Συμμάζευε καλά τον νού σου, Χριστιανέ, προτρεπει άλλος Πατήρ, και μνημόνευε την ώρα του θανάτου σου. Φέρνε ζωντανά μπροστά σου την εικόνα του άψυχου πια σώματός σου. Προσπάθησε να νιώσεις τον πόνο του χωρισμού της ψυχής. Μελέτα συχνά την ματαιότητα του υλικού κόσμου. Στέλνε την σκέψη σου να περιοδευει στις τιμωρίες του Άδη. Συλλογίσου, σε ποιά κατάσταση να βρίσκονται τάχα οι ψυχες εκεί; Σε τί δεινό στεναγμό, φόβο και τρόμο η πικρή σιγή; Με πόση βαθιά απελπισία περιμένουν τις πιο μεγάλες τιμωρίες, που θα δοθούν ύστερα από την τελική κρίση; Τυπωσε ακόμη καλά στην σκέψη σου την φοβερή ημέρα της…
ΌΤΑΝ ο Μέγας Αρσένιος αρρώστησε και κατάλαβε πως είχε φτάσει πια το τέρμα της επίγειας ζωής του, άρχισε να κλαίει.   -Φοβάσαι, Αββά; τον ρώτησαν με απορία οι μαθητές του.   -Αυτός ο φόβος, παιδιά μου, δεν έλειψε στιγμή από την καρδιά μου από τότε που έγινα μοναχός, αποκρίθηκε ο μεγάλος φίλος του Θεού κι έκλεισε για πάντα τα σοφά χείλη του. Τρία πράγματα δυσκολεύεται πολύ ν’ αποκτήσει ο Χριστιανός γράφει ο Αββάς Ησαΐας ο αναχωρητής: το πένθος, τα δάκρυα και την διαρκή μνήμη του θανάτου. Κι όμως, αυτά συγκροτούν όλες τις άλλες αρετές. Ειδικώτερα για την ενθύμηση του θανάτου…