Συμμάζευε καλά τον νού σου, Χριστιανέ, προτρεπει άλλος Πατήρ, και μνημόνευε την ώρα του θανάτου σου. Φέρνε ζωντανά μπροστά σου την εικόνα του άψυχου πια σώματός σου. Προσπάθησε να νιώσεις τον πόνο του χωρισμού της ψυχής. Μελέτα συχνά την ματαιότητα του υλικού κόσμου. Στέλνε την σκέψη σου να περιοδευει στις τιμωρίες του Άδη. Συλλογίσου, σε ποιά κατάσταση να βρίσκονται τάχα οι ψυχες εκεί; Σε τί δεινό στεναγμό, φόβο και τρόμο η πικρή σιγή; Με πόση βαθιά απελπισία περιμένουν τις πιο μεγάλες τιμωρίες, που θα δοθούν ύστερα από την τελική κρίση; Τυπωσε ακόμη καλά στην σκέψη σου την φοβερή ημέρα της…

ΌΤΑΝ ο Μέγας Αρσένιος αρρώστησε και κατάλαβε πως είχε φτάσει πια το τέρμα της επίγειας ζωής του, άρχισε να κλαίει.   -Φοβάσαι, Αββά; τον ρώτησαν με απορία οι μαθητές του.   -Αυτός ο φόβος, παιδιά μου, δεν έλειψε στιγμή από την καρδιά μου από τότε που έγινα μοναχός, αποκρίθηκε ο μεγάλος φίλος του Θεού κι έκλεισε για πάντα τα σοφά χείλη του. Τρία πράγματα δυσκολεύεται πολύ ν’ αποκτήσει ο Χριστιανός γράφει ο Αββάς Ησαΐας ο αναχωρητής: το πένθος, τα δάκρυα και την διαρκή μνήμη του θανάτου. Κι όμως, αυτά συγκροτούν όλες τις άλλες αρετές. Ειδικώτερα για την ενθύμηση του θανάτου…

Ο άνθρωπος που κατορθώνει να έχει διαρκώς μπροστά στα μάτια του τον θάνατο, νικά την ολιγοψυχία, έλεγε ένας Γέροντας στους νεώτερους αδελφούς, που του ζητούσαν λόγο ωφέλιμο.   Και πάλι, καθώς έγνεθε, τους βεβαίωνε: -Όσες στροφές έχει κανει ως τώρα τούτο το αδράχτι, τόσες φορές έχω φέρει στο νου μου τον θάνατο.   Όταν πρόκειται ν’ αρχίσεις ένα οποιοδήποτε έργο, συμβουλεύει κάποιος Γέροντας, κάνε ευσυνείδητα αυτή την ερώτηση στον εαυτό σου: -Αν αυτή την στιγμή μ’ επισκεφθεί ο Κύριός μου, τι γίνεται; Πρόσεχε ν’ ακούσεις καλά τι θα σου αποκριθεί η συνείδησή σου.   Αν σε αποδοκιμάζει, παράτησε αμέσως εκείνο που είχες…

ΑΝ ο χριστιανός, έλεγε ο Αββάς Αγάθων, έφερνε κάθε στιγμή στον νού του την κρίση που ακολουθεί τον θανατο, δεν θ’ αμάρτανε με τόση ευκολία. Ένας Ερημίτης, που ασκήτευε στην έρημο του Ιορδάνου, είχε χρόνια πολλά να πειραχτεί από τον διάβολο. Αυτό του είχε δώσει θάρρος κι έλεγε συχνά πώς ο εχθρός δεν τολμούσε να πειράξει τους αγωνιστες, πηγαινε μόνο στους αμελεις και οκνηρούς. Κάποτε παρουσιάστηκε μπροστά του ο διάβολος και του παραπονέθηκε: -Τί σου εχω κάνει, Αββά, και μ’ εξευτελίζεις έτσι; Μήπως ποτέ σε πείραξα; -Φύγε από δω, πονηρό πνευμα, φώναξε άφοβα ο Ερημίτης, και σήκωσε το ραβδί του να…

255. «εν τη φοβερά ημέρα της κρίσεως».   Αλλ' η ορθόδοξη πνευματικότης εξαντλεί και το έσχατο χρονικό περιθώριο της πρεσβευτικής αρμοδιότητος της Θεοτόκου, που τελειώνει την έσχατη μέρα της ιστορίας. Αλλά η μέρα αυτή για τον άνθρωπο είναι η φοβερή μέρα της παγκοσμίου Κρίσεως. «Ώ ποία ώρα τότε και ημέρα φοβερά!». Μέσα όμως στη δεινότητα των στιγμών εκείνων, ο πιστός βλέπει να υπάρχη ακόμα η ήρεμη, γλυκειά, αλλά και παντοδύναμη παρουσία της Παναγίας. Οι πρεσβείες της ισχύουν ακόμα. Ο θρόνος της βρίσκεται ακόμα κοντά, δίπλα, «εκ δεξιών» του Υιού που τώρα είναι Κριτής μας. Και επειδή στο δικαστήριο αυτό τα…

254. «εν ώρα με τη φοβερά του θανάτου, ελευθέρωσον, κατηγορούντων δαιμόνων»   Αλλ' η προστασία της Παναγίας απλώνεται και κατά την ώρα του σωματικού θανάτου του χριστιανού. Την ώρα δηλαδή εκείνη που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί πια να τον βοηθήση. Η βοήθεια δε και η συμπαράστασις της Θεοτόκου κατά την ώρα του θανάτου συνίσταται στην απαλλαγή της ψυχής του πιστού από τις κατηγορίες των δαιμόνων που ονομάζονται «τελώνια» (πρβλ. τελώνης, τελωνείο) . Η Παναγία έχει τη δύναμη και την εξουσία ν’ άπελευθερώνη την ψυχή από τις φανταστικές ή άδικες ή υπερβολικές κατηγορίες των «τελωνίων». Αν η εικόνα και «ο χαρακτήρ…

253. «του πρεσβεύειν και σώζειν από... θανάτου τας ψυχάς ημών»   Θάνατος της ψυχής είναι ο οριστικός αποχωρισμός της από τον Θεό. Τον χωρισμό αυτό της ψυχής του ανθρώπου θ’ ακολουθήση ασφαλώς και το σώμα του, μετά την Ανάστασι, θα είναι δηλαδή ψυχοσωματικός χωρισμός, και ουσιαστικός «δεύτερος θάνατος» (Αποκ. κα' 8). Η προστασία της Παναγίας καλύπτει όλες τις ανάγκες και τα παθήματα του ανθρωπίνου σώματος, όπως είδαμε. Η θαυματουργική χάρις της Θεοτόκου σώζει τον άνθρωπο ακόμα και από τον σωματικό θάνατο (πρώτος θάνατος). Η ύψιστη όμως δωρεά της Παναγίας μας είναι ότι με τις πρεσβείες της αποτρέπει τη μεγαλύτερη καταστροφή…

H εις Άδου κάθοδος του Κυρίου († Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους) Όπως λένε οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ο Κύριος κατά το διάλειμμα της τριημέρου Ταφής Του, την οποία σήμερα εορτάζουμε, έπρεπε να ολοκληρώσει το έργο Του. Έπρεπε να ευαγγελισθεί την σωτηρία και να ελευθερώσει από τα δεσμά του διαβόλου και αυτούς που είναι στον Άδη. Και γι’ αυτό κατήλθε η παναγία Του ψυχή στον Άδη και «τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν» (Α’ Πετρ. 3:19), κατά τον άγιο Απόστολο Πέτρο. Και εκεί τον ανέμεναν. Όπως τον ανέμεναν οι ζωντανοί άνθρωποι να τους ελευθερώσει…

Εξαγοράδούλων Ο Θεός λέει, να μη λυπηθής τα χρήματα, αλλά όσα και αν χρειάζωνται για την εξαγορά δούλων, να τα δώσης. Εμείς όμως, αν και βλέπουμε ανθρώπους να πνίγωνται, να κλαίνε, να υποφέρουν χειρότερα από μύριους θανάτους, και μάλιστα πολλές φορές άδικα, τσιγκουνευόμαστε τα χρήματα. Δεν λυπούμεθα τους αδελφούς. Φροντίζουμε για τα άψυχα και αδιαφορούμε για την ψυχή.E.Π.E. 24,466Εξάρτησιςαπό τον Θεό Διπλή είναι η εξάρτησίς μας απ’ Αυτόν, και στο ότι γεννηθήκαμε απ’ την ανυπαρξία, και στο ότι γίναμε πιστοί, που και αυτό είναι κτίσις.Ε.Π.Ε. 18,562θρησκευτικήΣεις, Γαλάτες, που ανεβήκατε στην κορυφή των ουρανών, τώρα απότομα φτάσατε στο εξευτελιστικό σημείο να…

214.«γέγονε παράδοξος ώσπερ η κύησις ούτω και η θεία και σεπτή σου μετάστασις»   Κατά την παράδοσι και τη διδασκαλία πολλών εκκλησιαστικών συγγραφέων, δύο θαυμαστά και παράδοξα γεγονότα ακολούθησαν την Κοίμησι της Θεοτόκου. Πρώτον, ότι το σώμα της Θεοτόκου δεν γνώρισε τη φθορά του Τάφου και δεύτερον, ότι την τρίτη μέρα μετά τον χωρισμό του από το πνεύμα, το πανάχραντο σώμα της Θεομήτορος «μετέστη», μεταβλήθηκε και μεταφέρθηκε στον ουρανό, αφού ενώθηκε με την ψυχή της Θεοτόκου. «Ήταν ανάγκη η παναγία εκείνη ψυχή να χωρισθή από το υπεράγιο εκείνο σώμα... Και το σώμα, αφού έμεινε για λίγο στη γη, αναχώρησε κι’…