Πνιγόμουν Κύριε… πνιγόμουν στα βαθιά… θεριέψανε τα κύματα μάταιων λογισμών… μες την καρδιά πλημμύρισαν η θλίψη και ο φόβος… άνιση η πάλη να σταθώ στης νύχτας τη φουρτούνα… ψέλλιζα με όση δύναμη μου είχε απομείνει: Κύριε, ελέησόν με… Τυφλά τα μάτια της ψυχής και άδεια η καρδιά μου...πώς χάθηκε σε μια στιγμή όση βαστούσα πίστη…;; με μιας σβηστήκανε οι προσευχές μου όλες...λες και στην άμμο έχτιζα τη λήθη των παθών μου· Τα μάτια σήκωσα ψηλά γυρεύοντας ελπίδα…κι Εσύ στεκόσουνα εκεί! Στη μέση του πελάγους… μου ’ριξες το Σταυρό, σανίδα σωτηρίας,τη φοβισμένη μου ψυχή στην Αγκαλιά βαστούσες· πώς δεν Σε είδα…
Η μοναχή Ρωμύλα Μέσα στη Ρώμη και κάτω από την πνευματική καθοδήγησι της γεροντίσσης Ρεδέμπτας ασκήτευαν δύο μοναχές, εκ των οποίων η μία λεγόταν Ρωμύλα. Η Ρωμύλα ξεπερνούσε πολύ στην αρετή την παραδελφή της. Ήταν πράγματι υποδειγματικά υπάκοη, ακοίμητη φρουρός της σιωπής, εξαιρετικά επιμελής στην καλλιέργεια της συνεχούς ευχής! Όμως πολλές φορές αυτοί, που οι άνθρωποι τους θεωρούν ήδη τελείους, στα μάτια του Υψίστου έχουν ακόμα κάποιες ατέλειες. Εμείς οι αμύητοι άνθρωποι συχνά κοιτάζουμε ορισμένα αγάλματα και τα επαινούμε σαν τέλεια. Όμως ο τεχνίτης ακόμη τα επεξεργάζεται και τα σμιλεύει. Ακούει που οι άλλοι ήδη τα επαινούν και ωστόσο αυτός…
Ο όσιος Σισώης Όταν έμαθαν οι πολυάριθμοι ασκητές στο βουνό του Μ. Αντωνίου πως ο αββάς Σισώης ήταν στα τελευταία του, μαζεύτηκαν στην καλύβα του να πάρουν την ευχή του. Η εκτίμησίς τους γι’ αυτόν δεν είχε όρια. Τον έλεγαν «διαμάντι της ερήμου» και πολύ δίκαια. Όλη του η μακρόχρονη ζωή ήταν ένας αγώνας για την αγιότητα, που τώρα στον θάνατο του έλαμψε σ’ όλη της την πληρότητα. Στη σεβάσμια μορφή του είχε χαραχθή μια έκφρασις ευτυχίας. Σαν ένιωσε γύρω του τους συνασκητές του, τους αδελφούς του, τους συντρόφους του στον «καλόν αγώνα», που τώρα αυτός νικητής άγγιζε στο τέρμα…
«Σήκω επάνω εσύ που κοιμάσαι και αναστήσου από τους νεκρούς και ο Χριστός θα σε φωτίσει». (Εφεσ. ε΄ 14) «Κοιμώμενος και νεκρός είναι ο άνθρωπος της αμαρτίας. Και είναι αλήθεια ότι εκπέμπει δυσωδία, όπως ο νεκρός, και είναι αδρανής, όπως ο κοιμώμενος, και τίποτε δεν βλέπει, όπως εκείνος, αλλά ονειρεύεται και φαντάζεται. Φύγε μακριά από την αμαρτία και θα μπορέσεις να δεις το Χριστό. "Διότι εκείνος που επιμένει να πράττει έργα πονηρά και κακά, αντιπαθεί και αποστρέφεται…
Αλήθειακαι παραμύθιαΌποιος θέλει να πει ψέματα και να συρράψει δολιότητες, σκέψου τί επιχειρεί, τι μηχανορραφίες χρειάζεται, τί λόγια προσποιείται, τί δεινότητα. Όποιος όμως λέει την αλήθεια, δεν χρειάζεται κόπο, μήτε δυσκολία, μήτε υποκρισία, μήτε τεχνάσματα, μήτε άλλο παρόμοιο, διότι η αλήθεια ακτινοβολεί μόνη της. Διότι, όπως ακριβώς τα άσχημα σώματα έχουν ανάγκη από εξωτερικούς τεχνητούς στολισμούς, για να καλύπτουν τη φυσική ασχήμια, ενώ τα όμορφα εκ φύσεως, λάμπουν μόνα τους, έτσι βλέπουμε κι ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια, ανάμεσα στην κακία και την αρετή. Ε.Π.Ε. 2,16-18 όχι σκιάΓιατί τρέχεις πίσω απ’ τη σκιά και δεν αγκαλιάζεις την αλήθεια; Ε.Π.Ε.…
"Ο πονηρός είναι πάρα πολύ αδύνατος"Μια μέρα πηγαίνοντας από την Πολυκλινική πρός την Ομόνοια, συνέπεσε να έχει λήξει ένα συλλαλητήριο και ένας από τους πολλούς πυροσβέστες που υπήρχαν εκεί και καθάριζαν το μέρος, σήκωσε το σωλήνα του και έβρεξε κατά λάθος κάποιον άλλο πυροσβέστη που ήταν απέναντί του, οπότε και αυτός με τη σειρά του πιάνει το δικό του σωλήνα και τον στρέφει προς τον πρώτο παίζοντας με το νερό ποιός να νικήσει τον άλλον με τη λιγότερη πίεση, καθώς αντάμωναν τα νερά τους σε καμπύλη στον αέρα. Και βλέποντάς τους ο Παππούλης μου λέει:"Βλέπεις εκεί πέρα τί γίνεται; "Το…
…Τι ήταν εκείνο όμως που “είχαν” οι ποιμένες της Βηθλεέμ και δεν το είχαν ίσως άλλοι της εποχής τους, για να γίνουν οι πρώτοι θεατές του υπέρ φύσιν γεγονότος της ενανθρώπησης του Θεού; Όχι βέβαια κάποια αναμαρτησία - διότι “πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού ” - αλλά την απλότητα της καρδιάς τους. Οι ποιμένες προφανώς δεν είχαν πωρωθεί και σκληρυνθεί εσωτερικά με την πονηριά. Μπορεί να ήσαν υπό το καθεστώς της αμαρτίας, αλλά διατηρούσαν κάποια καλά αποθέματα από το κατ’ εικόνα του Θεού στον άνθρωπο. Είχαν δηλαδή καλή διάθεση. Κι αυτό τελικώς φαίνεται να είναι εκείνο που…
Από την Αγία Γέννησι Ώ Ήλιε της Δικαιοσύνηςφώτισέ με, με την ακτίνα Σουκαι από την αναισθησία μουσήκωσε την ζωή μου! Συ ο σωματικώς γεννηθείς ως άνθρωπος στην Βηθλεέμ, ωδήγησε τα βήματά μου στην αιώνια Εδέμ! Ζωογόνησε, Κύριε, την αδυναμία μου λησμονώντας την ανομία με την οποία Σε επίκρανα! Σήκωσέ μου, Κύριε, τον νου από το σκοτεινό παρελθόν μου και ειρήνευσε τον άνεμο (της ψυχής) αφού με βγάλεις από το σύννεφο (της κακίας). Δίδαξέ με να ζητώ την αιώνια γαλήνη στην οποία δεν υπάρχει πόνος, ούτε θλίψις και στεναγμός! Με ουράνια αγάπη κατάφλεξέ με πάντοτε,Δέσποτα Ελεήμον και Θεέ μου! Στον θρόνο…
Ένα ποίημα αφιερωμένο στο όσιο Γέροντα Ευμένιο Σαριδάκη Δεν θυμάμαι την ακριβή ημερομηνία.Με τους αριθμούς άλλωστε δεν τα πάω καλά.Έχουν πολύ λογική και με κουράζουν.Μα εκείνο που σίγουρα θυμάμαιείναι ότι σαν ήρθε το μακάριο λείψανο στο νησί μαςμετά από διήμερο προσκύνημα στην πρωτεύουσα,ανέβηκα στο χωριό να δω έναν Άγιο.Δεν είναι δα και τόσο συχνό το φαινόμενο!!!Όταν πλησίασα κοντά του,μια λάμψη που έκαιγε κάθε δισταγμό και λογοκρατούσα συνήθειαφάνηκε ηχηρά στο πρόσωπό του.Όχι !!!! Δε την έβλεπα μονάχα εγώ.Ήταν πολλοί εκεί με αναμμένα τα κεριάκαι πληγωμένη την καρδιά.Έλαμπε!!!!!!Μα η λάμψη αυτή δεν είχε κάτι από αυτή εδώ την κτίση.Δεν ήταν φως σε…
Ένας ήλιος μέσα στο κελλί Καθώς ο εκλεκτός μοναχός Λάζαρος διακονούσε στο ιατρείο της Ι. Μονής Διονυσίου, είχε την ευκαιρία να πληροφορηθή στις 11 Φεβρουαρίου 1958 ένα εξαίσιο γεγονός. Ο απλούστατος παραδελφός του π. Ιερόθεος του είπε: - Πάτερ Λάζαρε, ένα θαυμαστό πράγμα μου συνέβη αυτές τις ημέρες!- Λέγε, π. Ιερόθεε, σ’ ακούω…- Αδελφέ, σου λέω αυτά τα πνευματικά, γιατί γνωρίζω ότι είσαι μυστικός. Που ξεθαρρώ να τα πω σ’ άλλο!... Θα με περάση για τρελλό…- Έχεις δίκιο! Λέγε μου ν’ ακούσω, κι εγώ δεν θα τα πω σε κανένα.- Αυτές τις ημέρες που έρχεται η αποκριά της Τυροφάγου, και…