Όταν εισέλθη στο σπίτι ο προεστώς της εκκλησίας, αμέσως λέγει, ειρήνη σε όλους, όταν ομιλή, ειρήνη σε όλους, όταν ευλογή, ειρήνη σε όλους, όταν προτρέπη να χαιρετίζωμε, ειρήνη σε όλους, όταν τελεσθή η θυσία, ειρήνη σε όλους, και στον ενδιάμεσο χρόνο πάλι λέγει, χάρις και ειρήνη σε όλους. Πώς λοιπόν δεν είναι παράλογο, ενώ τόσες φορές ακούμε να έχωμε ειρήνη, ερχόμαστε και πολεμούμε ο ένας τον άλλο, και ενώ λαμβάνομε και ανταποδίδομε, ερχόμαστε και πολεμούμε εκείνον που δίνει την ειρήνη; Λέγεις, ‘και στο Πνεύμα σου’, και συκοφαντείς αυτόν έξω στον κόσμο; Αλλοίμονο, διότι τα άγια της εκκλησίας έχουν…

     Και πώς ονομάζει σαρκικούς αυτούς που έλαβον τόσον πολύ Πνεύμα και δια τους οποίους εις την αρχήν της επιστολής έπλεξε τόσα πολλά εγκώμια; Διότι ήσαν σαρκικοί και εκείνοι, προς τους οποίους ο Κύριος λέγει: «Φύγετε μακριά από εμέ, σεις που πράττετε την ανομίαν. Δεν σας γνωρίζω» αν και βέβαια εκείνοι και δαίμονας εξέβαλον και νεκρούς ανέστησαν και προφητείας έκαναν. Ώστε είναι δυνατόν ακόμη και ένας που έκανε θαύματα να είναι σαρκικός. Καθ’ όσον μάλιστα δια του Βαλαάμ ενήργησεν ο Θεός και εις τον Φαραώ και εις τον Ναβουχοδονόσορα απεκάλυψε τα μέλλοντα, και ο Καϊάφας προεφήτευσε χωρίς να κατανοή…

873.Η ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.  Στο σπίτι ενός παπά ήταν ανάγκη να καθαρισθή η καπνοδόχος. Φωνάζουν ένα καπνοδοχοκαθαριστή – δε θα ήταν πάνω από 13 χρονών – και τον βάζουν ακριβώς στο δωμάτιο που ήταν πιο χαλασμένο και που χρησίμευε για γραφείο στον παπά. Ο τελευταίος βρισκόταν μέσα και ετοίμαζε το κήρυγμα του. Ο καπνοδοχοκαθαριστής χάθηκε στην καπνοδόχο και σε μια ώρα τελείωσε. Πήγαινε να πληρωθή από τον παπά.- Πέντε φράγκα, κύριε.- Να, πάρε τα, είμεθα εξωφλημένοι.Το παιδί έφυγε.Ξαναπαίρνοντας την πέννα του ο ιερεύς, σαν κάποιο σιδερένιο χέρι να σφιγγε την καρδιά του. Μια τύψις συνειδήσεως τον πίεζε.«Εξωφλημένοι; Πως; Αλλά μήπως ο μικρός…

Ότι κι αν γράψεις λόγια θα’ναι.Αυτά τα λόγια που ζητώ να εξαφανίσωΚι είναι γι’αυτό που έχω κόψει το χέρι μου.Κι είναι γι’αυτό που ζυμώνομαιΝύχτα μέρα με τη φωτιά, που πατήθηκακ’ έλιωσα κάτω όπως ένατριαντάφυλλο κόκκινο. Θέλω να γίνω ένα άλλου είδουςνερό. Μια άλλου είδους γλώσσα.Σαν αχτίνες χρυσές να τρυπώνω τα λόγια μουμες απ’ τους πόρους σας, δίχως να ξέρετε,προχωρώντας και φέγγοντας, βαθύτερα, όλοΚαι βαθύτερα μες τις καρδιές σας, καθώςΤις μαύρες στοές της γηςκατεβαίνονταςο ανθρακωρύχος με το λυχνάρι του. Νικηφόρος Βρεττάκος

Ρώτησαν την αυτοκράτειρα Θεοδώρα, γιατί τιμούσε περισσότερο από τον πατέρα της τον πνευματικό της Ιωαννίκιο, αναφέροντας πάντα το όνομά του με δάκρυα στα μάτια, χρόνια τώρα μετά το θάνατό του. Και η ευσεβής αυτοκράτειρα αποκρίθηκε: - Γιατί ο πατέρας μου, φέρνοντάς με στη ζωή με έκανε να κατέβω από τον ουρανό στη γη. Ενώ ο Ιωαννίκιος, με τις συμβουλές του και το άγιο παράδειγμά του, με κάνει να ανεβαίνω από τη γη στον ουρανό. «Διότι εάν έχετε μύριους παιδαγωγούς κατά Χριστόν, δεν έχετε όμως πολλούς πατέρες. Διότι με τη χάρη του Ιησού Χριστού, διαμέσου του Ευαγγελίου, εγώ σας γέννησα πνευματικά»…

Λέγεται ότι μετά το θάνατο του επισκόπου Ρώμης Αντέρωτος ήλθε από την ύπαιθρο ο Φαβιανός μαζί με άλλους και εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, όπου προσήλθε στον κλήρο με τρόπο παραδοξότατο με ενέργεια της θείας και ουράνιας χάρης. Πράγματι, όταν όλοι οι αδελφοί ήταν συγκεντρωμένοι για την εκλογή αυτού που επρόκειτο να διαδεχτεί την επισκοπή και πλείστοι επιφανείς και ένδοξοι άνδρες ερχόντουσαν στη σκέψη πολλών, ο Φαβιανός, ο οποίος ήταν παρών, δεν ερχόταν στη σκέψη κανενός. Αλλά όμως, όπως λένε, ένα περιστέρι κατέβηκε απότομα από τον ουρανό και κάθισε στο κεφάλι του, σαν απομίμηση της καθόδου του αγίου Πνεύματος εν είδει περιστεράς…