52. Να αγαπάς κάθε άνθρωπο, αδιάφορο σε τι αμαρτήματα έχει πέσει. Να μη λαμβάνης υπ’ όψι σου τα αμαρτήματα, αλλά να θυμάσαι ότι κάθε άνθρωπος είναι εικών του θεού. Τα ελαττώματα των άλλων μας θλίβουν. Είναι κακόψυχοι, περήφανοι, φθονεροί, φιλάργυροι, επιρρεπείς στις σαρκικές ηδονές. Αλλά μήπως και συ είσαι απαλλαγμένος από την αμαρτία; Ίσως να είσαι πιο ένοχος από άλλους. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί. «Πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. γ’ 23). Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και έχουμε ανάγκη του ελέους του. Πρέπει λοιπόν να συγχωρούμε ο ένας τον άλλο, για να συγχωρήση…
50. Να πιστεύης ακλόνητα, ότι ο θεός σε βλέπει, καθώς πιστεύεις ότι ο πατέρας σου ή όποιος άλλος βρίσκεται μπροστά σου, σε βλέπει. Με τη διαφορά ότι ο ουράνιος Πατήρ βλέπει και ό,τι είναι μέσα σου, σε βλέπει ολόκληρο. Γιατί «οφθαλμοί Κυρίου μυριοπλασίως ηλίου φωτεινότεροι, επιβλέποντες πάσας οδούς ανθρώπων και κατανοούντες εις απόκρυφα μέρη» (Σοφ. Σειράχ, κγ’ 19). Όπως το φως του ήλιου πέφτει παντού και φωτίζει τα πάντα, έτσι και η ματιά του Θεού, απείρως περισσότερο, όλα τα βλέπει. 51. Η ζώσα αίσθησις της παρουσίας του Θεού είναι πηγή ειρήνης και χαράς για την ψυχή. Η αμφιβολία για την…
47. Καθώς η Αγία Τριάς, ο Κύριος και Θεός μας, είναι Ένας και συνάμα Τρία Πρόσωπα, έτσι και εμείς πρέπει να είμαστε ένα. Καθώς ο Θεός μας είναι αδιαίρετος, έτσι και εμείς πρέπει να είμαστε αδιαίρετοι. Να είμαστε σαν ένας άνθρωπος, μια διάνοια, μία θέλησις, μία καρδιά, άκακα ενωμένοι, με μία άδολο αγάπη, καθώς και ο Θεός είναι Αγάπη. Γι’ αυτό ο Χριστός ζήτησε από τον Πατέρα του για τους ανθρώπους: «ίνα ώσιν εν καθώς ημείς εν εσμέν» (Ιω. ιζ’ 22). 48. Κύριε! Συ που η αγάπη σου ξεπερνά απείρως την αγάπη κάθε πατέρα, κάθε μητέρας, κάθε τρυφερής καρδιάς, ελέησέ…
45. Η συνείδησις του κάθε ανθρώπου είναι μία ακτίνα, που προέρχεται από τον λαμπρότατο πνευματικό Ήλιο, τον Θεό. Μες από τη συνείδησι, ο Θεός μας κυβερνά, όλα τα κτίσματά του, σαν δίκαιος και παντοδύναμος βασιλεύς. Πόση είναι η δύναμίς του μέσα στη συνείδησί μας! Κανείς δεν είναι τόσο δυνατός, ώστε να επιβάλη σιωπή στη φωνή αυτή. Μιλά αμερόληπτα σε όλους και στον καθένα. Είναι η ίδια η φωνή του Θεού. Μες από τη συνείδησι, όλοι είμαστε σαν ένας άνθρωπος ενώπιον του Θεού. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι Δέκα Εντολές μοιάζουν να απευθύνωνται σε ένα άνθρωπο: «Εγώ είμι Κύριος ο Θεός…
43. Όταν κάνουμε την προσευχή μας, πρέπει να πηγάζη κάθε λέξις της κατ’ ευθείαν από την καρδιά και κάθε μία απ’ αυτές τις λέξεις να διατηρή όλη τη δύναμι του περιεχομένου της. Αν αφήσουμε να εξατμισθή η ουσία ενός φαρμάκου, το φάρμακο αυτό παύει να είναι σωτήριο για τη σωματική μας υγεία. Έτσι και κατά την προσευχή. Αν λέμε τα λόγια της μη προσέχοντας στο ζωοποιό νόημά τους, μη νοιώθοντας τη αλήθειά τους στην καρδιά μας, δεν θα αποκομίσουμε ωφέλεια από την προσευχή. Γιατί η αληθινή, η καρποφόρος προσευχή γίνεται μονάχα όταν είναι προσευχή «εν πνεύματι και αληθεία». Τα λόγια…
42. Με τον λόγο ο άνθρωπος αποκαλύπτει τι έχει στη διάνοιά του και μέσα στην καρδιά του. Το ίδιο κάνει και η πνοή, που μαζί με τον λόγο, προέρχεται από τον άνθρωπο. Κατά κάποιο παρόμοιο τρόπο και ο Λόγος του θεού μας αποκαλύπτει τον Πατέρα. Και, χάρις σ’ αυτόν τον Λόγο, το ζωοποιό Πνεύμα, που εκπορεύεται από τον Πατέρα και είναι η δύναμις του Υψίστου, αποκαλύπτεται και αυτό στους ανθρώπους. «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι» (Λουκ. α’ 35). Τα λόγια του Σωτήρος είναι τώρα κατανοητά: «Ουδείς τον Πατέρα επιγινώσκει ει μη ο Υιός…
40. «Οι ουρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα. Ημέρα τῇ ἡμέρᾳ ἐρεύγεται ῥῆμα, καὶ νὺξ νυκτὶ ἀναγγέλλει γνῶσιν.» (Ψαλμ. ιη’ 2, 3). Αυτή η σιωπηλή αλλά τόσο εύγλωτος διακήρυξις των ουρανών, ότι είναι ποίημα του Παντοδύναμου και Πανσόφου, βρίσκει βαθειά απήχησι στις καρδιές των ανθρώπων. Και τώρα, αφ’ ότου εσαρκώθη ο Υιός του Θεού, όλη η δόξα του Δημιουργού και του έργου του -της κτίσεως,- διακηρύσσεται σ’ εμάς μες από το Ευαγγέλιο και την Αγία Εκκλησία. Με τη φωνή κηρύκων του Ευαγγελίου. Με τη φωνή των λειτουργών, των ιερέων, των αναγνωστών, των ψαλτών. Με…
38. Αν αμφιβάλλης για την αλήθεια κάθε προσώπου ή κάθε γεγονότος που περιγράφει η Γραφή, θυμήσου ότι «πάσα γραφή θεόπνευστος» (Β’ Τιμ. γ’ 16), όπως λέγει ο Απόστολος. Είναι λοιπόν αληθινή σε όλα. Δεν περιλαμβάνει φανταστικά πρόσωπα, μύθους και θρύλους. Ακόμη και οι Παραβολές, που είναι συμβολικές ιστορίες, έχουν μέσα τους μόνον αλήθεια. Αμφιβάλλοντας για τη Γραφή κανείς, αμαρτάνει εναντίον της αληθείας της. Και η αλήθειά της δεν είναι άλλη παρά ο Ίδιος ο Θεός, η Αυτοαλήθεια. «Εγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια» (Ιω. ιδ’ 6), είπε ο Κύριος. «Ο λόγος ὁ σὸς ἀλήθειά ἐστιν» (Ιω. ιζ’ 17), είπε ο Ιησούς Χριστός…
36. Όταν παρακαλής τον Θεό να σου συγχωρήση τα αμαρτήματα, πίστευε ακράδαντα ότι θα το κάμη. Ο Κύριος είναι πάντοτε πρόθυμος να συγχωρήση τον αμαρτωλό, που αληθινά και ειλικρινά ζητεί την άφεσι. Τα πλήθη των αμαρτιών μας είναι ένα τίποτε μπροστά στην άβυσσο του θείου ελέους. Μας λέγει ο ίδιος ο Κύριος: «Πάντα όσα αν προσευχόμενοι αιτείσθε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και έσται υμίν» (Μαρκ. ια’ 24). Το να μην είμαστε λοιπόν βέβαιοι ότι θα λάβουμε αυτό που ζητήσαμε, είναι βλασφημία κατά του Θεού. 37. Κατέχουμε μία πυξίδα, που μας δείχνει κατά που πρέπει να πλέουμε, στο πέλαγος της παρούσης ζωής.…
34. Πολλοί άνθρωποι αγνοούν τον Θεό, τον εαυτό τους και τους εχθρούς της σωτηρίας τους, που έτσι εύκολα κυριεύουν αυτές τις αφώτιστες ψυχές και τις τραβούν προς την απώλεια. 35. Όταν η Γραφή λέγη στον εσωτερικό μας άνθρωπο: «Έγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών» (Εφεσ. ε' 14), εννοεί τον πραγματικό ύπνο της ψυχής, που μοιάζει πολύ με τον συνηθισμένο ύπνο του σώματος. Και όταν η Εκκλησία ψάλλη: «Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις;», εννοεί τον πραγματικό ύπνο της καρδιάς και δεν μιλά καθόλου αλληγορικά. Όταν το σώμα κοιμάται, παύει να έχει συναίσθησι. Έτσι και η ψυχή. Όταν…