ΈΝΑΣ μαγιστριανός (αξιωματικός του βυζαντινού στρατού) πήγαινε μαζί με τον υπασπιστή του σε κάποια εμπιστευτική αποστολή. Καθώς περνούσαν, τρέχοντας πάνω στα γρήγορα άλογά τους, σ’ έναν δρόμο ερημικό, σκόνταψαν πάνω σ’ ένα ολόγυμνο πτώμα που κειτόταν καταμεσίς του δρόμου.
- Ο δυστυχισμένος σίγουρα θα έχει πέσει θύμα ληστών, που λυμαίνονται τούτα τα μέρη, είπε ο αξιωματικός.
Αψηφώντας κάθε κίνδυνο που κι ο ίδιος διέτρεχε, όσο αργοπορούσε στ’ άγρια εκείνα μέρη, κατέβηκε από τ’ άλογο, έβγαλε την χλαίνα του και τύλιξε το γυμνό αιμόφυρτο σώμα. Ύστερα άνοιξε έναν πρόχειρο τάφο με την βοήθεια του συντρόφου του κι εθαψε τον άγνωστο. Όταν τέλειωσε όλη εκείνη η διαδικασία, ανέβηκε πάλι στο άλογο ο ευγενής νέος να συνεχίσει το ταξίδι του. Είχε όμως άρκετά καθυστερήσει και κινδύνευε να νυχτωθεί στην έρημο. Σπιρούνιζε λοιπόν το ζώο και κάλπαζε ασυλλόγιστα. Ξαφνικά εκείνο αφηνίασε και τον πέταξε κάτω. Αναίσθητο σχεδόν
από το φοβερό χτύπημα τον μετέφερε ο υπασπιστής του στο πιο κοντινό χάνι και φώναξε αμέσως έναν γιατρό.
Ο μαγιστριανός είχε σπάσει το δεξί του πόδι και υπέφερε φοβερά. Την άλλη μέρα η κατάστασή του χειροτέρεψε. Το πόδι μελάνιασε ολόκληρο κι οι πόνοι έγιναν αφόρητοι. Όσοι ειδικοί τον είδαν, είπαν πως έπρεπε χωρίς αναβολή να κοπεί. Δεν έπαιρνε θεραπεία, γιατί είχε αρχίσει ήδη να σαπίζει. Την επομένη θα του το έκοβαν οριστικά.
Την νύχτα ο νεαρός αξιωματικός δεν μπορούσε να κλείσει μάτι από τους πόνους και την θλίψη του. Έκλαιγε την συμφορά του και βογγούσε απελπιστικά. Θα είχαν φτάσει πια μεσάνυχτα, όταν είδε ξαφνικά ν' ανοίγει μ’ ένα ελαφρό τρίξιμο η πόρτα του δωματίου του και να μπαίνει μέσα κάποιος άγνωστος νέος. Πλησίασε το κρεββάτι του.
- Τί έχεις και βογγάς; τον ρώτησε με πολλή συμπάθεια.
- Τί θέλετε να κάνω, κύριε; είπε με πολύ κόπο ο άρρωστος, νομίζοντας πως ήταν κανένας από τους νυχτερινούς πελάτες του πανδοχείου που είχε ανησυχήσει από τα βογγητά του. Το πρωί θα μου κόψουν το πόδι οι γιατροί.
- Δείξε μου το χτύπημά σου.
Ο νέος έδειξε το πόδι του. Ο άγνωστος τότε με μεγάλη επιτηδειότητα έλυσε τους επιδεσμους. Το έτριψε απαλά με το χέρι του και είπε στον άρρωστο να σηκωθεί και να περπατήσει.
- Τί μου λέτε; άρχισε να διαμαρτύρεται εκείνος. Δεν βλεπετε πως είναι εντελώς σπασμένο και δεν επιδεχεται θεραπεία; Σας είπα πως θα το κόψουν το πρωί.
- Στηρίξου επάνω μου και περπάτησε, είπε με επιμονή ο άγνωστος, δεν έχεις τίποτε.
Ο άρρωστος τότε πιάστηκε από το χέρι που του άπλωσε ο παράξενος νυχτερινός επισκέπτης. Κατέβηκε με ευκολία από το κρεββάτι και σαν τρελός από την χαρά του, άρχισε να πηγαίνει πέρα-δώθε μέσα στο δωμάτιο, χωρίς την παραμικρή δυσκολία. Ούτε πόνο πια ένιωθε.
- Είδες λοιπόν που θεραπεύτηκες εντελώς! Πλάγιασε τώρα να κοιμηθείς και μην στενοχωριέσαι πια, του είπε ο άγνωστος και του έδωσε το χέρι να τον αποχαιρετήσει.
- Φευγετε, κύριε; ρώτησε ο μαγιστριανός.
- Τί άλλο θέλεις από μένα; Τώρα είσαι καλά.
- Για τ’ όνομα του Παντοδύναμου Θεού, που σε οδηγησε ως εδώ, πες μου. ποιός είσαι; φώναξε γεμάτος συγκίνηση ο νέος.
- Κοίταξέ με καλά. Δεν με αναγνωρίζεις;
- Όχι, έγνεψε ο αξιωματικός.
- Μήπως γνωρίζεις τούτη την χλαίνη;
Ο νέος έμεινε αναυδος από την έκπληξη.
- Είναι δική μου, ψιθύρισε όταν συνήλθε.
- Είμαι εκείνος που με σκεπασες με την χλαίνη σου. Ο Θεός μ’ έστειλε εδώ να σε γιατρέψω. Εκείνον να ευγνωμονείς σ’ όλη σου την ζωή. Και λέγοντας αυτά έγινε άφαντος.
Το πρωί, που ήρθαν οι γιατροί για την εγχείρηση, βρήκαν τον μαγιστριανό έτοιμο για ταξίδι. Δεν πίστευαν στα μάτια τους. Κι αναγκάστηκαν να παραδεχτούν το θαύμα. Από τότε ο ευγενής αξιωματικός έγινε πιο θερμός στην πίστη και δεν έπαυσε σ’ όλο το διάστημα της ζωής του να ελεεί ζωντανούς και πεθαμένους.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.105-107)

1,14. «εν ω έχομεν την απολύτρωσιν, την άφεσιν των αμαρτιών». 

Ο Σωτήρας απελευθέρωσε τους ανθρώπους «από την εξουσία του σκότους» και μετέφερε αυτούς στο βασίλειο του φωτός, αφού με τον δικό Του Θεανθρώπινο αγώνα τους έσωσε από την αμαρτία και τον θάνατο.
Με την αμαρτία οι άνθρωποι, παρέδωσαν τον εαυτό τους στην δουλεία του θανάτου. Με τον αναμάρτητο θάνατό Του, ο Κύριος, μας «εξηγόρασε» απ’ αυτή την δουλεία. Δεν μπορούσε, δεν ήταν δυνατό, σε καμιά περίπτωση, Αυτός να «καταστεί» δούλος του θανάτου, γιατί ήταν αναμάρτητος.
Και σαν αναμάρτητος, δεν είχε υποχρέωση, δεν έπρεπε (λογικά) να πεθάνει, αλλά από άφατη και χωρίς όρια φιλανθρωπία, εκούσια, «οικειοθελώς» δέχτηκε τον θάνατο και κατέβηκε στο βασίλειο του θανάτου, όπου οι ανθρώπινες ψυχές ήσαν «δούλες», εξαιτίας της αμαρτίας, για να τις απελευθερώσει.
Έτσι ο θάνατος και όλες οι ανθρώπινες ψυχές, που βρισκόντουσαν στο βασίλειό του, για πρώτη φορά έβλεπαν αναμάρτητο άνθρωπο και τόση ανθρώπινη αξία και τιμή, που ποτέ και πουθενά δεν υπήρχε. Και δεν ήταν σε θέση (ο θάνατος) να Τον κρατήσει στο βασίλειό του. Γιατί σε Αυτόν δεν υπήρχε αμαρτία, ούτε να Τον συλλάβει για οποιαδήποτε αμαρτία, αφού ήταν αναμάρτητος, και να Τον αιχμαλωτίσει, όπως έκανε με τους λοιπούς ανθρώπους.
Αντίθετα, με την παρουσία Του στο βασίλειο του θανάτου, Αυτός κατέστρεψε το βασίλειο του θανάτου και της αμαρτίας, με την αναμάρτητη και γι’ αυτό, παντοδύναμη ανθρώπινη φύση Του1. Και αυτό το έκανε για τους ανθρώπους.
Γιατί σαν νέος Αδάμ, σαν νέος γενάρχης του ανθρώπινου γένους, σαν νέος «κατέχων» όλη την ανθρώπινη φύση, Αυτός έφερε την παντοδυναμία Του στους ανθρώπους και τους ελευθέρωσε από την δουλεία του θανάτου.
Η «εξαγορά» που έκανε ο Κύριος είναι τέλεια, με το ότι Αυτός έδωσε στον θάνατο τον Εαυτό του, δηλ. την αθάνατη Θεανθρώπινη Παναξία του και έτσι ελευθέρωσε το ανθρώπινο γένος από την δουλεία του θανάτου.
Ο θάνατος σαν άπληστος που ήταν ήθελε να καταβροχθίσει και αυτή την παναξία, αλλά το βασίλειό του καταστράφηκε και κονιορτοποιήθηκε απ’ αυτήν.
Μετά από μια τέτοια «χωρίς άλλο παράδειγμα» εξαγορά, ο θάνατος δεν μπορούσε, ούτε είχε πλέον κανένα δικαίωμα να κρατήσει περισσότερο στην εξουσία του την ανθρώπινη φύση. Η τελευταία εξαγοράσθηκε με τον πιο οφθαλμοφανή και τον πιο πειστικό τρόπο. Γιατί ποιος άλλος μπορούσε ποτέ να δώσει τόσα για εξαγορά από τέτοια δουλεία;
Και ο φιλάνθρωπος Κύριος έδωσε τον Εαυτό του, τον Αναμάρτητο Θεάνθρωπο, έχυσε το πανάχραντο Θεανθρώπινο αίμα Του, που κάθε σταγόνα Του αξίζει περισσότερο απ’ όλους τους κόσμους μαζί. Γιατί μόνο «εν Αυτώ» έχουμε «άφεση αμαρτιών», γιατί μόνο Αυτός έχει εξουσία να αφήνει αμαρτίες». (Μτ. 9,6 Ιω. 20,22).

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 31-33)

1. Η ανθρώπινη φύση Του ήταν πάντοτε «ασυγχύτως και αδιαιρέτως» ενωμένη με την Θεία Του φύση, στο ένα Θεανθρώπινο πρόσωπό Του.

Ένας ήλιος μέσα στο κελλί 

Καθώς ο εκλεκτός μοναχός Λάζαρος διακονούσε στο ιατρείο της Ι. Μονής Διονυσίου, είχε την ευκαιρία να πληροφορηθή στις 11 Φεβρουαρίου 1958 ένα εξαίσιο γεγονός. Ο απλούστατος παραδελφός του π. Ιερόθεος του είπε:

- Πάτερ Λάζαρε, ένα θαυμαστό πράγμα μου συνέβη αυτές τις ημέρες!
- Λέγε, π. Ιερόθεε, σ’ ακούω…
- Αδελφέ, σου λέω αυτά τα πνευματικά, γιατί γνωρίζω ότι είσαι μυστικός. Που ξεθαρρώ να τα πω σ’ άλλο!... Θα με περάση για τρελλό…
- Έχεις δίκιο! Λέγε μου ν’ ακούσω, κι εγώ δεν θα τα πω σε κανένα.
- Αυτές τις ημέρες που έρχεται η αποκριά της Τυροφάγου, και την Τετάρτη μετά το τριήμερο θα κοινωνήσουμε κατά την τάξι της μονής, για να βρεθώ λιγάκι καθαρός και άξιος για την αγία Κοινωνία, βίασα τον εαυτό μου, αδελφέ. Εγκρατευόμουν και διπλασίασα τον κανόνα μου, τις μετάνοιες και τα κομβοσχοίνια. Τρεις–τέσσερις ώρες αποβραδύς προσευχή, μετάνοιες κλπ., τα ξέρεις… Δύο ημέρες λοιπόν πριν της απόκρεω (Τυροφάγου), τη νύχτα της 6ης προς την 7ην του μηνός, καθώς προσευχόμουν, έξαφνα βλέπω το κελλί μου να γεμίζη φως! Φως, μα τι να σου πω! Όχι λάμπες, όχι ηλεκτρικά… αλλά σαν ήλιος κάτασπρος! Και μου φαινόταν ότι έβγαινε από την εικόνα της Παναγίας.
- Όταν είδες αυτό το φως, φοβήθηκες; Σου ήρθε δειλία;
- Όχι, δεν φοβήθηκα, αλλά πολύ ευχαριστήθηκα. Αισθανόμουν χαρά μεγάλη και άρχισα να λέω τους Χαιρετισμούς της Παναγίας και ό,τι άλλο ήξερα από την Παράκλησι, από τα Μεγαλυνάρια, Άξιον εστίν κλπ. Και τα έψαλλα με πολλή χαρά και αγαλλίασι!
- Έως πόση ώρα στάθηκε το φως στο κελλί σου;
- Τρεις έως τέσσερες ώρες θαρρώ να στάθηκε και ύστερα χάθηκε.
Ακούγοντας αυτά ο π. Λάζαρος θαύμασε και δόξασε την άπειρη ευσπλαχνία του Χριστού, που συγκαταβαίνει και παρηγορεί τους ταπεινούς και ασήμους δούλους του.

(Διονυσιάτικες διηγήσεις)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τ. Β΄, σ. 99-100)

Σ’ αναζητώ…

Σ’ αναζητώ Χριστέ μου,
στα χρώματα, στ’ αρώματα
της θάλασσας και τ’ ουρανού.
Στη μουσική της πλάσης Σου,
σε κάθε δάκρυ και χαρά.
Σ’ αναζητώ σ’ όλες εκείνες τις ψυχές
που είναι ολόγυρά μου.
Στις αγιασμένες τις μορφές
που ζήσανε για σένα…
Σ’ αναζητώ εντός μου…

Κύριε, φώτισε το νου,
το σκότος της καρδιάς μου.
Μάθε με πώς να σ’ αγαπώ
και πώς να προχωρώ
μέχρι του τέλους…
Αξίωσέ με να ποθώ
το ουράνιο κοίταγμά Σου.
Η αγάπη μόνο να κινεί
όλα τα βήματά μου.

Δώσε μου εκείνη τη χαρά,
εκείνη την ειρήνη
που ‘βαλες μέσα στις καρδιές
στ’ αγαπημένα Σου παιδιά.
Τα δάκρυα μόνο να κυλούν
για τη δική Σου αγάπη.
Δώσε μου πίστη δυνατή
που φόβο δε γνωρίζει,
να γίνει ο θάνατος χαρά
στο Αιώνιο κάλεσμά Σου…

(Π. Α. Δ.)

56. «Ταύτην εισάγαγε Ζαχαρία εις τον Άγιον Ναόν ιερώς ανατρέφεσθαι» (ΜΝ).
Ο πρώτος και κύριος λόγος της εισαγωγής της μικρής Παρθένου στο Ναό ήταν, όπως είδαμε, η εκπλήρωσις της υποσχέσεως των γονέων της για αφιέρωσι. Οι ύμνοι όμως της Εκκλησίας προσθέτουν και έναν άλλο λόγο: το «ιερώς αναστρέφεσθαι» ˙ ότι δηλαδή η μικρή Μαριάμ παρεδόθη στους ιερείς για ιεροπρεπή μόρφωσι και ανατροφή.
Είναι γνωστό από την ιστορία, ότι οι ιερείς των Σουμερίων ήδη από το 5.000 π.Χ. άρχισαν να χρησιμοποιούν τη γραφή (UNESCO, Ιστορία της ανθρωπότητος 2/558, 579) . Οι ιερείς συνεπώς υπήρξαν οι πρώτοι που απέκτησαν γνώσεις και ήσαν οι πρώτοι εν συνεχεία διδάσκαλοι των ανθρώπων. Για πολλούς αιώνες οι άνθρωποι προσήρχοντο στους Ιερείς του ναού για μόρφωσι και εκπαίδευσι, εφ’ όσον οι Ιερείς ήσαν οι μόνοι που γνώριζαν ανάγνωσι και γραφή.
Είναι λοιπόν πολύ φυσικό να σκεφθούμε, ότι και στην Παλαιστίνη επικρατούσε η ίδια κατάστασις στους χρόνους των Θεοπατόρων. Ας μη λησμονούμε δε ότι, μέχρι τα τελευταία ακόμη χρόνια, σε πολλά ελληνικά χωριά ο μόνος που γνώριζε λίγα «γράμματα» ήταν ο ιερεύς! Και σε μερικά χωριά ο ιερεύς ήταν και είναι παπάς και δάσκαλος μαζί! Η παράδοσις επομένως της μικρής Θεοτόκου στους ιερείς, εκτός από την αφιέρωσι, είχε και την έννοια της γραμματικής μορφώσεως και της ιερής ανατροφής.
Οι γονείς οφείλουν να φροντίζουν για την ιερή μόρφωσι των παιδιών τους, οδηγώντας τα στο Κατηχητικό Σχολείο του ναού. Το ότι το Σχολείο αυτό λειτουργεί μέσα στο Ναό φανερώνει την εξάρτησί του απ’ την ιερή παράδοσι της μικρής Θεοτόκου και του δωδεκαετούς Ιησού (Λουκ. β' 41 - 50) . Μέσα στο κατανυκτικό και ιερό χώρο του Ναού, η παιδική ψυχή μυείται ευκολώτερα στις ιερές εμπειρίες και τα βιώματα της χριστιανικής πίστεως και ζωής. Είναι δε σημαντικό το ότι το Κατηχητικό μάθημα δεν αποβλέπει στην προσθήκη ξηρών θρησκευτικών γνώσεων, αλλά στη βίωσι των βασικών αληθειών του Χριστιανισμού. Όσοι από μας στα παιδικά τους χρόνια γνώρισαν τα Κατηχητικά, μπορούν να μαρτυρήσουν για τις ανεξίτηλες εμπειρίες που έζησαν, κάτω απ’ τους ολόφωτους θόλους του ορθόδοξου ναού...

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 83-84 )

1088. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΘΥΡΑ. 
Όταν ο Κλοβίς, βασιλιάς της Γαλλίας, μπήκε στον καθεδρικό ναό της Ρέϊμς για να βαπτισθεί, τόσο ήταν το άρωμα της εκκλησίας, τόσο γλυκύ το φώς των λαμπάδων, τέτοια η αρμονία της μουσικής κι η μεγαλοπρέπεια των παρισταμένων, ώστε ρώτησε τον επίσκοπο Ρεμί, που τον κρατούσε από το χέρι, μήπως ήταν αυτό το βασίλειο του Θεού για το οποίο του είχε τόσο πολύ μιλήσει στην κατήχηση. 
- Όχι, απάντησε ο άγιος επίσκοπος, αυτό είναι η θύρα.

1448. ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ.
Ένας εφημέριος παρατηρούσε ότι πολλές ενορίτισσές του διαρκώς φιλονικούσαν γιατί ήθελαν από ματαιοδοξία να κάθονται στα πρώτα καθίσματα της ενορίας του. Για να σταματήσει το κακό έπιασε και έγραψε μια πινακίδα:
 Τ α  π ρ ώ τ α  κ α θ ί σ μ α τ α  ε ί ν α ι  φ υ λ α γ μ έ ν α  γ ι α  τ ι ς  π ι ο  η λ ι κ ι ω μ έ ν ε ς  κ υ ρ ί ε ς.

Από κείνη την ημέρα καμία δεν φιλονίκησε για τα πρώτα καθίσματα.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως)

1000. Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΣΤΟ ΚΡΕΟΠΩΛΕΙΟ.
Η γυναίκα ενός κρεοπώλη έβαλε απέναντι στην ζυγαριά ένα μεγάλο καθρέπτη.
Τι σε έπιασε κι έβαλες αυτό τον καθρέπτη στο κρεοπωλείο μας;
- Δεν καταλαβαίνεις, με αυτό τον καθρέπτη οι κυρίες δε θα κοιτάζουν πια την ζυγαριά.

1263. ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΣΑΝ ΤΟ ΒΙΟΛΙ.
Τα πλούτη, έλεγε ένας ιεροκήρυκας, είναι σα το βιολί. Δώσε το βιολί σε ένα άμουσο, και θα ξεσχίσει με τα τζουγκρανίσματά του την ακοή σου, αλλά στα χέρια ενός Παγκανίνι, θα ενσαρκώσει τη θεία μορφή της αρμονίας.
Το ίδιο και τα πλούτη. Στα χέρια αδέξιων και εγωιστών θα είναι αιτία πολλών κακών.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 458, 571)

"Κάποια μέρα πήρε (ο άγιος Νικόλαος Πλανάς) ένα αμαξάκι να τον πάει στον Άγιο Ιωάννη στην ενορία του. Εκεί κοντά στην Πύλη του Αδριανού κάτι του έφταιξε το άλογο του αμαξά και άρχισε θυμωμένες αλλεπάλληλες βλαστήμιες. Του λέει αμέσως ο ιερέας: 

"Στάσου, στάσου παιδί μου, να κατέβω" και ταυτόχρονα τον πλήρωσε όσο τον είχε συμφωνήσει μέχρι την εκκλησία.

"Μα, του λέει ο αμαξάς, δεν σε πήγα ακόμα στην εκκλησία σου"! Του απαντά ο ιερέας: 

"Το ξέρω, παιδί μου, αλλά δεν μπορώ να μείνω στο αμάξι σου, επειδή μου βλαστήμησες Εκείνον που λατρεύω". Δεν ήξερε τι να απολογηθεί ο αμαξάς. Έφυγε προσβεβλημένος και ποιος ξέρει αν θα ξαναβλαστήμησε.

(ο άγιος Παπα-Νικόλας Πλανάς, εκδ. Αστήρ, σ.32)

"Πλούσιος Γάλλος Κόμης προσκλήθηκε σε μία συγκέντρωση να γνωρίσει τον πολύ γνωστό, δυστυχώς, Ερνέστο Ρενάν που έγραψε την ιστορία του Ιησού Χριστού στην οποία ιερόσυλα βλασφημά τον Λυτρωτή. Ο Ρενάν του έτεινε το χέρι και ο κόμης τράβηξε το δικό του λέγοντας: 

- Δεν θέλω ποτέ να πιάσω το χέρι που ράπισε τον Κύριό μου."

(Θησαυρός γνώσεων και Σοφίας, Νο 1366)

Η καθαρτική θεία δύναμη
Ο αββάς Μάρκος ο Αιγύπτιος παρέμενε για τριάντα χρόνια έγκλειστος, χωρίς να βγαίνει καθόλου από το κελλί του. Για χάρη του, ο πρεσβύτερος της Σκήτης πήγαινε εκεί και τελούσε τη θεία λειτουργία.
Ο διάβολος, ενοχλημένος από την υπομονή και την αρετή του οσίου, θέλησε να τον πειράξει. Του έστειλε λοιπόν κάποιον δαιμονισμένο, που του είπε:
-Αββά, ο πρεσβύτερος σου βρωμάει από την αμαρτία. Γι’ αυτό μην τον ξαναβάλεις στο κελλί σου.
-Όλοι, απάντησε ο όσιος, αφήνουν απ’ έξω την ακαθαρσία. Εσύ μόνο την έφερες μέσα. Μην ξεχνάς τί λέει η Γραφή: « Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε». Κι αν είναι ο πρεσβύτερος μου αμαρτωλός, ο Θεός θα τον σώσει.
Όταν ήρθε πάλι ο ιερέας, ο αββάς τον υποδέχθηκε με μεγάλη χαρά. Και ο Θεός, βλέποντας την ακακία του γέροντα, του έδειξε αποκαλυπτικό σημείο:
Ενώ ο ιερέας ετοιμαζόταν να σταθεί μπροστά στην αγία τράπεζα για να τελέσει τη θεία μυσταγωγία, άγγελος Κυρίου κατέβηκε κι έβαλε το χέρι του πάνω στο κεφάλι του. Από τη στιγμή εκείνη ο ιερέας έγινε σαν πύρινος στύλος.
Έκπληκτος ο όσιος από το όραμα, άκουσε μια φωνή να του λέει: « Γιατί θαυμάζεις, άνθρωπε; Αν ένας επίγειος βασιλιάς δεν αφήνει να εμφανίζονται ρυπαροί μπροστά του οι μεγιστάνες του, πολύ περισσότερο η θεία δύναμη δεν θα καθαρίσει από κάθε ρύπο τους λειτουργούς των αγίων μυστηρίων, όταν στέκονται μπροστά στο Βασιλιά της δόξας;»
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.117-118)

Το χάρισμα της προσευχής
Ο Στάρετς Σαμψών (1979) παρακινούσε τα πνευματικά του παιδιά να παρακαλούν επίμονα το Θεό για την απόκτηση του χαρίσματος της προσευχής λέγοντας: ‘‘ Δίδαξε με, Κύριε, να προσεύχομαι. Δεν ξέρω να προσεύχομαι.’’
‘‘Μερικές φορές’’, συμπλήρωνε ο στάρετς, ‘‘το μυστικό αυτό μάς αποκαλύπτεται στη θεία λειτουργία όταν κοινωνάμε.
’’Γνώρισα έναν ιερέα που δεν μπορούσε να μάθει να προσεύχεται. Κάποτε λοιπόν, την ώρα που κοινωνούσε, πήρε το Σώμα του Χριστού με το αριστερό του χέρι, το έβαλε πάνω στο δεξί και άρχισε να διαβάζει, όπως συνήθως, την ευχή: «Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ…». Όταν τελείωσε, και ενώ από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα, άρχισε να παρακαλεί θερμά: ‘ Μάθε με, Κύριε, να προσεύχομαι. Δεν έμαθα ακόμα να προσεύχομαι. Μόνο που διαβάζω τις ευχές.’
’’Αμέσως, καθώς ο ίδιος διηγήθηκε, το πρόσωπο του φωτίστηκε από ένα αόρατο φως και μέσα του άνοιξε ένας άλλος νους. Άρχισε τότε να διαβάζει για δεύτερη φορά το « Πιστεύω, Κύριε…» χωρίς να σηκώνει τα μάτια από το δεσποτικό Σώμα. Τον πλησιάζει ο διάκος και του λέει: ‘ Πάτερ, ο κόσμος περιμένει’.
’’ Το κοινωνικό είχε τελειώσει, αλλά ο ιερέας όσο κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να συνέλθει. Στεκόταν σαν να τα ’χε χαμένα, σαν στήλη άλατος. Και τούτο, γιατί κατάλαβε τί είναι η προσευχή. Ένιωσε πως αναστήθηκε. Από τότε έκλαιγε ασταμάτητα. Και ποτέ πια δεν μπόρεσε ν’ατενίσει το πανάχραντο Σώμα του Κυρίου χωρίς δάκρυα.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.101-102)