Ανάληψις
ανέβασε τον άνθρωπο στα ουράνια
Κάθισε το Χριστό στα δεξιά του.
Άραγε ποιος λόγος μπορεί να παραστήσει το γεγονός;
Τον άνθρωπο, τον γήινο, τον αφωνότερο κι από τα ψάρια,
αυτόν, που κατάντησε παιχνίδι των δαιμόνων,
κοίταξε που τον ανύψωσε.
Πραγματικά είναι ανυπέρβλητο το μέγεθος της δυνάμεως Του.
Πρόσεξες που τον ανέβασε; «Στα επουράνια».
Ε.Π.Ε. 20,472

ανεβήκαμε οι ανάξιοι
Εμείς οι ανάξιοι και για τη γη,
ανεβήκαμε σήμερα στους ουρανούς.
Δεν ήμασταν άξιοι να εξουσιάζουμε στη γη,
κι όμως ανεβήκαμε στη βασιλεία των ουρανών.
Ξεπεράσαμε τους ουρανούς.
Αγγίξαμε το θρόνο του Θεού.
Ε.Π.Ε. 36,208

μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης
Πρόσεχε, που βρισκόταν κάτω και που ανέβηκε ο Χριστός.
Δεν υπήρχε κατώτερο σημείο για να κατέβει
απ’ εκείνο που κατέβηκε ο άνθρωπος.
Δεν υπήρχε υψηλότερο σημείο για να ανέβει
απ’ εκείνο που ανέβασε τον άνθρωπο.
Ε.Π.Ε. 36,214

διαστημικό γεγονός
Ξεπέρασε τους αγγέλους. Προσπέρασε τους αρχαγγέλους.
Πιο πάνω από τα Χερουβείμ. Παραπάνω από τα Σεραφείμ.
Δεν σταμάτησε, μέχρι που ‘φτασε και κατέλαβε τον ουράνιο θρόνο.
Ε.Π.Ε. 36,214

ανέβασε την ανθρώπινη φύση
Καλύτερα, ας ξεκινήσουμε από κάτω. Δεν βλέπεις;
Πόσο είναι το διάστημα από τον άδη προς τη γη,
που ανέβηκε ο Χριστός;
Πόσο το διάστημα από τον ουρανό προς τον ανώτερο ουρανό;
Το διάστημα από τους αγγέλους προς τους αρχαγγέλους,
προς τις ουράνιες δυνάμεις, προς αυτό βασιλικό θρόνο;
Ε.Π.Ε. 36,214

ανάβασις της ανθρώπινης ευτέλειας
Μάθε ποιος ανέβηκε και ποιά η φύσις του
και πώς ήταν πριν να κατέβει.
Ευχαρίστως αναφέρομαι στην ευτέλεια του ανθρωπίνου γένους,
για να συνειδητοποιήσω καλά την τιμή,
που μας χάρισε η φιλανθρωπία Του. ’
Ήμασταν χώμα και σκόνη. Δεν ήταν αξιοκατάκριτο,
αφού αυτή ήταν η αδυναμία της φύσεως μας.
Συμπεριφερόμασταν πιο ανόητα απ’ τα ζώα.
Ε.Π.Ε. 36,214

η ανθρώπινη φύσις ανωτέρα
Η τιποτένια ανθρώπινη φύσις, η πιο απρόσεκτη,
έγινε με την Ανάληψη ανώτερη.
Σήμερα οι άγγελοι απήλαυσαν αυτό, που τόσο καιρό ποθούσαν.
Σήμερα οι αρχάγγελοι είδαν αυτό που από καιρό επιθυμούσαν.
Είδαν τον άνθρωπο να λάμπει κοντά στο θρόνο του Θεού.
Ν’ αστράφτει από αθάνατη δόξα κι ομορφιά.
Ε.Π.Ε. 36,218

χαρά των αγγέλων
Σήμερα οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι είδαν αυτό, που ποθούσαν:
Την ανθρώπινη φύση ν’ αστράπτει σε βασιλικό θρόνο.
Να λάμπει με αθάνατη ακτινοβόλο ομορφιά.
Ε.Π.Ε, 36,218

αρραβώνας για ουράνιους γάμους
Ο αρραβώνας, η βεβαία υπόσχεση
για την αιώνια ζωή μας είναι στον ουρανό.
Αναληφθήκαμε μαζί με το Χριστό.
Ε.Π.Ε. 36,288

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 178-180)

Άγιος Παΐσιος: «Δεν παίρνει και η Εκκλησία μια θέση να αφορίσει μερικούς. Αυτούς έπρεπε να τους αφορίζει η Εκκλησία. Λυπούνται τον αφορισμό!»

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ

-ΑΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΕΝ ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ, ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ”

– Γέροντα, δεν φοβάστε έτσι που μιλάτε;

– Τι να φοβηθώ; Τον τάφο μου τον έχω ανοίξει. Αν δεν τον είχα ανοίξει, θα με απασχολούσε που θα κουραζόταν ο άλλος να σκάψει. Τώρα θα χρειαστεί να ρίξει μόνο λίγους τενεκέδες χώμα… Κατάσταση είναι αυτή; Δικαστικοί να φοβούνται να δικάσουν, να κάνουν μηνύσεις για εγκληματίες και να τους απειλούν ο ένας και ο άλλος και να αναγκάζονται να τις αποσύρουν; Και τελικά ποιοι κυβερνούν; Σε αναπαύει αυτή η κατάσταση; Έχω υπ’ όψιν μου έναν άλλο άθεο, έναν βλάσφημο, που τον αφήνουν στην τηλεόραση και μιλάει, ενώ έχει πει τα πιο βλάσφημα λόγια για τον Χριστό και την Παναγία. Δεν παίρνει και η Εκκλησία μια θέση να αφορίσει μερικούς. Αυτούς έπρεπε να τους αφορίζει η Εκκλησία. Λυπούνται τον αφορισμό!

– Γέροντα, τι θα καταλάβουν με τον αφορισμό, αφού τίποτε δεν παραδέχονται;

– Τουλάχιστον να φανεί ότι η Εκκλησία παίρνει μία θέση.

– Η σιωπή της, Γέροντα, είναι σαν να τα αναγνωρίζει;

– ΝΑΙ. …

– Δηλαδή, Γέροντα, πρέπει πάντα να ομολογούμε το «πιστεύω» μας;

– Χρειάζεται διάκριση. Είναι φορές που δεν πρέπει να μιλήσουμε και άλλες φορές που πρέπει να ομολογούμε με παρρησία το «πιστεύω» μας, γιατί φέρουμε ευθύνη, αν δεν μιλήσουμε. Σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνει ό’ τι γίνεται ανθρωπίνως και ό’ τι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνει στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη της συνείδησή μας ότι κάναμε εκείνο που μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους. Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοσή της, τους Αγίους και τους ήρωές της, να πολεμείται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μη μιλάμε! Είναι φοβερό! Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, του ΙΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ", ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, Κεφάλαιο 1ο: «Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ», Μέρος: «ΕΧΟΥΜΕ ΕΥΘΥΝΗ», σ. 34, 35, 36 & 37)

Η ένωση και κοινωνία μας με τον Θεό σε γενικές γραμμές γίνεται με δύο τρόπους: με τη μυστική κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου και με την πνευματική κοινωνία. Ο δεύτερος τρόπος διαιρείται εν συνεχεία σε τρεις άλλους τρόπους. Γι’ αυτό θα σας μιλήσω γι’ αυτούς τους τρόπους φέρνοντας μαρτυρίες από τη θεία Γραφή και τις διδασκαλίες των αγίων Πατέρων.

Η πρώτη και σπουδαιότερη κοινωνία μας με τον Χριστό γίνεται με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του. Ένας χριστιανός που δεν πιστεύει ότι το φαινόμενο ψωμί και κρασί είναι αληθώς το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, είναι ένας αιρετικός και ξένος προς την αληθινή πίστη του Χριστού, ο Οποίος λέει: «Η σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις» (Ιω. 6:55). Ενώ ο απόστολος Παύλος μάς λέει: «Το ποτήριον της ευλογίας ο ευλογούμεν, ουχί κοινωνία του αίματος του Χριστού εστί; τον άρτον ον κλώμεν, ουχί κοινωνία του σώματος του Χριστού εστίν;» (Α’ Κορ. 10:16).
Όποιος λοιπόν κοινωνεί αναξίως, γίνεται ένοχος, όπως λέει ο ίδιος Απόστολος: «Ος αν εσθίη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος έσται του σώματος και του αίματος του Κυρίου» (Α’ Κορ. 11:27). Ο χριστιανός όμως που κοινωνεί με φόβο, ευλάβεια και προετοιμασία, αξιώνεται αναριθμήτων δωρεών, από τις οποίες οι σπουδαιότερες είναι οι εξής:
1) Ενώνεται με τον Χριστό κατά χάριν, όπως λέει το χωρίο: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» (Ιω. 6:56)
2) Συμμετέχει στην αιώνια ζωή, όπως λέει το χωρίο: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον (Ιω. 6:54).
3) Θα αναστηθεί την ημέρα της κρίσεως, όπως λέει στο ίδιο χωρίο: «Και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα».
4) Ο Χριστός κατοικεί μέσα στην καρδιά μας, όπως λένε τα χωρία: «κατοικήσαι τον Χριστόν διά της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών» (Εφ. 3:17) και «εν εκείνη τη ημέρα γνώσεσθε υμείς ότι εγώ εν τω πατρί μου και υμείς εν εμοί καγώ εν υμίν» (Ιω. 14:20) κ.ά.
5) Όποιος κοινωνεί τον Χριστό έχει Αυτόν ζώντα μέσα του: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2:20), και «τεκνία μου, ους πάλιν ωδίνω, μέχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν!» (Γαλ. 4:19).
6) Προοδεύει και αυξάνεται στα πνευματικά έργα, κατά το χωρίο: «αληθεύοντες δε εν αγάπη αυξήσωμεν εις αυτόν τα πάντα, ος εστίν η κεφαλή, ο Χριστός» (Εφ. 4:15).
7) Η θεία Κοινωνία καθαρίζει από αμαρτίες, αγιάζει, φωτίζει και χαρίζει την αιώνια ζωή (από την ευχή της θ. Μεταλήψεως του αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού).
8) Επιφέρει τον αγιασμό σώματος και ψυχής, εκδιώκει τις φαντασίες και καθαρίζει από τα πάθη, δίνει παρρησία προς τον Θεό, φωτισμό και ενίσχυση για την αύξηση των αρετών και την τελειότητα (6η ευχή θ. Μεταλήψεως του αγίου Βασιλείου).
9) Επιφέρει πνευματική χαρά, υγεία σώματος και ψυχής, κατά τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας.
Αυτοί και άλλοι πολλοί ακόμη είναι οι πνευματικοί καρποί τους οποίους αποκτά ο πιστός που προσέρχεται συχνά και με καλή προετοιμασία στη θεία Ευχαριστία. Αυτός που δεν προσέρχεται σ’ αυτό το Μυστήριο, ποτέ δεν θα μπορέσει να προοδεύσει στην εργασία των αρετών, διότι δεν παραμένει μέσα στον Χριστό και Εκείνος μέσα του, καθώς λέει και ο Ίδιος: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. 15:4).

Ο δεύτερος τρόπος κοινωνίας και ενώσεως με τον Χριστό γίνεται με την προσευχή του Ιησού, κατά την οποία ο νους βυθίζεται στην καρδιά και εκεί λέει συνεχώς το: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν».
Η προσευχή που γίνεται με τον νου στην καρδιά έχει μεγάλη σημασία, διότι ενώνεται η ψυχή μας με τον Ιησού Χριστό και δι’ Αυτού με τον Πατέρα, διότι η μόνη οδός που οδηγεί στην ένωση με τον Πατέρα είναι ο Χριστός, όπως λέει ο Ίδιος: «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιω. 14:6).
Η καρδιακή προσευχή προσφέρει τη δυνατότητα στο Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει και εργαστεί στην καρδιά μας και να ενωθούμε εμείς με το Πνεύμα. Αυτή η ένωση με την ακατάπαυστη προσευχή μοιάζει με τη νύμφη που αγαπά πάρα πολύ τον Νυμφίο Χριστό και δεν θέλει ποτέ να αποχωριστεί απ’ Αυτόν.

Ο τρίτος τρόπος κοινωνίας με τον Δημιουργό Θεό μας γίνεται με την εφαρμογή των εντολών Του και την απόκτηση των αρετών.
Αυτή η συγκατοίκηση με τον Ιησού φανερώνεται στη Γραφή από τον Ίδιο, όταν λέει: «Εάν τις αγαπά με τον λόγον μου τηρήσει και ο Πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσωμεν» (Ιω. 14:23), ενώ αλλού λέει: «εάν τας εντολάς μου τηρήσητε, μενείτε εν τη αγάπη μου, καθώς εγώ τας εντολάς του πατρός μου τετήρηκα και μένω αυτού εν τη αγάπη» (Ιω. 15:10).
Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης λέει ότι η ομοιότητα και ένωσή μας με τον Θεό επιτελείται μόνο με την εφαρμογή των θείων εντολών (Λόγος περί σωτηριώδους γνώσεως).
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, όσον αφορά την ένωσή μας με τον Θεό, λέει: «Ο λόγος του Θεού και Πατρός βρίσκεται μυστικά σε κάθε μία από τις εντολές Του, οπότε αυτός που δέχεται τον λόγο του Θεού δέχεται τον Θεό».
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μιλώντας για τη θέωση του ανθρώπου με την εφαρμογή των εντολών του Θεού, λέει: «Οι εντολές του Θεού παρέχουν όχι μόνο τη γνώση, αλλά και τη θέωση».

Ο τέταρτος τρόπος κοινωνίας με τον Χριστό γίνεται με την ακρόαση των λόγων του Θεού.
Περί αυτού μας ομιλεί η Καινή Διαθήκη: «πολλοί δε των ακουσάντων τον λόγον επίστευσαν, και εγενήθη ο αριθμός των ανδρών ωσεί χιλιάδες πέντε» (Πράξ. 4:4).
Ο απόστολος Παύλος λέει: «η πίστις εξ ακοής, η δε ακοή διά ρήματος Θεού» (Ρωμ. 10:17)
Εάν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου είναι η αληθινή βρώσις και πόσις, τότε ο λόγος του Κυρίου γενόμενος δεκτός από τους πιστούς γίνεται σ’ αυτούς «πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιω. 4:14) και «άρτος ζωής ο εκ του ουρανού καταβάς» (Ιω. 6:58), ενώ κατά τον άγιο Δαμασκηνό λέγεται μάννα της αφθαρσίας και μάννα το μυστικό.
Ο απόστολος Παύλος διά της ακοής δέχθηκε τον λόγο του Θεού, όταν προσκλήθηκε με το θείο φως στον δρόμο προς τη Δαμασκό και άκουσε φωνή εξ ουρανού. Η Σαμαρείτισσα διά της ακοής λαμβάνει τον λόγο του Θεού, ενώ πάλι οι Σαμαρείτες πιστεύουν και βαπτίζονται από το κήρυγμα του αποστόλου Φιλίππου (Πράξ. 8:5-6,12) και λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα (Πράξ. 8:14,18).

Πατέρες και αδελφοί, σας έφερα μερικές από τις σπουδαιότερες μαρτυρίες της Γραφής και των αγίων Πατέρων, οι οποίες μας βοηθούν στην πορεία μας για μία ακατάπαυστη ένωση με τον Νυμφίο Χριστό.
Ο ιδιαίτερος και αγιότερος τόπος, όπου επιτυγχάνεται αυτή η πολύτροπη κοινωνία μας με τον Χριστό είναι η Εκκλησία μας. Εκεί όλοι οι πιστοί μας, ερχόμενοι με ευλάβεια και πίστη στις ιερές Ακολουθίες, βρίσκονται σε μία ατμόσφαιρα μυστική και με τον νου, την καρδιά, την προσευχή και τη συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία κοινωνούν των δωρεών του Αγίου Πνεύματος.
Προπαντός η λειτουργική Θυσία είναι η τέλεια έκφραση της ενώσεως με τον Κύριό μας. Η μνημόνευση ονομάτων των χριστιανών στην Προσκομιδή, και όταν αυτοί είναι μεν αμαρτωλοί αλλά μετανοημένοι, δίνει την ευλογία της κοινωνίας αοράτως των ψυχών με τον Σαρκωθέντα και Αναστάντα Κύριο, ο Οποίος παρέχει ενίοτε και την σωματική τους θεραπεία.
Είθε το έλεος και οι οικτιρμοί του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι ο Λόγος του Θεού, να έλθει και κατασκηνώσει μέσα μας με τους ανωτέρω τέσσερις τρόπους που συνοπτικά αναφέραμε.


(από το βιβλίο: Ιερομονάχου Κλεόπα Ηλίε, "Πνευματικοί Λόγοι". Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1992)

Επιστολή Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Καθόσουν στο τρένο και σώπαινες. Δίπλα σου κάθονταν κάποιοι κύριοι και συζητούσαν για τους μεγάλους ανθρώπους. Ένας απ’ αυτούς απαριθμούσε ονόματα μεγάλων προσωπικοτήτων που εκτιμά και μεταξύ άλλων ανέφερε και το όνομα του Ιησού Χριστού. Κάποιος άλλος είπε ότι αυτός δεν θεωρεί τον Χριστό μεγάλο άνθρωπο. Και άρχισαν να φιλονικούν γύρω από τον Κύριό μας, κατά την προφητεία του Αγίου Συμεών ότι Αυτός θα είναι «εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» ( Λουκ. 2,34 ). Τότε εκείνοι οι άνθρωποι απευθύνθηκαν σ’ εσένα και ρώτησαν, εάν εσύ θεωρείς τον Χριστό μεγάλη προσωπικότητα. Εσύ απάντησες όχι. Ο Χριστός δεν είναι για σύγκριση. Ο Χριστός δεν είναι μεγάλος άνθρωπος. Είναι Θεός. Ακούγοντας τα λόγια σου όλοι γέλασαν και άρχισαν να χλευάζουν την πεποίθησή σου περί του Υιού του Θεού. Μέχρι πριν λίγο διαχωρισμένοι μεταξύ τους, όπως τότε που ο Πιλάτος και ο Ηρώδης συμφιλιώθηκαν όταν ήθελαν να καταδικάσουν τον Χριστό. Κι έτσι εσύ υπό την μάστιγα των κοροϊδιών και χλευασμών ταξίδευες έως τον τόπο σου.

Μακάρια η ψυχή σου! Έτσι υπέμεναν τους χλευασμούς για τον Χριστό οι κάλλιστοι των καλλίστων, οι μάρτυρες και οι αρεστοί στον Θεό. Τον Καισάριο, τον αδελφό του Μεγάλου Βασιλείου τον θεωρούσαν φιλόσοφο με υπόληψη. Και ο βασιλιάς Ιουλιανός, κολασμένος παραβάτης της χριστιανικής πίστης, ήθελε να κερδίσει τον Καισάριο στη δική του πλευρά ενάντια στους χριστιανούς. Τον κάλεσε στο παλάτι του και άρχισε να τον συμβουλεύει, να εγκαταλείψει τον Χριστιανισμό και να επιστρέψει στην ειδωλολατρία. Τελικά, μετά από μακρά φιλονικία ο Καισάριος δήλωσε στον βασιλιά αποφασιστικά: «Είμαι Χριστιανός, και παραμένω Χριστιανός».

Πρόσφατα μου έλεγε ένας νέος Μαυροβούνιος: «Ήμουν στον στρατό και δεν ντρεπόμουν για την πίστη μου. Όμως γι αυτό υπέμεινα πολλές πικρίες. Έβαλε ο δεκανέας τη δεκάδα μας στη σειρά και μου φώναξε: “Ιβάν, ποιος είναι ο Θεός σου;”. “Κι εγώ του απάντησα αμέσως: “Ο Θεός μου είναι ο Ύψιστος στα ουράνια”. Αυτός λοιπόν με χαστούκισε στο μάγουλο και μου είπε: “Εγώ είμαι ο Θεός σου”. “Όχι, δεν είσαι”, του απάντησα εγώ, “εσύ είσαι ο δεκανέας μου ενώ ο Θεός μου είναι στα ουράνια”. Πάλι χαστούκι στο άλλο μάγουλο. Εμένα δεν με πονά το χαστούκι, αλλά η καρδιά μου αγαλλιάζει από κάποια ευχαρίστηση που κάτι λίγα υποφέρω κι εγώ για τον Κύριο και Δημιουργό μου».

Μακάριος είσαι, Ιβάν, λέω εγώ, που σε χλεύασαν και σε χτύπησαν για χάρη του Θεού.

Ενώ τώρα και σ’ εσένα και στον Ιβάν λέω: «Χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς·» ( Ματθ. 5, 12 ) .

(«Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δεν φτάνει μόνο η πίστη… Ιεραποστολικὲς επιστολὲς Β΄», Εκδόσεις «εν πλώ», σ. 275-277)

Ταξίδεψε όρθιος χάριν των παιδιών
Κάποτε ο Γέροντας ταξίδεψε από τη Θεσσαλονίκη στην Ιερισσό, με προορισμό το Άγιον Όρος. Όταν έφθασε στο πρακτορείο, δε βρέθηκε θέση για κείνον και αναγκάσθηκε να μείνει όρθιος, ενώ δίπλα του κάθονταν μερικοί νεαροί, χαριεντιζόμενοι. Ένας κύριος επέπληξε τους νεαρούς, διότι έβλεπαν κοντά τους έναν γέροντα ιερομόναχο όρθιο κι αυτοί συνέχιζαν να κάθονται αδιάφοροι. Τους υπέδειξε να παραχωρήσει ένας απ' αυτούς τη θέση του στον ιερέα, αλλ' αυτοί έμειναν ασυγκίνητοι και ακίνητοι στη θέση τους. Τότε ο κύριος, οργισμένος, σηκώθηκε και του παρεχώρησε τη θέση. Ο Γέροντας τον ευχαρίστησε και δε δέχθηκε τη θέση. Ταξίδεψε μέχρι την Ιερισσό όρθιος. Στο τέλος του ταξιδιού ο κύριος ρώτησε το Γέροντα, γιατί δε δέχθηκε τη θέση που του πρόσφερε. Ο Γέροντας του είπε : " Έκαμα μία θυσία χάριν των παιδιών ". Ο κύριος δεν κατάλαβε και ο Γέροντας του εξήγησε : " Δεν έπραξες σωστά, που μάλωσες τα παιδιά. Τα παιδιά έκαμαν μιά κακή πράξη : Άφησαν όρθιο έναν ηλικιωμένο ιερομόναχο και δεν του παρεχώρησαν από μόνα τους τη θέση τους, όπως έπρεπε. Έπειτα απ' αυτό, εάν σηκώνονταν, όταν τα κατσάδιασες και καθόμουν στη θέση τους εγώ, ή εάν δεχόμουν τη θέση που μου πρόσφερες εσύ, τα παιδιά δε θα καταλάβαιναν την κακή πράξη τους • αντίθετα, θα αισθάνονταν δικαιωμένα. Τώρα όμως, που έμεινα όρθιος τόσες ώρες και μ' έβλεπαν μπροστά τους, σηκώθηκε η ίδια η συνείδησή τους και σιωπηλά τα κατηγόρησε για την πράξη τους. Μόνο έτσι μπορεί ο άνθρωπος να σωθεί : όταν μετανοεί, επειδή τον κατηγορεί, όχι ο άλλος απ' έξω, αλλά η συνείδησή του από μέσα ".
[Γ 263π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.325-326)

Μερικοί πνευματικοί διαπράττουν έγκλημα
Κοίταξε, παιδί μου ! Ο Θεός μας, προκειμένου να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του, που τον πιστεύουν, τον αγαπούν και τον λατρεύουν, χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους, μεθόδους και σχέδια. Μέσα στα σχέδιά του Θεού μας είναι και η επιβολή κανόνων, οι οποίοι αποσκοπούν, πάντα, στη σωτηρία της ψυχής μας. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση τη δική σου. Εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε ή να διαγράψουμε τα σχέδια του Θεού. Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να Του το επιβάλλουμε. Μπορούμε, όμως, να Τον παρακαλέσουμε και να Τον ικετεύσουμε, και Εκείνος, σαν φιλάνθρωπος που είναι, μπορεί να εισακούσει τις προσευχές μας και να συντμήσει το χρόνο ή ακόμη και να τον διαγράψει. Και το ένα και το άλλο, στο χέρι του είναι. Εμείς θα το ζητήσουμε. Και Εκείνος θα το εγκρίνει. Ύστερα, οι Κανόνες αυτοί δεν έχουν τον χαρακτήρα της εκδικήσεως ή της τιμωρίας, αλλά της διαπαιδαγωγήσεως, και δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς που επιβάλλονται από ορισμένους πνευματικούς κατά την εξομολόγηση, και οι οποίοι, είτε από υπερβάλλοντα ζήλο, είτε από άγνοια, εξαντλούν τα όρια της τιμωρίας, χωρίς να αντιλαμβάνονται, ότι με τον τρόπο αυτό, αντί να κάνουν καλό, διαπράττουν έγκλημα. Εγώ, πάντα τους φωνάζω και τους συμβουλεύω : Όχι μεγάλες τιμωρίες. Αλλά σωστές συμβουλές. Γιατί, οι μεγάλες τιμωρίες, τροφοδοτούν τον άλλο (το διάβολο) με πλούσια πελατεία. Και αυτός, αυτό περιμένει. Αυτό καραδοκεί, και έχει πάντα ανοιχτές τις αγκάλες του για να τους δεχτεί ! Και τους τάζει, μάλιστα, λαγούς με πετραχήλια… Γι' αυτό, απαιτείται μεγάλη προσοχή στην επιλογή του πνευματικού. Όπως αναζητάτε τον καλύτερο γιατρό, το ίδιο να κάνετε και για το πνευματικό. Και οι δύο γιατροί είναι. Ο ένας του σώματος και άλλος της ψυχής !
[Κ 206π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.337-338)

Ειρηνικά
δεήσεις λειτουργικές
Μας παραγγέλλει η Εκκλησία να ζητάμε τον άγγελο της ειρήνης. Να ζητάμε, δηλαδή, αυτό που είναι ο σύνδεσμος όλων των αγαθών, την ειρήνη, ώστε να είμαστε απαλλαγμένοι από κάθε μάχη, από κάθε πόλεμο, από κάθε έριδα. «Να είναι ειρηνικά όλα τα παρόντα». Και αν ακόμα κάτι είναι ανυπόφορο, όταν υπάρχη ειρήνη, γίνεται ελαφρύ. Γι’ αυτό και ο Χριστός έλεγε: «Σας δίνω τη δική μου ειρήνη» (Ιωάν, ιδ' 27). Γιατί κανένα όπλο δεν είναι τόσο ισχυρό για το διάβολο, όσο η φιλονικία και η έχθρα και ο πόλεμος. Ας παρακαλούμε: «Τη σημερινή ημέρα χάρισέ την μας ειρηνική και όλες τις ημέρες της ζωής μας».
Ε.Π.Ε. 19,76
κλιμακωτά
Αυτό συγκρατεί όλων τη ζωή, δηλαδή, η ομόνοια μεταξύ άντρων και γυναικών. Αυτό όλο τον κόσμο συγκρατεί. Όταν σείεται το θεμέλιο, γκρεμίζεται ολόκληρο το οικοδόμημα. Και όταν διχογνωμούν τα αντρόγυνα, όλη η ζωή γίνεται άνω-κάτω. Πρόσεχε: Ο κόσμος αποτελείται από τις πόλεις. Οι πόλεις από τις οικογένειες. Οι οικογένειες από τους άντρες και τις γυναίκες. Αν, λοιπόν, αλληλομισούνται και αλληλοπολεμούνται άντρες και γυναίκες, τότε μπαίνουν μάχες και φιλονικίες στα σπίτια. Όταν δε ταράζωνται τα σπίτια, τότε αναστατώνονται και οι πόλεις. Όταν δε αναστατώνωνται οι πόλεις, παγκόσμια θα είναι κατ’ ανάγκη η ταραχή κι ο πόλεμος.
Ε.Π.Ε. 31,302
στη θεία Λειτουργία
Και όταν ευλογούν οι ιερείς, ειρήνη εύχονται. Και ο διάκονος αυτό προτρέπει στην αίτησι, να ζητάμε τον άγγελο της ειρήνης και τα προσφερόμενα να είναι όλα ειρηνικά. Και όταν έρχεται η ώρα της απολύσεως, αυτό εύχεται: «Πηγαίνετε με ειρήνη». Διότι η ειρήνη είναι η τροφός μας και η μητέρα μας, που μας θάλπει με φροντίδα και στοργή. Και όταν αναφέρω την ειρήνη, δεν μιλάω για έναν απλό χαιρετισμό ή για μια συνύπαρξι σε συμπόσιο. Μιλάω για την κατά Θεόν ειρήνη, που είναι καρπός πνευματικής συμφωνίας, και που δυστυχώς πολλοί την διασπούν, ταράζοντας τα χριστιανικά μας πράγματα με βλαβερές και εριστικές συζητήσεις.
Ε.Π.Ε. 34,186
Ειρηνοποιοί
οι χριστιανοί
Όταν δικάζεται αδελφός με αδελφό, εκείνος που μεσολαβεί μεταξύ των δυο στην κρίσι, δεν χρειάζεται να διαθέτη καταπληκτικές ικανότητες και μόρφωσι, αφού η ψυχική διάθεσις και η συγγένεια της πίστεως συμβάλλουν πολύ στη λύσι της φιλονικίας.
Ε.Π.Ε. 18,450
υιοί του Θεού
Τόσο σπουδαίο αγαθό είναι η ειρήνη, ώστε αυτοί που την κατορθώνουν, καλούνται υιοί του Θεού. Πολύ φυσικά. Αφού και ο Υιός του Θεού γι’ αυτό ήρθε στον κόσμο, για να ειρηνοποιήση τα της γης με τα του ουρανού. Αν δε οι ειρηνοποιοί καλούνται υιοί του Θεού, όσοι προκαλούν φιλονικίες είναι υιοί του διαβόλου.
Ε.Π.Ε. 22,142

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 118-120)

«Ειρήνη πάσι»
προ της θείας Κοινωνίας
Και στην εκκλησία ο προεστώς λειτουργός προσφέρει ειρήνη. Και αυτό είναι τύπος εκείνου (που έκανε ο Χριστός μετά την ανάστασί του). Και πρέπει με μεγάλη χαρά να δεχώμαστε την ειρήνη, να ειρηνεύουμε πριν να προσεγγίσουμε την αγία τράπεζα.
Ε.Π.Ε. 10,400
με τη φωνή και με το πνεύμα
Όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξι να ειρηνεύουμε. Όχι μόνο με το στόμα, αλλά και με τη διάνοια. Αν όμως εδώ λες «Ειρήνη, και τω πνεύματί σου», αλλ’ έξω εχθρεύεσαι, βρίζοντας και κατηγορώντας, και περιλούεις κρυφά μύριους άλλους με μύριες βρισιές, τότε τι ειρήνη είναι αυτή;
Ε.Π.Ε. 10,404
ζούμε στη θ. Λειτουργία την ειρήνη
Όταν πρόκηται να ζήσουμε την ειρήνη στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, καλούμαστε με αγάπη να ασπαστούμε ο ένας τον άλλον.
Ε.Π.Ε. 19,486
«ειρηνεύσεις» και τσακωνόμαστε;
Όταν μπη στο σπίτι ο προεστώς της εκκλησίας, λέει: Ειρήνη πάσι. Όταν μιλάη, πάλι: Ειρήνη πάσι. Όταν ευλογή: Ειρήνη πάσι. Όταν προτρέπη ν’ ασπαζώμαστε: Ειρήνη πάσι. Όταν τελεστή η θυσία: Ειρήνη πάσι. Και στον ενδιάμεσο χρόνο πάλι λέει: Χάρις και ειρήνη σε όλους. Πώς, λοιπόν, δεν είναι παράλογο, ενώ τόσες φορές ακούμε για ειρήνη, ο ένας τελικά να πολεμάη τον άλλον;
Ε.Π.Ε. 22,144

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 116-118)

«Είναι επιβεβλημένο να πειθαρχεί κανείς στο Θεό παρά στους ανθρώπους» (Πραξ. 5:29)

Ήταν μέρες κατοχής στην Ινδονησία. Ένας λοχαγός των στρατευμάτων κατοχής κάλεσε τον ποιμένα μιας εκκλησίας και του είπε να συγκεντρώσει την Κυριακή όλους τους άντρες της ενορίας του και να τους οδηγήσει στο αεροδρόμιο για αναγκαστική εργασία.
- Την Κυριακή δεν εργαζόμαστε, κύριε, αλλά λατρεύουμε το Θεό, απάντησε με θάρρος ο εργάτης εκείνος του Ευαγγελίου.
- Θα εργαστείτε, επέμενε ο αξιωματικός. Σας διατάσσω. Αλλιώς θα σας σκοτώσω.
Ο ποιμένας ξεκούμπωσε το σακάκι του, έδειξε το στήθος του και είπε στην αξιωματικό: «Εδώ, λοχαγέ μου, είναι η καρδιά μου. Πυροβολήστε αν θέλετε, αλλά την Κυριακή δε θα εργαστούμε». Έκπληκτος, τότε, ο αξιωματικός είπε: «Εσείς οι χριστιανοί είστε ανόητοι, Καλά, ελάτε τη Δευτέρα». Ο ηρωικός εκείνος χριστιανός, με κίνδυνο της ζωή του, τόλμησε να υπακούσει στο Θεό παρά στους ανθρώπους και δόξασε έτσι το όνομα του Κυρίου του.

«Και πάνω στην ενδυμασία του και πάνω στο μηρό του είχε γραμμένο τον τίτλο: Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑΔΩΝ ΚΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΩΝ ΚΥΡΙΩΝ» (Αποκάλυψη 19:16)

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια ιστορία που διάβασα. Ο Πρώσος υπουργός Φον Πνέφιλ, που πέθανε το 1784, συνήθιζε ν’ απομονώνεται για μια ώρα κάθε μέρα στο γραφείο του για προσευχή και μελέτη του Λόγου του Θεού. Είχε δώσει εντολή στο γραμματέα του εκείνη την ώρα να μην το ενοχλεί κανένας απολύτως. Ένα πρωί ήρθε ξαφνικά να επισκεφτεί τον υπουργό ο βασιλιάς Φρειδερικός ο Β’. Ο γραμματέας βρέθηκε σε μεγάλο δίλημμα. Ούτε τη διαταγή του κυρίου του ήθελε να παραβεί, αλλά ούτε και το βασιλιά να εμποδίσει. Αναγκάστηκε να εξηγήσει στο βασιλιά τη συνήθεια του υπουργού. «Τότε θα περιμένω», είπε ο βασιλιάς. Όταν ύστερα από λίγο βγήκε ο υπουργός έξω, είδε το βασιλιά, κατάλαβε τι συνέβαινε και του ζήτησε συγγνώμη, λέγοντας: «Ξέρετε μεγαλειότατε, μιλούσα με το Βασιλιά των Βασιλιάδων».
Τι ωραίο παράδειγμα αυτό για μας! Τι καλή συνήθεια να μελετούμε το Λόγο του Θεού και να προσευχόμαστε μια συγκεκριμένη ώρα κάθε μέρα μόνοι μας με το Θεό!
(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

371. Έτσι που είναι αχρειωμένη η ανθρώπινη φύσις, το να αγαπάμε τον Θεό και τον πλησίον μας επιτυγχάνεται μόνο με την αυταπάρνησι. Όποιος θέλει να ανταποκριθή ενεργώς στην κορυφαία αυτή εντολή του Ευαγγελίου, πρέπει να υποβληθή αδίστακτα σε μεγάλες στερήσεις για χάρι εκείνων που αγαπά (Αμήν). «Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ιω. ιε’ 13). Μεγάλη αγάπη δηλαδή σημαίνει το να είσαι έτοιμος να θυσιάσης και την ίδια σου τη ζωή, για χάρι όσων αγαπάς.

372. Μερικοί προσεύχονται υποκριτικά. Και η υποκριτική προσευχή τους γίνεται συνήθεια. Δεν αντιλαμβάνονται την κατάστασί τους. Αν κανείς τους κατηγορούσε την προσευχή τους ως υποκριτκή, θα αγανακτούσαν μαζί του.
Ο άνθρωπος δεν πέφτει μονομιάς στην υποκρισία, αλλά βαθμιαία. Στην αρχή, ίσως, προσευχόταν με όλη του την καρδιά. Αργότερα όμως, - εφ’ όσον το να προσεύχεσαι με την καρδιά σου είναι δύσκολο έργο και απαιτεί να βιάζης τον εαυτό σου (Ματθ. ια’ 12)- άρχισε να προσεύχεται ολοένα και πιο πολύ τεχνητά, μετα χείλη του μόνο, όχι από τα βάθη της ψυχής. Και, στο τέλος, η προσευχή του κατήντησε εντελώς ψυχρή και μηχανική, χωρίς η δύναμις των φθόγγων της να του πλουτίζη την καρδιά. Δεν είναι λίγοι, αλλοίμονο, που προσεύχονται έτσι. Ο Κύριος λέγει γι’ αυτούς. «ἐγγίζει μοι ὁ λαός οὗτος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ καί ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾽ἐμοῦ» (Ματθ. ιε’ 8).
Κάτι ανάλογο ισχύει και με την μετάληψι των ζωοποιών, αθανάτων, φρικτών Μυστηρίων του Χριστού. Στην αρχή κάποιος κοινωνεί με ζώσα πίστι, «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως και ἀγάπης». Αλλά κατόπιν, η καρδιά του ψυχραίνεται και προσέρχεται στη θεία κοινωνία λες και πρόκειται για απλόν άρτο και οίνο και όχι για το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Η σημασία του Μυστηρίου, «το πνεύμα και η ζωή» (Ιω στ’ 63), όπως είπε ο Χριστός, «οὐ εν αυτώ» (Ιω. η’ 37). Ο Σατανάς τον κυρίευσε. Ας μας φυλάξη ο Θεός από τέτοιο κατάντημα! Το ίδιο συμβαίνει και με το Μυστήριο της Ι. Εξομολογήσεως.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 157-159)