«Μη φοβάσαι, γιατί εγώ σε λύτρωσα· σου ‘δωσα τ’ όνομά μου, δικός μου είσαι… Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου… ο σωτήρας σου» - Ησ. 43:1,3 –NMB 
«Πιστεύω στο δικό μου Θεό»
    Κοινή διαπίστωση στον τύπο στις μέρες μας, ακόμα και στη χώρα μας, είναι ότι όλο και περισσότερο ο άνθρωπος των δυτικών κοινωνιών επείγεται να γνωρίσει τον βαθύτερο εαυτό του, να διατυπώσει το προσωπικό του όραμα για τη ζωή.
    Ένα παράδειγμα αυτού του αιτήματος -γράφεται- είναι η σχέση μας με το Θεό. Στην ερώτηση «πιστεύετε στο Θεό;», όλο και περισσότεροι απαντούν «πιστεύω σ’ ένα δικό μου Θεό». Όχι σ’ αυτόν που προβάλλουν οι διάφορες εκκλησίες ή και θρησκείες, συστήματα από τα οποία οι άνθρωποι έχουν απογοητευτεί πικρά.
    Ο Θεός της Βίβλου, όμως, προσφέρεται να γίνει ο δικός σου Θεός, φίλε αναγνώστη. Να Του μιλάς και να σου μιλάει, να έχετε καθημερινή κοινωνία Πατέρα και παιδιού. Άσε στην άκρη καθετί δικό σου, «ηθικό» ή μη και παραδώσου με μετάνοια και πίστη στην αγάπη Του. Τότε θα μπορείς να μιλάς για το δικό σου Θεό, κι Εκείνος θα σε αναγνωρίζει για δικό Του παιδί…

«Αλλά ο Κύριος ο Θεός λέει: “Εγώ θα βάλω στην Σιών ένα λιθάρι, λιθάρι στέρεο, πολύτιμο, ακρογωνιαίο, λιθάρι θεμέλιο γερό· όποιος πιστεύει σ’ εμένα δε θα απογοητευτεί”» - Ησ. 28:16 
    «Κρατήσου, κρατήσου!», φώναζε ένας άθεος στο φίλο του που πέθαινε. «Από πού να κρατηθώ;» ακούστηκε αδύναμη η φωνή εκείνου, «από πού;». Το να φεύγεις για την αιωνιότητα χωρίς να έχεις από κάπου να κρατηθείς, είναι φοβερό πράγμα. Να νιώθεις πως βυθίζεσαι χωρίς να ξέρεις που θα πατήσεις! Αυτό συμβαίνει στον άνθρωπο που έζησε μια ολόκληρη ζωή χωρίς ποτέ του να βρει το Χριστό και να στηριχτεί σ’ Αυτόν που είναι το στέρεο θεμέλιο.
    Φίλε αναγνώστη, συλλογίσου πόση ανάγκη έχεις από το θεμέλιο αυτό. Τόσο για την εδώ ζωή σου όσο και για την αιωνιότητα. Είναι φοβερό να φύγεις από τη ζωή αυτή χωρίς να ξέρεις που πηγαίνεις. Όσο είναι ακόμα καιρός σπεύσε με μετάνοια και πίστη στο Χριστό και ζήτησέ Του συγχώρεση και σωτηρία. Αυτός είναι το στέρεο θεμέλιο πάνω στο οποίο μπορείς να στηριχτείς.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

«Αν δε μου ήτανε απόλαυσή μου ο νόμος σου, τότε μέσα στη θλίψη μου θα ‘μουν χαμένος.» - Ψαλμός 119:92-NMB
Βιβλία που θεραπεύουν
     «Πες μου από τι πάσχεις, να σου πω τι να διαβάσεις». Κάπως έτσι μοιάζει να διατυπώνεται η πρόταση από ομάδα συγγραφέων στη Βρετανία, που συνιστούν τη «βιβλιοθεραπεία» για να λύσει ο σύγχρονος άνθρωπος τα προβλήματά του. Σ’ ένα νεοσύστατο βιβλιοπωλείο στο Μπλούσμπερι του Λονδίνου, που η επωνυμία του είναι «Σχολείο της Ζωής», πηγαίνεις και λες το πρόβλημά σου (οικογενειακό, ατομικό, επαγγελματικό κλπ) και το προσωπικό σου βρίσκει 6 βιβλία για την περίπτωσή σου. Για παραπέρα εμβάθυνση υπάρχουν ειδικές συζητήσεις να παρακολουθήσει κανείς και να βρει απαντήσεις με τη βοήθεια συγγραφέων κλπ.
     Ο Θεός σ’ αυτόν τον κόσμο μας έχει προμηθεύσει τον αιώνιο γραπτό Λόγο Του, την Αγία Γραφή, που είναι η δική Του απάντηση στα προβλήματα του ανθρώπου κάθε εποχής. Έχουμε βρει άραγε λίγη ώρα να ανοίγουμε αυτό το Βιβλίο, να το μελετάμε και να ζητάμε με προσευχή από τον ίδιο το Συγγραφέα του να μας οδηγεί στη λύση των όποιων προβλημάτων μας;

«Αλλά ο Ιησούς τους είπε: «Δε χρειάζεται να φύγουν. Δώστε τους εσείς να φάνε» - Ματθαίος 14:16
Περισσότερη τροφή – Περισσότεροι πεινασμένοι!
     Δεκαετίες τώρα δημογράφοι και οικονομολόγοι προειδοποιούν ότι ο πληθυσμός της γης αυξάνεται με αβάσταχτους ρυθμούς. Σήμερα είναι ήδη πάνω από 6,5 δισεκατομμύρια ψυχές. Ο ΟΗΕ προβλέπει πως το 2050 θα έχει φτάσει τα 9,1 δισεκατομμύρια. Το περίεργο είναι ότι παρά τη συνεχή αύξηση της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων λόγω επιστήμης και τεχνολογίας, οι αναπτυσσόμενες χώρες εξακολουθούν να έχουν 815 εκατ. πεινασμένους (το 2002). Μάλιστα στο διάστημα 1997 με 2002 ο αριθμός των πεινασμένων αυξήθηκε!
     Μόνο το 2005 οι Βιβλικές Εταιρίες σ’ όλο τον κόσμο κυκλοφόρησαν πάνω από 370 εκατομμύρια αντίτυπα του Λόγου του Θεού (Γραφές – Κ. Διαθήκες – διάφορα τεύχη). Έπαψαν άραγε οι άνθρωποι να πεινούν πνευματικά; Ανάλογη κατάσταση και εδώ. Ας προσευχηθούμε ο Κύριος του θερισμού να βγάλει εργάτες στον αγρό Του, που θα φροντίσουν για την υλική αλλά και την πνευματική τροφή όλων αυτών των πληθυσμών…
Μαζί με την υλική βοήθεια, ας δώσουμε ο καθένας κι ένα αντίτυπο του Λόγου του Θεού στο διπλανό μας.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

   Οι πατέρες είπαν, ότι το να ομιλεί κανείς για το Θεό είναι καλό και το να σιωπά για το Θεό είναι καλό. Ο λόγος των πατέρων λοιπόν σημαίνει αυτό. Εκείνος που ομιλεί, όπως σου είπα, χωρίς πάθος, κάνει καλό, διότι ομιλεί για το Θεό, και εκείνος που βλέπει ότι πρόκειται να μιλήσει κατά πάθος και σιωπά, κάνει καλό, διότι εσιώπησε για τον Θεό• εάν πρόκειται να ομιλείς όπως είναι αρεστό στο Θεό, να μη μεριμνάς τι θα πεις, διότι καταργείς την εντολή, αλλά άφησε το πράγμα στο Θεό, και θα δώσει στο στόμα σου τι να πεις για το συμφέρον. Ο Θεός γνωρίζει να περιζώσει εμάς τους ασθενείς με δύναμη και αυτός είθε να σε ενδυναμώσει, αδελφέ. ...
... Το να λέγεις κάτι με ταπείνωση, σημαίνει να μη ομιλείς σαν να διδάσκεις, αλλά σαν να άκουσες από τον αββά ή τους πατέρες. Εάν όμως το πράγμα έχει ωφέλεια με το να πεις στον αδελφό και σε πολεμεί η κενοδοξία της ευχαριστήσεως, πρόσεχε τον εαυτό σου, διότι θέλει να εμποδίσει να ωφεληθεί ο αδελφός. Και αν ακούσεις αυτήν, ο αδελφός δεν ωφελείται ποτέ από σένα. Επιτίμησε λοιπόν την κενοδοξία και περιφρόνησε την. Και μετά από εκείνο που θα πεις μετανόησε στο Θεό, λέγοντας, ‘συγχώρεσε με, διότι μίλησα με κενοδοξία’. Και για το επόμενο το ίδιο.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18B, σελ.123.129)

Ταπείνωση είναι το αψήφιστο για κάθε πράγμα, το να κόψεις σε όλα το θέλημα σου και να δέχεσαι ατάραχα αυτά που έρχονται από έξω• αυτή είναι η αληθινή ταπείνωση, στην οποία δεν βρίσκει τόπο η κενοδοξία. Δεν πρέπει ο ταπεινόφρονας να ασχολείται με το να ταπεινολογεί, αλλά αρκεί να λέγει, ‘συγχώρεσε με’ ή προσευχήσου για μένα’• ούτε να καταφεύγει από μόνος του σε ταπεινά πράγματα. Διότι και τα δύο φέρουν κενοδοξία και δεν αφήνουν κάποιον να προκόψει• αλλά το να διαταχθείς και να μη φέρεις αντίρρηση, αυτό οδηγεί στην προκοπή.
Οι εξουθενώσεις γίνονται με δύο τρόπους• η μια από την καρδιά, και η άλλη από τους ονειδισμούς που έρχονται από έξω. Γι’ αυτό η εξουθένωση από την καρδιά δεν έχει πολύν κόπο, όσο η εξουθένωση από τους ανθρώπους που δημιουργεί στην καρδιά μεγαλύτερο πόνο• το να πληγώνει κανείς την καρδιά του είναι συντριβή καρδιάς.
279.Ερώτηση του ιδίου πρός τον ίδιο
Εάν κανείς επαινείται από κάποιον, δεν οφείλει να απαντήσει με μετριοφροσύνη;
Απόκριση: Η σιωπή ωφελεί περισσότερο• διότι εάν απαντήσει, φαίνεται σαν να δέχεται τον έπαινο, και αυτό είναι κενοδοξία. Επίσης και εκείνο από το οποίο φαίνεται ότι μετριοφρονεί κατά την απάντηση, είναι κενοδοξία• διότι αυτά που νομίζει ότι τα λέγει για τον εαυτό του, εάν τα ακούσει από άλλον, δεν μπορεί να τα βαστάξει.
280. Ερώτηση του ιδίου πρός τον ίδιο.
Αλλά συμβαίνει εκείνος, νομίζοντας από τη σιωπή ότι δέχθηκε τον έπαινο, να σκανδαλισθεί• τι λοιπόν πρέπει να κάμνει;
Απόκριση Ιωάννη: Για τα μη φανερά οφείλει ο αγωνιζόμενος ν’ αφήσει το Θεό να πληροφορήσει εκείνον που ακούει. Διότι από που γνωρίζει ότι δεν οικοδομήθηκε μάλλον με τη σιωπή του, επειδή δεν δέχθηκε τον έπαινο, και νομίζει ότι σκανδαλίσθηκε; Εάν όμως αυτός του το φανερώσει, τότε με ταπεινοφροσύνη οφείλει να τον πληροφορήσει λέγοντας• ‘συγχώρησέ με, αδελφέ, διότι και εγώ δεν αναγνωρίζω κανένα καλό στον εαυτό μου• και γι’ αυτό δεν βρήκα τι να σου απαντήσω. Αλλά στο όνομα του Κυρίου, προσευχήσου για μένα’.
282. Ερώτηση
Και πώς βρίσκουμε μερικούς από τους αγίους να απαντούν με μετριοφροσύνη όταν επαινούνται;
Απόκριση: Οι πατέρες, επειδή έφθασαν το μέτρο που είπε ο Κύριος, «όταν τα κάνετε όλα αυτά, πέστε ότι είμαστε αχρείοι δούλοι», και επειδή απαντούν θεωρώντας πραγματικά τους εαυτούς τους έτσι όπως είναι, ακόμα κι αν ακούσουν αυτά από άλλον, δεν δυσανασχετούν αλλά και ευλογούν αυτόν, επειδή λέγει την αλήθεια.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18B, σελ.113-117)

Το ότι πάλι βαρύνεσαι πολύ από την πορνεία, αυτό γίνεται επειδή σκέφτεσαι εναντίον του πλησίον και τον κρίνεις και ακόμη σου συμβαίνει αυτό επειδή συμπεριφέρεσαι με παρρησία προς εκείνους που σου είπα να μη συμπεριφέρεσαι με παρρησία. ...
...Και εγώ πολλές φορές, αδελφέ, στα νειάτα μου πειράχθηκα σφοδρώς από τον δαίμονα της πορνείας και κοπίαζα παλεύοντας προς τους λογισμούς και αντιλέγοντας και αρνούμενος να συγκατατεθώ σ’ αυτούς, αλλά θέτοντας μπροστά στα μάτια μου τις αιώνιες κολάσεις και κάνοντας το ίδιο πράγμα κάθε μέρα επί πέντε χρόνια, με ανακούφισε ο Θεός από αυτούς. Το πράγμα αυτό το καταργεί η αδιάλειπτη προσευχή μαζί με τον κλαυθμό.

(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18B, σελ.37,77)

«Ο αγώνας κατά των παθών είναι ένα διηνεκές γλυκό μαρτύριο για την τήρηση των εντολών,για την αγάπη του Χριστού». 

 -Γέροντα, όταν ο Προφήτης Δαβίδ έλεγε: «πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με», τι ζητούσε;
 -Ο Δαβίδ ζητούσε από τον Θεό να του δώση διοικητικό χάρισμα, επειδή είχε να κυβερνήση ανθρώπους. Αλλά και ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται «πνεύμα ηγεμονικό», γιατί έχει να κυβερνήση τον εαυτό του, για να μην τον κάνουν κουμάντο τα πάθη του.
 -Γέροντα, τι είναι τα πάθη;
 -Εγώ τα πάθη τα βλέπω σαν δυνάμεις της ψυχής. Ο Θεός δεν δίνει ελαττώματα αλλά δυνάμεις. Όταν όμως δεν αξιοποιούμε αυτές τις δυνάμεις για το καλό, έρχεται το ταγκαλάκι, τις εκμεταλλεύεται και γίνονται πάθη, και ύστερα γκρινιάζουμε και τα βάζουμε με τον Θεό. Ενώ, αν τις αξιοποιήσουμε στρέφοντάς τες εναντίον του κακού, μας βοηθούν στον πνευματικό αγώνα. Ο θυμός λ.χ. δείχνει ότι η ψυχή έχει ανδρισμό, ο οποίος βοηθάει στην πνευματική ζωή. Κάποιος που δεν είναι θυμώδης και δεν έχει ανδρισμό δεν μπορεί να βάλη εύκολα τον εαυτό του στην θέση του. Ο θυμώδης άνθρωπος, αν αξιοποιήση στην πνευματική ζωή την δύναμη που έχει, είναι σαν ένα γερό αυτοκίνητο που πιάνει την ευθεία και κανείς δεν το φθάνει. Αν όμως δεν την αξιοποιήση και αφήνη ανεξέλεγκτο τον εαυτό του, μοιάζει με αυτοκίνητο που τρέχει με υπερβολική ταχύτητα σε ανώμαλο δρόμο και κάθε τόσο εκτροχιάζεται.
 Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίση τις δυνάμεις που έχει και να τις στρέψη στο καλό. Έτσι θα φθάση, με την βοήθεια του Θεού, σε καλή πνευματική κατάσταση. Τον εγωισμό λ.χ. να τον στρέψη εναντίον του διαβόλου και να μην το βάζη κάτω, όταν πάη και τον πειράζη. Την τάση για φλυαρία να την αγιάση καλλιεργώντας την ευχή. Δεν είναι καλύτερα να μιλάη με τον Χριστό και να αγιάζεται παρά να φλυαρή και να αμαρτάνη; Ανάλογα δηλαδή με το πώς θα χρησιμοποιήση ο άνθρωπος τις δυνάμεις της ψυχής, μπορεί να γίνη καλός ή κακός.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 21-22)

19. Όταν είναι να προσευχηθής στην Υπεραγία Θεοτόκο, έχε πριν την ακράδαντο βεβαιότητα, ότι δεν πρόκειται να φύγης από μπροστά της χωρίς να βρής έλεος. «Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμμένος από σου εκπορεύεται», ψάλλει η Εκκλησία με πίστι στη Θεομήτορα. Το να έχουμε αυτή τη βεβαιότητα, αυτή την ανεπιφύλακτο εμπιστοσύνη, είναι σωστό και δίκαιο. Είναι άπειρο το έλεος της Μητέρας του Ελεήμονος Θεού. Το έλεος της το μαρτυρεί η Εκκλησία όλων των εποχών και όλων των τόπων. Δεν υπάρχει περίπτωσις να αδιαφορήση για μας η Παναγία.

20. Το δένδρο, όταν είναι καλά ριζωμένο στη γη, μεγαλώνει και καρποφορεί. Η ψυχή μας, όταν είναι καλά ριζωμένη στον Χριστό με την πίστι και την αγάπη, μεγαλώνει και αυτή πνευματικά και καρποφορεί τις αρετές, χάρις στις οποίες ζή και εδώ και θα ζή και στον ουρανό αιώνια. Το δένδρο, όταν ξερριζωθή από το χώμα, παύει να ζη, γιατί οι ρίζες δεν του παρέχουν πλέον τη ζωή. Έτσι συμβαίνει και με την ψυχή μας. Όταν χάνη την πίστι και την αγάπη στον Θεό και παύη να ενεργή κατά Θεόν, που είναι ο ζωοδότης της, πεθαίνει πνευματικά. Ό,τι είναι το χώμα για τα φυτά, είναι ο Θεός για την ψυχή.

21. Ο θεός μας χάρισε την ύπαρξί μας. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας έκαμε η αγαθότης του. Και όταν, με την παρακοή των Πρωτοπλάστων, χάσαμε τον Παράδεισο και ανταλλάξαμε τη ζωή με τον θάνατο, δεν μας άφησε στην πτώσι μας. Μας έδωσε, για να μας επαναφέρη στη ζωή, τον Μονογενή Υιό του. Πόσο μικρά, κατ’ αναλογίαν, είναι όλα τα άλλα δωρήματα, που του ζητούμε στην προσευχή μας! Και πόσο εύκολο του είναι να μας τα παράσχη με τα πρώτα λόγια που θα του απευθύνουμε, πιστεύοντας αληθινά! Αρκεί πράγματι αυτά που του ζητούμε να είναι αναγκαία. Λοιπόν, είναι εντελώς ασυγχώρητο να αμφιβάλλη κανείς για το αν θα λάβη κάτι το θεάρεστο, όταν το ζητή στην προσευχή του. Ο Κύριος μας το είπε καθαρά: «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν» (Ματθ. ζ’ 7).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 26-27)

ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗ ΙΣΤΟΡΙΑ μας την διηγείται ο Επίσκοπος Ελενουπόλεως Παλλάδιος.

 Ο Σεραπίων ήταν Αιγύπτιος Ασκητής, τελείως ακτήμων και πολύ ελεήμων. Πολλές φορές τον είχαν δει να γυρίζει μ’ ένα σεντόνι τυλιγμένο γύρω από το γυμνό του σώμα, γιατί τα ενδύματα του τα είχε δώσει ελεημοσύνη. Έτσι του έμεινε και το όνομα Σινδόνιος. Κάποτε πουλήθηκε σαν δούλος σ’ έναν ειδωλολάτρη ηθοποιό, για είκοσι νομίσματα. Άρχισε με μεγάλη προθυμία να υπηρετεί τον κύριό του και όλη του την οικογένεια. Εργαζόταν αδιάκοπα χωρίς απαιτήσεις. Το φαγητό του αποτελούνταν μόνο από ψωμί και νερό. Ενώ τα χέρια του δούλευαν, ο νους του ήταν απασχολημένος με την προσευχή. Τα λόγια της Γραφής δεν έλειπαν ποτέ από τα χείλη του. Σκοπός του ήταν να μεταδώσει το φως του Χριστού στους κυρίους του και δεν άργησε να το επιτύχει. Τους προσείλκυσε στην πίστη, πρώτα από όλα με το παράδειγμα του χριστιανικού βίου του και ύστερα με την διδασκαλία του Ευαγγελίου, που πέφτει σαν βάλσαμο παρηγοριάς στις ταλαιπωρημένες από την κοσμική ματαιότητα ψυχές. Όταν ο μίμος -έτσι έλεγαν τότε τους ηθοποιούς-, η σύζυγος και τα παιδιά του πήραν την χάρη του Αγίου Βαπτίσματος, άφησαν το επάγγελμά τους, που δεν συμφωνούσε πια με την νέα ζωή τους, και έγιναν ενεργά μέλη της Εκκλησίας. Μια μέρα πήρε ιδιαιτέρως τον Σινδόνιο ο κύριός του και του είπε:
- Είναι καιρός, αδελφέ, να σου ανταποδώσω την ευεργεσία που μου έκανες να ελευθερώσεις και μένα και την οικογένειά μου από το σκοτάδι της ειδωλολατρίας. Πάρε κι εσύ για αντάλλαγμα την ελευθερία σου.
Τότε ο Σινδόνιος κατάλαβε πως είχε έρθει η ώρα να του αποκαλύψει την αλήθεια. Του είπε λοιπόν πως δεν ήταν δούλος και πως με την θέλησή του πουλήθηκε σ’ αυτόν, για να τον οδηγήσει στον Χριστό.
- Αφού εξεπλήρωσε ο Θεός την επιθυμία μου, ας πάω τώρα να βοηθήσω κι άλλους.
Επέστρεψε τα είκοσι νομίσματα στον κύριό του και έφυγε για άλλη χώρα. Εκεί πουλήθηκε σε οικογένεια αιρετικών. Με τον ίδιο τρόπο έφερε κι αυτήν πολύ γρήγορα στους κόλπους της Εκκλησίας. Μέχρι τέλους της ζωής του, ο Σινδόνιος υπηρετούσε σωματικά και ψυχικά τους συνανθρώπους του.

ΓΙΑΤΙ, Αββά, οι σημερινοί μοναχοί, ενώ κοπιάζουν, δεν παίρνουν από τον Θεό τα χαρίσματα που έπαιρναν οι παλαιοί Πατέρες; ρώτησε έναν Γέροντα κάποιος αδελφός.
- Τον παλαιό καιρό, παιδί μου, αποκρίθηκε ο σεβάσμιος Γέροντας, υπήρχε αγάπη μεταξύ των μοναχών και καθένας προθυμοποιούνταν να βοηθήσει τον αδελφό του να ανεβεί προς τα επάνω. Τώρα η αγάπη ψυχράνθηκε και ο ένας παρασύρει τον άλλον προς τα κάτω. Για τον λόγο αυτό δεν χορηγεί πλέον ο Θεός χαρίσματα πνευματικά.

ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ καιρό - έλεγε ο Αββάς Ιωάννης σ’ έναν νέο μοναχό, που πήγε να τον συμβουλευθεί- η πνευματική απασχόληση ήταν το κύριο έργο του μοναχού και η εργασία πάρεργο. Σήμερα αντιστράφηκαν οι όροι και θεωρείται πάρεργο το έργο της ψυχής και έργο το εργόχειρο.
- Ποιό είναι το έργο της ψυχής; ρώτησε ο αδελφός.
- Εκείνο που γίνεται χάριν της θείας εντολής, εξήγησε ο Γέροντας. Μαθαίνεις, λόγου χάρη, πως είμαι άρρωστος και η συνείδησή σου σου λέει πως είναι καθήκον σου να με επισκεφθείς. Εσύ όμως κάθεσαι και σκέπτεσαι: “Αν πάω, θα μείνει πίσω το εργόχειρό μου, γιατί θα χάσω χρόνο”. Δεν έρχεσαι και παραβαίνεις την εντολή της αγάπης. Ή κάποιος σου ζητά να τον βοηθήσεις στην εργασία του. Εσύ μονολογείς: “Είναι ανάγκη τώρα ν’ αφήσω την δική μου δουλειά στην μέση, για να βοηθήσω άλλον;”. Αρνείσαι, παραβλέποντας την εντολή του Θεού, που είναι έργο της ψυχής, και προσηλώνεσαι στο εργόχειρό σου, που είναι πάρεργο.

ΠΗΓΕ μια φορά ο Όσιος Μακάριος να κάνει συντροφιά σ’ έναν άρρωστο Ερημίτη. Ρίχνοντας μια ματιά γύρω στο γυμνό κελλἀκι του, είδε πώς δεν υπήρχε πουθενά ούτε ίχνος φαγητού.
- Τί θα ήθελες να φας, αδελφέ; ρώτησε ο Όσιος.
Ο άρρωστος δίστασε να απαντήσει. Τί να ζητούσε τάχα, αφού δεν υπήρχε τίποτε σ’ εκείνη την ερημιά; Τέλος, επειδή επέμενε να τον ρωτά ο Όσιος, είπε πως είχε επιθυμήσει λίγη αλευρόσουπα. Αλλά που να βρεθεί αλεύρι; Ο Όσιος Μακάριος, για να αναπαύσει τον άρρωστο αδελφό του, κατέβηκε στην Αλεξάνδρεια, κάνοντας πενήντα μίλια με τα πόδια, για να βρει αλεύρι.


(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελιδες 11-13)

15. Ο Θεός μεταδίδει μία ακατανίκητο, ανερμήνευτο δύναμι στο ζωοποιό ξύλο του Σταυρού. Την ίδια δύναμι παρέχει και στο Μυστήριο της αναιμάκτου θυσίας, στη Θεία Ευχαριστία. «Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου!» Χωρίς όρια είναι η παντοδυναμία σου. Ό,τι αγγίζει η δύναμίς σου και η χάρις σου, γίνεται ζωοποιό.

16. Αν ποθής να διορθώσης κάποιον από τα πταίσματά του, μη νομίσης ότι τον διορθώνεις με τη δική σου δύναμι. Προσευχήσου στον Θεό, τον «ετάζοντα καρδίας και νεφρούς» με όλη σου την ψυχή, να φωτίσει ο Ίδιος την καρδιά εκείνου του ανθρώπου. Αν ο Κύριος δη ότι πράγματι προσεύχεσαι από τα βάθη της καρδιάς σου, θα πραγματοποιήση χωρίς άλλο τον πόθο σου. Και συ, βλέποντας να εκπληρώνεται ο πόθος σου από τη θεία χάρι, θα αναφωνήσης τότε ότι αυτή η θαυμαστή μεταβολή υπήρξε έργο όχι δικό σου, αλλά της «δεξιά του Υψίστου».

17. Μερικές φορές, στη ζωή των πιστών και ευσεβών, υπάρχουν ώρες, κατά τις οποίες φαίνεται σαν να τους έχει εγκαταλείψει ο Θεός. Ώρες που νοιώθει κανείς τη θανάσιμο παρουσία του κακού. Και τότε, ο χριστιανός, από τα βάθη της καρδιάς του, λέγει στον Θεό: «Γιατί απέστρεψες το πρόσωπό σου, Κύριε, από τον δούλο σου; Σκοτάδι παράδοξο με σκέπασε, το σκοτάδι του κακοποιού Διαβόλου. Μέσα σ’ αυτό, σκοτείνιασε όλη η ψυχή μου. Τι τυραννικό σκοτάδι για την ψυχή! Δίνει μία πρόγευσι την βασάνων και του ζόφου της Κολάσεως. Γύρισέ με, Λυτρωτή μου, στο φως των εντολών σου και αξίωσε με να βαδίσω στα ζωηφόρα ίχνη σου».

18. Αν δεν έχης την εμπειρία των ολεθρίων ενεργειών του Διαβόλου, δεν θα είσαι σε θέσι να εκτιμήσης τα χαρίσματα του ζωοποιού Πνεύματος. Ο Ιησούς Χριστός είναι η παρηγορία, η χαρά, η ζωή, η ειρήνη των καρδιών μας. Δόξα στον Πάνσοφο και Πανάγαθο Θεό, που επιτρέπει στον Πειραστή να μας βασανίζη! Αλλοιώς, δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τι σημαίνει για μας θεία χάρις και γιατί το Άγιο Πνεύμα λέγεται από τη Γραφή Παράκλητος (δηλαδή: Παρηγορητής, Στηρικτής).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 25-26)

13. «Εγώ είμι Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής» (Εξόδ. κ’ 5). «Την δόξαν μου ετέρω ου δώσω» (Ησ. μβ’ 8). Όταν ξεστρατίζω από το άγιο θέλημά του και η καρδιά μου στρέφεται προς τις ματαιότητες, ο Θεός δείχνει τη ζηλοτυπία του, τη λύπη του για το ότι δίνω τη δόξα, που του οφείλω, σε άλλα αντικείμενα. Ακούω τότε τη φωνή του μέσα μου να λέγη: Δεν δίνω τη δόξα μου σε άλλον. Θα σε παιδεύσω με τη ράβδο της αληθείας μου, για να μάθης ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να οικειοποιηθεί τη δόξα μου. Στρέψε την καρδιά σου πάλι σ’ εμένα, που μου ανήκει. Οφείλεις εμένα να αγαπάς πάνω από το κάθε τι, να τιμάς εμένα, να είσαι αφωσιωμένος σ’ εμένα. Εγώ έπλυνα με το αίμα μου τις αμαρτίες σου και τις έκαμα λευκότερες από το χιόνι… Έδωσα στην ψυχή σου ειρήνη και χαρά. Σε αγάπησα πιο πολύ απ’ ό,τι αγαπά μία μητέρα τα παιδιά της. Εγώ είμαι που σε έσωσα από τον αιώνιο θάνατο. Ποιος λοιπόν μπορεί να σφετερισθή τη δική μου δόξα; Είμαι ο Παντοκράτωρ.

14. Η αλήθεια του Κυρίου είναι το θεμέλιο όλων όσα δημιουργήθηκαν. Ας γίνη αυτή η αλήθεια θεμέλιο και όλων των έργων μας, ιδιαίτερα δε των προσευχών μας. Ας θεμελιώσουμε με την αλήθεια του Ευαγγελίου όλες μας τις πράξεις, όλους μας τους λογισμούς, όλους μας τους πόθους.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 24-25)