171. «νενέκρωται εχθρός τω ζωηφόρω σου Καρπώ».   Η Ενσάρκωσις, σαν στρατηγική του Θεού είχε και άλλο σκοπό. Επρόκειτο να προσβάλη απ’ ευθείας τον αρχηγό των αντιθέων δυνάμεων, τον διάβολο. Το Σχέδιο το γνωρίζομε τώρα κι’ εμείς, διότι το είδαμε ολοκληρωμένο... Προέβλεπε μάλιστα αντεπίθεσι και εξουδετέρωσι του διαβόλου με τα ίδια μέσα που είχε χρησιμοποιήσει εκείνος για την εξουδετέρωσι και υποταγή του ανθρώπου και της κτίσεως. Πράγματι! Με «καρπό» παραπλάνησε και ενίκησε ο διάβολος τον Αδάμ. Με «καρπό» τώρα θα τον παραπλανήση και θα εξουδετερώση ο Θεός τον «ανθρωποκτόνο... άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιω. η' 44, ιβ’ 31). Τον αρχαίο…
170.    «Ανεκαινίσθη ο κόσμος εν τη κυήσει σου»   Η Ενσάρκωσις ήταν η απαρχή της ανακαινίσεως της φυσικής Δημιουργίας, η οποία θα ολοκληρωθή με την ολοκλήρωσι της σωτηρίας και της αποκαταστάσεως του ανθρώπου. «Και αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού» (Ρωμ. η' 21). Η ανακαίνισις της κτίσεως άρχισε με την ανάπλασι και την ανακαίνισι της ανθρωπίνης φύσεως. Η οριστική ανακαίνισις του φυσικού κόσμου θα γίνη στη συντέλεια των αιώνων. Τότε ο κόσμος θα γίνη «καινός»: «Καινούς ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα (υπόσχεσιν) αυτού προσδοκώμεν (Β'…
170.    «Ανεκαινίσθη ο κόσμος εν τη κυήσει σου».   Στο εργαστήριο της Θεοτόκου δεν αναπλάσθηκε μόνο ο άνθρωπος, οντολογικά και ηθικά, όπως είδαμε, αλλά και ολόκληρη η φυσική δημιουργία,. Με την Ενσάρκωσι η Θεοτόκος συνήργησε στην αναδημιουργία και ανακαίνισι της Κτίσεως: «Χαίρε, δι’ ης νεουργείται η Κτίσις», ψάλλει ο υμνωδός. Και ο ι. Δαμασκηνός λέει ότι «δια της Θεοτόκου, ο κτίστης πάσαν την κτίσιν προς το κρείττον μετεστοιχείωσεν» (Δ, 66). «Η νεουργία όμως αυτή, αποτελούσα τον κύριον λόγον της θείας του Λόγου ενανθρωπήσεως, εξυπακούει την παλαίωσιν της κτίσεως. Όντως η φύσις επαλαιώθη εν τω αρχαίω κήπω της Εδέμ. Η…
169.     «θείας γεγόναμεν κοινωνοί φύσεως δια σου»   Η ένωσις της θείας φύσεως του Υιού και Λόγου του Θεού με την ανθρώπινη φύσι είχε σαν συνέπεια και την θέωσι της δεύτερης από την πρώτη, όπως προσημειώθηκε. Η «υποστατική» όμως ένωσις της ανθρωπίνης φύσεως με τη θεία είχε σαν συνέπεια και την ηθική  ένωσι του ανθρώπου με τον Θεό. Χάρις δηλαδή στην Ενσάρκωσι του Θεού μπορεί πια και ο άνθρωπος να υψωθή στη σφαίρα του Θεού και να συμμετάσχη στη ζωή της Παναγίας Τριάδος. Η ηθική και πνευματική αυτή εξύψωσις της ανθρωπίνης φύσεως λέγεται στη γλώσσα της Εκκλησίας «θέωσις»! Σ’…
168.    «όλον μεν τον άνθρωπον εν τη γαστρί σου ανέπλασεν»   Ο Θεός, στο «εργαστήριον» της Θεοτόκου εργάσθηκε και άλλα θαυμαστά έργα. Ένα τέτοιο βασικό έργο ήταν και η ανάπλασις του πεσμένου ανθρώπου. Ο Κύριος, με αλλά λόγια, μέσα στο «νοητόν παράδεισον», τη Θεοτόκο αναδημιούργησε τον Αδάμ, χρησιμοποιώντας εντελώς νέα υλικά: Στη δεύτερη αυτή δημιουργία του ανθρώπου, ο Θεός χρησιμοποιεί για δομικό υλικό όχι πλέον τον «χουν από της γης» (Γεν. β' 7) , αλλά την άχραντη σάρκα της Παρθένου, την οποία ενώνει με τη θεία φύσι του Υιού και Λόγου. Έτσι δημιουργείται μια καινούργια ανθρώπινη ύπαρξις, όπως τη…
167.«το εργαστήριον της ενώσεως των δύο φύσεων»   Η Θεοτόκος με τη συνεργία της στο μυστήριο της Ενσαρκώσεως αποδείχθηκε «εργαστήριον της ενώσεως των δύο φύσεων», της θείας και της ανθρώπινης στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Με άλλα λόγια, η Θεοτόκος υπήρξε ο έμψυχος αργαλειός, στον οποίο υφάνθηκε το ανεπανάληπτο αριστούργημα, η μεγαλειώδης θεανθρώπινη μορφή του Ιησού Χριστού. Η Θεοτόκος ύφανε τον «άρραφο χιτώνα» των δυο φύσεων του Χριστού επί εννέα ολόκληρους μήνες, κάτω απ την επισκίασι του Αγίου Πνεύματος. Όταν τελείωσε η μυστική αυτή ύφανσις την νύχτα εκείνη των Χριστουγέννων, άγγελοι και άνθρωποι δοξολόγησαν τον Θεό για το μοναδικό αυτό…
166.   «έσχες σαις αγίαις αγκάλαις υιόν τον πάντων Θεόν»   Η Θεοτόκος αξιώθηκε να κρατήση στην αγκαλιά της τον Υιόν του Θεού. Στην Ενσάρκωσι «ο Υιός του Θεού, Υιός της Παρθένου» έγινε. Ο Κύριος, σαν Υιός του Θεού βρισκόταν πάντα στον «κόλπο του Πατρός» (=αχώριστος πάντοτε από τον Θεό Πατέρα, Ιωάν, α' 18). Σαν «Υιός του Ανθρώπου» (Ματθ. η' 20) κρατείται για λίγο στους αγίους κόλπους της Θεομήτορος: «Κόλπων ουκ εκστάς, ανάρχου Γεννήτορος, εν κόλποις αγνής Κόρης υλίζεται» (II) . Γεμάτος έκστασι και απορία για το άρρητο αυτό μυστήριο, ο ιερός υμνωδός ψάλλει: «Ο εν κόλποις του Πατρός, πώς εν…
165.«εν σοι... ο αχώρητος Χριστός... χωρηθείναι ηυδόκησε».   Η Ενσάρκωσις ήταν το θαύμα και το μυστήριο της σμικρύνσεως του μεγάλου Θεού. Ο άπειρος Θεός σμικρύνεται και χωράει μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξι της Παρθένου. Έτσι η Θεοτόκος έγινε «Θεού αχωρήτου χώρα» . Όταν ο Θεός θέλησε να έλθη κοντά στον άνθρωπο δεν παρουσιάσθηκε με το άπειρο μέγεθος και το ανυπέρβλητο μεγαλείο της θεότητος.  Αλλά σμίκρυνε το μέγεθος του και «εκένωσε» (=άδειασε) το θεϊκό μεγαλείο της δόξης του. Έτσι η Θεοτόκος που εκλήθη να γίνη «τόπος σκηνώματος της δόξης του» μπόρεσε να χωρέση τον «αχώρητον» και να κράτηση στην άχραντη αγκάλη της…
164.«την γαρ σην μήτραν θρόνον εποίησε και την σην γαστέρα πλατυτέραν ουρανών απειργάσατο» (Θ. Λειτ. Μ. Βασιλείου).   Ο έμψυχος χώρος, η «παστάς» μέσα στην οποία έγινε ο γάμος των δύο φύσεων του Χριστού ήταν η μήτρα της Παρθένου. Ο μυστικός αυτός τόπος, το άδυτο και άβατο του θεομητορικού σκηνώματος, τα «άγια των αγίων» της νέας Σκηνής του Θεού απέκτησε έτσι νέες ιδιότητες και νέες διαστάσεις: η παρθενική μήτρα έγινε «θρόνος» που δέχθηκε τον Βασιλέα του κόσμου. Η θεομητορική κοιλία έγινε παλάτι, πλατύτερο και ευρυχωρότερο απ’ τον ουρανό, κατάλληλο για να κατοίκηση εκεί ο Κύριος του ουρανού και της γης.…
163.«η παστάς, εν η ο Λόγος ενυμφεύσατο την σάρκα».   Η Ενσάρκωσις ήταν ο γάμος που έγινε ανάμεσα στο Λόγο του Θεού και την ανθρώπινη σάρκα. Η μυστική αυτή ένωσις έγινε μέσα στους αγνούς κόλπους της Παρθένου, η οποία έτσι υπηρέτησε σαν «νυμφικός θάλαμος» (παστάς) . Η Παρθένος, με τη συμβολή της στην Ενσάρκωσι, έγινε κάτι ανώτερο απ’ το Χωρήβ και το Σινά. Τα βουνά εκείνα υπήρξαν απλώς τόποι Θεοφανίας, χώροι στους οποίους εμφανίσθηκε ο Θεός για λίγες στιγμές και χωρίς να τον δη μάτι ανθρώπου. Ο κόλπος όμως της Θεοτόκου δεν ήταν απλώς ένας παρόμοιος, ανθρώπινος χώρος. Δεν ήταν…