Η αγάπη για την δουλειά-Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι νιώθουν ανία στην δουλειά;-Μήπως δεν αγαπούν την δουλειά τους; Ή μήπως ασχολούνται με το ίδιο πράγμα; Συχνά, σε μερικές δουλειές, σε ένα εργοστάσιο, ας πούμε, που φτιάχνει κουφώματα,ένας υπάλληλος, από το πρωί ώς την ώρα που θα φύγη, κολλάει- κολλάει• ένας άλλος περνάει συνέχεια τζάμια, άλλος στόκο. Κάνουν συνέχεια την ίδια δουλειά, ένα μονότονο πράγμα, και το αφεντικό τους παρακολουθεί. Και δεν είναι μια μέρα ή δυό. Όλο το ίδιο-το ίδιο το βαριούνται. Παλιά δεν ήταν έτσι. Ένας μαραγκός παραλάμβανε τέσσερις τοίχους από τους χτίστες και έπρεπε να παραδώση στον νοικοκύρη τελειωμένο…
Υπάρχουν στιγμές που όσο κι αν παλεύουμε η καρδιά μας βαραίνει και θλίβεται. Έτσι κι εγώ χτες σκεφτόμουν διάφορα πράγματα και αναστέναζα κοιτώντας την εικόνα του Χριστού μας. Μέχρι που σφηνώθηκε στην καρδιά μου αυτή η φράση απ’ το Ευαγγέλιο του Ιωάννη: « Εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον» δηλαδή « Ήλθε στους δικούς Του αλλά αυτοί δεν Τον δέχθηκαν» ( α΄,11). Όλο το βράδυ σκεφτόμουν αυτή τη φράση, σκεφτόμουν το Χριστό που δημιούργησε τον κόσμο και τους ανθρώπους με τόση Αγάπη και όταν ήρθε στη γη εμείς δεν Τον δεχθήκαμε! Σκεφτόμουν την Παναγία Μητέρα Του…
Από τη μια έχουμε μια μάνα που σηκώνεται το πρωί και δεν έχει γάλα να δώσει στα παιδιά της, έναν εργαζόμενο που ξυπνάει αχάραγα για να πάει στην οικοδομή για ένα μεροκάματο έχοντας στο πορτοφόλι του μόλις λίγα κέρματα, ένα παιδί που στο διάλειμμα του σχολείου δεν έχει κολατσιό να φάει γιατί οι γονείς του είναι άνεργοι και πόσες άλλες παρόμοιες περιπτώσεις! Και από την άλλη έχουμε ανθρώπους να ξοδεύουν αλόγιστα για ακριβά εδέσματα και ποτά, να ζουν πλουσιοπάροχα, να καταναλώνουν χωρίς μέτρο και αιδώ, το ψυγείο τους να κοντεύει να ξεχειλίσει και το στομάχι τους να πάθει έλκος από…
Είναι πολλοί οι άνθρωποι δυστυχώς που υποφέρουν επειδή αρνούνται εγωιστικά να ζητήσουν βοήθεια από τους άλλους. Η αξιοπρέπειά τους λένε δεν τους επιτρέπει να απλώσουν το χέρι στο συνάνθρωπο και να ζητήσουν έλεος. Έτσι καταδικάζουν τον εαυτό τους αλλά μερικές φορές και τα παιδιά τους σε στέρηση ακόμα και των βασικών για να μην πληγεί η υπερηφάνεια τους. Δεν είμαστε η δύσκολη κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Είμαστε δημιουργήματα του Θεού με ανεκτίμητη αξία και με αυτή τη ματιά πρέπει να αντιμετωπίζουμε ό ,τι μας συμβαίνει. Ας μην λυπόμαστε τους εαυτούς μας στις δυσκολίες. Καμία θλίψη δεν μπορεί να είναι…
"Δε μιλάω σε κανέναν για το Χριστό αν δε το ζητήσει"Πρέπει να θέλει ο άλλος να κάμει κάτι. Και θυμάμαι το γέροντα Πορφύριο που έλεγε: "Εγώ βρε δε μιλάω σε κανέναν για το Χριστό, εάν δε θέλει, εάν δε μου το ζητήσει". Και δεν το έλεγε εγωιστικά αλλά από σεβασμό της ελευθερίας των άλλων. "Εγώ προσεύχομαι γι' αυτούς, τους κάνω και θαύματα ακόμη, αλλά δεν τους μιλάω. Θέλω να ανοίξει η ψυχή τους και να μου το ζητήσουνε.[Αρχ.Αναν.Κουστένη, Λόγοι Β',σ.75] Πρώτη φορά είδαμε παπά και να μή μας μιλήσει για το Θεό!Κι έλεγαν οι άνθρωποι, ειδικά οι νέοι: "Πρώτη φορά…
265. Συχνά συμβαίνει, το πνεύμα της κακίας να κυριεύει την καρδιά μας και να μη μας αφήνη να φερθούμε ειρηνικά στον πλησίον μας, που και αυτός, μία φορά ή πολλές, μας φέρθηκε άσχημα. Χρειάζεται τότε θερμή προσευχή στον Κύριο. Να τον παρακαλέσουμε να διασκορπίση το μίσος από την καρδιά μας και να τη γεμίση με έλεος και αγάπη, ακόμη και προς τους εχθρούς μας. Γιατί αυτοί, τυφλωμένοι από τα πάθη, δεν ξέρουν και οι ίδιοι τι κάνουν. Όπως δεν ήξεραν τι έκαναν και οι εχθροί του Χριστού, όταν τον κατεδίωκαν και τέλος τον ανέβασαν στον Σταυρό. Πρέπει να μην ξεχνάμε…
«Επίσης ας μαθαίνουμε, παρατηρώντας ο ένας τον άλλον, να διεγειρόμαστε στον υπέρτατο βαθμό σε εκδηλώσεις αγάπης και καλών έργων» (Εβραίους 10:24) Κάποτε μερικοί πρώην αιχμάλωτοι πολέμου ρωτήθηκαν για τις μεθόδους που χρησιμοποίησε ο εχθρός προκειμένου να τους τρομοκρατήσει και να τους αποθαρρύνει. Η έρευνα έδειξε ότι οι αιχμάλωτοι δε λύγισαν ούτε από τη στέρηση τροφής ούτε από τα σωματικά βασανιστήρια. Εκείνο που τους εξουθένωσε ήταν η απομόνωση και η απομάκρυνσή τους από την υπόλοιπη ομάδα για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Κι αυτό, γιατί μέσα στην ομάδα αντλούσαν δύναμη και παρηγοριά με τη συντροφιά μεταξύ τους για ν’ αντέξουν τις φυσικές στερήσεις.…
Συγχωρητικότητα, ανοχή, επιείκεια και κατανόηση: ένα μεγάλο αγώνισμα για τους Χριστιανούς Να, ένα μεγάλο αγώνισμα για μας τους Χριστιανούς: Η συγχωρητικότης, η ανοχή, η επιείκεια, η κατανόησις. Δύσκολο το αγώνισμα, αλλά πολύ αναγκαίο για την ένωσί μας με τον Θεό, για την ειρήνη της ψυχής μας, για την σωτηρία της ψυχής μας. Είναι πολύ εύκολο να δημιουργηθή μεταξύ μας ψυχρότης και αντιπάθεια. Αλλά η συγγνώμη, που θα ζητήσουμε ο ένας απ’ τον άλλο και θα δώσουμε ο ένας στον άλλο, αμέσως διορθώνει το κακό, λιγοστεύει την απόστασι, φέρνει τον ένα κοντά στον άλλο, έτσι που ο ένας να χωράη μέσα…
260. Μέσα στη λατρεία της Εκκλησίας, όταν αφοσιώνομαι, νιώθω ότι απαλλάσσομαι απ’ όλα μου τα πάθη, ότι πεθαίνω για τον κόσμο και ο κόσμος πεθαίνει για μένα με όλα του τα αγαθά. Ζω εν Θεώ και για τον Θεό μονάχα. Με διαποτίζει ολόκληρο και είμαι ένα πνεύμα μαζί του. Γίνομαι σαν το παιδάκι, που αναπαύεται μακάριο στα γόνατα της μητέρας του. Η καρδιά μου πλημμυρίζει από ουράνια, γλυκειά ειρήνη. Η ψυχή μου καταυγάζεται από ουράνιο φως. Εκείνες τις ώρες, όλα τα βλέπουμε όπως πράγματι είναι. Όλα τα βλέπουμε σωστά. Νοιώθουμε αγάπη ο ένας στον άλλο, ακόμη και προς τους εχθρούς…
Οι σχέσεις με τους συγγενείς και τους φίλους -Γέροντα, κάποια κυρία ρώτησε τί να κάνη με δυο ξαδέλφες της που ζουν για χρόνια παρασιτικά εις βάρος της.-Τί θέλει; να κάνουμε τώρα καινούργιο Ευαγγέλιο; Από αυτήν ζητάει ο Θεός να τις βοηθάη και Εκείνος θα κάνη ό,τι συμφέρει στην ψυχή τους.-Γέροντα, όταν ανάμεσα σε συγγενείς δημιουργηθή μια παρεξήγηση, πρέπει να τους πη κανείς κάτι, για να τους βοηθήση;-Ναί, πρέπει να πη κάτι με τρόπο, γιατί, αν σιωπήση, ίσως κάνη κακό. Αν τον παρεξηγήσουν, να πάη ξανά και να τους πή: «να με συγχωρήσετε που σας στενοχώρησα», και στο εξής να τους…