Είναι κι αυτό ένα από τα τεχνάσματα του διαβόλου. Μας θυμίζει τη μέθοδο που μετέρχονταν οι ειδωλολάτρες άρχοντες για να μεταπείσουν τους χριστιανούς να αρνηθούν την πίστη τους. Τους φέροταν με προσήνεια και γλυκύτητα. Τους έταζαν δόξες και τιμές. Τους υποσχόνταν πλούτη και ανέσεις. Με υποκρισία περισσή προσπαθούσαν να αποσπάσουν μία ομολογία. Με το καλό και ήπια άρχιζαν την επίθεσή τους. «Με το μέλι» και όχι «με το ξύδι». Το σχέδιό τους όμως ήταν αμετακίνητο. Ήθελαν να πετύχουν αυτό που επεδίωκαν. Έτσι και ο αντίδικός μας διάβολος. Αρχίζει τον πόλεμο... Φιλικά και με προσποιητή ειρήνη. Δείχνει κάποια συγκατάβαση, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Ιερός Χρυσόστομος, και προσπαθεί να πετύχει το σκοπό του με την αγάπη δήθεν και το ενδιαφέρον.
Είναι το «χαμόγελο του διαβόλου» που τίθεται σε ενέργεια. Αυτό το κάνει ο πονηρός για δύο λόγους. Πρώτον μεν διότι η κατά μέτωπο επίθεση δημιουργεί ηρωϊκό φρόνημα στον αμυνόμενο και τον οδηγεί σε αντίσταση και νίκη· δεύτερον δε γιατί με τον καλό και ήπιο τρόπο επιτυγχάνονται καλύτερα αποτελέσματα. Ο άνθρωπος πείθεται στις υποβολές του διαβόλου που αποβλέπουν δήθεν στο καλό του, και χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει έχει γλυκαθεί από τα ωραία λόγια κι έχει αρχίσει να υποχωρεί.
Η μέθοδος αυτή είναι επικίνδυνη γιατί είναι ύπουλη και κρυφή. Δύσκολα γίνεται αντιληπτή. Ο ήπιος τρόπος της προσβολής είναι δυσδιάκριτος. Ο διάβολος αρχίζει με τα μικρά. Προσπαθεί να μας αποκοιμίσει. Μας παριστάνει την αμαρτία γοητευτική. Τη στολίζει, την αρωματίζει και παρουσιάζει το σκοτάδι σαν φως, την κόλαση σαν παράδεισο, τη δυστυχία σαν ευτυχία. Κι εμείς τον πιστεύουμε. Πιστεύουμε στα γλυκόλογά του και τρέχουμε να απολαύσουμε την αμαρτία. Το δόλωμα έπιασε.
Πόλεμος κατά του σατανά, Χριστοδούλου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος,
Εκδόσεις Χρυσοπηγή