314. Στην εκκλησία, είμαι πραγματικά σαν στον ουρανό επί γής. Εδώ βλέπω τις εικόνες του Κυρίου, της Πανάγνου Μητρός του, των Αγίων Αγγέλων. Εδώ είναι ο θρόνος του Θεού. Εδώ είναι ο ζωοποιός Σταυρός. Εδώ είναι το αθάνατο Ευαγγέλιο, ο λόγος του Θεού που «πάντα δι᾽ αὐτοῦ ἐγένετο» (Ιω. α’ 3). Εδώ είναι οι εικόνες των Αγίων. Νοιώθω τον εαυτό μου μέσα στην ορατή παρουσία του θεού, της Μητρός του, των Ασωμάτων Δυνάμεων και όλων των Αγίων. Πράγματι, εδώ είναι ο ουρανός επι της γης. Εδώ γνωρίζω τι είμαι και νοιώθω πράγματι τον εαυτό μου μέλος του Χριστού, ιδίως κατά την τέλεσι της Θείας Λειτουργίας και κατά τη Θεία Κοινωνία. ΄Ω, πώς θα έπρεπε να ζω, να σκέπτωμαι, να αισθάνωμαι, να μιλώ, ώστε πραγματικά ν’ ανήκω σ’ αυτό το ουράνιο περιβάλλον! Θα έπρεπε να ζω αξίως της κλήσεως, με την οποία με κάλεσε η χάρις του Κυρίου. Τι ταπείνωση, τι αγνότητα θα έπρεπε να έχω, ώστε αξίως να φέρω στα χείλη μου το όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Σωτήρος μου, του Κυρίου της δόξης! Κύριε, κάνε με άξιο γι’ αυτή τη χαρά. Ποθώ να ζήσω αξίως της χριστιανικής κλήσεως. Αλλά δεν βρίσκω μέσα μου τη δύναμι για να το πετύχω. Η αμαρτία αδιάκοπα πειράζει και μάχεται την ψυχή μου.

315. Αν μερικοί χριστιανοί δεν μπορούν να εννοήσουν την ορθόδοξο πίστι μας, τα Μυστήρια της, τούτο οφείλεται στο ότι ο νους και η καρδιά αυτών των ανθρώπων είναι ακόμη καταχνιασμένα από την αμαρτία, ώστε να δουν το φως της Ορθοδοξίας. Συμβαίνει δηλαδή ό,τι και στα άρρωστα μάτια που δεν μπορούν να δουν το φως του ηλίου. Αυτός ο ουράνιος θησαυρός είναι δυνατόν να γίνη νοητός από καρδιές όπου δεν είναι προσκολλημένες στα του κόσμου.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 134-135)

311. Ας προτιμάμε να μας μαλώνουν οι άλλοι, δικαίως ή αδίκως, ως αμαρτωλούς εδώ κάτω, παρά να καταδικασθούμε κατά την Ημέρα της Κρίσεως ενώπιον όλου του κόσμου, ενώπιον των Αγγέλων και των ανθρώπων. ‘Ω, Κύριε, τι τρομερό κατάντημα θα ήταν εκείνο!

312. Γιατί, μετά από κάθε εξ ημέρες, έρχεται μία ημέρα αναπαύσεως; Για να μην ξεχνάμε, ότι μετά τους κόπους της παρούσης ζωής θα έλθη η ανέσπερος ημέρα της αναπαύσεως. Κατά το γραφικό: «Ἄρα ἀπολείπεται σαββατισμὸς τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ» (Εβρ. δ’ 9). Η Κυριακή λοιπόν συμβολίζει την ημέρα της κοινής αναστάσεως, οπότε περιμένει ατελεύτητος ανάπαυσις όσους εργάσθηκαν εδώ κάτω το θέλημα του Ιησού Χριστού.

313. Η προσφορά ελεημοσύνης στον φτωχό πρέπει να εμπνέεται από την αγάπη προς τον πλησίον. Αλλοιώς δεν είναι η ελεημοσύνη που εντέλλεται ο Χριστός. Άπλωνε το χέρι σου με αγάπη, χωρίς δύσθυμο καρδιά. Η ίδια η λέξις ελεημοσύνη φανερώνει ότι πρόκεται για προσφορά που πηγάζει από την καρδιά, ότι πρέπει να νοιώθουμε έλεος, ευσπλαχνία, όταν δίνουμε κάτι στον φτωχό. Αλλά και κάτι άλλο προϋποθέτει το ευαγγελικό νόημα της ελεημοσύνης: τη συντριβή για τα αμαρτήματα μας, την επιθυμία να συγχωρηθούμε γι’ αυτά. Γιατί λέγει η Γραφή: «Ελεημοσύνη εκ θανάτου ρύεται και αυτή αποκαθαριεί πάσαν αμαρτίαν» (Τωβ. ιβ’ 9). Όποιος κάνει ελεημοσύνη με κρύα διάθεσι, αυτός δεν αναγνωρίζει τις αμαρτίες του, δεν έχει την αληθινή αυτογνωσία. Η ελεημοσύνη κάνει καλό, πριν απ’ όλα, στον ίδιο τον ελεήμονα.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 133-134)

Επιλέγω από το Χριστό ό,τι μου αρέσει;...

Πολλοί λένε ότι "αγαπούν" το Χριστό! Όμως επιλέγουν από τις εντολές Του μόνο όσες τους αρέσουν ή τους βολεύουν. Παραβλέπουν όμως ή διαφωνούν με άλλες και μάλιστα σε σοβαρά θέματα ζωής. Αγαπώ ΑΛΗΘΙΝΑ το Χριστό, όμως, σημαίνει δέχομαι ΟΛΕΣ τις εντολές Του, έστω και αν δεν καταφέρνω να τις τηρώ όλες, δεν κόβω και ράβω το θέλημά Του στα δικά μου μέτρα. Δεν ζητώ να προσαρμοστεί ο Χριστός σε μένα αλλά εγώ σε Εκείνον. Όχι να αλλάξει το Ευαγγέλιό Του ανάλογα με τη μόδα και τις προτιμήσεις μας αλλά εμείς να αλλάξουμε όπως Αυτός μας θέλει. Αυτό σημαίνει αγαπώ αληθινά το Χριστό, αλλιώς αγαπώ όχι τον ΑΛΗΘΙΝΟ ΧΡΙΣΤΟ, αλλά το Χριστό που ΕΓΩ "κατασκεύασα". Έτσι όμως δεν σώζομαι. Ο αληθινός Χριστός μόνο σώζει, όχι ο "Χριστός" του καθενός μας...

πατήρ Νικόλαος Πουλάδας

127. Μπορεί ο άνθρωπος να εκπέσει της δικαιώσεως;

Βεβαίως μπορεί. Όπως δηλαδή ο πιστός συμπράττων με τη χάρη του Θεού μπορεί να προχωρήσει στον αγιασμό, την ένωσή του με το Θεό και τη δόξα του κληρονομώντας την αιώνια ζωή, έτσι ο ίδιος, αν αδιαφορήσει για το πνευματικό αγαθό και κυριευθεί από το αμαρτητικό της φύσεως του καταπατώντας το νόμο του Θεού και πράττοντας έργα αισχύνης και φθοράς, μπορεί να εκπέσει της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος και να χαθεί.

Η αμαρτία είναι το μέτρο εκπτώσεως του ανθρώπου από το αγαθό της δικαιώσεως. Αν και δεν είναι πάντα ευχερής και ακίνδυνη η διάκριση των αμαρτημάτων, γίνεται από κοινού παραδεκτό ότι αυτά διακρίνονται σε δυο ομάδες, τα συγγνωστά και τα θανάσιμα. Τα πρώτα είναι κοινά για όλους τους πιστούς. Μόνο ο Χριστός και σε κάποιο στάδιο η Θεοτόκος εξαιρέθηκαν από αυτά (σχετική αναμαρτησία της Παρθένου). Κατά τον αδελφόθεο Ιάκωβο «πολλά πταίομεν άπαντες», ενώ κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη «εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ούκ έχομεν, εαυτούς πλανώ μεν και η αλήθεια ούκ έστιν εν ημίν (Α' Ίωαν. 1,18). Ενδεικτικά ομοίως είναι και τα λόγια του Κυρίου: «Και άφες ημίν τα όφειλήματα ημών» (Ματθ. 6,12).

Τα δευτέρα δε, τα θανάσιμα, είναι σοβαρές παραβάσεις του νόμου του Θεού, αμαρτήματα, τα οποία αν δεν συγχωρηθούν με τη μετάνοια, θα οδηγήσουν στον πνευματικό θάνατο, δηλαδή τον αιώνιο αποχωρισμό της ψυχής απο τη ζωή του Θεού. Ως τέτοια η Γραφή αναφέρει τα αμαρτήματα του Δαβίδ, του Σολομώντα και του Πέτρου, τα οποία βέβαια απαλείφθηκαν με τη μετάνοια. Αντίθετα το παράπτωμα του Ιούδα, για τον οποίον είπε ο Κύριος ότι καλό θα ήταν να μην ερχόταν καν στον κόσμο, τον οδήγησε στην αγχόνη και την αιώνια απώλεια. Ενδεικτικά, τέλος, είναι και τα λόγια του Απ. Παύλου, ο οποίος διακρίνοντας τους εργαζόμενους στο ναό σ’ εκείνους που καταθέτουν χρυσό, άργυρο, λίθους τίμιους, ξύλα, χόρτο, καλάμη, απ’ αυτούς που φθείρουν το ναό του Θεού, λέγει ότι αυτός που καταθέτει ξύλα, χόρτα και καλάμη δύσκολα θα σωθεί («ως δια πυρός»), ενώ αυτός που φθείρει το ναό του Θεού θα καταστραφεί.

Παράλληλα με τη διάκριση βαθμών αγιασμού και δόξας στη βασιλεία των ουρανών, υπάρχει και η διάκριση βαθμών σκοτισμού και κολάσεων στο βασίλειο του σκότους, που θα είναι ανάλογη προς το βαθμό πωρώσεως στην αμαρτία και της εκπτώσεως του ανθρώπου από τη χάρη του Θεού. Αλλιώτικα θα βασανίζονται ο Σατανάς και οι διαβόητοι αμαρτωλοί, από τους απλούς παραβάτες του νόμου του Θεού. Θα μου πείτε βέβαια, ποιά σημασία θα ’χει αν οι κολαζόμενοι θα είναι σε μεγάλη ή σε μικρή φωτιά; Διαφοροποιούνται οι καταστάσεις αυτές; Ο συλλογισμός αυτός είναι βάσιμος. Φαίνεται όμως ότι οι καταστάσεις αυτές είναι καθαρά προσωπικές, που δεν μπορούμε να τις ξέρουμε εμείς που βρισκόμαστε έξω απ’ αυτές. Μόλις μπούμε στη διαδικασία φυσικά θα τις μάθουμε, ο μη γένοιτο! Και δυό λόγια ακόμη. Τη διάκριση των αμαρτημάτων που κάνει ο ηθικός νόμος την υιοθετεί και το ανθρώπινο δίκαιο, που διακρίνει τις παραβάσεις του νόμου σε πλημμελήματα και εγκλήματα, τα οποία και ανάλογα τιμωρεί.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 180-181)

126. Υπάρχουν διαβαθμίσεις στη δικαίωση;

Βεβαίως υπάρχουν. Αφού η δικαίωση δεν είναι κάτι εξωτερικό στον άνθρωπο, αλλά έχει άμεση σχέση με το εσώτερο βάθος της πνευματικής του φύσεως και συναρτάται προς την ελεύθερη συνέργεια του λογικού όντος, είναι φυσικό να μην είναι όμοια σε όλους τους δικαιωμένους, αλλά να διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αυτό θα εξαρτηθεί από το βαθμό προσοικειώσεως της δικαιώσεως και το μέτρο συνεργασίας των ανθρώπων με τη χάρη του Θεού. Καθόσον δε οι άνθρωποι συνεργάζονται διαφορετικά, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, με τη δύναμη του Θεού, κατ’ ανάλογο τρόπο θα ποικίλλει και ο βαθμός αγιασμού των ανθρώπων και η δόξα η οφειλόμενη σ’ αυτούς στη βασιλεία των ουρανών. Και ενώ το αγαθό του αγιασμού, η ένωση δηλαδή με το Θεό και η μακαριότητα των δικαίων θα είναι το ίδιο σε όλους, όμως ο βαθμός της δόξας των δικαίων, η ανάκρασή τους με τη φωτεινότητα του Θεού και η λαμπρότητα της πνευματικής τους φύσεως δεν θα είναι η ίδια,   αλλά αα ποικίλλει ανάλογα με το βαθμό της προσωπικής τους οικειώσεως του αγαθού της σωτηρίας. Κατά τους λόγους του Κυρίου, στη βασιλεία των ουρανών τα πνευματικά της αστέρια δεν θα είναι τα ίδια, δεν θα εκπέμπουν όλα το ίδιο φως, αλλά «άστήρ άστέρος θα διαφέρει εν δόξη», όπως θα υπάρχουν και πολλές μονές «εν τη οικία του Πατρός», όπου θα ενδιαιτώνται οι Άγιοι. Η δόξα της Θεοτόκου, λόγου χάρη, και των άλλων μεγάλων αγίων, δεν θα είναι όμοια με αυτήν που θα έχει ένας απλός δικαιωμένος πιστός.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 179-180)

125. Υπάρχουν αλλά στάδια δικαιώσεως;

Ναι, υπάρχουν. Η δικαίωση φυσικά, ως ενέργεια και δωρεά χάριτος του Χριστού, είναι μία: η κάθαρση από την αμαρτία και η πνευματική αναγέννηση. Εντούτοις δεν είναι έργο μαγικό και παθητικό. Ο λογικός άνθρωπος δεν μένει στατικός και ανενεργός στο χάρισμα του Θεού. Όπως δε στο προπαρασκευαστικό στάδιο δεχόμενος την κλήση της χάριτος πρέπει να δουλέψει κι αυτός για να μπορέσει να λάβει τη δικαίωση, έτσι κι αφού τη λάβει, πρέπει να συμπράξει με την χάρη του Θεού, ώστε να αξιοποιήσει υποκειμενικά την ευλογία του Αγίου Πνεύματος.

Το στάδιο αυτό στο οποίο θα εισέλθει ο αναγεννηθείς άνθρωπος, είναι ο αγιασμός. Είναι δε αυτός το αγαθό φρόνημα, η αγία διάθεση που μορφώνεται στη δικαιωμένη ψυχή από τη χάρη του Θεού, η οποία εκδηλώνεται σε χαρά και ακράτητη ορμή προς τέλεση του αγαθού και νέκρωση του σαρκικού φρονήματος, το οποίο πάντα υπάρχει στον άνθρωπο και είναι επικλινές και ευεπίφορο στην αμαρτία. Με τη χάρη του Θεού ο άνθρωπος προχωρεί από δύναμη σε δύναμη και από δόξα σε δόξα, προκόπτοντας στο αγαθό και τελειούμενος πνευματικά.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 178-179)

Αμοιβή
Και τιμωρία ενδεικτικά
Ούτε όλους εδώ τους τιμωρεί,
γιατί έτσι θα απιστούσες στην ανάσταση
και δεν θα περίμενες την κρίση,
ούτε όμως και όλους τους αφήνει να φύγουν ατιμώρητοι,
διότι έτσι θα νόμιζες ότι όλα πορεύονται χωρίς καμμιά πρόνοια.
Αλλά τι συμβαίνει. Τιμωρεί και δεν τιμωρεί ο Θεός.
Με εκείνους που τιμωρεί θέλει να δείξει ότι όσοι δεν τιμωρούνται εδώ,
κάπου αλλού θα ξοφλήσουν τα χρέη.
Με εκείνους πάλι που δεν τιμωρεί, σε ετοιμάζει να πιστεύσεις,
ότι μετά την αναχώρηση σου από δώ σε περιμένει φοβερό δικαστήριο.
Ε.Π.Ε. 9,436

όχι εδώ
Ας μη ζητάμε εδώ τις αμοιβές,
για να μη τις μειώσουμε όταν θα ‘ρθει ο καιρός.
Ε.Π.Ε. 18α,732

δίκαιη
Όπως ακριβώς όσοι ευεργετούνται,
όταν δεν αμείβουν τους ευεργέτες τους,
κάνουν το Θεό οφειλέτη σ’ αυτούς,
έτσι ακριβώς και οι κύριοι, αν ευεργετηθούν
από σένα και δεν σε πληρώσουν,
κατέστησαν το Θεό οφειλέτη σε σένα.
Έτσι είναι σαν να σε άμειψαν περισσότερο.
Ε.Π.Ε. 22,14

του αγώνα και σ’ αυτή τη ζωή
Και προτού ν’ ανοίξει ο ουρανός
και προτού να ‘ρθει ο Υιός του Θεού
και προτού ν’ απολαύσουμε τις αμοιβές,
κι εδώ έχουμε μεγάλο μισθό.
Η ψυχή μας γίνεται πιο πιστή και ευσεβής...
Όποιος για το Χριστό υπέφερε πολλές θλίψεις,
όποιος έπαθε πολλά, και πριν απολαύσει τη βασιλεία των ουρανών
πήρε μεγάλη αμοιβή. Από δώ απέκτησε παρρησία προς το Θεό.
Έκανε ανώτερη την ψυχή του, ώστε να περιπαίζει πλέον τα βάσανα.
Ε.Π.Ε. 36,106-108

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 166-167)

"Αυτή η κοπέλα με το "σούπερ μίνι" έχει υπέροχη ψυχή"

Προ ετών, όταν ο Γέροντας υπηρετούσε ακόμη στην Πολυκλινική Αθηνών, μια μέρα,
καθώς περπατούσε στην περιοχή της Ομόνοιας μαζί με δύο δικές του κοπέλες,
πνευματικά του παιδιά, είδε από απέναντι να έρχεται μια νεαρή με προκλητική εμφάνιση.
Φορούσε το γνωστό "σούπερ μίνι", που ήταν η μόδα της εποχής εκείνης.

Μόλις την αντίκρισαν, λέει ο Γέροντας:

- "Τι λέτε, τι σκέπτεσθε, την κατακρίνετε αυτή την κοπέλα;"

- "Όχι, Γέροντα", απάντησαν αυτές γνωρίζοντας τις θέσεις του.

- "Καλά κάνετε και δεν την κατακρίνετε", είπε ο Γέροντας.

Αυτός ήταν ο τρόπος της συμβουλευτικής και της παιδαγωγικής του πατρός Πορφυρίου.
Καθοδηγούσε τους αδελφούς βιωματικά και εποπτικά.
[Κρ 133]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.168-169)

Οι σταυροί των δοκιμασιών
-Γέροντα, το σταυρουδάκι που μου δώσατε το φορώ συνέχεια και με βοηθάει στις δυσκολίες μου.
-Νά, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας
και μας προστατεύουν στην ζωή μας. Τί νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς;
Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς
τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήσει για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη.
Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει
από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκειά Του παρηγοριά.
Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του,
όχι για να βασανιστεί, αλλά για να ανεβεί από τον σταυρό στον Ουρανό - γιατί στην ουσία
ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό. Αν καταλάβουμε τί θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο
των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι
που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρώμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε
και σύνταξη και «εφάπαξ». Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό.
Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξει από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και τα χάνουμε.
Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώσει και τόκο.
Είναι μακάριος αυτός που βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ’ αυτήν την ζωή,
τόσο περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες.
Οι σταυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα χαρίσματα, που μας δίνει ο Θεός.
Είναι μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε.
Μια ταλαιπωρία ή ένας θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός.
Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία να λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 181)

Ο όσιος Παρθένιος ο Χίος

Ήρθε ο καιρός που ο όσιος Παρθένιος ο Χίος δέχθηκε το ουράνιο μήνυμα της αναχωρήσεώς του… Τον ουρανό επιποθούσε σε όλη του τη ζωή. Ημέρα χαράς ήταν η μέρα που κατάλαβε ότι έφθασε η ώρα για το ουράνιο ταξίδι. Γι’ αυτή την ώρα ζούσε. Αυτή την ώρα περίμενε. «Πότε πρόσωπον προς πρόσωπον θ’ αντικρύσω το άρρητον κάλλος; Πότε ήξω και οφθήσομαι τω προσώπω του Θεού;» αναρωτιόταν.

Είχαν περάσει 45 χρόνια αυστηρής ασκήσεως. Από 23 ετών ασκήτευε και τώρα ήταν 68 ετών.

Μια νύχτα, εκεί που κοιμόταν ήσυχος μέσα στην υγρή και άγρια σπηλιά του, ένα όνειρο τον γέμισε αγαλλίασι. Είδε την Κυρία Θεοτόκο!

- Παρθένιε, του είπε, σε τρεις ημέρες θα είναι έτοιμος ο τόπος της αναπαύσεώς σου. Οι άγιοι σε περιμένουν!

Ο όσιος ξύπνησε. Νόμιζε ότι ακόμη άκουγε το ουράνιο μήνυμα από το στόμα της Παρθένου.

- Δεν έκανα καλό ποτέ στη ζωή μου, είπε, και ήρθε η Κυρία των αγγέλων να με ειδοποιήση για την έξοδο μου;

Έτσι τον προέτρεπε να λέη η ταπεινοφροσύνη του. Γιατί τα καλά που είχε κάνει, τους κόπους, τις αγρυπνίες, τα δάκρυα, όλα αυτά τα ξεχνούσε. Ο Θεός όμως για αντίδοσι και της τελευταίας του αυτής ταπεινοφροσύνης, όλο και περισσότερο τον γέμιζε με τη χάρι Του. Σηκώθηκε. Το ανήγγειλε στους μοναχούς:

- Σε τρεις ημέρες θα πεθάνω, είπε.

Την Τρίτη μέρα, 8 Δεκεμβρίου του 1883, ξάπλωσε στο νεκροκρέββατο χωρίς καμμιά ασθένεια να τον βασανίζη. Μετέλαβε τα Άχραντα Μυστήρια.

- Πού να σε ενταφιάσουμε; τον ρώτησαν.

- Να με πάρετε από το πόδι και να με πετάξετε σε μια χαράδρα, τους απάντησε από ταπεινοφροσύνη, όπως ακριβώς και ο Μ. Αντώνιος, σε ανάλογη ερώτησι, όταν επρόκειτο να κοιμηθή.

Αργότερα, καθώς έβλεπε τους οσίους και τους αγγέλους, που είχαν έρθει να τον συνοδεύσουν στην κατοικία των ευφραινομένων, έλεγε:

- Καλώς ήρθαν οι κύριοι μου!

«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών» ήταν τα τελευταία του λόγια…

Σε λίγο τα μάτια του κλείνουν… Ένα θυμιατήρι καίει μπροστά στο σεπτό του λείψανο. Οι καμπάνες της μονής χτυπούν πένθιμα. Οι μοναχοί θρηνούν για την απώλεια του πνευματικού πατρός και οδηγού, χαίρονται όμως γιατί τώρα έχουν προστάτη στον ουρανό τον γέροντά τους, τον όσιο Παρθένιο. Μια πρωτόγνωρη «χαρμολύπη» είχε απλωθή στα ασκητικά μέτωπα όλων. Οι ψάλτες ψάλλουν κατανυκτικά, πένθιμα, αλλά και θριαμβευτικά το «Μακαρία η οδός η πορεύη σήμερον». Η κοίμησις του οσίου Παρθενίου ήταν πράγματι η θριαμβευτική του άνοδος στα ουράνια σκηνώματα.

Πολλοί άρρωστοι έγιναν καλά στην κηδεία του, όταν ασπάσθηκαν το λείψανό του. Ετάφη μέσα στον νάρθηκα του καθολικού της μονής. Ένας ακόμη άγιος στον ουρανό! Μία προσθήκη στον χορό των οσίων: Ο όσιος Παρθένιος ο Χίος. Το ιερό του λείψανο ευωδίαζε, απόδειξις της αγιότητός του. Η ψυχή του χαιρόταν στον θρόνο του Παντοκράτορος. Η Κυρία Θεοτόκος δεχόταν τον μύστη της, οι άγγελοι τον ισάγγελο και οι όσιοι τον άξιο συναθλητή τους.

(Όσιος Παρθένιος ο Χίος)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 232-234)