Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΣΑΝ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ εν γαστρί έχουσα έκραξεν ωδίνουσα και βασανιζομένη του τεκείν» (στ. 2). Η αγωνία και η οδύνη της Θεοτόκου συμβολίζουν εδώ την αγωνιώδη προσπάθεια της Εκκλησίας για την αναγέννησι και μεταμόρφωσι των ανθρώπων, (πρβλ. «Τεκνία μου, ους πάλιν ωδίνω, άχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν!» Γαλ. δ' 19) . Η αναπλαστική λειτουργία της Εκκλησίας απαιτεί κόπους, μόχθους και ωδίνες πνευματικές. Η Θεοτόκος εγέννησε τον Χριστό «άνευ πόνων». Η Εκκλησία όμως αναγεννά τους πιστούς με πολλές ωδίνες και πολλά δάκρυα... «ο δράκων έστηκεν ενώπιον της γυναικός της μελλούσης τεκείν, ίνα, όταν τέκη, το τέκνον αυτής…