Ήταν παιδιά μου, με συγχωρείτε, μία Γερόντισσα, απ’ την Πορταριά αν έχετε υπόψη σας, απ’ το Μοναστήρι της Πορταριάς. Κι η Γερόντισσα αυτή πριν ένα χρόνο είχε πάει στο Λονδίνο, για να κάνει μια σοβαρή εγχείρηση, ξέρει ο κύριος γιατρός εδώ. Πρώτα όμως έγραψε γράμμα στον Άγιο στο Μοναστήρι, και κάναμε παράκληση και Θεία Λειτουργία. Και, ω του θαύματος! Η γυναίκα αυτή είχε κάτι που της κάνανε εγχείρηση αλλά δεν είχε αυτό που έπρεπε να έχει, το σοβαρό. Είχε, με συγχωρείτε, κάτι, δύο όγκους είχε η γυναίκα στο σώμα της χαμηλά. Πέρασαν όμως πρώτα από τον Άγιο. Και λέει τώρα…

Υποθέστε ότι λέμε σε μία μάνα με ετοιμοθάνατο παιδί. - Το παιδί σου θα γίνει καλά, αλλά πρέπει για μία βδομάδα να περάσεις κάποια μαρτύρια, δυσκολίες, θλίψεις, εξευτελισμούς, μίσος κλπ. σα να βαδίζεις έναν δρόμο για μια βδομάδα που όλοι και από τις δύο μεριές του δρόμου θα σε φτύνουν και θα σου πετάνε πέτρες. Στο τέλος όμως του δρόμου το παιδί σου θα γίνει καλά! Ασφαλώς η μάνα θα πηδούσε στην οδό αυτή του μαρτυρίου ίσως και με χαρά, ούτε που θα ένιωθε, σχεδόν, όλα αυτά για μία βδομάδα, διότι η αγάπη της για το παιδί θα την έκανε…