ΕΝΩ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ κάποτε με τους μαθητές του ο Αββάς Σιλουανός, έπεσε σε έκσταση κι έμεινε πολλή ώρα γονατισμένος, ακουμπώντας το κεφάλι του στην γη. Όταν σηκώθηκε, τον είδαν κλαμένο. - Γιατί θλίβεσαι, Αββά; τον ρώτησαν οι αδελφοί. Ο Όσιος τότε αναγκάστηκε να τους φανερώσει πώς ο νους του την ώρα της προσευχής ξεπέρασε τον γήινο κόσμο κι έφτασε στην μερική κρίση και είδε πολλούς μοναχούς να καταδικάζονται και να οδηγούνται στην κόλαση, ενώ πολλοί κοσμικοί ανέβαιναν στην αιώνιο Βασιλεία. Η καταδίκη εκείνων που άφησαν τον κόσμο για ν’ αφιερώσουν τον εαυτό τους ολοκληρωτικά στην λατρεία του Θεού, τόσο έθλιβε τον…
ΕΝΩ περπατούσε κάποτε φιλοσοφώντας πολύ βαθιά στην έρημο ο Μέγας Μακάριος, βρήκε παραπεταμένο ένα ανθρώπινο κρανίο. Το σάλεψε με το ραβδί του και σαν να ήταν ζωντανό το ρώτησε: -Ποιος είσαι; -Ιερεύς της Ισίδος, αποκρίθηκε εκείνο, σαν να το βίαζε μυστηριώδης δύναμη να μιλήσει. Εσύ είσαι ο Μακάριος, δεν είναι έτσι; Άκουσε λοιπόν: Κάθε φορά που νιώθεις συμπάθεια για τους κολασμένους και προσεύχεσαι γι’ αυτούς, παίρνουν λίγη άνεση. Ο Όσιος βρήκε την ευκαιρία να ρωτήσει για τις τιμωρίες του Άδη και για την άνεση που μπορεί να δοθεί στους φυλακισμένους του. -Όσο απέχει ο ουρανός από την γη, εξήγησε το…