«Οι περισσότεροι από τους αδελφούς μας, γράφει ο Διονύσιος επίσκοπος Αλεξανδρείας, από υπερβολική αγάπη και φιλαδελφία παραθεωρούσαν τον εαυτό τους και φρόντιζαν ο ένας για τον άλλον, επισκέπτονταν χωρίς προφυλάξεις τους ασθενείς, τους υπηρετούσαν προθυμότατα, τους περιποιούνταν εν Χριστώ, για να πεθάνουν μετά από λίγο μαζί με εκείνους πολύ ευχάριστα, αφού προηγουμένως έπαιρναν από τους άλλους την αρρώστια πάνω τους και με τη θέλησή τους υπέφεραν τους πόνους. Και πολλοί, αφού νοσοκόμησαν και οδήγησαν άλλους στην ανάρρωση, αυτοί πέθαναν, σαν να πήραν το θάνατο από εκείνους πάνω τους... Έτσι οι άριστοι από τους αδελφούς μας με αυτόν τον τρόπο έφυγαν…
Την ευτυχία τη γνώρισα στο δόσιμο χωρίς μιστό, τη λευτεριά στο σκλάβωμα σε κάποιο ιδανικό. (Κώστας Βάρναλης)«Αν ένας άνθρωπος δεν ανακαλύψει κάτι, για το οποίο θα άξιζε να πεθάνει, δεν είναι ικανός να ζήσει» (Λούθερ Κίνγκ) «Μακάριον εστί διδόναι μάλλον ή λαμβάνειν» (Ο Κύριος)
«Τι ένωση είναι αυτή που συνδέει δύο Χριστιανούς συζύγους! Έχουν την ίδια ελπίδα και την ίδια τάση στους πόθους τους, υπακούουν στην ίδια διδασκαλία και σε έναν κοινό Κύριο. Είναι μία ένωση του Πνεύματος καθώς είναι και της σάρκας, ένα μόνο πνεύμα και μία μόνο σάρκα. Μελετούν μαζί την Αγία Γραφή, προσεύχονται μαζί, νηστεύουν μαζί, εκπαιδεύονται, προτρέπονται, βοηθιούνται αμοιβαία. Τους βλέπετε μαζί στην Εκκλησία, στην τράπεζα του Κυρίου. Λύπες, διωγμοί, χαρές, ελπίδες, όλα τους είναι κοινά. Δεν κρύβουν ο ένας στον άλλον τίποτα, δεν αποφεύγει ο ένας τον άλλον, ποτέ δεν ενοχλεί ο ένας τον άλλον. Μπορούν ελεύθερα να επισκέπτονται…
Αν μπόραγα να σώσω μια καρδιά που σπάει δε θα χε η ζωή μου στα χαμένα πάει. Αν μιας ζωής είχα αλαφρώσει την οδύνη, αν είχα κάποιον πόνο απαλύνει κι ένα πουλί, που χάμω είχε γλιστρήσει μες στη φωλιά του, αν τό χα ξαναφήσει, δε θα χα τη ζωή μου στα χαμένα ζήσει.(Έμιλι Ντίκινσον) «Και όποιος θα ποτίσει έναν από αυτούς τους μικρούς και άσημους, έστω και ένα μόνο ποτήρι κρύο νερό... αλήθεια σας λέω, δε θα χάσει το μισθό του» (Ματθ. ι΄ 42) «Προς το τέλος του τελευταίου του καλοκαιριού, του συνέβη κάτι πολύ σημαντικό. Δεν το ξεκαθάριζε αν…
Είχε την ονομαστική του ο Ανδρέας Λασκαράτος, όταν έλαβε από ένα βαμμένο εχθρό του δώρο. Άνοιξε περίεργος το δέμα και έμεινε έκπληκτος από το περιεχόμενο. Ήταν... κέρατα. Το ξανάκλεισε και περίμενε. Σε λίγες μέρες ερχόταν η ονομαστική του χυδαίου αυτού ανθρώπου. Νικόλα τον έλεγαν. Κατέβηκε λοιπόν στον κήπο του ο Λασκαράτος έφτιαξε μια ωραία ανθοδέσμη και του την έστειλε μαζί με ένα σημείωμα όπου ο κεφαλλονίτης ποιητής έγραφε: «Έκαστος προσφέρει από αυτά που έχει. Χρόνια πολλά». Και υπέγραψε.
«Ο Βασιλείδης ο οποίος οδηγούσε την περίφημη Ποταμίαινα, για την οποία κάνουν πολύ τιμητικό λόγο έως τώρα ακόμη οι ντόπιοι. Αυτή, αφού αγωνίστηκε εναντίον πολυάριθμων ερωτύλων ανδρών χάριν της αγνείας του σώματος και της παρθενίας στην οποία διέπρεψε -διότι πράγματι εκτός από την ψυχή ανθούσε πλούσια και η ωραιότητα του σώματός της-, και υπέφερε αμέτρητες κακώσεις, στο τέλος έπειτα από δεινά και φρικτά βασανιστήρια τελειώθηκε με φωτιά μαζί με την μητέρα της. Λένε λοιπόν ότι ο δικαστής -λεγόμενος Ακύλας-, αφού επέβαλε σκληρές κακώσεις σε ολόκληρο το σώμα της, στο τέλος απείλησε ότι θα την παραδώσει σε μονομάχους για ατίμωση του…
