Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μπροστά μας τις τυπογραφικές σελίδες των στοιχείων, από τις οποίες πρόκειται μετά από λίγο να τυπωθεί το βιβλίο της Ιλιάδας. Αυτού του είδους η τοποθέτηση είναι δυνατή, άρα δε και πιθανή. Ας αναμίξω τώρα ατάκτως με το χέρι τα στοιχεία αυτά. Τι φρονείτε; Εάν βάλω αυτά μέσα σε κληρωτίδα κατάλληλη και δώσω στην κληρωτίδα αυτή κίνηση συνεχή, ακατάπαυστη, οσοδήποτε κατάλληλη και σκόπιμη, θα έλθει άραγε ποτέ στιγμή, κατά την οποία τα στοιχεία αυτά θα έμπαιναν κατά σύμπτωση το ένα κοντά στο άλλο σε κάποιον τέτοιο συνδυασμό, ώστε να αναπαραχθεί με αυτά το ποίημα της Ιλιάδας; Το θαύμα αυτό της σύμπτωσης καθίσταται τόσο περισσότερο πιο αδύνατο και ανεπίτευκτο, όσο τα στοιχεία που είναι μέσα στην κληρωτίδα είναι πολυαριθμότερα... Προκειμένου όμως για την αρμονία στον κόσμο έχουμε ιλιγγιώδη αριθμό ατόμων της ύλης, αριθμό που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινο υπολογισμό...Πώς είναι δυνατόν λοιπόν η τυφλή κίνηση του δυσεξαρίθμητου πλήθους των ατόμων αυτών να παραγάγει κατά σύμπτωση συνδυασμό και κατά τα μέρη του και κατά το σύνολό του σκόπιμο;
«Κάποιο απόγευμα αφού κάθισε δίπλα στο βαρώνο του Holbach σε δείπνο, αρτυμένο πλούσιο και με υλιστικές θεωρίες, δέχτηκε ο αββάς Galiani την πρόσκληση του Ντιντερώ, ο οποίος μετά το δείπνο για εξακολούθηση της συζήτησης ζητούσε να διοριστεί κάποιος συνήγορος της ύπαρξης του Θεού. Ομόφωνα οι συνδαιτημόνες εξέλεξαν ως τέτοιο τον αββά, ο οποίος περιορίστηκε να πει το εξής ανέκδοτο: Κάποτε στη Νεάπολη έριξε κάποιος μέσα σε κέρατο έξι κύβους (ζάρια).Αφού κούνησε το κέρατο έριξε έξω τους κύβους και έδειξαν από συμφώνου και οι έξι τον ίδιο αριθμό. Σύμπτωση αξιοθαύμαστη! φώναξαν όλοι. Αλλά ο παίχτης επανέλαβε το παιχνίδι και για δεύτερη και για τρίτη και για πέμπτη φορά. Οι κύβοι έδειχναν πάντα τον ίδιο αριθμό απαρέγκλιτα και σταθερά. «Μα την αλήθεια, φώναξε κάποιος από τους παρισταμένους, τα ζάρια είναι φτιαγμένα». Και πράγματι το πέσιμο και η συμφωνία των ζαριών δεν ήταν τυχαία, αλλά προετοιμασμένη και τεχνητή. «Φιλόσοφοι, συμπέρανε ο Galiani απευθυνόμενος προς τον Ντιντερώ, όταν βλέπω την τάξη του κόσμου να αναγεννιέται πάντοτε σταθερά και τους νόμους της φύσης να μένουν αμετάβλητοι, όταν βλέπω την σύμπτωση αυτή του κόσμου να διατηρείται, όπως την βλέπουμε διαρκώς, παρά τις ανυπολόγιστες μυριάδες των συμπτώσεων, οι οποίες μπορούν να καταστρέψουν ή να αλλοιώσουν αυτήν, φωνάζω και εγώ, ότι τα ζάρια είναι φτιαγμένα, η φύση είναι προδιατεταγμένη και προετοιμασμένη από κάποιο αόρατο χέρι, για να παράγει πάντοτε τα ίδια αποτελέσματα» (Απολογητικαί Μελέται τομ.Α σελ 172-174,176 Π.Ν. Τρεμπέλα)