Το Ισλάμ ξεκίνησε από ένα όραμα σε μία σπηλιά! Αυτή είναι η αλήθεια και όχι οι μάταιες θρησκειολογικές συζητήσεις. Με αυτό το όραμα άρχισαν όλα και εκεί στηρίζονται όλα! Αν αυτό το όραμα είναι εκ Θεού, τότε έχουμε την αληθινή Θρησκεία, αν όχι τότε έχουμε απλώς ΠΛΑΝΗ. Κάτι ενδιάμεσο δεν χωράει. Εδώ δεν θα κάνουμε πολιτισμική ή ψυχολογική ανάλυση, αλλά θεολογική. Από αυτό το όραμα 1,5 δισεκατομμύριο άνθρωποι πιστεύουν σήμερα στο Ισλάμ. Το όραμα έχει ως εξής:
     «Ο Μωάμεθ στο σπήλαιο Χίρα (ή Χαράα) το 610 μ.Χ. (κατ’ άλλους το 609 μ.Χ.) -τον μήνα του ραμαζανίου — βρισκόταν ξαπλωμένος στο σπήλαιο. Εκεί, κατά τον ισχυρισμό του, τον πλησίασε ένας άγγελος με... 700 φτερούγες(!), ο όποιος του παρουσιάσθη υπό μορφή ανθρώπου, ξεδίπλωσε ένα μετάξινο ύφασμα πάνω στο όποιο υπήρχαν γράμματα και τον διέταξε: «Διάβασε»! «Δεν μπορώ», απάντησε ο Μωάμεθ, «δεν γνωρίζω ανάγνωση». Τότε ο άγγελος τον κράτησε και του επανέλαβε: «Ανάγνωσε! Ανάγνωσε! Ανάγνωσε!». Ο άγγελος άρχισε να αναγινώσκει και ο Μωάμεθ επανελάμβανε. Εκείνη ήταν η πρώτη «αποκάλυψη», που δέχτηκε ο Μωάμεθ, ο όποιος καθ’ υπαγόρευση του αγγέλου εδιάβασε τους πρώτους πέντε στίχους του Κορανίου: «Διάβασε με το όνομα του Κυρίου σου, που δημιούργησε. Έπλασε τον άνθρωπο από ένα (απλό) θρόμβο πηκτού αίματος. Διάβαζε! Και ο Κύριός σου είναι ο πλέον Γενναιόδωρος, που δίδαξε (τη χρήση) της Γραφίδας (της πέννας), δίδαξε τον άνθρωπο, ό,τι δεν ήξερε»(1). «Έπειτα εξήλθα και εβάδισα εις το όρος μέχρις ότου ήκουσα μία φωνή από τον ουρανό να μου λέει: «Μωάμεθ, συ είσαι ο απεσταλμένος του Αλλάχ και εγώ είμαι ο Γαβριήλ». Σήκωσα το κεφάλι προς τον ουρανόν και ιδού, είδα τον Γαβριήλ υπό την μορφήν ανθρώπου, ο οποίος μου είπε: «Μωάμεθ, συ είσαι ο απεσταλμένος του Αλλάχ και εγώ είμαι ο Γαβριήλ»(4). Μετά έγιναν και άλλες οπτασίες-αποκαλύψεις- διαφόρων ειδών, πάλι από τον «άγγελο» Γαβριήλ και λίγο-λίγο ξεκίνησε το Ισλάμ.
     Ως προς αυτό το όραμα έχουμε 5 ΜΟΝΟ δυνατότητες ερμηνείας του. α) Ο Μωάμεθ ψεύδεται και εξαπατά, β) ψευδαίσθηση, γ) παραίσθηση, δ) εμφάνιση του αρχαγγέλου Γαβριήλ, ε) εμφάνιση πονηρού πνεύματος.
     Δυστυχώς και για τα 5 ενδεχόμενα έχουμε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Δεν υπάρχει πλην του Μωάμεθ ούτε ένας μάρτυρας αυτόπτης ή αυτήκοος! Το Ισλάμ ξεκινά χωρίς καμία σοβαρή ιστορική αξιοπιστία, με την μαρτυρία ενός ανθρώπου που βγήκε από μία σπηλιά και είπε ότι είδε και άκουσε κάτι… Απόδειξη ουδεμία για ουδέν. Η μαρτυρία του Μωάμεθ για τον εαυτό του είναι ιστορικά και αντικειμενικά άχρηστη όπως και κάθε υποκειμενική μαρτυρία του καθενός για τον εαυτό του, αν δεν υπάρχουν αποδείξεις. Ο καθένας μπορεί να δηλώνει ό,τι θέλει, ότι είναι τα ΠΑΝΤΑ, ότι βίωσε τα πάντα… Ο Μωάμεθ είναι μόνος του… Λέει ο Πασκάλ: «Ποιος μαρτυρεί για τον Μωάμεθ; Ο ίδιος! Η ποιότητα των μαρτυριών κρίνεται από το γεγονός ότι πρέπει να υπάρχουν πάντοτε, και παντού. Και ο άθλιος Μωάμεθ είναι μόνος»!... «Ο Μωάμεθ είναι δίχως αυθεντία… Τι λέει τότε; (Λέει) ότι πρέπει να τον πιστέψουμε» (1). Είναι αυτά διαπιστευτήρια μίας Θρησκείας; Σε αντίθεση με το Χριστιανισμό που τα θαύματα του Χριστού γίνονταν δημόσια (διατροφή 5000 με 5 άρτους) και μάλιστα η Ανάστασή Του επιβεβαιώθηκε από εκατοντάδες μάρτυρες (500 στο βουνό, Δες Παύλου Α΄προς Κορινθίους 15,5-8) που τον είδαν Αναστημένο!
Ας δούμε όμως τα 5 ενδεχόμενα εξήγησης του οράματος.
1)  Ο Μωάμεθ ΔΕΝ ΕΙΔΕ ΤΙΠΟΤΑ.Οπότε ΕΞΑΠΑΤΑ τους υπόλοιπους και ψεύδεται με δόλο. Αυτό το ενδεχόμενο δεν μπορεί σοβαρά να υποστηριχτεί, διότι δεν δικαιώνεται ούτε ιστορικά ούτε και ψυχολογικά από τον χαρακτήρα του Μωάμεθ. Δεν ήταν σίγουρα κάποιος απατεώνας αλλά ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος με ευσέβεια στο θείο.
2)  Δεν είδε τίποτα, αλλά ΝΟΜΙΖΕ ΟΤΙ ΕΙΔΕ. Δηλαδή ΕΞΑΠΑΤΗΘΗΚΕ. Πρόκειται για ΨΕΥ-ΔΑΙΣΘΗΣΗ που στην ψυχιατρική ορίζεται ως: αίσθηση γεγονότος, εικόνας, ήχου ΧΩΡΙΣ την ύπαρξη αντικειμένου ή αισθητηριακού ερεθίσματος, π.χ. ακούω φωνές κλπ. ή βλέπω ανύπαρκτα πράγματα χωρίς να υπάρχει αντικειμενικά τίποτα. Εδώ τον ρόλο αναλαμβάνει η Ψυχιατρική επιστήμη, αφού πρόκειται για ψυχοπαθολογικές καταστάσεις. Και αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι πιθανό, διότι ούτε παράφρων ήταν ο Μωάμεθ, ούτε επιληπτικός, όπως λένε οι ειδικοί, παρά την αντίθετη άποψη παλαιότερα περί επιληψίας του.
3)  ΕΙΔΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΥΣΕ, το παρεξήγησε, το διαστρέβλωσε με τη φαντασία του. Πάλι δηλαδή ΕΞΑΠΑΤΗΘΗΚΕ. Εδώ πρόκειται για ΠΑΡ-ΑΙΣΘΗΣΗ που στην ψυχιατρική ορίζεται ως: παρερμηνεία ΥΠΑΡΚΤΟΥ αισθητηριακού ερεθίσματος. Βλέπω π.χ. τη νύχτα κορμό δέντρου και νομίζω ότι είναι άνθρωπος. Αυτό θα μπορούσε να είναι είτε όνειρο στον ύπνο του στη σπηλιά, είτε αυταπάτη στον ξύπνιο του. Ούτε αυτό φαίνεται να συνέβη διότι ο Μωάμεθ δεν είδε μάλλον όνειρο, αλλά όραμα, διότι είχε αυτό έντονες σωματικές επιδράσεις πάνω του που δεν έχουν τα όνειρα, και δεν είδε απλώς στον ξύπνιο του κάποιο φως ή άκουσε απλώς κάποιον ήχο που παρερμήνευσε ως άγγελο, αλλά έγινε κανονικός διάλογος, κάτι που δεν είναι εύκολο να ονομάσουμε αυταπάτη.
4)  ΕΙΔΕ ΟΝΤΩΣ ΕΝΑ ΟΡΑΜΑ, έναν άγγελο. Άρα ΛΕΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, έστω τη δική του αλήθεια. Εδώ τον λόγο θα αναλάβει αναγκαστικά και μόνο η ΘΕΟΛΟΓΙΑ, διότι φεύγουμε από τη Φυσική και πάμε πλέον στην Μεταφυσική. Ο άγγελος αυτός μπορεί να ήταν μόνο δύο πράγματα.
Α)  ο αρχάγγελος Γαβριήλ -έτσι τον ονόμασε αργότερα ο ίδιος ο Μωάμεθ-. Αυτό από Χριστιανικής άποψης είναι αδύνατον για δύο λόγους.
α)  Κατά την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας τα θεϊκά οράματα προκαλούν στην ψυχή τα εξής συναισθήματα· αρχικά έναν φόβο ενστικτώδη μπροστά στο υπερφυσικό, αμέσως μετά όμως, γαλήνη, ειρήνη εσωτερική, ταπείνωση, χαρά, κατάνυξη κλπ. Αντιθέτως οράματα δαιμονικά προκαλούν αντίθετα αποτελέσματα. Τι ένιωσε ο Μωάμεθ; «Κατά την μουσουλμανικήν παράδοσιν μετά την αποστολήν άνωθεν της αποκαλύψεως ταύτης τρόμος και θλίψις κατέλαβε τον Μωάμεθ. Λέγεται ότι κατά την στιγμήν της αποκαλύψεως ο Μωάμεθ κατελήφθη υπό παροξυσμού, κατά τρόπον ώστε αφρός εξήλθεν εκ του στόματος αυτού, η κεφαλή του έκλινε, το πρόσωπόν του ωχρίασε ή ερυθρίασε, ο ιδρώς έτρεχεν ακατασχέτως και ούτος εκραύγαζεν ως «πώλος καμήλου». Ο παροξυσμός ούτος καλείται από δύο σπουδαίους συλλογείς της μουσουλμανικής παραδόσεως, τον Bakhari και τον Waqidi, «πυρετός» (buraha’)»(3). «Αργότερα είδε πολλά παρόμοια οράματα και συχνά έπιπτε εις τη γην με σπασμούς ή λιποθυμούσε, το μέτωπό του δε εκαλύπτετο από ιδρώτα. Ακόμη και η καμήλα του, επί της οποίας εκάθητο ησθάνετο τους σπασμούς του»(4). Αναφέρονται οι εξής αντιδράσεις του: ["λιποθυμούσε όποτε του ερχόταν αποκάλυψη. Λέγεται ότι συνήθιζε να συμπεριφέρεται σαν μεθυσμένος (εκείνη την ώρα)""Μερικές φορές ξεφυσούσε σαν νεαρή καμήλα""και ενδεχομένως μούγγριζε όπως το μούγγρισμα νεαρής καμήλας". Στην περιγραφή του οράματος από την Παράδοση (χαντίθ) βλέπουμε ότι και ο άγγελος δεν συμπεριφέρεται ως αγαθό πνεύμα: "Ο άγγελος με άρπαξε δυνατά και με πίεσε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να αντέξω άλλο πια και μου είπε, Διάβασε, και απάντησα δεν ξέρω να διαβάζω... Για αυτό με άρπαξε ξανά και με πίεσε για δεύτερη φορά έως ότου δεν μπορούσα να αντέξω άλλο πια... Για αυτό με άρπαξε για τρίτη φορά και με πίεσε και έπειτα με άφησε και μου είπε, Διάβασε... Έπειτα πήγε στη Κατίτζα και είπε. Κάλυψέ με, κάλυψέ με. Τον κάλυψαν με κουβέρτα, έως ότου σταμάτησε ο φόβος"](5). Έτσι ενεργεί ένας άγγελος του Θεού; Με βία και πνιγμό και προκαλώντας τρόμο θανάτου; Τέλος αμέσως μετά το όραμα, με τέτοια συναισθήματα και θεωρώντας ότι θα τον πουν τρελό οι συμπατριώτες του, σκέφτηκε να πάει στο βουνό και να πέσει κάτω να αυτοκτονήσει(!) και ξεκίνησε να το κάνει, αλλά τον εμπόδισε ο "Γαβριήλ"(5). Κάθε φορά, έπειτα, που δεν έπαιρνε αποκαλύψεις για κάποιο διάστημα από τον άγγελο, έκανε απογοητευμένος πάντα το ίδιο. Ανέβαινε σε κάποιο βουνό να πέσει κάτω, αλλά ο άγγελος τον εμπόδιζε! Αυτά αναφέρονται σαφέστατα στην έγκυρη και αναγνωρισμένη Παράδοση (χαντίθ) που οι Ισλαμιστές θεολόγοι (αφού την καθάρισαν πάρα πολύ νωρίς από θρύλους, μυθικές και ψευδείς διηγήσεις) θεωρούν ισόκυρη με το Κοράνι, άρα την αποδέχονται πλήρως! Αυτά όμως είναι συναισθήματα οράματος εκ Θεού;...
β)  Ο αρχάγγελος Γαβριήλ δεν θα αναιρούσε τον ίδιο του τον εαυτό, αφού άλλα είπε στην Παναγία στον Ευαγγελισμό και τελείως αντίθετα στον Μωάμεθ 600 χρόνια μετά. Στην Παναγία αναγγέλλει μία αποκάλυψη για τον Υιό του Θεού [φρικτή βλασφημία για το Ισλάμ ότι ο Αλλάχ έχει Υιό] του οποίου η βασιλεία δεν θα έχει τέλος (!) και στο Μωάμεθ μία άλλη θρησκεία που δεν δέχεται τη θεότητα-Υιότητα του Χριστού, με άλλον μέγα Προφήτη, τον Μωάμεθ. Δηλαδή πλήρης αναίρεση του Ευαγγελισμού! Είναι δυνατόν ο ίδιος άγγελος, από τον ίδιο Θεό σταλμένος, να έλεγε τέτοια αντιφατικά πράγματα; Άρα λοιπόν δεν ήταν ο Γαβριήλ. Ο αληθινός Γαβριήλ, από χριστιανικής πλευράς, μόνο ένα θα μπορούσε να πει στον αβάπτιστο αναζητητή της αλήθειας Μωάμεθ: να μετανοήσει και να ασπαστεί την αληθινή Θρησκεία, το Χριστιανισμό και να βαπτιστεί! Θα τον χειραγωγούσε εις Χριστόν! Αυτό θα ήταν αγγελικό όραμα! Εδώ όμως έγιναν όλα τα αντίθετα...
5)  Ο Μωάμεθ είδε ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΟΡΑΜΑ, ένα πονηρό πνεύμα, έναν δαίμονα. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τα συναισθήματα που ένιωσε κατά και μετά το όραμα, και από το μήνυμα που του μετέδωσε το «πνεύμα» αυτό, το οποίο γκρεμίζει όλο τον Χριστιανισμό. Τρία χωρία μας πείθουν για το πόσο ο Διάβολος είναι τεχνίτης στην πλάνη. α) Αποκ. 12,9 ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην… β) Το Ιω. 8,44 ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ. γ) Β Κορ. 11,14 καὶ οὐ θαυμαστόν· αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός.
     Ο Μωάμεθ έπρεπε μετά την οπτασία να κάνει την ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ, όπως λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: Α Ιω. 4,1 Ἀγαπητοί, μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον». Μία διαδικασία που απαιτεί εμπειρία πνευματική και φωτισμό του αγίου Πνεύματος, ή έστω καλή γνώση των πατερικών κριτηρίων. Τολμούμε λοιπόν να πούμε κατηγορηματικά, έστω και αν μοιάζει απλουστευμένο αυτό που ισχυριζόμαστε, ότι αν ο Μωάμεθ εκείνη την ημέρα, αντί να πάει μετά το όραμα στη γυναίκα του την Κατίτζα, πήγαινε σε έναν ορθόδοξο κληρικό πνευματικό, ή διακριτικό μοναχό ή σε έναν Άγιο -υπήρχαν Ορθόδοξοι χριστιανοί ασκητές εκεί δίπλα πάρα πολλοί- και του έλεγε τι είδε την προηγούμενη νύχτα, ότι είδα, δηλαδή, αυτό το όραμα, αυτή την οπτασία, δεν θα έπαιρνε στον χριστιανό Θεολόγο ούτε τρία λεπτά χρόνου, να του εξηγήσει τι ακριβώς και ποιον είδε εκείνη τη νύχτα και σήμερα ίσως δεν θα υπήρχε το Ισλάμ αν ο Μωάμεθ τον άκουγε. Ο Μωάμεθ δεν θα έδινε καμία σημασία στο όραμα, κατανοώντας την πλάνη, και δεν θα έκανε καμία κίνηση περαιτέρω ίσως. Σήμερα δεν θα υπήρχε το Ισλάμ. Θα του έλεγε π.χ.: Αδελφέ, δεν είσαι ο πρώτος, έχουμε εκατοντάδες παραδείγματα στην εκκλησιαστική ιστορία και στα συναξάρια, ανθρώπων που είδαν ψευδο-οπτασίες, οράματα, τον διάβολο, τον σατανά μετασχηματισμένο σε διάφορες μορφές, αγγέλων, αγίων, του Χριστού κλπ. Δεν είσαι ο πρώτος! Είναι κάτι πολύ συνηθισμένο. Τους πρώτους αιώνες π.χ. ο Μοντανός, μεγάλος αιρεσιάρχης, πλανήθηκε και έλεγε ότι είναι ο Παράκλητος, ότι «εγώ είμαι το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος!» και έχουμε και τόσους άλλους… Δυστυχώς όμως ο Μωάμεθ αυτή την τόσο λεπτή συζήτηση την έκανε με τους πιο ακατάλληλους ανθρώπους, άσχετους με τη Θεολογία. Ας δούμε ποιους:
    «Το επόμενο πρωί ο Μωάμεθ γεμάτος δέος, και βασανιζόμενος από προβληματισμούς, διηγήθηκε το περιστατικό στη σύζυγό του. Η Κατίτζα, που τον υπεραγαπούσε και εφ’ όσον είχε πεισθεί από τον αιρετικό μοναχό, ότι ο άγγελος που εμφανίστηκε στον Μωάμεθ ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ, εβεβαίωσε τον ταραγμένο σύζυγό της ότι το πρόσωπο, που του είχε εμφανιστεί, ήταν πράγματι ο αρχάγγελος αυτός! Η σύζυγός του, που ως τότε ανησυχούσε υπερβολικά, και η όποια «είχε πίστιν, ήτις συνεδυάζετο προς την ευπιστίαν αγαπώσης συζύγου, είδε εις την εμφάνισιν του αγγέλου την πλήρωσιν των πόθων του ανδρός της και το τέλος των παροξυσμών και των στερήσεων»
     Αφού η Κατίτζα βοήθησε το σύζυγό της να καθησυχάσει, ανακοίνωσε το περιστατικό και στον εξάδελφό της Ουάρακα, τον μεταφραστή των Γραφών και σύμβουλο του Μωάμεθ στα ζητήματα της θρησκείας. Ο Ουάρακας με τη σειρά του εβεβαίωσε και αυτός τον Μωάμεθ ότι το άγγελμα προερχόταν από τον Θεόν, κομιστής του δε ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ! Ο Μωάμεθ έκανε λόγο για την «αποκάλυψη» αυτή και στον πιστό δούλο του Ζεΐντ, ο όποιος επίστευσε» (1)
     «Κατεχόμενος από δέος και αμφιβάλλοντας για το νόημα της οπτασίας ο Μωάμεθ επέστρεψε στο σπίτι του και διηγήθηκε στη σύζυγό του την εμπειρία που είχε μέσα στο σπήλαιο. Η Χαντίτζα εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι ο άγγελος που είχε δει ο Μωάμεθ ήταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ και τον βοήθησε να υπερνικήσει την ταραχή του. Για να αποσαφηνισθεί μάλιστα περισσότερο το νόημα του γεγονότος τον παρακίνησε να συναντήσει τον συγγενή της Ουάρακα. Αυτός, όταν άκουσε το περιστατικό, αποφάνθηκε ότι πρόκειται για κλήση στο προφητικό αξίωμα. Από αυτές τις αφηγήσεις, τις οποίες με ευλάβεια διηγούνται οι μουσουλμάνοι, καθίσταται σαφές ότι τη βεβαιότητα για την προφητική του αποστολή (Ressaliyah) σταθεροποίησαν η Χαντίτζα και ο Ουάρακα.» (2). 
     Σε ένα τόσο λεπτό λοιπόν θεολογικό ζήτημα όπως αυτό των οραμάτων, ποιον έμπειρο στα θεολογικά ρώτησε ο Μωάμεθ; Ποιο ήταν το πρόσωπο που τον κατηύθυνε; Η άσχετη στα θεολογικά ειδωλολάτρισσα γυναίκα του… Από εκεί πήρε την επιβεβαίωση! Αυτή και ο Ουάρακας έκαναν τη διάκριση των πνευμάτων… Να γιατί ξεκίνησε τελικά το Ισλάμ…
     Τον φόβο για δαιμονικό όραμα τον είχε και ο ίδιος ο Μωάμεθ αμέσως μετά: "...Σκέφτηκα, Αλίμονο, είμαι ποιητής ή δαιμονισμένος"(5). Κανείς ποτέ γνήσιος απεσταλμένος του Θεού, απόστολος ή προφήτης, δεν φοβήθηκε ποτέ ότι μπορεί να πλανήθηκε ή να δαιμονίστηκε. Όλοι ήταν βέβαιοι για το εκ Θεού μήνυμα! Την ίδια αίσθηση περί δαιμονισμού του, είχαν και οι συμπολίτες του (Σούρα 44,14 & 37,36) που τον απέρριψαν. «Εις τούτο συνηγορεί και το γεγονός ότι οι εχθροί του εις Μέκκαν τον απεκάλουν «δαιμονιζόμενον» (majnun) ή έχοντα δαιμόνιον (jinn) εντός του. «Δαιμονιζόμενοι» όμως ή εμπνεόμενοι από τους δαίμονας, τα jinn, εθεωρούντο και οι Άραβες μάντεις και ποιηταί. Το δαιμόνιον εδώ δεν έχει έννοιαν βιβλικήν, αλλά την σημασίαν περίπου την οποίαν η λέξις είχεν εις την αρχαίαν ελληνικήν γλώσσαν. Ήτο θεϊκόν τι ον, το οποίον ενέπνεε τους μάντεις ή ποιητάς του αρχαίου αραβικού κόσμου, συνήθως προς το καλόν της φυλής. Ο ποιητής, ο οποίος δια των ποιημάτων του υπηρέτει την λατρείαν της φυλής του, εθεωρείτο ότι ευρίσκετο κατά την ώραν της συνθέσεως υπό την επήρειαν του εντός αυτού κατοικούντος «δαιμονίου». Διά τούτο μάντεις και ποιηταί εκαλούντο «majnun», «μαινόμενοι» ή «δαιμονιζόμενοι».» (3). Για αυτούς βέβαια θεϊκό ον ή ό,τι άλλο, αλλά για την Θεολογία προφανέστατα πονηρό πνεύμα. Κατά την Παράδοση η σύζυγός του Αΐσα με την οποία ολοκλήρωσε σεξουαλικά το γάμο τους όταν αυτή ήταν 9 ετών (!!!) έλεγε ότι ο Μωάμεθ είχε πέσει θύμα μαγείας από κάποιον άνθρωπο για κάποιο διάστημα και υπό την επήρεια της μαγείας αυτής νόμιζε ότι έκανε πράγματα που δεν έκανε!(5) Ένας προφήτης αληθινός θα έπεφτε θύμα μαγείας;... Επίσης ο ίδιος ο Μωάμεθ, αναφέρει η Χαντίθ, κάποτε διόρθωσε μία προηγούμενη αποκάλυψή του, αναφέροντας ότι αυτή ήταν από τον διάβολο που τον πλάνησε (τα λεγόμενα satanic verses). Άρα παραδέχεται ότι τουλάχιστον μία φορά πλανήθηκε από τον Διάβολο και μετέφερε λάθος πράγματα!  Αφού ο Μωάμεθ έπεσε στην πρώτη τεράστια παγίδα και πείστηκε για το πρώτο όραμα ότι ήταν εκ Θεού, μετά ο διάβολος, ως συνήθως, άρχισε την «ταινία» και άλλων ψευτο-αποκαλύψεων. Η συνέχεια ήταν εύκολη. Η αρχή είχε γίνει. Ο Μωάμεθ είχε πλέον αυτοεπιβεβαιωθεί ότι ήταν ο Προφήτης του Θεού. Έζησε πιστεύοντας ειλικρινά το ρόλο του-πλάνη του.
     Η συνέχιση και διάδοση μίας θρησκείας είναι κάτι πανεύκολο. Πείθεις για την «εμπειρία» σου με συγκίνηση στην αρχή 1, ή 2 ή 3 που είναι ευκολόπιστοι ή και άσχετοι με θεολογικά κριτήρια ή και συναισθηματικά ευάλωτοι και σε εμπιστεύονται και σε πιστεύουν χωρίς να έχουν οι ίδιοι καμία απόδειξη. Μετά οι 3 πείθουν με πίστη πλέον και οι ίδιοι άλλους 100, οι 100 1000 κλπ. Το θέμα δεν είναι λοιπόν η διάδοση μίας αλήθειας ή πλάνης. Αυτό είναι όπως ξέρουμε όλοι πανεύκολο [δείτε π.χ. σήμερα πώς στο διαδίκτυο μπορεί να πείσει κάποιος για ένα ψευτοθαύμα σε ελάχιστη ώρα χιλιάδες που το διάβασαν] μέσω της πίστης σε μαρτυρία άλλων, αν έχεις χαρισματική προσωπικότητα ή τα κατάλληλα ψυχολογικά μέσα πίεσης ή παραπλάνησης! Το θέμα είναι η πρώτη αρχή, η έναρξη, ΤΟ ΑΦΕΤΗΡΙΑΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ! Εδώ λοιπόν η αρχή είναι σαφέστατη για την Ορθόδοξη Θεολογία.
    Η Ορθόδοξη Θεολογία λοιπόν δεν είναι ούτε δημόσιες σχέσεις, ούτε γλυκανάλατα λόγια αγάπης για ειρηνική συνύπαρξη των Θρησκειών και θρησκειολογικά συμπόσια, ούτε Ψυχολογία, ούτε Ψυχιατρική· και η θέση της Θεολογίας περί οραμάτων είναι σαφής. Δυστυχώς στο διάλογο Χριστιανισμού και Ισλάμ παρακάμπτεται σχεδόν πλήρως και τεχνηέντως το μοναδικής σημασίας αφετηριακό γεγονός αυτού του οράματος. Μιλάνε όλοι για τα μετά από αυτό! Είναι προφανές το γιατί. Διότι δεν θέλουμε να προκαλέσουμε αντίδραση ή λύπη στους Ισλαμιστές που θα τους φανεί προσβλητική η αλήθεια ότι το όραμα ήταν δαιμονικό, οπότε συνεχίζουμε έναν διάλογο που απλώς δεν καταλήγει πουθενά, με ατέρμονες αναλύσεις για άλλα δευτερεύοντα θέματα θρησκειολογικά, διαφορές των δύο Θρησκειών κλπ., λες και δεν είναι αρκετή η διαφορά του αληθινού αρχαγγέλλου ΓΑΒΡΙΗΛ της Θεοτόκου με τον ΣΑΤΑΝΑ, ώστε να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ βάση συζήτησης…, αλλά κάνουμε πως δεν βλέπουμε το βουνό μπροστά μας, το ΠΡΩΤΟ ΟΡΑΜΑ το 610 μ.Χ.!, … για να μην δυσαρεστήσουμε.
    Στον Μωάμεθ λοιπόν, ξεκάθαρα, αφού δεν προκρίναμε ως πιθανότερες τις άλλες ψυχολογικές-ψυχιατρικές ερμηνείες [χωρίς να αποκλείουμε το γεγονός ότι ο διάβολος μπορεί να εκμεταλλεύτηκε και μία εύθραστη προβληματική ψυχολογία του Μωάμεθ, οπότε να συνδυάζονται άνεται και Σατανάς και προβληματική ψυχολογία], εμφανίστηκε ένα δαιμόνιο και τον παραπλάνησε, με αποτέλεσμα ο Μωάμεθ να συγκαταλέγεται και αυτός στην μακρά λίστα των προφητευμένων ψευδοπροφητών που παραπλανήθηκαν από τον Διάβολο. «Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει: «δεν πιστεύουμε αυτόν ούτε το βιβλίο του…». Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «παρουσιάσθη μεταξύ των «ψευδοπροφήτης (…) Μαμέδ (=Μωάμεθ) επονομαζόμενος», ο οποίος συνέστησε «ιδίαν αίρεσιν»» (1). Αυτό δεν σημαίνει ούτε φανατισμό, ούτε μίσος, ούτε αντιδικία. Αλλά όχι και να μασάμε τα λόγια μας οι Χριστιανοί και να μην λέμε την αλήθεια στους αδελφούς μας τους Ισλαμιστές και να γίνονται απαράδεκτες και αθεολόγητες, αναιρετικές του Χριστιανισμού δηλώσεις Χριστιανών, ακόμη και υψηλόβαθμων κληρικών, για τον ένα, δήθεν, Θεό μας(!!!) και για «ιερά» τζαμιά [αν τα τζαμιά είναι ιερά, τότε κανένα πρόβλημα να γίνει η Αγία Σοφία τζαμί! Γιατί μας πειράζει και «κλαιγόμαστε»; Για θεολογικό λόγο ή όχι; Αφού και εκεί ο ένας Θεός θα λατρεύεται, κατά τις αντιλήψεις του κόσμου και κάποιων Χριστιανών. Τι Χριστός, τι Αλλάχ τι Βούδας… όλα καλά είναι!] και «ιερά» κοράνια [αυτό θα διαβάζεται και στην Αγία Σοφία! Άρα ιερό!], λες και πράγματι εμφανίστηκε ο αληθινός Γαβριήλ στον Μωάμεθ, ενώ όλα άρχισαν από ένα δαιμονικό όραμα. Αν ήταν ο αληθινός Γαβριήλ, τότε ΠΡΕΠΕΙ αμέσως να γίνουμε όλοι Ισλαμιστές! Αυτό απαιτεί η Αλήθεια. Τίμιοι λοιπόν με τον εαυτό μας και την Αλήθεια και τους αδελφούς μας Ισλαμιστές… (π.Ν)
Πηγές: 1) Ν.Π. Βασιλειάδη, Ορθοδοξία, Ισλάμ και Πολιτισμός, εκδ. Σωτήρ.   2) Αναστασίου αρχιεπ. Αλβανίας, Το Ισλάμ, εκδ. Ακρίτας.   3) Ζιάκα Γρηγορίου, το Ισλάμ, εκδ. Πουρναρά. 4) Durant Will Παγκόσμιος Ιστορία του πολιτισμού.    5) Keith Thompson, Muhammad’s Condition in light of the Biblical Description of Demonic Possession στο σύνδεσμο 

https://www.answeringislam.info/authors/thompson/demonic_influence.html  όπου οι ακριβείς παραπομπές στις πηγές

Χρειάζονται "λίγα" λόγια και πολλή προσευχή

Στους γονείς ενός νέου, που έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, για αγνώστους σ' αυτούς λόγους,
ο Γέροντας είπε, όταν τον επισκέφθηκαν αναστατωμένοι: "Το παιδί σας είναι ευαίσθητο,
από μικρό έλιωνε από ζήλια κι άρχισε σιγά σιγά να αποξενώνεται από σας.
Έφθασε μέχρι την απόπειρα αυτοκτονίας μετά από ερωτική απογοήτευση. Θέλει προσοχή, ίσως να του ξαναέρθει η στεναχώρια.
Για να θεραπευθεί το παιδί από το τραύμα του, χρειάζονται λίγα λόγια και πολλή προσευχή.
Όχι συμβουλές, κατακρίσεις και τέτοια.
Λίγα προσεγμένα λόγια, που να του τονώνουν την ελπίδα κι αμέσως μετά προσευχή.
Πολιορκήστε τον με τις προσευχές σας".
Τα γεγονότα δικαίωσαν τα λόγια του Γέροντα.
[Γ 299-300]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.119-120)

Τα μικρά παιδιά

-Έχω παρατηρήσει, Γέροντα, ότι τα μωρά μερικές φορές την ώρα της Θείας Λειτουργίας χαμογελούν.
-Αυτό δεν το κάνουν μόνο στην Θεία Λειτουργία. Τα μωρά είναι σε συνεχή επαφή με τον Θεό, επειδή δεν έχουν μέριμνες.
Τί είπε ο Χριστός για τα μικρά παιδιά; «Οι Άγγελοι αυτών εν ουρανοίς δια παντός βλέπουσι το πρόσωπον του Πατρός μου
του εν ουρανοίς». Έχουν επικοινωνία και με τον Θεό και με τον Φύλακα Αγγελό τους, που είναι συνέχεια δίπλα τους.
Στον ύπνο τους πότε γελούν, πότε κλαίνε, γιατί βλέπουν διάφορα.
Αλλοτε βλέπουν τον Φύλακα Αγγελό τους και παίζουν μαζί του - τα χαϊδεύει, τα πειράζει, κουνάει τα χεράκια τους,
και αυτά γελούν -, άλλοτε πάλι βλέπουν καμμιά σκηνή του πειρασμού και κλαίνε.
-Ο πειρασμός γιατί πηγαίνει στα νήπια;
-Και αυτό τα βοηθάει, για να αισθάνωνται την ανάγκη να ζητούν την μάνα τους.
Αν δεν υπήρχε αυτός ο φόβος, δεν θα αναγκάζονταν να αναζητήσουν την αγκαλιά της μάνας τους.
Όλα τα επιτρέπει ο Θεός για το καλό.
-Αυτά που βλέπουν, όταν είναι μικρά, τα θυμούνται, όταν μεγαλώσουν;
-Όχι, τα ξεχνούν. Αν θυμόταν το παιδάκι πόσες φορές είδε τον Αγγελό του, θα έπεφτε στην υπερηφάνεια.
Γι’ αυτό, όταν μεγαλώση, τα ξεχνάει. Ο Θεός με σοφία εργάζεται.
-Μετά το Βάπτισμα τα βλέπουν αυτά;
-Φυσικά, μετά το Βάπτισμα.
-Γέροντα, ένα αβάπτιστο παιδάκι κάνει να προσκυνήση άγια Λείψανα;
-Γιατί να μην κάνη; Μπορεί και να το σταυρώση κανείς με τα άγια Λείψανα. Είδα σήμερα ένα παιδάκι, σαν αγγελουδάκι ήταν.
«Που είναι τα φτερά σου;», το ρώτησα. Δεν ήξερε να μου πή!...
Στο Καλύβι, όταν έρχεται η άνοιξη και ανθίζουν τα δένδρα, βάζω καραμέλες πάνω στα πουρνάρια,
που είναι κοντά στην πόρτα του φράχτη, και λέω στα μικρά παιδιά που έρχονται εκεί: «Πηγαίνετε, παιδιά, να κόψετε καραμέλες
από τα πουρνάρια, γιατί, αν πιάση βροχή, θα λειώσουν και θα πάνε χαμένες!».
Μερικά έξυπνα παιδάκια καταλαβαίνουν ότι τις έβαλα εγώ και γελούν, άλλα πιστεύουν ότι φύτρωσαν, άλλα προβληματίζονται.
Τα μικρά θέλουν και λίγο λιακάδα...
-Βάζετε πολλές καραμέλες, Γέροντα;
-Έμ, πώς! Τί να κάνω; Εγώ καλά γλυκά δεν δίνω στους μεγάλους, λουκούμια τους δίνω.
Όταν μου φέρνουν καλά γλυκά, τα κρατώ για τα παιδιά της Σχολής.
Νά, κι εδώ χθές βράδυ φύτεψα καραμέλες και σοκολατάκια και σήμερα... άνθισαν! Τα είδατε;
Ο καιρός ήταν καλός, το χώμα ήταν αφράτο, γιατί το είχατε σκάψει καλά, και αμέσως άνθισαν!
Να δήτε τί ανθόκηπο θα σας κάνω εγώ! Δεν θα χρειάζεται να αγοράζουμε καραμέλες και σοκολατάκια για τα παιδιά.
Τί; να μην έχουμε δική μας παραγωγή;
-Γέροντα, κάποιοι προσκυνητές είδαν τα σοκολατάκια που φυτέψατε στον κήπο, επειδή το χαρτάκι τους έβγαινε πάνω από το χώμα.
Παραξενεύτηκαν. «Κάποιο παιδάκι, είπαν, θα τα έβαλε».
-Δεν τους είπες ότι τα έβαλε ένα μεγάλο παιδί;

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 119-121)

Αίρεσις
όχι μόνο σε δόγματα
Αιρέσεις εδώ δεν εννοεί ο Παύλος μόνο όσες έχουν σχέση με τα δόγματα,
αλλά και τις προερχόμενες από τα σχίσματα.
Ε.Π.Ε. 18α, 186

πλάνη πολεμώ, όχι τον πλανεμένο
Δεν αποστρέφομαι τον άνθρωπο, τον αιρετικό, αλλά την αίρεση.
Την πλάνη μισώ και θέλω ν’ αποσπάσω τον άνθρωπο απ’ αυτήν.
Και ο γιατρός, προσπαθώντας να γιατρέψει τον ασθενή, δεν πολεμάει το σώμα,
αλλ’ αφαιρεί τη νόσο του σώματος. Και εγώ, λοιπόν, αν χτυπήσω τους αιρετικούς,
δεν πολεμάω τους ανθρώπους αυτούς, αλλά την πλάνη τους
και θέλω να την ξεριζώσω και να καθαρίσω τη βρωμιά.
Δική μου συνήθεια είναι να διώκομαι, όχι να διώκω,
να με κυνηγάνε, όχι να κυνηγάω.
Ε.Π.Ε. 37,296

Αιρετικοί
με βίο καλό
Ως ψευδοπροφήτες εδώ υπαινίσσεται όχι τους αιρετικούς,
αλλ’ αυτούς που ζουν μεν ζωή διεφθαρμένη, όμως φορούν τη μάσκα της αρετής,
που πολλοί συνηθίζουν να τους χαρακτηρίζουν απατεώνες.
Γι’ αυτό και πρόσθεσε ο Κύριος «Θα τους καταλάβετε απ’ τους καρπούς τους».
Μεταξύ των αιρετικών μπορεί να βρει κανείς και πολλούς με ενάρετη ζωή.
Στους ψευδοπροφήτες όμως καθόλου.
Ε.Π.Ε. 10,96

προσοχή στην αγάπη τους
Υπάρχουν μερικοί, που αγαπάνε χωρίς περίσκεψη, με επιπολαιότητα, κατά σύμπτωση.
Γι’ αυτό κι οι φιλίες αυτές δεν είναι δυνατές...
Υπάρχει φόβος να διαφθαρεί κανείς απ’ την αγάπη των αιρετικών.
Ε.Π.Ε. 21.390

νόθο δόγμα με κάλυμμα την αγάπη
Τα λέω αυτά, για να μη δεχτείτε κανένα νόθο δόγμα,
με το πρόσχημα της αγάπης.
Ε.Π.Ε. 21.390

απατεώνες
Άνθρωποι διαστρεβλωτές επιχειρούν κατά καιρούς να εξαπατούν.
Τότε μεν ισχυρίζονταν, ότι η ανάστασις των νεκρών ήδη έχει γίνει.
Τώρα λένε, ότι επίκειται η κρίσις και η παρουσία του Χριστού
για να υποτάξουν κι αυτόν τον Χριστό στο ψέμα.
Και προσπαθούν να πείσουν, ότι δεν υπάρχει ανταπόδοσης στο μέλλον
ούτε δικαστήριο και κόλαση και τιμωρία για τους κακοποιούς και ασεβείς.
Ε.Π.Ε. 23,10

αμετάπιστοι
Εδώ εννοεί τις φιλονικίες με αιρετικούς,
για να μη κουραζόμαστε στα χαμένα.
Δεν βγαίνει κέρδος, αφού το τέλος τους είναι το τίποτε.
Όταν κάποιος είναι διεστραμμένος και αποφασισμένος να μην αλλάξη καθόλου τη θέση του,
ό,τι κι αν γίνη, για ποιό λόγο κουράζεσαι άσκοπα;
Είναι σαν να σπέρνεις πάνω σε πέτρες.
Καλύτερα να κάνεις τον καλό αυτό κόπο μιλώντας με ανθρώπους της πίστεως
περί της ελεημοσύνης και περί των άλλων αρετών.
Ε.Π.Ε. 24,120

αυτοκατάδικοι
Τι κάθεσαι και τρως το χρόνο σου μαζί του;
Γιατί κοπανάς αέρα; Όταν επιμένει πεισματικά, σατανικά και «στανικά» ο ίδιος,
είναι αυτοκατάκριτος, αυτοκατάδικος.
Ε.Π.Ε. 24,120

αξιοθρήνητοι
Η αγάπη για το Θεό έχει σαν αρχή ν’ αγαπά όλους.
Και τους μεν ομοπίστους, πού ναι γνήσιοι αδελφοί, τους αγαπά θερμά.
Τους δε αιρετικούς τους αγαπά μεν σαν αδελφούς του κατά φύση (άνθρωποι κι αυτοί),
αλλά τους σπλαχνίζεται σαν φαύλους και αχρείους
και λειώνει απ’ το κλάμα γι’ αυτούς.
Ε.Π.Ε. 24,286

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 118-120)

                                                                    Του Αββά Ιωάννη του ευνούχου
α'. Ο Αββάς Ιωάννης ο ευνούχος, κατά τη νεότητά του, ρώτησε ένα γέροντα, λέγοντας: «Πώς σεις μπορέσατε να κάμετε το έργο του Θεού ειρηνεύοντας, ενώ εμείς ούτε με κόπο δεν μπορούμε να το κάμουμε;». Και του λέγει ο γέρων: Εμείς μπορέσαμε, γιατί πρώτο μέλημά μας έχουμε το έργο του Θεού, ενώ τη σωματική χρεία τη θαρούμε σαν κάτι το ασήμαντο. Σεις όμως έχετε κύριο μέλημά σας τη σωματική χρεία, ενώ το έργο του Θεού δεν το υπολογίζετε τόσο. Γι’ αυτό κουράζεστε. Και γι’ αυτό ο Σωτήρ είπε στους μαθητές: Ολιγόπιστοι, ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν».
β'. Είπε ο Αββάς Ιωάννης: «Ο πατέρας μας ο Αββάς Αντώνιος είπε, ότι ποτέ δεν προτίμησε το δικό του συμφέρον από την ωφέλεια του αδελφού του».
γ'. Έλεγε στους αδελφούς ο Αββάς Ιωάννης, οπού ήταν από την Κιλικία και ηγουμένευε στη Ραϊθώ:
Τέκνα μου, όπως φύγαμε τον κόσμο, ας φύγουμε και τις επιθυμίες της σαρκός».
δ'.Είπε πάλι:« Ας μιμηθούμε τους πατέρες μας, όπου με τόση σκληραγωγία και ησυχία έμεναν εδώ».
ε'. Είπε πάλι: «Ας μη ρυπώσουμε, τέκνα μου, αυτόν τον τόπο, οπού οι πατέρες μας τον καθάρισαν από τους
δαίμονες».
στ' . Είπε πάλι: «Ο τόπος αυτός ασκητών είναι, όχι πραγματευτών».
                                                                     Του Α β β ά Ιωάννη των Κελλιών
α'. Διηγήθηκε ο Αββάς Ιωάννης των Κελλιών την έξης ιστορία: Ζούσε στην Αίγυπτο μια αμαρτωλή γυναίκα, οπού ήταν πολύ ωραία και πλούσια. Και οι άρχοντες πήγαιναν σ’ αυτήν. Μια μέρα λοιπόν, έτυχε στην εκκλησία και θέλησε να περάση μέσα. Αλλά ο υποδιάκονος, οπού στεκόταν στις θύρες, δεν την άφησε, λέγοντας: «Δεν είσαι άξια να εισέλθης σε οίκο Θεού, γιατί είσαι ακάθαρτη». Καθώς δε φιλονεικούσαν, άκουσε ο επίσκοπος τον θόρυβο και βγήκε. Του λέγει λοιπόν η αμαρτωλή: «Δεν με αφήνει να εισέλθω στην εκκλησία». Και της αποκρίνεται ο επίσκοπος: «Δεν επιτρέπεται να εισέλθης, γιατί είσαι ακάθαρτη». Τότε εκείνη κατανύχθηκε και του λέγει:
«Δεν θα ξαναπέσω στην ακολασία». Της λέγει ο επίσκοπος: Αν φέρης εδώ τα χρήματά σου, θα καταλάβω ότι άφησες τον ακόλαστο βίο». Τα έφερε και ο επίσκοπος τα έκαψε στη φωτιά. Εισήλθε τότε στην εκκλησία η γυναίκα κλαίοντας και λέγοντας: Αν εδώ μου συνέβη τέτοιο γεγονός, εκεί (ήγουν στην άλλη ζωή) τι θα είχα να πάθω;». Και μετενόησε και έγινε σκεύος εκλογής.
β'. Είπε ο Αββάς Ιωάννης της θηβαίδος: «Ο μοναχός οφείλει, πριν από όλα, να πραγματοποιήση την ταπεινοφροσύνη. Γιατί αυτή είναι η πρώτη εντολή του Σωτήρος, οπού είπε: Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών».                    
                                                     Του Αββά Ισιδώρου  του πρεσβυτέρου
α'. Έλεγαν για τον Αββά Ισίδωρο τον πρεσβύτερο, ότι ήλθε κάποτε ένας αδελφός, για να τον καλέση σε γεύμα.  Αλλά ο γέρων δεν εννοούσε να πάη μαζί του, λέγοντας: «Ο Αδάμ από φαγώσιμο πράγμα απατήθηκε και βρέθηκε έξω από τον παράδεισο». Του λέγει ο αδελφός: «Πραγματικά, φοβάσαι να βγής από το κελλί σου;». Και εκείνος πάλι είπε: «Τέκνο μου, φοβάμαι, γιατί ο διάβολος ως λέων ωρυόμενος ζητεί τίνα καταπίη». Πολλές δε φορές έλεγε, ότι, αν τινάς αφεθή στην οινοποσία, δεν θα ξεφύγη την επιβουλή των λογισμών. ’Ετσι και ο Λώτ, αναγκασμένος από τις θυγατέρες του, μέθυσε από το κρασί και, με τη μέθη, εύκολα ο διάβολος στην ασέλγεια τον έσπρωξε.
β'. Είπε ο Αββάς Ισίδωρος: Αν αγαπάς τη βασιλεία των ουρανών, να καταφρονής τα υλικά αγαθά και να ορέγεσαι τη θεία αμοιβή».
γ'. Είπε πάλι: «Να ζήσης κατά Θεόν είναι αδύνατο, αν είσαι φιλήδονος και φιλάργυρος».
δ'. Είπε πάλι: Αν νόμιμα ασκήτε νηστεύοντας, μη το παίρνετε επάνω σας. Αν δε γι’ αυτό κομπάζετε, καλύτερα ας τρώτε κρέας. Γιατί είναι προτιμότερο να τρώγη τινάς κρέας παρά να το παίρνη επάνω του και να έχη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του».
ε'. Είπε πάλι: «Οι μαθητευόμενοι πρέπει να αγαπούν σαν πατέρες τους αληθινά διδασκάλους και να τους φοβούνται σαν άρχοντες. Και μήτε η αγάπη να διώχνη τον φόβο, μήτε ο φόβος να αμαυρώνη την αγάπη».
στ'.Είπε πάλι: Αν ποθής τη σωτηρία, κάνε όλα όσα σε οδηγούν σ’ αυτή».
ζ'.Ελεγαν για τον Αββά Ισίδωρο, ότι, σαν πήγαν σ΄αυτόν κάποιοι αδελφοί, υποχωρούσε στα εσώτερα του κελλιού. Και του έλεγαν οι αδελφοί: «Αββά, τί είναι αυτό οπού κάνεις;». Και έλεγε ότι και τα θηρία σώζονται καταφεύγοντας στις φωλιές τους. Και αυτά τα έλεγε για την ωφέλεια των αδελφών.

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

στ’. Είπε ο Αββάς Ιωσήφ στον Αββά Λώτ: «Δεν μπορείς να γίνης μοναχός, αν δεν γίνης σαν φωτιά, φλογιζόμενος όλος». 
ζ’. Πήγε ο Αββάς Λώτ στον Αββά Ιωσήφ και του λέγει: «Αββά, κατά τη δυναμή μου, κάνω τη μικρή μου σύναξη και τη μικρή μου νηστεία και την ευχή και τη μελέτη και την ησυχία και όσο μπορώ κρατώ τους λογισμούς μου καθαρούς. Τι λοιπόν μου απομένει να κάνω παρά πέρα ;». Σηκώθηκε τότε ο γέρων , άπλωσε τα χέρια στον ουρανό και έγιναν τα δάχτυλά του σαν δέκα λαμπάδες αναμμένες. Και του λέγει :Αν θέλης, γίνε όλος σαν φωτιά».  
η’ .Ένας αδελφός συμβουλεύτηκε τον Αββά Ιωσήφ, λέγοντας: «Θέλω να βγω από το κοινόβιο και να κάνω μονήρη βίο». Και του λέγει ο γέρων :«Όπου βλέπεις η ψυχή σου να ειρηνεύει και να μην βλάπτεται, μείνε». Του λέγει ο αδελφός: «Και σε κοινόβιο ειρηνεύω και ζώντας μόνος. Τι θέλεις λοιπόν να κάμω;». Και του λέγει ο γέρων: Αν ειρηνεύης στο Κοινόβιο και ζώντας μόνος, βάλε τους δυο λογισμούς σου σαν σε ζυγαριά. Και οπού βλέπεις ότι μάλλον εκεί ωφελείται και γέρνει ο λογισμός σου, αυτό κάμε».
θ'. Πήγε ένας από τους γέροντες στον σύντροφό του, για να ξεκινήσουν και να επισκεφθούν τον Αββά Ιωσήφ. Και λέγει: «Πες στον μαθητή σου να μας σαμαρώση τον όνο». Και του απαντά: «Φώναξέ τον και ό,τι θέλεις το κάνει». Λέγει: «Πώς τον λένε;». Ο δε άλλος είπε: «Δεν ξέρω». Και του λέγει ο πρώτος: «Πόσο καιρό είναι μαζί σου, οπού δεν ξέρεις το όνομά του;». Και είπε: «Είναι δυο χρόνια». Και είπε ο πρώτος: Αν συ σε δυο χρόνια δεν ξερής το όνομα του μαθητή σου, εγώ σε μια μέρα τί χρειάζεται να το μάθω;».
ι’. Συνάχθηκαν κάποτε μερικοί αδελφοί στον Αββά Ιωσήφ. Και εκεί οπού κάθονταν και τον ρωτούσαν διάφορα, έχαιρε. Και αυθόρμητα τους έλεγε: «Εγώ σήμερα βασιλεύς είμαι. Γιατί βασίλευσα πάνω στα πάθη».
ια’. Έλεγαν για τον Αββά Ιωσήφ της Πανεφώ, ότι, σαν ήταν στις τελευταίες του στιγμές και γύρω του κάθονταν γέροντες, έρριξε το βλέμμα του στη θυρίδα, είδε τον διάβολο να κάθεται εκεί κοντά και φώναξε στον μαθητή του, λέγοντας: «Φέρε το ραβδί. Γιατί αυτός θαρεί ότι γήρασα και δεν μπορώ πλέον να τον αντιμετωπίσω». Και σαν έπιασε το ραβδί, είδαν οι γέροντες τον διάβολο να πηδά από τη θυρίδα έξω σαν σκυλί και να γίνεται άφαντος.
                                                                Του Αββά Ιακώβου
α’. Είπε ο Αββάς Ιάκωβος: «Μεγαλύτερο είναι το να ξενιτευθή τινάς παρά να ξενοδοχή».
β'. Έλεγε πάλι: Όταν σε επαινούν, πρέπει να συλλογίζεσαι τις αμαρτίες σου και να νοιώθης ότι δεν αξίζεις τα λεγόμενα».
γ’. Είπε πάλι: «Όπως το λυχνάρι κάνει φωτεινό τον σκοτεινό κοιτώνα, έτσι και ο φόβος του Θεού, όταν έλθη στην καρδιά του Ανθρώπου, τον φωτίζει και τον διδάσκει όλες τις αρετές και τις εντολές του Θεού».
δ'. Είπε πάλι: «Δεν χρειάζονται λόγια μόνο. Πολλά λόγια έχουν οι άνθρωποι στον καιρό μας. Έργα χρειάζονται. Αυτά λείπουν και όχι λόγια άκαρπα».
                                                           Του Α β β ά Ιέρακος
α'. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ιέρακα, λέγοντας: «Πες μου, πώς θα σωθώ;». Του αποκρίνεται ο γέρων: «Μένε στο κελλί σου. Αν πεινάς, φάγε. Αν διψάς, πιες. Και μη κακολογήσης τον πλησίον σου. Έτσι, σώζεσαι».
β'. Ο ίδιος είπε: «Ποτέ δεν είπα η θέλησα να ακούσω κοσμικό λόγο».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

Η σωτηρία του αδελφού 

Μια μέρα, ενώ ο όσιος Βενέδικτος ησύχαζε στο κελλί του, ο υποτακτικός του μοναχός Πλακίδας πήγε στη λίμνη για ν’ αντλήση νερό. Αλλά έτυχε να του πέση από τα χέρια το σταμνί και το πήρε το ρεύμα του νερού! Προσπαθώντας ο αδελφός να το πιάση, γλύστρησε κι έπεσε κι αυτός στο νερό, που τον παρέσυρε γρήγορα προς το κέντρο της λίμνης. Τότε ο πιστός δούλος του Θεού Βενέδικτος, που βρισκόταν μέσα στο κελλί του, ένιωσε τι είχε γίνει, κάλεσε ευθύς τον μαθητή του Μαύρο και του είπε:

- Αδελφέ Μαύρε, τρέχα, γιατί ο αδελφός Πλακίδας έπεσε στη λίμνη και το ρεύμα τον τράβηξε στα βαθιά.

Και τότε συνέβη ένα θαύμα, που θύμιζε ό,τι είχε γίνει με τον απόστολο Πέτρο στη λίμνη της Τιβεριάδος.

Ο Μαύρος με το πρόσταγμα του οσίου, έτρεξε σ’ εκείνο το μέρος, πάτησε πάνω στα νερά και συνέχισε να τρέχη, ώσπου έφτασε εκεί που βρισκόταν ο Πλακίδας! Τον άρπαξε από τα μαλλιά και γύρισε πάλι τρέχοντας. Όταν έφτασε στη στεριά, τότε συνήλθε και κατάλαβε ότι είχε τρέξει πάνω στα νερά! Τρόμαξε πολύ και γυρίζοντας στον όσιο του διηγήθηκε το συμβάν.

Ο όσιος Βενέδικτος δεν απέδωσε αυτό το θαύμα στη δική του αγιότητα, αλλά στην υπακοή εκείνου. Απεναντίας, ο Μαύρος έλεγε, πως αιτία ήταν το πρόσταγμα του πνευματικού του πατρός.

Στη χαριτωμένη αυτή λογομαχία παρεμβλήθηκε ο μοναχός Πλακίδας και είπε:

- Καθώς με παρέσυρε το νερό, έβλεπα πάνω μου τη μηλωτή του αββά μου κι ένιωθα πως αυτός θα μ’ έβγαζε από το νερό.

(Βίος οσίου Βενεδίκτου)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τ. Β΄, σ. 125-126)

…Τι ήταν εκείνο όμως που “είχαν” οι ποιμένες της Βηθλεέμ και δεν το είχαν ίσως άλλοι της εποχής τους, για να γίνουν οι πρώτοι θεατές του υπέρ φύσιν γεγονότος της ενανθρώπησης του Θεού; Όχι βέβαια κάποια αναμαρτησία - διότι “πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού ” - αλλά την απλότητα της καρδιάς τους.

Οι ποιμένες προφανώς δεν είχαν πωρωθεί και σκληρυνθεί εσωτερικά με την πονηριά. Μπορεί να ήσαν υπό το καθεστώς της αμαρτίας, αλλά διατηρούσαν κάποια καλά αποθέματα από το κατ’ εικόνα του Θεού στον άνθρωπο. Είχαν δηλαδή καλή διάθεση.

Κι αυτό τελικώς φαίνεται να είναι εκείνο που ελκύει τον Θεό για να παράσχει την χάρη Του στο λογικό αυτό πλάσμα του. Όπου με άλλα λόγια έχουμε καλή διάθεση, ας υπάρχει και απιστία και αμαρτία, εκεί δεν θα αργήσει να φανεί η κλήση του Θεού για την ένταξη του ανθρώπου στην Εκκλησία, την άλλη Μάνα Παναγία, όπως είπαμε, (όταν πρόκειται για αβαπτίστους), ή την ορθή ένταξη σ’ αυτήν, (όταν πρόκειται για βαπτισμένους αλλά χωρίς επίγνωση).

Εκείνο πάντως που θα αποτελεί την επιβεβαίωση σε κάθε περίπτωση ότι κινούμαστε σωστά και ότι βρήκαμε τον αεί ζητούμενο Χριστό θα είναι και η δική μας στάση δοξολογίας απέναντι σ’ Αυτόν και την Παναγία Μητέρα του, όπως συνέβη και με τους ποιμένες. Όσο τα “χαίρε” δεν θα λείπουν από την δική μας καρδιά και το στόμα μας μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η χάρη του Θεού ενεργεί και σε εμάς, ότι δηλαδή είμαστε μέσα στο φως της θέας Του.

("Του Πάθους και της Ανάστασης", π. Γ. Δορμπαράκη, απόσπασμα, σ. 141-142)

Από την Αγία Γέννησι 

Ώ Ήλιε της Δικαιοσύνης
φώτισέ με, με την ακτίνα Σου
και από την αναισθησία μου
σήκωσε την ζωή μου!

Συ ο σωματικώς γεννηθείς
ως άνθρωπος στην Βηθλεέμ,
ωδήγησε τα βήματά μου
στην αιώνια Εδέμ!

Ζωογόνησε, Κύριε,
την αδυναμία μου
λησμονώντας την ανομία
με την οποία Σε επίκρανα!

Σήκωσέ μου, Κύριε, τον νου
από το σκοτεινό παρελθόν μου
και ειρήνευσε τον άνεμο (της ψυχής)
αφού με βγάλεις από το σύννεφο (της κακίας).

Δίδαξέ με να ζητώ
την αιώνια γαλήνη
στην οποία δεν υπάρχει πόνος,
ούτε θλίψις και στεναγμός!

Με ουράνια αγάπη
κατάφλεξέ με πάντοτε,
Δέσποτα Ελεήμον
και Θεέ μου!

Στον θρόνο της Θείας Δόξης Σου
με το σώμα τώρα καθισμένος,
δείξε το έλεος Σου, Κύριε,
στους κατοικούντας στην γη!

Αγίου Ιωάννου του νέου Χοζεβίτου
("Ο βίος του Αγ. Ιωάννου του νέου Χοζεβίτου", Αρχιμ. Κωνσταντίνου, σελ. 154-155)

Στη γυναικεία μονή της Ταβέννης, που μόναζαν την εποχή εκείνη περισσότερες από τετρακόσιες μοναχές, έλαμψε με την αρετή της η παρθένος Ισιδώρα. Αυτή η μακαρία υποκρινόταν τη σαλή για την αγάπη του Χριστού. Εξευτέλιζε κάθε μέρα τον εαυτό της. Φορούσε κουρέλια. Έκανε τις πιο ταπεινωτικές δουλειές του μοναστηριού. Εξυπηρετούσε σαν αγορασμένη δούλη όλες τις αδελφές χωρίς καμμιά εξαίρεση.
Εκείνες πάλι, σαν να γύρευαν μ’ αυτό να την ανταμείψουν, την περιφρόνησαν τόσο, που κι από την τράπεζα, κι από την εκκλησία ακόμη, την έδιωχναν. Έτσι η Ισιδώρα έτρωγε τ’ αποφάγια που περίσσευαν στα πιάτα, ζαρωμένη στο τζάκι του μαγειρείου, κι άκουγε την ακολουθία χειμώνα - καλοκαίρι στα σκαλοπάτια της εκκλησίας.
Ήταν αδύνατο να περάση μέρα χωρίς να τη βρίσουν και να την περιπαίξουν. Κι αυτή τα δεχόταν όλα χωρίς κανένα γογγυσμό. Ποτέ δεν αντιμίλησε. Δεν φιλονίκησε. Δεν έδειξε σημάδι ανυπομονησίας.
Και ο Θεός έκανε φανερή σε όλους την αρετή της!
Στο απέναντι βουνό ασκήτευε ο αββάς Πιτηρούν. Ζούσε με μεγάλη στέρηση και παίδευε πολύ το σώμα του. Θα ήταν αυτό ίσως αφορμή που του ήρθε κάποτε ο λογισμός: Άραγε υπάρχει άλλος σ’ αυτόν τον τόπο που να με φτάνη στην αρετή;
Τη νύχτα είδε στον ύπνο του άγγελο Κυρίου.
-Σήκω και πήγαινε στο γυναικείο μοναστήρι, τον πρόσταξε. Εκεί θα βρης μια παρθένο με διάδημα στο κεφάλι! Αυτή είναι ασύγκριτα ανώτερη σου.
Ο αββάς Πιτηρούν δεν έχασε καιρό. Μόλις ξημέρωσε, τράβηξε για το γυναικείο μοναστήρι. Οι μοναχές τού έκαναν λαμπρή υποδοχή, γιατί είχε φήμη αγίου σ’ όλον εκείνο τον τόπο. Ο αββάς πήγε στην εκκλησία και ζήτησε από την ηγουμένη να του παρουσίαση όλες τις αδελφές, για να τις γνωρίση προσωπικά. Του έγινε αμέσως η επιθυμία. Μία –μία λοιπόν οι μοναχές περνούσαν μπροστά από τον αββά, έβαζαν μετάνοια, έπαιρναν την ευλογία του και πήγαιναν στα στασίδια τους. Εκείνος τις παρατηρούσε προσεκτικά, μα δεν έμεινε ευχαριστημένος. Δεν είδε ανάμεσα τους εκείνη που του είπε ο άγγελος, και λυπήθηκε.
Όταν πέρασε και η τελευταία, ρώτησε ο αββάς αν υπάρχει άλλη.
-Όχι, του αποκρίθηκαν, εδώ είμαστε όλες.
-Αδύνατον, είπε ζωηρά εκείνος. Πρέπει να υπάρχει ακόμα μία, που για χάρη της έκανα όλη αυτή την οδοιπορία.
-Έχουμε ακόμα μία, αναγκάστηκε να φανερώση η ηγουμένη μπροστά στην επιμονή του γέροντα, αλλά είναι σαλή. Γι’ αυτό δεν τη λογαριάζουμε με την αδελφότητα.
-Ας έρθη κι αυτή, είπε ο αββάς.
Με πολλή βία οδήγησαν την ταπεινή Ισιδώρα μπροστά στον όσιο, ξυπόλητη, κουρελιασμένη, κατάμαυρη από τους καπνούς του μαγειρείου. Μόλις την αντίκρυσε εκείνος, έμεινε σαν μαρμαρωμένος από την έκπληξη. Το παλιομάντηλο που σκέπαζε το κεφάλι της, και που οι αδελφές το αηδίαζαν, έλαμψε στα μάτια του σαν ολόχρυση κορώνα! Υποκλίθηκε μπροστά της και της είπε με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση:
-Ευλόγησε με, οσία.
Αλλά η ταπεινή Ισιδώρα έσκυψε και του φίλησε τα πόδια.
-Εσύ ευλόγησε με, άγιε πάτερ.
Παραξενεμένες οι μοναχές απ’ όσα έβλεπαν, είπαν στον αββά:
-Μην εξευτελίζης έτσι τον εαυτό σου. Αυτή είναι σαλή!
Εκείνος όμως τις κατακεραύνωσε με το αυστηρό του βλέμμα:
-Εσείς όλες είστε σαλές και ανόητες! Αυτή εδώ είναι πολύ ανώτερη κι από σας κι από μένα! Είθε να μας αξιώση ο Θεός να βρεθούμε στο πλευρό της, στη Δευτέρα Παρουσία.
Κατόπιν διηγήθηκε τί του είχε αποκαλύψει ο Θεός για τη μακαρία Ισιδώρα.
Όταν τ’ άκουσαν οι μοναχές, έπεσαν στα γόνατα, ζήτησαν συγχώρηση από την αδελφή τους κι εξομολογήθηκαν στον όσιο τα όσα μέχρι τότε της είχαν κάνει.
Ο όσιος έκανε προσευχή να συγχωρήση ο Θεός τις απερισκεψίες τους. Ύστερα κάλεσε την οσία Ισιδώρα, για να την παρακαλέση να δώση κι αυτή συγχώρηση στις αδελφές. Μα δεν τη βρήκαν πουθενά. Πρόλαβε κι έφυγε κρυφά από το μοναστήρι, για ν’ αποφύγη τον ανθρώπινο έπαινο, και κανείς δεν έμαθε ποτέ πού τελείωσε τη ζωή της.

( Γεροντικόν)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄,σελ.243-246)