...να μη αδιαφορής δια την σωτηρίαν του, αλλά πήγαινε να τον επαναφέρης και να τον πείσης να μη ξαναπέση πλέον εις τα ίδια αμαρτήματα και τότε θα έχωμεν ικανοποιητικήν απολογίαν. Εάν όμως δεν ανέχεται ούτε εμένα να τον συμβουλεύσω, ούτε εσάς να τον νουθετήτε, θα χρησιμοποιήσω λοιπόν την εξουσίαν που μου έδωκεν ο Θεός, όχι βέβαια δια να σας βλάπτω, αλλά δια να σας οικοδομώ.
Δι΄ αυτό σας το προλέγω και το φωνάζω με φωνήν δυνατήν, ότι, αν κανείς μετά την παραίνεσιν αυτήν και την διδασκαλίαν στραφή οικειοθελώς προς την παράνομον φθοράν που προκαλούν τα θέατρα, δεν θα τον δεχθώ εις το εξής εις τον ναόν αυτόν, δεν θα του μεταδώσω τα άγια μυστήρια, δεν θα τον επιτρέψω να εγγίση την ιεράν τράπεζαν, αλλά όπως οι βοσκοί απομακρύνουν από τα υπόλοιπα πρόβατα όσα έχουν προσβληθή από ψώραν, δια να μη μεταδοθή και εις τα άλλα η ασθένεια, έτσι θα ενεργήσω και εγώ εις την προκειμένην περίπτωσιν. Διότι, αν παλαιότερα ο λεπρός ήτο ηναγκασμένος να κάθεται έξω από το στρατόπεδον, ακόμη και αν ήτο βασιλεύς, απεμακρύνετο με το βασιλικόν στέμμα, πολύ περισσότερον ημείς θα εκδιώξωμεν από τον ιερόν αυτόν τόπον, αυτόν που η ψυχή του πάσχει από λέπραν.
Διότι όπως εις την αρχήν εχρησιμοποίησα την παραίνεσιν και την συμβουλήν, έτσι και τώρα ύστερα από τόσην παραίνεσιν και διδασκαλίαν είναι ανάγκη πλέον να επιφέρω και την αποκοπήν. Καθ’ όσον έχω ένα χρόνον που εξελέγην αρχιεπίσκοπος της πόλεώς σας και δεν έπαυσα πολλάς φοράς να σας δίδω αυτάς τας συμβουλάς. Επειδή όμως μερικοί εξακολουθούν να παραμένουν εις την σαπίλαν, ελάτε λοιπόν τώρα να πραγματοποιήσωμεν την εγχείρησιν αυτήν. Βέβαια δεν έχω μαχαίρι, αλλά έχω τον λόγον που είναι πιο κοπτερός και από το μαχαίρι και αν δεν κρατώ φωτιάν, έχω την διδασκαλίαν που είναι θερμοτέρα και από την φωτιάν και ημπορεί να καυτηριάζη πιο αποτελεσματικά από αυτήν. Λοιπόν μη περιφρονής την απόφασίν μας. Διότι αν εγώ είμαι ασήμαντος και ελάχιστος, όμως έχω λάβει από την χάριν του Θεού την αξίαν που ημπορεί να πραγματοποιήση αυτό. Ας απομακρυνθούν λοιπόν από την εκκλησίαν οι αμετανόητοι, δια να γίνουν πιο υγιείς οι υγιείς και να ημπορέσουν οι ασθενείς να αποκτήσουν εκ νέου την υγείαν των απαλλασσόμενοι από την νόσον. Αν όμως εδοκιμάσατε φρίκην, όταν ηκούσατε αυτήν την απομάκρυνσιν (διότι βλέπω ότι όλοι δυσφορείτε και αντιδράτε εντός σας), ας αλλάξουν διαγωγήν και τότε δεν ισχύει η απόφασις. Διότι όπως έχω λάβει την δύναμιν να δεσμεύω, έτσι έχω και την δικαιοδοσίαν να λύω και να επαναφέρω πάλιν εις την εκκλησίαν.
Δεν θέλω να απομακρύνω βέβαια τους αδελφούς από την εκκλησίαν, αλλά να διαφυλάξω την εκκλησίαν από την εντροπήν. Τώρα και οι ειδωλολάτραι θα μας περιγελάσουν και οι Ιουδαίοι θα μας διακωμωδήσουν, όταν αδιαφορούμεν κατ’ αυτόν τον τρόπον κάθε φοράν που αμαρτάνομεν. Αν όμως εκδιώξωμεν τους αμετανοήτους τότε και αυτοί θα μας επαινέσουν και θα θαυμάσουν την εκκλησίαν, επειδή θα εντραπούν τους νόμους που ισχύουν εις ημάς.
Κανείς λοιπόν από αυτούς που επιμένουν εις αυτήν την πορνείαν να μη εισέρχεται εις τον ναόν, αλλά και από σας να δέχεται επιπλήξεις και να θεωρήται κοινός εχθρός μας. Διότι λέγει «αν κανείς δεν υπακούη εις τον λόγον μας, που σας γράφομεν με την επιστολήν αυτήν, σημαδεύτε τούτον και μη τον συναναστρέφεσθε με οικειότητα». Να κάμετε δηλαδή το εξής, ούτε να του ομιλήτε, ούτε να τον δέχεσθε εις τα σπίτια σας, ούτε να συντρώγετε με αυτόν, ούτε να έχετε δοσοληψίας με αυτόν, ούτε εις την αγοράν να επικοινωνήτε με αυτόν και έτσι ευκολότερα θα τους επαναποκτήσωμεν. Και όπως ακριβώς οι κυνηγοί τα θηρία που δύσκολα συλλαμβάνονται όχι μόνον από ένα τόπον, αλλά από παντού τα καταδιώκουν και τα κατευθύνουν προς την παγίδα, έτσι και ημείς αυτούς που έχουν εξαγριωθή ως θηρία, ας τους παρωθήσωμεν ημείς από εδώ και σεις από εκεί και γρήγορα θα τους ρίψωμεν εις τα δίκτυα της σωτηρίας.
Και δια να γίνη αυτό αγανακτήσατε και σεις μαζί μου, ή μάλλον να αισθανθήτε λύπην δια τους νόμους του Θεού που παραβαίνονται, και να αποστραφήτε δι΄ ολίγον χρόνον εκείνους από τους αδελφούς που πάσχουν από την ασθένειαν αυτού του είδους και δεν υπακούουν εις τας θείας εντολάς, δια να τους κερδίσετε παντοτινά. Εξ άλλου δεν θα έχετε μικράν ευθύνην, όταν δείξετε αδιαφορίαν δια την απώλειαν αυτήν των αδελφών, αλλ΄ αντιθέτως θα υποστήτε μεγάλην τιμωρίαν. Αφού, αν εις τα σπίτια των ανθρώπων συλληφθή κάποιος από τους υπηρέτας να κλέπτη κάτι χρυσόν ή ασημένιον αντικείμενον, δεν τιμωρείται μόνον ο κλέπτης, αλλά και όσοι τον εγνώριζαν και δεν τον κατήγγειλαν, πολύ περισσότερον ισχύει αυτό δια την εκκλησίαν. Διότι θα σου ειπή αυτά περίπου ο Θεός: όταν έβλεπες ότι από τον οίκον μου εκλάπη όχι αργυρούν ή χρυσούν αντικείμενον, αλλά η σωφροσύνη, και ότι ο κοινωνών του Τιμίου Σώματος και μετέχων εις την ανάλογον θυσίαν εσύχναζεν εις τους χώρους του διαβόλου και διέπραττε τόσον μεγάλην παρανομίαν, διατί δεν ωμίλησες; Διατί το ηνέχθης; Διατί δεν το κατήγγειλες εις τον ιερέα; Και βέβαια δεν θα σου ζητηθούν δι΄ αυτό ασήμαντοι ευθύναι.
Δι΄ αυτό λοιπόν και εγώ, αν και πρόκειται να σας κάμω να λυπηθήτε, δεν θα αποφύγω τίποτε απ’ όσα σας στενοχωρούν περισσότερον. Είναι πολύ καλύτερα να σας στενοχωρώ εδώ εις την γην και να σας λυτρώσω με τον τρόπον αυτόν από την μελλοντικήν καταδίκην, παρά να σας ευχαριστήσω με τα λόγια μου και να τιμωρηθώ τότε μαζί με εσάς. Διότι δεν είναι καλόν δι’ εμέ, ούτε ακίνδυνον, το να ανέχωμαι αυτά χωρίς διαμαρτυρίαν, καθ’ όσον ο καθένας σας θα λογοδοτήση μόνον δια τον εαυτόν του, ενώ εγώ είμαι υπεύθυνος δια την σωτηρίαν όλων σας.
Δια τούτο λοιπόν δεν θα παύσω να κάμω και να λέγω το κάθε τι, είτε πρέπει να σας λυπήσω, είτε πρέπει να καταστώ βαρετός και φορτικός, ώστε να ημπορέσω να σταθώ εις το φοβερόν εκείνο βήμα, χωρίς να έχω σπίλον ή ρυτίδα ή κάτι από τα παρόμοια ελαττώματα. Μακάρι δε με τας ευχάς των αγίων να επιστρέψουν γρήγορα εις την εκκλησίαν όσοι έχουν διαφθαρή και όσοι έμειναν αγνοί να προοδεύσουν περισσότερον εις την κοσμιότητα και την σωφροσύνην, ώστε και σεις να εξασφαλίζετε την σωτηρίαν και εγώ να ευχαριστούμαι και ο Θεός να δοξάζεται τώρα και πάντοτε και εις τους ατελευτήτους αιώνας των αιώνων. Αμήν.(ΕΠΕ 31,325,331)

Ήθελα εδώ να τελειώσω την ομιλίαν, διότι δεν αρέσκονται να ακούουν μεγάλους λόγους αι ψυχαί των ευρισκομένων εις μεγάλην θλίψιν και όπως όταν ένα μεγάλο σύννεφον ευρεθή εμπρός εις τας ηλιακάς ακτίνας συντελεί ώστε να γυρίσουν οπίσω όλαι, έτσι και το σύννεφον της λύπης, όταν σταθή εμπρός εις την ψυχήν την ιδικήν μας, δεν αφήνει εύκολα να περάση ο λόγος, αλλά τον πνίγει και τον κρατεί μέσα του με πολλήν βίαν.
Και τούτο δεν παρατηρείται μόνον εις τους ομιλούντας, αλλά και εις τους ακούοντας. Διότι όπως δεν αφήνει τον λόγον να εξέλθη εύκολα από την ψυχήν του ομιλητού, έτσι δεν επιτρέπει, με την δύναμιν που έχει, να εισέλθη εις την διάνοιαν των ακροατών. Δια τούτο και οι Ιουδαίοι όταν ηργάζοντο εις την λάσπην και κατεσκεύαζον πλιθιά, δεν εδέχοντο να ακούσουν τον Μωϋσήν όταν τους έλεγε μεγάλα πράγματα δια την σωτηρίαν των από τους Αιγυπτίους, διότι η πολλή λύπη ημπόδιζε τον λόγον να φθάση εις την διάνοιάν των και τους έφραζε την ακοήν.
Ήθελα λοιπόν και εγώ κατόπιν τούτου να σταματήσω εδώ τον λόγον, αλλ΄ έχων υπ’ όψιν ότι το σύννεφον δεν εμποδίζει πάντοτε την διάβασιν των ηλιακών ακτίνων, αλλά συμβαίνει πολλές φορές και το αντίθετον, όταν ο ήλιος έχη περισσοτέραν της συνήθους θερμότητος και πέφτει συνεχώς επάνω εις αυτό, αραιώνει το νέφος και το σπάζει πολλάκις εις το μέσον και αφού χύση άφθονον φώς γίνεται πολύ ευχάριστος εις εκείνους που τον βλέπουν. Αυτό και εγώ αναμένω να συμβή με σας, όταν ο λόγος θα ομιλή συνεχώς εις τας ψυχάς σας, και θα επιμείνη περισσότερον ελπίζω να σπάση το σύννεφον της λύπης και να φωτισθή η διάνοιά σας με την συνηθισμένην διδασκαλίαν. (ΕΠΕ 31,639)

Δεν είναι η εκκλησία θέατρον δια να ακούωμεν όσα λέγονται εκεί προς ευχαρίστησιν.
πρέπει να φεύγωμεν από εδώ ωφελημένοι με κάποιο μεγάλο και πολύ κέρδος.
Διότι εάν ερχώμεθα δια να ψυχαγωγηθώμεν επ’ ολίγον και φεύγομεν χωρίς να αποκομίσωμεν ωφέλειαν από όσα ελέχθησαν,
άδικα ερχόμεθα. Τί με ωφελούν τα χειροκροτήματά σας αυτά;
Τί αι θορυβώδεις επιδοκιμασίαι σας και οι έπαινοι;
Ιδικός μου έπαινος είναι να δείξετε με τα έργα σας ότι εφαρμόζετε τους λόγους μου.
Τότε εγώ θα είμαι ευτυχής, όχι όταν επιδοκιμάζετε τα λόγια μου, αλλά όταν τα εφαρμόζετε με προθυμίαν. (ΕΠΕ 31,645)

1233. ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ.
Ένας νέος θέλησε να τελειοποιηθεί στην αρετή. Πήγε σε κάποιο πολύ γνωστό δούλο του Θεού και τον ρώτησε: «Που μπορώ να αισθανθώ το Θεό πιο κοντά μου;». Ο άνθρωπος του Θεού οδήγησε τον επισκέπτη του σε ένα απόμερο και ήσυχο τόπο και του είπε: «Εδώ στην μοναξιά και στη σιωπή θα βρεις το Θεό».

1356. Ο ΘΕΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΙΛΑ ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ.
Φεύγοντας την οργή της βασίλισσας Ιεζάβελ ο προφήτης Ηλιού έφθασε στην κορυφή του όρους Χωρήβ και έμεινε κρυμμένος σε μια σπηλιά. Τότε άκουσε μια φωνή, που έλεγε: «Ιδού παρελεύσεται Κύριος». «Και ιδού, συνεχίζει η Γραφή, πνεύμα μέγα κραταιόν διαλύον όρη και συντρίβον πέτρας ενώπιον Κυρίου, ούκ εν τω πνεύματι Κύριος. Και μετά το πνεύμα συσσεισμός, ούκ εν τω συμσεισμώ Κύριος. Και μετά τον συσσεισμόν πύρ, ούκ εκ τω πυρί Κύριος. Και μετά το πύρ φωνή αύρας λεπτής. Και εγένετο ως ήκουσεν Ηλιού και απεκάλυψε το πρόσωπον αυτού εν τη μηλωτή και εξήλθε και έστη υπό σπήλαιον». (Γ’ Βασιλ. 19, 11- 14).
Πότε ακούσθηκε η φωνή του Θεού; Ούτε με τον σφοδρό άνεμο, ούτε με το σεισμό, ούτε με την φωτιά, αλλά μόνον όταν, φύσησε η άυρα το λεπτό αεράκι. Σημείο ότι ο Θεός παρουσιάζεται κι ομιλεί μόνο στη σιωπή και τη γαλήνη. Και για να μιλήσει χρειάζεται την σιωπή.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 560, 615 )

5S. «Λαμβάνουσα τροφήν την ουράνιον προέκοπτε σοφία και χάριτι» (ΜΝ).
Σύμφωνα με την διδασκαλία των Αποκρύφων, η μικρή Παρθένος κατά τη διάρκεια της διαμονής της στο Ναό τρεφόταν θαυματουργικά. Ο άγγελος Γαβριήλ της έφερνε ψωμί και τροφή (ΘΙΙΕ8,696 ΜΝ). Ζώντας έτσι συνεχώς η Θεοτόκος μέσα στον μυστικό αυτό χώρο της αγιότητος, «προέκοπτε σοφία και χάριτι.»
Τα νήπια και τα παιδιά πρέπει να τρέφωνται συνεχώς με τον ουράνιο άρτο της θείας Ευχαριστίας. Στην αρχαία Εκκλησία, μετά το άγιο Βάπτισμα οι νέοι χριστιανοί κοινωνούσαν αμέσως το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Και τούτο διότι το Βάπτισμα γινόταν προ και εν συνδυασμό με τη θ. Λειτουργία. Σήμερα, για λόγους πρακτικούς, επειδή οι βαπτιζόμενοι είναι πολλοί, συνηθίζεται το Βάπτισμα να γίνεται ξεχωριστά και τα νεοβαπτιζόμενα νήπια να κοινωνούν την πρώτη Κυριακή μετά το Βάπτισμα. Έστω! Αλλά η θ. Κοινωνία των βρεφών, των νηπίων και των παιδιών είναι κάτι που πρέπει να συνεχίζεται αδιάκοπα μετά το Βάπτισμα. Διότι η ουρανία τροφή είναι εκείνη που τρέφει και αυξάνει τον πνευματικό οργανισμό του παιδιού. Η συνεχής θεία Κοινωνία μεταδίδει στο παιδί τη χάρι του Θεού και το κάνει πραγματικά χαριτωμένο. Τα παιδιά άλλωστε μέχρι 10-12 ετών μπορούν να κοινωνούν συχνότατα, εφ όσον το ανεύθυνο της συνειδήσεως κυμαίνεται μέχρι αυτή την ηλικία. Αλλά και κατόπιν, όταν αρχίζουν τα προβλήματα της εφηβείας, πολύ περισσότερο τότε οι έφηβοι, νέοι και νέες, πρέπει να κοινωνούν. Τα χρονικά διαστήματα της θ. Κοινωνίας θα τα ρυθμίσει για το καθένα ο καλός πνευματικός. Μόνο με τη συχνή θ. Κοινωνία τα παιδιά και οι έφηβοι θα μπορέσουν να θεμελιώσουν μια σταθερή και αναπτυσσόμενη πνευματική ζωή.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 82-83 )

ΈΝΑΣ Χριστιανός, που ευλαβούνταν τον Όσιο Μακάριο, του πήγε δώρο ένα καλάθι σταφύλια. Ο Όσιος, που τ’ αγαπούσε πολύ, ευχαριστήθηκε. Μα όταν έφυγε ο επισκέπτης, για να κόψει την επιθυμία του, τα έστειλε αμέσως σε κάποιο άρρωστο Ερημίτη, που είχε επιθυμήσει να φάει απ’ αυτά τα οπωρικά. Εκείνος τα δέχτηκε με μεγάλη χαρά, αλλά ύστερα σκέφτηκε πως ήταν άπρεπο να ικανοποιήσει την επιθυμία του. Τα έστειλε λοιπόν στον γείτονά του, λέγοντας πως δεν είχε όρεξη να φάει. Ο γείτονας τα έστειλε στον παρακάτω Γέροντα κι εκείνος πάλι σ’ άλλον. Ώσπου το καλάθι έκανε σχεδόν τον γύρο ολόκληρης της σκήτης. Ο τελευταίος που το πήρε, είπε με τον νου του:
- Τα σταφύλια αρέσουν στον Αββά Μακάριο. Δεν του τα πηγαίνω, να τον ευχαριστήσω;
Πήρε το καλάθι και το πήγε στον Όσιο. Εκείνος το γνώρισε αμέσως και ρωτώντας έμαθε πως είχε φτάσει στα χέρια του. Τότε δόξασε τον Θεό για την εγκράτεια των αδελφών, που ήταν απόδειξη της πνευματικής προκοπής τους.

Ο ΑΒΒΑΣ Πίωρ συνήθιζε να τρώει το λίγο ψωμάκι του περπατώντας.
- Γιατί το κάνεις αυτό, Πάτερ; τον ρωτούσαν οι αδελφοί.
- Δεν έχω το φαί για έργο, έλεγε ο Γέροντας, αλλά πάρεργο. Με το περπάτημα απασχολούμαι και δεν νιώθω την απόλαυση της τροφής.

ΚΑΠΟΙΟΣ διορατικός Γέροντας επισκέφθηκε μια φορά ένα γειτονικό Κοινόβιο. Ο Ηγούμενος τον προσκάλεσε το μεσημέρι να φάει στην τράπεζα των αδελφών. Το φαγητό ήταν κοινό για όλους. Μα καθώς έτρωγαν οι μοναχοί, έβλεπε ο Γέροντας πως μερικοί έβαζαν στο στόμα τους μέλι, άλλοι ψωμί και άλλοι ακαθαρσίες. Απόρησε και παρακάλεσε τον Θεό να του φανερώσει τί ήταν εκείνο το παράδοξο που έβλεπε μπροστά του.
Παρουσιάστηκε λοιπόν θείος Άγγελος και του αποκάλυψε πως εκείνοι που έβλεπε να τρώνε μέλι, πήγαιναν στην τράπεζα με σεβασμό, σαν να έμπαιναν στην εκκλησία, κι ενώ έτρωγαν για την ανάγκη του σώματος ο νους τους ήταν απασχολημένος με την προσευχή. Όσοι φαίνονταν να τρώνε ψωμί, ήταν εκείνοι που ευχαριστούσαν τον Θεό για την τροφή που τους έστελνε κάθε μέρα. Αυτοί που έτρωγαν ακαθαρσίες, μεμψιμοιρούσαν για το φαγητό κι έκαναν διακρίσεις λέγοντας πως το ένα ήταν καλό, το άλλο άνοστο, και ποτέ δεν έμεναν ευχαριστημένοι.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 93-94 )

136. «Αὐτός ἐστι πρὸ πάντων καί τά πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκαν» (Κολ. α’ 17). Ο Θεός είναι πριν από όλα τα πράγματα και όλα χάρις σ’ Αυτόν υπάρχουν. Ένα μεγάλο, απροσμέτρητο νόημα περιέχουν αυτά τα λόγια. Εξηγούν το όνομα «Εγώ εἰμί ὁ ὤν», με το οποίο ωνόμασε τον εαυτό του ο Κύριος στον Μωυσή. Γιατί το «Ο ὤν» σημαίνει Εκείνον που υπάρχει πριν από τα πάντα και που χάρις σ’ Αυτόν υπάρχουν τα πάντα. Αυτά τα λόγια δηλώνουν την άπειρο δύναμι και χάρι και την απροσμέτρητο σοφία του Κυρίου και θεού μας. «Μέγας ὁ Κύριος ἡμῶν, καὶ μεγάλη ἡ ἰσχὺς αὐτοῦ, καὶ τῆς συνέσεως αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἀριθμός» (Ψαλμ. ρμστ’ 5).

137. Η ειρήνη είναι το σφρίγος της ψυχής, Χάνοντας την ειρήνη της, η ψυχή χάνει το σφρίγος της.

138. Όταν προσεύχεσαι στον Κύριο, τη Θεοτόκο ή τους Αγίους, να θυμάσαι πάντοτε ότι ο Θεός θα σου απαντήση ανάλογα με τη διάθεσι της καρδιάς σου. «Δώη σοί Κύριος κατά τήν καρδίαν σου» (Ψαλμ. ιθ’ 5). Ανάλογο με την καρδιά θα είναι και το δώρημα. Προσεύχεσαι με πίστι, άδολα, ολόψυχα; Το δώρημα που θα λάβης, θα είναι σύμφωνο με την πίστι σου, θα αντιστοιχή στη θερμότητα της καρδιάς σου. Και, αντίθετα. Όσο πιο πολύ είναι η καρδιά σου ψυχρή, όσο πιο αδύνατα πιστεύεις, τόσο ολιγότερο αποδοτική θα αποδειχθή η προσευχή σου. Και, επι πλέον, θα λυπήσεις τον Κύριο, που είναι Πνεύμα και απαιτεί να τον λατρεύουμε «έν πνεύματι και άληθεία» (Ιω. δ’ 23, 24). Όταν λοιπόν επικαλήσαι τον ίδιο τον Κύριο ή την Παναγία Μητέρα του ή τους Αγγέλους ή τους Αγίους, να τους επικαλήσαι με όλη σου την καρδιά. Όταν προσεύχεσαι για διάφορα προσφιλή σου πρόσωπα (ζώντας ή κεκοιμημένους), να προφέρης τα ονόματά τους με ολοκάρδιο θέρμη. Σε όλες τις περιπτώσεις αιτημάτων, που κάνεις, ας βγαίνει η προσευχή σου μες από τα βάθη της καρδιάς. Μ’ αυτή την προϋπόθεσι, «ὃ ἐὰν θέλητε αἰτήσασθε, καὶ γενήσεται ὑμῖν» (Ιω. ιε’ 7). Μ’ αυτή την προϋπόθεσι, «Εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων ὅπως ἰαθῆτε» (Ιακ. ε’ 16).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 77-78)

134. Ο Διάβολος είναι πνεύμα, αλλά έχει περιωρισμένη δύναμι. Μπορεί να υποκινήση στιγμιαία μέσα στην ψυχή μία σκέψι αμφιβολίας, ανυπομονησίας, κακίας. Από εκεί και πέρα, αν θα πραγματοποιηθούν ή όχι οι σκοτεινοί σκοποί του, αυτό εξαρτάται από τη δική μας στάσι. Αν μείνουμε στερεοί στην πίστι του Χριστού, θα εξουδετερώσουμε την απόπειρα του πονηρού πνεύματος. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ο χριστιανός πρέπει να είναι έτοιμος και προσεκτικός, όλος οφθαλμούς, σκληρός σας αδάμας, άτρωτος από όλες τις πλευρές, αμετακίνητος πάνω στο θέλημα του Θεού, ανθεκτικός σαν το αμόνι, όπως λέγει ένας αρχαίος Πατήρ της Εκκλησίας. Με τη δύναμι του Θεού, θα νικήση τότε τον εχθρό. Θα τον νικά και θα τον κατατροπώνη όλες τις ημέρες της ζωής του, έως την ώρα που θα κληθή από τον Κύριο στην άλλη, την αιώνιο ζωή. Ώ πιστό φρόνημα, μη με εγκαταλείπεις. Αμήν.

135. Να προστρέχετε, αδελφοί μου, στη Μητέρα του Θεού, όταν το σπίτι σας χάνη την ειρήνη του. Η Κυρία Θεοτόκος είναι η πηγή του ελέους και της δυνάμεως. Μπορεί εύκολα να ειρηνεύση τις ανθρώπινες καρδιές. Ως Μητέρα του Θεού της Ειρήνης, μεσιτεύει σ’ Αυτόν για την ειρήνη όλου του κόσμου και όλων των χριστιανικών σπιτιών. Έχει την ελεητική δύναμι να διώξη με ένα νεύμα της τα πονηρά πνεύματα, αυτά που με ακοίμητο αγώνα προσπαθούν να χωρίζουν τους ανθρώπους και να τους κάνουν να αλληλομισούνται. Είναι η Γοργοεπήκοος, που απαντά γρήγορα στις παρακλήσεις μας και μας δίνει την ειρήνη και την αγάπη. Γιατί, αν δεν έχουμε την πίστι και την αγάπη, γινόμαστε ανάξιοι της μεσιτείας της Θεοτόκου.
Ας την τιμάμε με βαθύ σεβασμό ως Μητέρα του Υψίστου, ως το ανώτερο των ποιημάτων του. Και ας διατηρούμε ταπεινό φρόνημα, αφού και Εκείνη ήταν τόσο ταπεινή εδώ κάτω στη γη και τίποτε δεν της αρέσει όσο η ταπεινοφροσύνη. Το διεκήρυξε η ίδια στην Ωδή της: «Ηγαλλίασε τό πνεῦμά μου ἐπί τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου ότι επέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ» (Λουκ. α’ 47, 48).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 75-77)

«Προσέχετε, λοιπόν, πώς ακριβώς βαδίζετε… όχι ασύνετα αλλά με σύνεση, κάνοντας καλή χρήση όλου του καιρού που έχετε…» (Εφ. 5:1-16)

    Ο Ιωάννης Νιούτον, ο πλοίαρχος – πειρατής που έγινε χριστιανός κι έγραψε εμπνευσμένους χριστιανικούς ύμνους, κάποτε είπε: «Δεν είμαι ό,τι έπρεπε να είμαι. Δεν είμαι ό,τι θα επιθυμούσα να είμαι. Δεν είμαι ό,τι έλπιζα να είμαι. Αλλά, με τη χάρη του Θεού, δεν είμαι ό,τι ήμουνα». Μια ομολογία τούτη που διαρκώς ακούγεται από πλήθη λυτρωμένων αμαρτωλών, που τους κάλυψε η χάρη του Χριστού. Ο Χριστός ερχόμενος στη ζωή του αμαρτωλού δεν τον μεταβάλλει σε άγγελο, ούτε τον καθιστά αμέσως τέλειο, ούτε απότομα τον ανεβάζει στο ανάστημα της δικής Του ζωής. Τον αναγεννάει με το Πνεύμα Του και τον βάζει σε μια πορεία βαθμιαίας αύξησης, ανάπτυξης και τελειοποίησης. Αυτός είναι ο σκοπός της ροής του χρόνου γι’ αυτόν, για όσα χρόνια ο Κύριος τον προορίζει να ζήσει. Αυτή είναι η μέθοδος του Θεού, ώστε ο σωσμένος όλο και περισσότερο να βλέπει τη μηδαμινότητά του και την ανάγκη του να τον καλύπτει η ΧΑΡΗ του Θεού. Έτσι διαπιστώνει εκείνο που διαπίστωσε κι ο Νιούτον. «Με τη χάρη του Θεού δεν είμαι ό,τι ήμουνα».

«Αντισταθείτε στο διάβολο και θα φύγει από σας» (Ιακ. 4:7)

    Όταν ο Εσκιμώος θέλει να συλλάβει ή να σκοτώσει ένα λύκο, παίρνει ένα κοφτερό μαχαίρι, το αλείφει με αίμα και το παγώνει. Κατόπιν το αλείφει ξανά με αίμα και το ξαναπαγώνει. Επαναλαμβάνει το ίδιο ώσπου το μαχαίρι να καλυφτεί τελείως με αίμα. Έπειτα το θάβει στο παγωμένο έδαφος με τη λεπίδα προς τα πάνω. Ο πεινασμένος λύκος με την πολύ δυνατή όσφρησή του μυρίζει το αίμα, έρχεται και το γλύφει. Γλυκαίνεται και ξαναγλύφει. Χωρίς να το καταλάβει, τελικά η γλώσσα του κόβεται. Το αίμα του αρχίζει να τρέχει μέχρι που να πέσει νεκρός.
    Ο Σατανάς είναι πιο έξυπνος και πιο πανούργος από τον Εσκιμώο. Διαθέτει πολλά δολώματα: χρήμα, δόξα, σαρκικές ηδονές, αμαρτωλές απολαύσεις. Μην τον υποτιμάς. Είναι επιδέξιος ανθρωποκτόνος. Είσαι κι εσύ υποψήφιο θύμα του. Αν τσιμπήσεις το δόλωμα, χάθηκες. Στα χέρια του θα γίνεις ένα κουρέλι. Αν όμως του αντισταθείς, θα φύγει από σένα και θα σωθείς.
    Ο Χριστός που σε αγαπά είναι έτοιμος να σε βοηθήσει. Αλλά θα το κάνει μονάχα αν εσύ Τον καλέσεις με προσευχή και Τον δεχτείς στην καρδιά σου.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Αδιόρθωτοι
κατακριτέοι
αν σείς επιμένετε στα ίδια και είστε αδιόρθωτοι,
ενώ εμείς καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια και φροντίδα
να σας οδηγούμε συνεχώς στο σωστό δρόμο της αρετής,
φανταστείτε πόση θα ‘ναι η δική μας θλίψις και η δική σας καταδίκη.
Αν και είμαστε πλέον ανεύθυνοι,
αφού δεν παραλείψαμε τίποτε από όσα απαιτούνται για την οικοδομή σας,
όμως, επειδή πάσχουμε για τη σωτηρία σας,
δεν μπορούμε να ησυχάσουμε.
Ε.Π.Ε. 2,284

δεν θέλουν να διορθωθούν
Τι σημαίνει το «προάγουσαι εις κρίσιν»;
Αναφέρεται σ’ αυτόν, που πέφτει σε αμαρτήματα κατακριτέα,
σ’ αυτόν που ‘ναι αδιόρθωτος, σ’ αυτόν, που ενώ υπάρχει ελπίδα να διορθωθή,
δεν κάνει τίποτε.
Ε.Π.Ε. 23,412

οι αιρετικοί
Θεωρεί αδιόρθωτους ο Παύλος τους αιρετικούς.
Το να παραβλέπουμε όσους έχουν ελπίδα κάποιας μεταβολής,
είναι απόδειξις οκνηρίας και αδιαφορίας.
Έτσι και το να προσπαθούμε να θεραπεύσουμε όσους πάσχουν ανίατα,
είναι δείγμα ανοησίας και κάκιστης παραφροσύνης.
Διότι έτσι τους κάνουμε θρασύτερους.
Ε.Π.Ε. 24,124

Αδωροδόκητος
ο θάνατος
Είναι δήμιος ο θάνατος, που με τίποτε δεν δωροδοκείται.
Το χέρι του δεν πείθεται με το χρυσάφι που θα βάλης.
Ούτε χρηματίζεται απ’ τους πλουσίους, για να τους αφήσει.
Όλους τους φυλακίζει μέσα στους τάφους.
Ε.Π.Ε. 31,382

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 106-107)