«Πάσχουμε διότι δεν αγαπάμε. Όποιος δεν αγαπά δεν έχει ειρήνη κι αν ακόμη τον βάλουν μέσα στον Παράδεισο» είπε ένας γέροντας.
(Αθωνικό Γεροντικό σελ.24)

«Προς τον πλησίον πρέπει να συμπεριφερόμαστε με λεπτότητα, ώστε ούτε με το βλέμμα να τον προσβάλλουμε. Όταν αποστρεφόμαστε κάποιον ή τον προσβάλλουμε, τότε νιώθουμε σαν μια πέτρα να βαραίνει την καρδιά μας»
(όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ Ι.Μ. Παρακλήτου σελ. 346)

«Αλλά και ο χειρότερος εχθρός δεν μπορεί να βλάψει περισσότερο από το μίσος του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Οι πληγές που θα του ανοίγαμε, αν τον καταδιώκαμε για να του κάνουμε κακό, πάλι δεν θα ήταν μεγαλύτερες από τις πληγές που ανοίγει στην καρδιά το μίσος. Και είναι εξίσου βέβαιο πώς, όσα γράμματα και αν μάθει ο άνθρωπος, καμιά γνώση δεν μπορεί να χαραχτεί τόσο βαθιά όσο η ενδόμυχη γνώση, γραμμένη στη συνείδηση, ότι δεν πρέπει να κάνουμε στον άλλον αυτό που οι ίδιοι δεν θα θέλαμε να πάθουμε»
(Εξομολογήσεις αγίου Αυγουστίνου εκδ. Πατάκη τόμ Α΄ σελ. 145)

«… Για πες μου, όμως, μικρέ μου Όσκαρ: Τι σε πονάει πιο πολύ;»
«Μισώ τους γονείς μου».
«Τότε μίσησέ τους με όλη σου τη δύναμη».
«Εσείς μου το λέτε αυτό, θεία Ρόζ;».
«Ναι. Μίσησέ τους με όλη σου τη δύναμη. Θα’ ναι σαν να μασουλάς ένα κόκκαλο. Όταν θα πάψεις να το μασουλάς αυτό το κόκκαλο, θα καταλάβεις ότι δεν άξιζε τον κόπο…»
(Αγαπητέ Θεέ, Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ σελ.30-31)

«Οι μέλισσες, που είχαν μισήσει τους ανθρώπους, γιατί τους έπαιρναν το μέλι, πήγαν στο Δία και τον παρακαλούσαν να τους δώσει τη δύναμη να σκοτώνουν αυτούς που πλησιάζουν τις κερήθρες τους, χτυπώντας τους με το κεντρί τους. Και ο Δίας, που αγανάκτησε μαζί τους για το κακό που ήθελαν να κάνουν, τις έκανε έτσι, ώστε, όταν τσιμπάνε κάποιον με το κεντρί τους, αυτό να φεύγει από πάνω τους και μετά από λίγο να πεθαίνουν και οι ίδιες»
(Αίσωπος,Μέλισσαι και Ζευς, στο Σταλαγμοί Αρχαίας Σοφίας, Αγγελικής Ζαχαριά)

«Αυτός που θέλει να έλθει με τη βοήθεια του Θεού σε τέτοια κατάσταση, δεν πρέπει να λέει: «μεγάλες είναι οι αρετές και δεν μπορώ να τις φθάσω». Διότι αυτό είναι γνώρισμα ανθρώπου που ή δεν ελπίζει στη βοήθεια του Θεού ή διστάζει να επιχειρήσει κάτι αγαθό. Ας εξετάσουμε όποια αρετή θέλετε, και θα δείτε ότι στο χέρι μας είναι να την πετύχουμε αν θέλουμε. Παραδείγματος χάριν λέει: «θα αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου».
Μην παρατηρήσεις πόσο απέχεις από την αρετή και αρχίσεις να δειλιάζεις και να λες, «πώς μπορώ να αγαπήσω τον πλησίον σαν τον εαυτό μου; Πώς μπορώ να μεριμνώ για τις θλίψεις του σαν τις δικές, και μάλιστα τις κρυμμένες στην καρδιά του, τις οποίες ούτε βλέπω ούτε γνωρίζω σαν τις δικές μου;».
Μην απασχοληθείς με τέτοιες σκέψεις και μη νομίσεις ότι η αρετή είναι απρόσιτη και δυσκατόρθωτη, αλλά με πίστη στο Θεό κάνε κάποια εκκίνηση. Δείξε του την προαίρεση και το ζήλο σου και θα δεις την βοήθεια που σου παρέχει για να την επιτύχεις.
Αναφέρω ένα παράδειγμα.Υπόθεσε, παρακαλώ, ότι υπάρχουν δύο σκάλες, η μία που ανυψώνει προς τον ουρανό, η άλλη που κατεβάζει στον άδη, και ότι εσύ στέκεσαι στη γη ανάμεσα στις δύο σκάλες. Μην αφήσεις να σκεφτείς και να πεις, «πώς μπορώ να πετάξω από τη γη και να βρεθώ μεμιάς πάνω στην κορυφή της σκάλας;». Αυτό ούτε δυνατό είναι ούτε σου το ζητά ο Θεός.
Αλλά προφυλάξου τουλάχιστον να μην κατεβείς κάτω, να μην κάνεις κακό στον πλησίον, να μην πληγώσεις, να μην καταλαλήσεις, να μην λοιδορήσεις, να μην εξουδενώσεις. Και έπειτα θα αρχίσεις και να ευεργετείς λίγο με την εξυπηρέτηση προς τον αδελφό σου, με την συμπάθεια προς αυτόν και με την προσφορά σε αυτόν, εάν χρειαστεί κάτι, και έτσι ανεβαίνοντας ένα ένα τα σκαλιά θα φθάσεις συν Θεώ και στην κορυφή της σκάλας.
Διότι με το να βοηθάς λίγο λίγο τον πλησίον, έρχεσαι και στο να θέλεις το συμφέρον του και την ωφέλειά του σαν τη δική σου. Και αυτό είναι το «θα αγαπησεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου».
(αββάς Δωρόθεος, ΕΠΕ (12) σελ. 549-551)

«Να διδάσκεις χωρίς να το δείχνεις,
να πείθεις χωρίς να πιέζεις,
και να οδηγείς χωρίς να σπρώχνεις».
(Μ. Παλλάντιος)
 
«Οι σχέσεις -όλων των ειδών- είναι σαν την άμμο που κρατάς στην παλάμη του χεριού σου. Αν την κρατάς χαλαρά, με την παλάμη σου ανοιχτή, η άμμος παραμένει στο σημείο που είναι. Τη στιγμή που κλείνεις το χέρι σου και το σφίγγεις, η άμμος γλιστρά μέσα από τα δάχτυλά σου. Μπορεί να μείνει λίγη, αλλά η περισσότερη θα σου σκορπίσει. Έτσι είναι και μία σχέση. Αν την κρατάς χαλαρά, με σεβασμό για τον άλλο άνθρωπο και με πνεύμα ελευθερίας, κατά πάσα πιθανότητα θα παραμείνει ανέπαφη. Αν, όμως, την κρατάς πολύ σφιχτά, με κτητική διάθεση, τότε η σχέση αυτή, σαν την άμμο θα γλιστρήσει και θα χαθεί».
("Βάλσαμο για την ψυχή του Εφήβου", σ. 15)

«Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα, λέγοντας:
«Αδελφοί κατοικούν μαζί μου. Εγκρίνεις να τους προστάζω;». Του λέει ο γέρων:
«Όχι. Αλλά κάμε πρώτα το έργο και αν θέλουν έτσι να ζουν, ας το σκεφτούν μόνοι τους». Του λέει ο αδελφός:
«Θέλουν και οι ίδιοι, πάτερ, να τους προστάζω». Του απαντά ο γέρων:
«Όχι. Αλλά γίνε τους υπόδειγμα και όχι νομοθέτης».
(Γεροντικόν, αββάς Ποιμήν ροβ΄)

«Όσοι είναι κοντά μου θέλω να αισθάνονται ευρυχωρία και όχι στενοχωρία. Κανέναν δεν καλώ. Κανέναν δεν κρατώ. Κανέναν δεν διώχνω. Όποιος θέλει έρχεται, όποιος θέλει μένει, όποιος θέλει φεύγει. Εγώ δεν θεωρώ κανέναν οπαδό ή ακόλουθο…
Η καρδιά μου έχει μόνο εισόδους. Εξόδους δεν έχει. Όποιος μπει μέσα, παραμένει εκεί. Ό,τι κι αν κάνει, εγώ τον αγαπώ το ίδιο, όπως τον αγάπησα τότε που πρωτομπήκε στην καρδιά μου. Προσεύχομαι για αυτόν και ζητώ την σωτηρία του».
(π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος στο βιβλ."Υποθήκες Ζωής" σσ. 68, 82)

«Είναι ένα είδος προβολής του εαυτού μας να επιμένουμε να γίνουν οι άλλοι καλοί. Στην πραγματικότητα, θέλουμε εμείς να γίνουμε καλοί κι επειδή δεν μπορούμε, το απαιτούμε από τους άλλους κι επιμένουμε σ’ αυτό. Κι ενώ όλα διορθώνονται με την προσευχή, εμείς πολλές φορές στενοχωρούμεθα κι αγανακτούμε και κατακρίνουμε».
(Άγιος Πορφύριος, "Βίος και Λόγοι", σσ. 392-393)

«Είναι δυνατόν να ανταποδώσει κανείς κακό αντί κακού όχι μόνο με έργο, αλλά και με λόγο και με χειρονομία… Διότι συμβαίνει μερικές φορές να κάνει κάποιος ένα σχήμα ή κίνηση ή βλέμμα, και να ταράσσει τον αδελφό του. Πραγματικά μπορεί κάποιος να χτυπήσει τον αδελφό του και με βλέμμα ή κίνηση και μπορεί αυτό να αποτελεί απόδοση κακού αντί κακού»
(αββάς Δωρόθεος ΕΠΕ σελ. 429)

«Γνώριζε ότι, αν βγει η φωτιά από μέσα σου και κάψεις άλλους, ο Θεός θα ζητήσει από τα χέρια σου τις ψυχές που καίγονται στη φωτιά σου… Αν αγαπάς την πραότητα, γίνε ειρηνικός, και αν αξιωθείς την ειρήνη, θα χαρείς διαπαντός»
(Ισαάκ ο Σύρος ΕΠΕ 8Β σελ.385)

Ο ποιητής Λα Μότ (+ 1731) είχε τη δυστυχία να χάσει το φως του, όταν ήταν ακόμη σαράντα ετών. Κάποτε περπατώντας πάτησε κάποιον στο πόδι. Ο άλλος έχασε την υπομονή του και, γυρνώντας απότομα, του έδωσε ένα δυνατό σκαμπίλι. Και ο καλός ποιητής απάντησε ήρεμα:
- Δυστυχισμένε! Πόσο θα στενοχωρηθείτε για αυτό που κάνατε, όταν θα αντιληφθείτε πως είμαι τυφλός!

«Ο θυμωμένος ανοίγει το στόμα και κλείνει τα μάτια του»
(Κένσορ)

«Ο θυμός δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια παράλογη ορμή. Και με τον παραλογισμό δεν μπορεί κανείς να επιτύχει τίποτα το λογικό… Γιατί ο θυμός εμποδίζει τον άνθρωπο να δει καθαρά, αλλά όπως ακριβώς σε νυχτερινή μάχη, αφού τα δέσει όλα και μάτια και αυτιά, έτσι μας οδηγεί όπου το πάθος του θυμού θέλει»
(Ιωάννης Χρυσόστομος ΕΠΕ 15,492)

«Αυτός που δεν προσπαθεί να συγκρατήσει το θυμό του, μοιάζει με το άγριο αχαλίνωτο άλογο»
(Κίμτερ)

«Όπως οι άνεμοι αναταράσσουν τον βυθό της θάλασσας, έτσι και ο θυμός ταράζει περισσότερο από όλα το νου»
(Κλίμαξ Ιωάννου Σιναϊτου ΕΠΕ σελ 471)

«Διηγήθηκε ο γέροντας Πορφύριος: «Ήμουν στη σκήτη μας στο Άγιο Όρος. Εκεί μια μέρ,α οι υποτακτικοί μου βρίσκονταν σε εκνευρισμό, διότι ένας μάνταλος σφηνώθηκε στην πόρτα και δεν μπορούσαν να τον απελευθερώσουν. Προσπαθούσαν, τον χτυπούσαν, τον τραβούσαν, θύμωναν, τίποτα, ο μάνταλος εκεί, σφηνωμένος. Τότε σηκώθηκα και τους είπα να τον αφήσουν σε μένα. Τον πρόσεξα καλά, έκανα μια απλή κίνηση και τον απελευθέρωσα. Οι μοναχοί με κοίταζαν με θαυμασμό. Τους λέω:
-Τι με κοιτάτε έτσι, βρε ευλογημένοι; Δεν έκαμα τίποτα σπουδαίο. Μια κίνηση έκανα αλλά την έκανα με προσευχή και ηρεμία. Εσείς, έτσι που είχατε νευριάσει, δεν θα ελευθερώνατε τον μάνταλο ούτε μέχρι αύριο.
Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δεν βλέπει καθαρά. Μόνον όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος»
(Ανθολόγιο Συμβουλών σελ. 213)

«Είναι βέβαια φοβερό πράγμα να ταραχθεί ο οφθαλμός της καρδιάς από τον θυμό, σύμφωνα με αυτόν που είπε, «ταράχθηκε από τον θυμό ο οφθαλμός μου (Ψαλμ. 6,8)», φοβερότερο όμως είναι το να δείξει κανείς με τα χείλη την ορμή του θυμού της ψυχής του. Ενώ το να φθάσει να δείξει το θυμό του και με τα χέρια, είναι τελείως εχθρικό και ξένο προς την μοναχική και αγγελική και θεία πολιτεία…
Αρχή της αοργησίας είναι η σιωπή των χειλέων τη στιγμή που η καρδιά βρίσκεται σε ταραχή. Μέση κατάσταση αυτής είναι η σιωπή των λογισμών σε στιγμές που η ψυχή βρίσκεται σε κάποια ταραχή, ενώ τέλος η σταθερή γαλήνη σε στιγμές που πνέουν ακάθαρτοι άνεμοι… Αν αυτό είναι το πέλαγος της οργής, το να γίνεται κανείς σαν θηρίο και ενώ δεν είναι κανένας παρών, τότε το πέλαγος της μακροθυμίας είναι, το να είναι κανείς γαλήνιος και όταν είναι παρών και όταν απουσιάζει εκείνος που τον κατηγορεί…
Η ανάμνηση των παθημάτων του Ιησού θεραπεύει την ψυχή που μνησικακεί, νοιώθοντας μεγάλη ντροπή σκεπτόμενη την ανεξικακία του»
(Κλίμαξ Ιωάννου Σιναϊτου ΕΠΕ σελ.223, 225,535,233)

«Σε καιρό ταραχής από αντίσταση αδελφού εναντίον σου, φύλαξε τη γλώσσα σου να μην προφέρει τίποτα οργισμένα, και μην αφήσεις την καρδιά σου να εξεθισθεί εναντίον του»
(αββάς Δωρόθεος ΕΠΕ 615)

«Άλλοτε, καθώς έγινε συνέδριο στη Σκήτη, θέλοντας οι πατέρες να δοκιμάσουν τον αββά Μωϋσή τον Αιθίοπα, του φέρθηκαν πολύ περιφρονητικά, λέγοντας:
«Τι θέση έχει ανάμεσά μας αυτός ο Αράπης;». Και εκείνος, ακούοντας, σιώπησε. Όταν δε διαλύθηκε η σύναξη, του λένε:
«Αββά, δεν ταράχτηκες;». Και τους λέει:
«Ταράχθηκα, αλλά δεν μίλησα».
(Γεροντικόν, αββας Μωυσής γ΄)

«Όποιος δεν κατορθώνει να συγκρατεί τη γλώσσα του, όταν θυμώνει, έλεγε ο αββάς Υπερέχιος, είναι ανίκανος να συγκρατήσει και όλα τα άλλα πάθη»
(Γεροντικόν, Θεοδώρας Χαμπάκη σελ. 424)

«Πώς θ’ αντέξεις την αδικία;… Μήπως απ’ τη φωτιά ανάψει φωτιά κι από το θυμό θυμός. Είναι ίδιο να αρχίσει κάποιος το κακό με το να συνεργήσει κακά με όποιον το ξεκίνησε. Πρώτα λοιπόν, καταφεύγοντας ευθύς στο Θεό και ζητώντας να διασκορπίσει κακήν κακώς το χαλάζι, να λυπηθεί όμως εμάς που δεν αδικήσαμε καθόλου. Και κάνοντας αμέσως το σημείο του σταυρού, που όλα τον ανατριχιάζουν και τον τρέμουν, και που ξέρω να τον έχω προστάτη μου έναντι όλων»
(Γρηγορίου Θεολόγου ΕΠΕ 9, 329)

Είπε ο αββάς Δωρόθεος: Εγώ, σε ό,τι μου συμβεί, ευχαρίστως δέχομαι να συμβεί κατά τη γνώμη του πλησίον, και να εξοκείλω μαζί με τη γνώμη του, αν χρειαστεί, παρά να ακολουθήσω τη δική μου γνώμη και να πετύχω… Εκείνος που δεν έχει δικό του θέλημα, πράττει πάντοτε το θέλημά του. Διότι από τη στιγμή που δεν έχει δικό του, ό,τι και να γίνει, τον αναπαύει, και βρίσκεται πάντοτε να κάνει το δικό του. Διότι δεν θέλει τα πράγματα να γίνονται όπως θέλει, αλλά τα θέλει όπως γίνονται»
(αββάς Δωρόθεος ΕΠΕ σελ. 647)

«Ο ταπεινός ανέχεται να νικάται»
(Γρηγόριος Θεολόγος ΕΠΕ 9,329)

«Υπάρχει καιρός και για την ήττα κάποτε, όπως υπάρχει καιρός και για κάθε πράγμα. Και καλύτερα είναι να ηττάται κανείς όταν πρέπει, παρά να νικά με τρόπο αθέμιτο και επικίνδυνο… Ας νικηθούμε για να νικήσουμε. Παρατηρήστε τους κανόνες των αγώνων και τα αγωνίσματα των παλαιστών, οι οποίοι πολλές φορές με το να πέσουν κάτω νικούν εκείνους που βρίσκονται από πάνω τους…»
(Γρηγόριος Θεολόγος ΕΠΕ 1,198 και 1, 356)

«Εάν λοιπόν συνηθίσεις να φρονείς ότι είσαι ο τελευταίος από όλους, πότε θα αγανακτήσεις γιατί βρίστηκες χωρίς να το αξίζεις; Όταν ένα μικρό παιδί σε βρίσει, θεωρείς τις βρισιές ως αφορμή για γέλια. Και όταν κάποιος που πάσχει από τρέλλα ξεστομίζει λόγια ατιμωτικά, τον θεωρείς περισσότερο αξιολύπητο παρά άξιο μίσους. Δεν είναι λοιπόν τα λόγια η φυσική αιτία που προκαλεί τη λύπη, αλλά η υπεροψία απέναντι σε αυτόν που μας έβρισε και η φανταστική ιδέα που έχει ο καθένας μας για τον εαυτό του»
(Μέγας Βασίλειος, ΕΠΕ 6,182-184)

«Ενώ καθόταν κάποτε μπροστά από την εκκλησία, τριγύρισαν οι αδελφοί τον αββά Ιωάννη τον Κολοβό και του εξέθεταν τους λογισμούς τους. Βλέποντάς το αυτό ένας από τους γέροντες και κινημένος σε φθόνο, του λέει: «Το κανάτι σου Ιωάννη, είναι γεμάτο από φαρμάκι». Του λέει ο αββάς Ιωάννης: «Έτσι είναι, αββά. Και αυτό το είπες, βλέποντας μόνο τα έξω. Αν έβλεπες και τα μέσα, τι θα έλεγες;».
(Γεροντικόν, Ιωάννης ο Κολοβός η΄)    

«Είπαν στον Διογένη: «Διογένη, σε κοροϊδεύουν». Ο φιλόσοφος απάντησε: «Παράξενο! Εγώ δεν νιώθω καμία κοροϊδία!».
(Αρχαία Ελληνικά Ανέκδοτα, Σωκράτη Γκίκα σελ 27).

«Μη λες, ότι έπαθα αυτά κι αυτά, άκουσα αυτά και αυτά, γιατί όλων αυτών κύριος είσαι εσύ. Όπως ακριβώς δηλαδή, το να σβήσεις και να ανάψεις μία σπίθα, έτσι και το να ανάψεις και να συγκρατήσεις το θυμό εξαρτάται πάλι από σένα. Όταν δεις εχθρό, ή και έρθουν στη σκέψη σου όσα δυσάρεστα άκουσες και έπαθες από αυτόν, όλα αυτά ξέχασέ τα. Αν τα θυμάσαι, αυτά να τα καταλογίζεις στο Σατανά»
(Ιωάννης Χρυσόστομος ΕΠΕ 7, 682)

«…Είπε ο αββάς Ζωσιμάς: «Όταν ήμουν κάποια φορά μαζί με την μακαρία Διονυσία (πλούσια κυρία που διέθετε πολλά χρήματα σε αγαθοεργίες), της ζήτησε ένας αδελφός να του δώσει κάποια οικονομική βοήθεια κι εκείνη του έδωσε όσο έπρεπε για την περίπτωση. Επειδή όμως δεν του δόθηκε όση ζητούσε, άρχισε να την κακολογεί λέγοντας άπρεπα λόγια για αυτήν και για μένα. Όταν τ’ άκουσε εκείνη, λυπήθηκε για αυτό και γύρευε ευκαιρία να του κάνει κακό. Το έμαθα λοιπόν εγώ και της είπα: «Τί κάνεις; Μηχανεύεσαι κακό για τον εαυτό σου. Διώχνεις κάθε αρετή από την ψυχή σου. Τί αντάξιο υπομένεις, για όσα ο Χριστός υπέμεινε για σένα; Γνωρίζω καλά, κυρία, ότι σκόρπισες χρήματα άφθονα σαν να ταν κοπριά. Εάν όμως δεν αποκτήσεις την πραότητα, θα μοιάζεις με τον σιδηρουργό, που χτυπάει ένα κομμάτι σίδερο, αλλά σκεύος δεν φτιάχνει. Της είπα ακόμη ότι ο θεοφόρος άγιος Ιγνάτιος λέει: «Έχω ανάγκη από πραότητα που με αυτή διαλύεται όλη η δύναμη του άρχοντα του αιώνα αυτού». Σημάδι ότι έχεις καταφρονήσει τον κόσμο, είναι το να μην ταράζεσαι…»
(Το Μέγα Γεροντικόν τόμ. Α σελ. 181)

«Ο πολύφροντις άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει πράος και ήρεμος, διότι οι αναγκαίες αιτίες των πραγμάτων, με τις οποίες ταλαιπωρείται, τον υποχρεώνουν να κινείται σε αυτές και να ασχολείται με αυτά, ακόμη και χωρίς να το θέλει καθόλου, και διασκορπίζουν την γαλήνη και ησυχία του»
(Ισαάκ ο Σύρος ΕΠΕ 8Α σελ. 239)

«Όπως όταν φανεί το φως υποχωρεί το σκοτάδι, έτσι και από τη μυρωδιά της ταπεινώσεως εξαφανίζεται κάθε πικρία και θυμός… Τίποτε άλλο δεν είναι τόσο ακατάλληλο σε εκείνους που μετανοούν, όσο το τάραγμα από το θυμό, καθόσον η επιστροφή έχει ανάγκη από πολλή ταπείνωση, ενώ ο θυμός είναι απόδειξη της κάθε είδους υπερηφάνειας… Οι αιτίες που με γεννούν (εμένα το Θυμό) είναι πολλές, και ο πατέρας μου δεν είναι ένας. Οι μητέρες μου είναι η κενοδοξία, η φιλαργυρία, η γαστριμαργία, και μερικές φορές και η πορνεία. Εκείνος που με έχει γεννήσει ονομάζεται έπαρση. Οι θυγατέρες μου πάλι είναι η μνησικακία, η έχθρα, η δικαιολογία και το μίσος. Οι αντίδικοί μου, από τους οποίους τώρα κρατιέμαι δεμένος, είναι οι αντίπαλοι των θυγατέρων μου, η αοργησία και η πραότητα. Τέλος εκείνη που με επιβουλεύεται ονομάζεται ταπεινοφροσύνη».
(Κλίμαξ Ιωάννου Σιναϊτου ΕΠΕ σελ. 217,219,229)

«Κρείσσων ανήρ μακρόθυμος ισχυρού, ο δε κρατών οργής κρείσσων καταλαμβανομένου πόλιν». («Ο μακρόθυμος άνδρας είναι ανώτερος από τον δυνατό, και αυτός που συγκρατεί το θυμό του είναι ανώτερος από αυτόν που κυριεύει μια πόλη)
(Παροιμίαι Σολομώντος 16,32)

« Ένας Πέρσης ευγενής, μετά τη μάχη των Αρβήλων, συνελήφθη αιχμάλωτος. Ο Μέγας Αλέξανδρος διέταξε να τον μεταχειρίζονται καλά και να μη του λείψει τίποτα από όσα θα έκαναν την κατάστασή του λιγότερο σκληρή. Κατόπιν, τον κάλεσε μπροστά του και του μίλησε με ευγένεια και καλοσύνη. Αλλά ο Πέρσης αποκρίθηκε με περιφρόνηση. Τότε ο Μέγας Αλέξανδρος είπε στους αξιωματικούς του: «Πάρτε τον από εδώ για να μη με κάνει να θυμώσω με τις απαντήσεις του. Νίκησα αυτόν τον άνθρωπο. Αλλά τώρα – πράγμα πολύ δύσκολο – πρέπει να νικήσω τον εαυτό μου».

«Ο διάβολος δεν τρέμει τόσο πολύ τον άνθρωπο που θεραπεύει τους δαιμονισμένους, όσο τον άνθρωπο που συγκρατεί την οργή του και νικάει το θυμό του. Γιατί και ο θυμός είναι δαίμονας φοβερός και πρέπει τους θυμώδεις να ελεεινολογούμε περισσότερο παρά τους δαιμονισμένους…»
(Ιωάννης Χρυσόστομος ΕΠΕ 5, 142)

«Είπε ο αββάς Αμμωνάς: «Δεκατέσσερα χρόνια πέρασα στην έρημο παρακαλώντας το Θεό νύχτα και μέρα, να με αξιώσει να νικήσω την οργή»
 (Γεροντικόν Αμμωνάς γ)

«Είπε ο αββάς Αγάθων: «Ένας οργίλος και νεκρό να αναστήσει, δεν είναι θεάρεστος»
(ο.π. Αγάθων ιθ)

«Την ημέρα που θα ανοίξεις το στόμα σου και θα πεις κάτι εναντίον κάποιου, να υπολογίζεις τον εαυτό σου νεκρό για το Θεό και μάταια όλα τα έργα σου, έστω και αν νομίζεις ότι ο λογισμός σου σε παρακίνησε να ομιλήσεις με ειλικρίνεια και για χάρη οικοδομής. Ποιός λόγος υπάρχει να γκρεμίσει κάποιος τη δική του οικοδομή, για να διορθώσει την οικοδομή του πλησίον του;»
(Ισαάκ ο Σύρος, ΕΠΕ 8Β σελ. 379)

«Πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε όχι μόνο τον πλησίον μας, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας. Έχουμε την τάση με πολλή ευκολία να θεωρούμε σαν αληθινό εαυτό μας όλα όσα μας αρέσουν σε αυτόν, ενώ όλα εκείνα που εμείς και οι άλλοι του βρίσκουμε άσχημα, τα θεωρούμε τυχαία. Εδώ ταιριάζει να θυμηθούμε μια σελίδα από την αλληλογραφία του Ρώσου στάρετς Μακαρίου της Όπτινα. Είναι από τα γράμματα που αντάλλαξε με έναν έμπορο της Πετρούπολης:
«Η οικονόμος μου έφυγε και οι φίλοι μου με συμβούλεψαν να πάρω στη θέση της ένα κορίτσι από το χωριό. Εσείς τι θα λέγατε να κάνω; Να την προσλάβω ή όχι». «Ναι», ήταν η απάντηση του στάρετς. Ύστερα από λίγο καιρό ο έμπορος ξανάγραψε: «Πάτερ, δώσ’ μου την ευχή σου να την διώξω. Είναι σωστός δαίμονας. Από τότε που ήρθε εδώ μέσα, τον περισσότερο καιρό είμαι έξω φρενών από θυμό και έχω χάσει εντελώς τον έλεγχο του εαυτού μου!». Ο στάρετς απάντησε:
«Φρόντισε να μην την διώξεις. Είναι άγγελος που ο Θεός σου έστειλε για να σε βοηθήσει να δεις πόσος θυμός ήταν κρυμμένος μέσα σου, πράγμα που η προηγούμενη οικονόμος ποτέ δεν μπόρεσε να σε κάνει να ανακαλύψεις»
(Πορεία και συνάντηση σελ.20 στο Λαϊκό Λειμωνάριο, Κωνσταντίνου Καρακόλη σελ 428)

«Κάποιος αδελφός που ήταν ησυχαστής σε κοινόβιο και συχνά έπεφτε στο πάθος της οργής, είπε τελικά μέσα του: «Θα πάω να ζήσω μόνος, μακριά από ανθρώπους. Και καθώς δεν θα έχω καμιά σχέση με κανέναν, θα παύσει και το πάθος». Έφυγε πράγματι και κατοίκησε σε μια σπηλιά μόνος. Κάποια μέρα γέμισε το σταμνί του νερό, τό βαλε καταγής και ξαφνικά αναποδογύρισε. Το πήρε και το ξαναγέμισε αλλά και πάλι έπεσε. Έπειτα και για τρίτη φορά το γέμισε και έπεσε. Θύμωσε τότε, το άρπαξε και τό σπασε.
Όταν συνήλθε, αναγνώρισε ότι εμπαίχθηκε από τον δαίμονα και είπε: «Να, λοιπόν, ήρθα να ζήσω ξεμοναχιασμένος αλλά και πάλι νικήθηκα. Θα επιστρέψω στο κοινόβιο. Γιατί παντού χρειάζεται να αγωνίζεσαι και να υπομένεις και να χεις τη βοήθεια του Θεού». Σηκώθηκε λοιπόν και γύρισε στον τόπο του».
(Το Μέγα Γεροντικό τόμ Β, σελ. 387 κεφ. 70)

«Είπε ο αββάς Ματώης: «αν δεν μπορείς να επιβάλλεσαι στον εαυτό σου, φύγε και μείνε μόνος .Γιατί αρρώστια είναι. Όποιος μένει με αδελφούς, δεν πρέπει να είναι τετράγωνος, αλλά στρογγυλός, ώστε προς όλους να κυλά».
(Γεροντικόν, αββάς Ματώης ιγ)