145. Αν έχης τον Χριστό μέσα σου, με τη συχνή θεία κοινωνία, είναι επόμενο να του μοιάζης σε όλα. Θα είσαι ταπεινός, πράος, μακρόθυμος, πλημμυρισμένος από αγάπη, ελεύθερος από τα γήϊνα θέλγητρα, με την καρδιά στραμμένη προς τα άνω, υπάκουος, συνετός. Το Πνεύμα του θα σε ηνιοχή. Θα είσαι μακριά από την υπερηφάνεια, την αδημονία, τη φιλαργυρία, την υλοφροσύνη.

146. Κατά την προσευχή, πρέπει να είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι κάθε τι που λέμε ή σκεπτόμαστε θα εκπληρωθή. Είναι τόσο εύκολο στον Κύριο να πραγματοποιήση τα αιτήματά μας, να κάμη το κάθε τι σύμφωνα με τα λόγια μας. Αυτή η πεποίθησις είναι κάτι το ομαλό και το αβίαστο για τον αληθινό πιστό, όπως και η ίδια του η αναπνοή, η ίδια του η όρασις, η ίδια του η ακοή. Άπειρες φορές το έχει διαπιστώσει αυτό από την πείρα του. Έχει διαπιστώσει, ότι, συχνά, δεν μεσολαβεί χρονικό διάστημα ανάμεσα στα ρήματα του ψαλμικού στίχου: «Φωνή μου προς Κύριον εκέκραξα και επήκουσέ μου» (Ψαλμ. γ’ 5). Δέξου αυτή τη βεβαιότητα με την ίδια ευκολία που αναπνέεις.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 79-80)

"Άφησε την αρρώστια σου ανυστερόβουλα στο Θεό"

Σε μία άλλη συνάντησή μας, με βοήθησε να τον καταλάβω λίγο,
μ' αυτά τα λόγια του: "Όταν είσαι άρρωστος, ξέρεις τί πρέπει να κάνεις;
Να παρακαλάς το Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου.
Κι ο Θεός, επειδή θα τον παρακαλάς πονεμένος και ταπεινωμένος, θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες
και θα σε κάνει καλά και στο σώμα. Αλλά πρόσεξε: Να μην προσεύχεσαι με υστεροβουλία, να μη λες,
"Θέε μου, συγχώρησε τις αμαρτίες μου", και το μυαλό σου να είναι προσκολλημένο στη σωματική σου ασθένεια.
Μια τέτοια προσευχή δε θα έχει αποτέλεσμα.
Εσύ, όταν προσεύχεσαι, να ξεχνάς τη σωματική σου αρρώστια, να την αποδέχεσαι σαν κανόνα,
σαν επιτίμιο, για την άφεση των αμαρτιών σου. Για τα παραπέρα μην ανησυχείς, άφησε τα στο Θεό κι ο Θεός ξέρει τη δουλειά Του".
Με τα απλά αυτά τα λόγια του, ο Γέροντας μου εξηγούσε, ότι η ασθένεια του σώματός μου οφείλεται στην ασθένεια της ψυχής, δηλαδή στις αμαρτίες μου, και ότι η συγχώρηση των αμαρτιών από το Θεό, μέσω της ταπεινής προσευχής,
φέρνει την ίαση της ψυχής και εν καιρώ, που ο Θεός θα κρίνει, και την ίαση του σώματος.
Μου εφιστούσε όμως την προσοχή στο άδολο της προσευχής, με την οποία πρέπει να ζητώ μόνο άφεση αμαρτιών,
αφού το παν για τη θεραπεία της ασθενείας είναι η εξάλειψη της αιτίας της.
Αντίθετα, στην υστερόβουλη προσευχή, όπου ο ασθενής χρησιμοποιεί το αίτημα της συγχωρήσεως των αμαρτιών του
σαν πρόσχημα για την επιτυχία της σωματικής μόνο θεραπείας του, ακυρώνονται τα αναμενόμενα αποτελέσματά της,
εξ' αιτίας της ιδιοτέλειας του ασθενούς.
Κατά τη θέση του Γέροντος, ο Χριστός, ανταποκρινόμενος στην ταπεινή παράκληση του ασθενούς για άφεση των αμαρτιών του
και στην ανυστερόβουλη πίστη του στο μέγα έλεός Του, πραγματοποιεί αρχικά το δυσκολότερο και προχωρεί μετά,
κατά το χρόνο που Εκείνος θα επιλέξει, στο ευκολότερο.
Θεραπεύει πρώτα τη ρίζα, την αρρώστια της ψυχής, την αμαρτία, κι έπειτα τους κλάδους, την αρρώστια του σώματος.
[Γ 153-7

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.104-105)

ο Θεός
Έχεις προστάτη τον αθάνατο, που πιο πολύ σε αγαπά.
Aν αγαπάς περισσότερο τον Θεό, να μη πενθείς.
Διότι εκείνος, τον οποίο περισσότερο αγαπάς, είναι αθάνατος.
Και δεν αφήνει να νιώσεις την απουσία του ανθρώπου σου,
που φυσικά λιγότερο απ’ Εκείνον αγαπάς.
Ε.Π.Ε. 22,476

λες και θα ζήσουμε εδώ αθάνατοι!
«Ως αθάνατοι ενταύθα ζώμεν, τρυφώντες και σπαταλώντες».
Ε.Π.Ε. 23,398

ζούμε σαν αθάνατοι στη γη!
Βλέπουμε συνεχώς τις απότομες μεταβολές και τις μεταπτώσεις,
αλλ’ ούτε έτσι διδασκόμαστε. Γι’ αυτό συμβαίνουν θάνατοι συχνοί και πρόωροι,
αλλ’ εμείς σκεπτόμαστε σαν να ‘μαστε αθάνατοι στη γη,
σαν να μη πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ.
Γι’ αυτό κι όλο αρπάζουμε, και γινόμαστε πλεονέκτες,
σαν να μη πρόκειται να δώσουμε ποτέ λόγο.
Γι’ αυτό κι όλο χτίζουμε, σαν να πρόκειται να μείνουμε πάντοτε εδώ.
Ε.Π.Ε. 24,506

αρχιερέας ο Χριστός
Ένας είναι ο Χριστός.
Δεν θα ήταν ένας, αν δεν ήταν αθάνατος.
Όπως υπήρχαν πολλοί ιερείς, επειδή ήσαν θνητοί,
έτσι ένας είναι ο Χριστός ως αρχιερέας, επειδή είναι αθάνατος.
Ε.Π.Ε. 24,524

στη γη!
Τι τα λέω όλα αυτά, σαν να φλυαρώ μπροστά σε ανθρώπους,
που δεν δέχονται να περιφρονήσουν ούτε τα χρήματα;
Νομίζουν πως θα ‘ναι αθάνατοι στη γη.
Κι αν κάποτε ελάχιστα δώσουν, νομίζουν, ότι το παν κατώρθωσαν.
Ε.Π.Ε. 25,256

με το θάνατο του
Από δούλοι του θανάτου γίναμε αθάνατοι.
Από πεσμένοι, αναστηθήκαμε.
Από ηττημένοι γίναμε νικητές.
Ε.Π.Ε. 36,76

Αθεΐα
πρακτική
Δεν εκφέρει ο διάβολος αμέσως την κατάλυση της πίστεως.
Πάει γύρω γύρω, σπέρνει κρυφά το δηλητήριο των δυσσεβών δογμάτων,
αφήνει να νομίζουν πώς πιστεύουν, αλλά στην πραγματικότητα εκριζώνει την πίστη τελείως.
Καταλύει τις αλήθειες της πίστεως, διαβάλλοντας τα μέγιστα τον Θεό σ’ εκείνους,
που πείθονται σ’ αυτόν.
Ε.Π.Ε. 34,560

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 109-110)

Ανυπακοή σε βλάσφημο 

Διηγήθηκε ο Γέροντας ένα περιστατικό που συνέβη λίγο καιρό πριν απολυθή: «Γυρίζαμε από την Φλώρινα, αφού είχε τελειώσει ο πόλεμος. Στον δρόμο της επιστροφής άκουσα τον Λοχαγό να βρίζη τα θεία. Τον πλησίασα και του είπα: "Από αυτή την στιγμή αρνούμαι να εκτελέσω οποιαδήποτε διαταγή σας, διότι βρίζοντας τα θεία προσβάλατε και την πίστη μου και τον όρκο μου (Πατρίδα-θρησκεία-οικογένειαα)". Ακούγοντας αυτά προσβλήθηκε και με απεκάλεσε αυθάδη. Όταν αργότερα μου είπε: "Σε διατάσσω", απάντησα: "Σας το δήλωσα πριν από λίγο ότι στο εξής δεν θα εκτελώ διαταγές σας". Ο Αξιωματικός τότε μου είπε: "Ας θεωρήσουμε το θέμα λήξαν".

»Όταν φθάσαμε στο στρατόπεδο, πήγα χωρίς καθυστέρηση και ανέφερα όσα συνέβησαν στον Διοικητή. Εκείνος μου είπε ότι η άρνηση να εκτελώ διαταγή ανωτέρου συνεπάγεται στρατοδικείο. Ξαναδήλωσα ότι δεν πρόκειται να εκτελέσω διαταγές του Λοχαγού, διότι είναι επίορκος, επειδή βρίζει τον Θεό, στον οποίο και οι δυό ωρκιστήκαμε. Και είπα με αγανάκτηση: "Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις"» (Πραξ. ε΄, 29).

Ο Αρσένιος, αφού υπηρέτησε την Πατρίδα, στις 21 Μαρτίου του 1950 πήρε το απολυτήριο του Στρατού από την Μακρακώμη Λαμίας.

Όταν αποχαιρετούσε τον φίλο του κ. Παντελή, εκείνος τον προσκάλεσε να εγκατασταθούν στην Κέρκυρα μαζί, να φτιάξουν από ένα σπίτι και να κάνουν οικογένεια. Ο Αρσένιος αρνήθηκε λέγοντας ότι θα γίνει καλόγηρος.

Τελείωσε την στρατιωτική του θητεία και τώρα επιθυμούσε μια άλλη στρατεία, την κατάταξή του στο μοναχικό τάγμα, για να υπηρετή τον επουράνιο Βασιλέα.

(Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ιερομ. Ισαάκ, σελ. 74-75)

"Στον δρόμο του σταυρού μου"  

Βοήθησέ με, Δέσποτα Κύριε,
να βαδίσω κι εγώ τον δρόμο του σταυρού,
διότι πλατειά ήταν η οδός της ζωής
που εβάδιζα μέχρι τώρα.
Όταν από το βάρος του σταυρού
θ’ αδυνατήση ο τράχηλός μου,
τότε στείλε μου ένα βοηθό,
όπως κάποτε τον Κυρηναίο.
Στο τέλος μου, Δέσποτα,
όταν τα βάσανα θα’ ναι πιο πολλά,
ποθώ ν’ ακούσω κι εγώ την υπόσχεσι
που έδωσες τότε στον ληστή.
Να έχω και ‘γω μια παρηγοριά,
μερίδιο στον «Δείπνο» Σου να λάβω
όπως ήσουν στην Σταύρωσι
με τον Πατέρα εν τη δόξη Αυτού.
Όπως είδες τότε την Μητέρα
κοντά στον σταυρό Σου ισταμένη,
έτσι κι εγώ να ‘χω δίπλα μου
τον άγιο φύλακά μου.
Με το χωρισμό του σώματος
δέξαι το ταλαίπωρο πνεύμα μου
μήπως τυχόν εμποδισθή
από τα αόρατα τελώνια.
Μετά στο Δικαστήριο πηγαίνοντας
να είσαι πολυέλεος, Κύριε,
και μη με τιμωρήσης τότε
με τις φλόγες των αιωνίων βασάνων!

Αγίου Ιωάννου του νέου Χοζεβίτου

("Ο βίος του Αγ. Ιωάννου του νέου Χοζεβίτου", Αρχιμ. Κωνσταντίνου, σελ. 125-126)

Η αγάπη μεταξύ των αδελφών

Οι γονείς πρέπει να καλλιεργούν την αγάπη μεταξύ των παιδιών
καί, όταν θέλουν να ενισχύσουν το πιο αδύνατο, να προετοιμάζουν το έδαφος
παίρνοντας την συγκατάθεση του δυνατώτερου αδελφού.
Να τον βοηθήσουν δηλαδή να καταλάβη ότι πράγματι το άλλο παιδί έχει ανάγκη.
Η δικαιοσύνη είναι του Θεού και πρέπει να απονέμεται και στον μεγάλο και στον μικρό εξίσου.
Στον μεγάλο με σεβασμό, στον μικρό με αγάπη, χωρίς να βλαφθή.
Αυτό το αναφέρει και το Δευτερονόμιο.
Αν λ.χ. φταίη ο μεγάλος, θα δικαιώσουμε τον μικρό, χωρίς να θίξουμε τον μεγάλο μπροστά στον μικρό,
αλλά θα συζητήσουμε μαζί του ιδιαίτερα, ώστε να του δώσουμε να καταλάβη το σφάλμα του.
-Γέροντα, η ζήλεια που παρουσιάζεται συνήθως στα μεγαλύτερα αδέλφια προς τα μικρότερα πώς αντιμετωπίζεται;
-Η ζήλεια είναι πάθος. Όταν όμως ένα παιδάκι είναι τριών ετών και η μάνα του θηλάζη το νεογέννητο αδελφάκι του,
είναι κάπως δικαιολογημένο να το ζηλεύη, γιατί πριν από λίγο καιρό θήλαζε και αυτό.
Τώρα βλέπει το αδελφάκι του στην αγκαλιά της μάνας του,
και λέει: «Μέχρι χθές η μαμά μου με είχε στην αγκαλιά της, τώρα με έβαλε στην άκρη!».
Και αν έχη και γιαγιά, κάτι γίνεται. Όταν όμως γίνη τεσσάρων ετών, πρέπει να ζηλεύη λιγώτερο.
Όταν γίνη έξι, πρέπει να του πη η μητέρα του: «Ολόκληρο παιδί είσαι τώρα.
Ποιά μητέρα κρατάει στην αγκαλιά της ένα τόσο μεγάλο παιδί;».
Αν το βοηθήση να το αντιμετωπίση έτσι, τότε θα θυμάται την μάνα του, μόνον όταν υπάρχη λόγος.
Αν θέλη να κρατάη την μάνα του συνέχεια από το φουστάνι, αυτό είναι κάτι αρρωστημένο.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 102-103)

Η επιδρομή των πειρατών 

Ο όσιος Ιλαρίων, θέλοντας ν’ αποφύγη τη δόξα και την τιμή των ανθρώπων, μετά από το προηγούμενο θαύμα, πήρε τους υποτακτικούς του και έφυγαν κρυφά από την Επίδαυρο με προορισμό το εμπορικό λιμάνι της Δαλματίας Βρεβίλιμπο.
Εκεί βρήκαν ένα πλοίο που έπλεε για την Κύπρο, και επιβιβάσθηκαν σ’ αυτό. Έφθασαν έτσι σε μια περιοχή γεμάτη υφάλους. Επειδή στο σημείο αυτό δεν μπορούσαν οι ναύτες να χρησιμοποιήσουν τα κουπιά, αναγκάσθηκαν να βραδυπορούν σπρώχνοντας το πλοίο με κοντάρια. Στην επικίνδυνη όμως αυτή θέσι καρτερούσαν πειρατές, που μόλις τους αντιλήφθηκαν ώρμησαν εναντίον τους.

Στο πλοίο έγινε μεγάλη ταραχή! Οι ναύτες αρματώθηκαν για ν’ αποκρούσουν τους επιτιθεμένους. Πολλοί επιβάτες θρηνούσαν για τη δυστυχία που τους βρήκε. Οι υποτακτικοί του οσίου με αγωνία τού διεκτραγωδούσαν τη δύσκολη κατάστασί τους. Εκείνος όμως τους είπε ήρεμα:

- Γιατί τρομάζετε και ανησυχείτε; Μήπως οι επιδρομείς είναι περισσότεροι από τους στρατιώτες του Φαραώ, που καταποντίσθηκαν στη θάλασσα;
Και ενώ πλησίαζε με ληστρική διάθεσι το πρώτο εχθρικό πλοίο, ο άγιος πήρε μια πέτρα, την έρριξε ανάμεσα στα δύο πλοία και φώναξε στους πειρατές:

-Σταθήτε μέχρι το σημείο που έπεσε η πέτρα! Μη πλησιάσετε περισσότερο.

Εκείνοι δεν σταμάτησαν την επίθεσι. Τι συνέβαινε όμως; Όσο κι αν προσπαθούσαν να πλησιάσουν, τα σκάφη τους οπισθοχωρούσαν! Πήγαιναν όλο και πιο πίσω! Έπειτα από πολλές μάταιες προσπάθειες εγκατέλειψαν τον αγώνα. Το πλοίο που μετέφερε τον όσιο γλύτωσε από την καταστροφή, πέρασε το επικίνδυνο σημείο και έφθασε σώο στον προορισμό του.

(Βίος οσίου Ιλαρίωνος)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τ. Β΄, σ. 110-111)

(εικόνα: Όσιος Ιλαρίων. Τοιχογραφία της Τράπεζας μεταξύ των ετών 1176 - 1180 μ.Χ. στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Πάτμος)

αν δεν ενεργούν από συμφώνου
Το ν’ αποφασίζη κανείς εγκράτεια στο γάμο παρά τη γνώμη του άλλου, είναι λύσις του γάμου. Αν όμως συμφωνούν και οι δυο να εγκρατεύωνται, δεν είναι λύσις του γάμου.
E.Π.E. 18,544
και γάμος
Ποια βλάβη υπάρχει στο να παραμείνουν μαζί οι σύζυγοι και να μη δημιουργούν αιτίες πολέμων περιττών, εφόσον και η ευσέβεια παραμένει ακέραια και υπάρχουν καλές ελπίδες περί του απίστου;
Ε.Π.Ε. 18,530
για θέμα πίστεως
Τι σημαίνει το «Αν δε ο άπιστος ζητάη χωρισμό»; Αν π.χ. σε προτρέπη και σε απειλή ότι αν δεν θυσιάζης στα είδωλα και δεν συμμετέχης μαζί του στην ασέβεια, λόγω του γάμου σας, θα φύγη, τότε είναι καλύτερο να διαλυθή ο γάμος, παρά να προδώσης την πίστι σου.
Ε.Π.Ε. 18,532
όπου αγάπη, αδύνατον
Να ενωθούμε με την αγάπη. Κανένας να μη μας χωρίζη.
Ε.Π.Ε. 23,84
για λόγους μοιχείας
Επιτρέπεται το διαζύγιο για λόγους μοιχείας. Είδες τη φιλανθρωπία και την πρόνοια του Θεού; Αν η σύζυγός σου είναι ειδωλολάτρισσα, να μη την διώξης, λέει ο λόγος Του. Αν όμως είναι μοιχαλίδα, δεν σε εμποδίζω στο διαζύγιο. Αν σε μένα, λέει ο Θεός, ασεβήση, να μη την διώξης. Αν όμως προσβάλη τη δική σου συζυγική τιμή, κανένας δεν σε εμποδίζη να πάρης διαζύγιο.
Ε.Π.Ε. 34,154

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 37-38)

1533.ΝΑ ΡΩΤΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. 

Ο ονομαστός για τον αδιάφθορο χαρακτήρα του Ρωμαίος πολιτικός Κάτων (134 – 149 π.Χ.) απέφευγε όσο μπορούσε τις τιμές.
Μια μέρα, ορισμένοι φίλοι και θαυμασταί του, του είπαν:
- Όλοι οι Ρωμαίοι πολιτικοί έχουν το άγαλμα τους στην αγορά της Ρώμης.  Γιατί εσύ δεν θέλεις να φτιάξουν και το δικό σου;
Κι ο Κάτων αποκρίθηκε:
- Προτιμώ να ρωτούν οι επόμενες γενεές, γιατί δεν υπάρχει άγαλμα μου, παρά να ρωτούν γιατί υπάρχει.

1481. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ; 

Αρχίζοντας το κήρυγμά του, στάθηκε για λίγο σιωπηλός πάνω στον άμβωνα και με μεγάλη σοβαρότητα.
- Αγαπητοί, έχω μια ερώτηση που εγώ δεν μπορώ να απαντήσω.  Ούτε εσείς.  Εάν κάποιος άγγελος ήταν εδώ, δεν θα μπορούσε να απαντήσει.  Ούτε κανένας διάβολος.
Και ενώ όλοι είχαν καρφώσει τα μάτια τους επάνω με έκπληξη και ανυπομονησία, ο ιεροκήρυκας συνέχισε:
- Η ερώτηση είναι:  «Πως θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία;» (Έβρ. 2, 3).

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ.665, 685 )

1514.ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΘΑΠΤΟΥ. 
Νεκροθάπτης έλεγε κάποτε σε ιεροκήρυκα:
- Κανένας δεν μπορεί να κηρύξει καλύτερα από μένα.
- Τι θέμα μπορείς εσύ, αγράμματος, να αναπτύξεις; Τι λές; Ρωτά με απορία ο ιεροκήρυξ.
- Όταν δω πολύ κόσμο στο κοιμητήριο λέγω:  «Βλέπετε, χριστιανοί, εκείνα τα μνήματα; Τα άνοιξα για σας.  Δε θα περάσουν πολλά χρόνια και θα σας φέρουν και σας εδώ.  Παρ΄όλα τα πλούτη σας, παρ΄όλη την ομορφιά σας, παρ΄όλη τη δύναμη σας εδώ θα καταλήξετε.  Θα έρθετε εδώ για να σας σκεπάσω εγώ με το χώμα και να κοιμηθείτε εν ειρήνη».  Κανείς δεν φεύγει ασυγκίνητος από τα λόγια μου, ενώ σεις με την ευγλωττία σας και τα επιχειρήματα σας πόσους πείθετε;
1518.Η ΜΟΝΗ ΘΕΣΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙ. 
Ο Γάλλος αστρονόμος Κάμιλλος Φλαμμαριόν έγραψε το εξής επίγραμμα στον τάφο ενός φίλου του, που δεν ζητούσε άλλο παρά τιμές, αξιώματα και θέσεις.
Ενθάδε κείται ο Μ. Λ. Ο τάφος αυτός είναι η μόνη θέσης που πέτυχε, χωρίς ποτέ να την επιδιώξει.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 678-679)