... Γνωρίζοντάς το αυτό καλά ο άγιος εκείνος πατέρας, που βρισκόταν ήδη στις πύλες του θανάτου, όταν ο διάβολος του είπε, “μου ξέφυγες”, εκείνος απάντησε “δεν ξέρω”. Τόση ήταν η αγωνία του, ώστε ούτε την τελευταία εκείνη ώρα να έχει σίγουρη τη σωτηρία του, σύμφωνα με το μέγεθος των ευσεβών κόπων του. Εμείς όμως, μόλις συμπληρώσουμε πέντε ή δέκα χρόνια, ή μόλις μάθουμε καλά τους κανονισμούς του μοναστηριού, ή αποστηθίσουμε ελάχιστα χωρία της Γραφής, ή και μόλις κάνουμε λίγες ή πολλές γονυκλισίες, ή προσευχηθούμε ή νηστέψουμε, καταλαμβανόμαστε από οίηση και αλαζονεία, σαν να κατορθώσαμε τα πάντα. Γι’ αυτό και πέφτουμε…

Όταν με γέννησε πρώτον, δεν έκανε αυτό που έκαναν οι άλλες γυναίκες, να χρησιμοποιήσει δηλαδή, όπως συνήθιζαν εκείνες να χρησιμοποιούν, με δαιμονική παρακίνηση, μαντείες και φυλαχτά και κάποιες άλλες μαγγανείες στα καροτσάκια και τα υπνοδωμάτια, και να κρεμούν γύρω από το λαιμό τους κοσμήματα και φυλακτά (χαϊμαλιά), αλλά θεωρούσε επαρκές να μας περιτειχίζει μόνο με τη σφραγίδα του ζωοποιού σταυρού, προβάλλοντας αυτόν αντί για κάποιο όπλο και ασπίδα που είναι ανίκανα για τη φύλαξή μας. Γι’ αυτό, ενώ όλες οι άλλες γυναίκες προσκυνούσαν και πήγαιναν, μόλις εμφανιζόταν το παιδί, στην αυτοδίδακτη μυσταγωγό και δασκάλα όλων αυτών, μόνο η δική μας…

Αλλά, μητέρα μου σεβαστή και πολυπόθητηγιατί τώρα απευθύνομαι σε σένα, το γλυκό για μένα πράγμα και όνομα, το ποθητό και αγαπημένο μου θέαμα, τη μητέρα και παιδί, ή καλύτερα που με γέννησες δύο φορές, τη διπλή μητέρα μου (αρχαία=μάλλον δε διτοτόκος μου διμήτηρ), πού μας άφησες; πού πηγές; σε ποιο λιμάνι αγκυροβόλησες; πού και σε ποιούς τόπους παραμένεις;... (ΕΠΕ, Φιλοκαλία τόμος 1,299)

… Και δεν εννοώ βέβαια μόνο μια σταγόνα αίματος, αλλά ακόμα και ελάχιστο τεμάχιο μέλους άγιου, και λείψανο τρίχας, και ό,τιδήποτε από αυτά που φορούσε η ερχόταν σε επαφή είναι περιπόθητο και αναζητείται με πόθο από εκείνον που θέλει να είναι ευσεβής. Γι’ αυτό καθένας που κατέχει μέρος η μόριο αυτού η ολόκληρο στο σπίτι η στις εκκλησίες, για αγιασμό και ασφάλεια σωστική, καυχιέται σαν να έχει κάποιον θησαυρό, πλησιάζοντας με σεβασμό την σαν θησαυρό σκόνη που κατέχει, και αγγίζοντας με φόβο τα άψαυστα αφιερώματα... … Ποθώ να προσκυνήσω και την τίμια αλυσίδα με την οποία δέθηκε ο πολυτίμητος άγγελος (ο…