745- ΤΑ ΔΥΟ ΔΑΚΡΥΑ. Από τη γη δυο δάκρυα: θερμά μαργαριτάρια, ανέβηκαν και στάλαξαν στου Πλάστου τα ποδάρια. Κι είπε το πρώτο τρέμοντας εμπρός στο θείο θρόνο «-Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά για το δικό της πόνο». Κι ο Πλάστης αποκρίθηκε: «-Ούτε στιγμή μη χάνεις! Σύρε να γίνης βάλσαμο, τον πόνο της να γιάνης». Κι είπε και τ’ άλλο τρέμοντας εμπρός στο θείο θρόνο: «-Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά για κάποιο ξένο πόνο»! Κι ο Πλάστης αποκρίθηκε: «Εσύ μαζί μου μείνε! Της ευσπλαχνίας τα δάκρυα, δικά μου δάκρυα είναι». (Θησαυρός…
μεσιτεύουνΕίναι καλό να απολαμβάνουμε την προσευχή των αγίων, αλλ’ εφ’ όσον κι εμείς είμαστε ενεργητικοί. Και τί μου χρειάζεται, λέει, η προσευχή του άλλου, όταν εγώ είμαι ενεργητικός; Και βέβαια δεν θέλω να έρθης σε ανάγκη, αλλά πάντοτε βρισκόμαστε σε ανάγκη, αν το σκεφθούμε καλά... Και αν ακόμα γίνης Παύλος, θα έχης ανάγκη της προσευχής των άλλων. Μην έχης μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, διότι θα ταπεινωθής... Αν όμως παραμένουμε αδρανείς, κανένας δεν μπορεί να μας ωφελήση. Ε.Π.Ε. 22,366 ως ήλιοι, ακατηγόρητοιΌπως δεν μπορεί κανείς να πή για τον ήλιο ότι είναι σκοτεινός, ούτε αυτός ακόμα ο τυφλός, έτσι…
μη πολυπραγμόνειΑς θέσουμε χαλινάρι στις σκέψεις μας. Ας μην υπερβαίνουμε τα όρια και τα μέτρα, που έχουν δοθή για την ανθρώπινη γνώσι... Προσπάθησε, άνθρωπε, να μάθης τα ευρισκόμενα στη γη και να μη περιεργάζεσαι ούτε να καταπιάνεσαι με τον ουρανό. Και μακάρι μόνο με τον ουρανό, αλλά συ καταπιάνεσαι και με τον Κύριο του ουρανού. Τη γη δεν γνωρίζεις, απ’ την όποια γεννήθηκες, στην οποία τράφηκες, την οποία κατοικείς, την οποία πατείς, χωρίς την όποια δεν μπορείς ούτε ν’ αναπνεύσης, και καταπιάνεσαι να εξηγήσης όσα απέχουν τόσο πολύ;Ε.Π.Ε. 22,496-498(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 27
"Να δέχεσαι την προσφορά της αγάπης" Ήμουν πάντα επιφυλακτικός την αποδοχή προσφορών, ακόμα και εκ μέρους φίλων, μεαποτέλεσμα να τους πληγώνω, άθελα μου. Ο Γέροντας είδε αυτή την αδυναμία μου που,μέσα στην εξιδανίκευση της, έκρυβε στοιχεία εκλεπτυσμένης υπερηφάνειας και θέλησε να τηνμεταμορφώσει. Ενώ δεν του είχα κάνει ποτέ λόγο για αυτήν, σε μία συζήτηση μας, μου είπεξαφνικά: "Ξέρεις, όταν σου προσφέρουν κάτι από αγάπη, εσύ πρέπει να το δέχεσαι". Ήταν μιαάμεση και εύστοχη παρέμβαση του, με την οποία μου ξαναθύμιζε μια ξεχασμένη φράση, που μεείχε συγκινήσει στα εφηβικά μου χρόνια : "Ματαιότητα ό,τι παίρνεις από εγωισμό. Αιωνιότητα,ό,τι αποδέχεσαι με αγάπη,…
18. «Σε την Κιβωτόν, την Παναγίαν, την επισκιαζομένην Θείω Πνεύματι» (Π).Η Κιβωτός της Διαθήκης είναι μια προτύπωσις της Θεοτόκου που πολύ συχνά χρησιμοποιεί η Εκκλησία. Σύμφωνα με τη βιβλική περιγραφή (Έξοδ. κε' 9 –21. Εβρ. θ' 4 – 5), η Κιβωτός ήταν ολόχρυση, μέσα δε σ’ αυτή βρισκόταν η «χρυσή στάμνος» (Έξοδ. ιστ' 33), η Ράβδος του Ααρών που βλάστησε (Αρ. ιζ' 16 – 23) και οι δύο Πλάκες του Δεκαλόγου (Έξοδ. λδ' 1 εξ.). Επάνω δε από την Κιβωτό υπήρχαν δύο ολόχρυσα Χερουβίμ που με τα απλωμένα φτερά τους αγκάλιαζαν και σκέπαζαν την Κιβωτό.Η Παναγία υπήρξε «Κιβωτός» διότι έφερε…
Θέλεις να δεις το θυσιαστήριo (την αγία τράπεζα) του ανθρώπου που ελεεί; Δεν το έχτισε… κανένας άλλος, αλλά ο ίδιος ο Θεός, όχι με πέτρες, αλλά με ύλη λαμπρότερη από τον ουρανό, με ψυχές λογικές. Στα άγια των αγίων μπαίνει ο ιερέας. Μπορείς, κάνοντας τη θυσία αυτή (την κάθε πράξη αγάπης), να μπεις στον ιερότερο χώρο όπου δεν υπάρχει κανένας παρά μόνο ο Πατέρας σου, εκείνος που σε βλέπει κρυφά, εκεί που δε σε βλέπει κανένας άλλος. Μα πώς είναι δυνατό, λέει, να μη σε βλέπει κανένας, αφού το θυσιαστήριο (ο ενδεής) βρίσκεται σε δημόσιο χώρο; Το αξιοθαύμαστο είναι…
Ο φόβος από τον ίδιο τον εαυτό του Όποιος ποτέ δεν τρόμαξε από τον ίδιο τον εαυτό του, αυτός δεν ξέρει για τον φόβο. Αφού όλα τα εξωτερικά τέρατα, τα οποία τρομάζουν τον άνθρωπο, βρίσκονται μέσα του, και μάλιστα, στην ανόθευτη ουσία τους.Υπάρχει κάποια άβυσσος μέσα μας, πάνω από την οποία όταν ο άνθρωπος μια φορά σκύψει παραμένει έως τον θάνατο θαμπωμένος και τρομαγμένος. Όλοι οι κόσμοι μπορούν να χωρέσουν σ’ αυτήν την άβυσσο και να μην την γεμίσουν. Και παρόλες τις ονομασίες μας αυτή η άβυσσος -ψυχή, νους, θέληση, αισθήματα, επιτεύγματα , πάθη, εσωτερικός άνθρωπος- αυτή η συνείδηση της…
Ο σκοπός του Θεού δεν ήταν μόνο, το να σώση τον άνθρωπο ο Υιός του ερχόμενος στον κόσμο, αλλά δια της ζωής του Χριστού ηθέλησε να μας αφήση μια αγιώτατη διδασκαλία, ένα άπλετο φως, ώστε εκείνος ο οποίος θέλει να σωθή, να μπορεί να βαδίση δι' αυτού του φωτός προς τον πλησιασμό του Θεού. Απο την θεία Γέννησι του Χριστού μας διδασκόμεθα την αγνή αγάπη, την ανιδιοτελή, όχι την αγάπη, που έχει μέσα της συμφέρον. Ο Χριστός μας αγάπησε, μας συμπάθησε ως ανθρώπους ξενωθέντας υπό της αμαρτίας. Μας εγνώρισε πληγωμένους, γεμάτους από πληγές βρώμικες και δυσώδεις, αλλά δεν μας σιχαθηκε.…
Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ "Απρωσοποληψία" Ήταν απροσωπόληπτος ο Γέροντας μιμούμενος το Θεό. Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν επισκέπτες που τον κούραζαν και τον στενοχωρούσαν- και άλλοι, που τον ανέπαυαν και τον χαροποιούσαν- ποτέ δε διέκρινε τους μεν από τους δε, ώστε να παραγκωνίσει τους πρώτους και να ευνοήσει τους δεύτερους. Ήταν δίκαιος προς όλους, αγαπούσε εξ' ίσου όλους, ίσως λίγο περισσότερο αυτούς που τον κούραζαν, γιατί αυτοί είχαν μεγαλύτερη ανάγκη αγάπης. Μερικές φορές, από την κόπωση και τις ασθένειες, αναγκαζόταν να διακόψει τις ακροάσεις. Όταν έβλεπε, με το διορατικό του βλέμμα, κάποια ψυχή να έχει επείγουσα ανάγκη συμπαραστάσεως, για όντως…
14. «Συ ει η βάτος, εν η αφλέκτως Μωυσής κατείδεν ως φλόγα το πυρ της Θεότητος» (Ω). Η Εκκλησία, στο περιστατικό της «καιομένης και μη καταφλεγομένης» Βάτου του Μωυσέως (Έξοδ. γ' 1 –3), είδε μια πρώτη προτύπωσι του μεγάλου μυστηρίου του τόκου της Παρθένου Μαρίας (Ω) . Όπως η βάτος φλεγόταν, αλλά δεν καιγόταν, έτσι και στην περίπτωσι της Θεοτόκου: «το πυρ της θεότητος» δεν έκαψε «την νηδύν της Παρθένου» κατά την Ενσάρκωσι του Θεού. Ο Θεός στην Π. Διαθήκη είπε: «Ου μη ίδη άνθρωπος το πρόσωπόν μου και ζήσεται» (Έξοδ. ιγ' 20). Στην περίπτωσι της Θεοτόκου βλέπομε μια εντελώς…