυτή τη βροχή, αλλά όλη να εισχωρήσει στο μικρό του κήπο και να τον ποτίσει. Πολλές φορές συμβαίνει μία μόνο ημέρα βροχής να φέρει τη βροχή μιας ολόκληρης χρονιάς και να περισώσει όλους τους καρπούς. Γι’ αυτό, όταν καταλάβει ότι ήρθε, πρέπει να αγωνιστεί να φυλάξει τον εαυτό του και να αφοσιωθεί στην προσευχή με ζήλο και προθυμία, γιατί δεν ξέρει αν εκείνη τη βροχή θα τη βρει άλλη μέρα».

--------------------
Υπάρχουν άνθρωποι που δέχονται πρόθυμα τις προτροπές ενός κληρικού για μετάνοια και αλλαγή τρόπου ζωής, χωρίς ωστόσο η πραγματικότητα να αλλάζει, γιατί δεν προχωρούν σε καμιά απόφαση. Δυστυχώς ξεχνούν ότι πρέπει να μισήσουν την αμαρτία και να επιθυμήσουν την αρετή. Και η κατάστασή τους χειροτερεύει, όταν πολιορκούνται από τους λογισμούς της απελπισίας, δηλ. ότι έχουν πολλές αμαρτίες, ότι το κακό ρίζωσε μέσα τους, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι το ίδιο, ότι ο Θεός τους έχει εγκαταλείψει, ότι δεν είναι δυνατό να αλλάξουν κ.α. Το αδύνατο σημείο βρίσκεται στη θέλησή τους. Αυτήν πρέπει να δυναμώσουν με κάθε τρόπο και ιδίως με το φόβο του Θεού.

Πνευματικά Θέματα, Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, Β΄ έκδοση: Ιούνιος 2008