Ο δύσπιστος γιατρόςΟ Μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος (1916- 1982), ο θεοφώτιστος λαϊκός ιεροκήρυκας, κήρυσσε ακόμα και στο νοσοκομείο « Σωτηρία», όπου άλλοι δεν πλησίαζαν από το φόβο της φυματιώσεως.Εκεί τον ακολουθούσε ο ιερέας π. Δημήτριος Παπαντώνης, που εξομολογούσε τους φυματικούς και τελούσε τη θεία λειτουργία. Μια μέρα ένας γιατρός, που παρακολουθούσε τις ομιλίες προβληματισμένος, πλησιάζει τον ιεροκήρυκα και του λέει:-Κύριε Παναγόπουλε, ο ιερέας είναι αδύνατον να καταλύει το περιεχόμενο του αγίου ποτηρίου. Κοινωνούν τόσοι ασθενείς απ’ αυτό, κι όπως είναι γνωστό, το μικρόβιο της φυματιώσεως μεταδίδεται με το σάλιο. Τί κάνει λοιπόν ο ιερέας το Σώμα και Αίμα του Κυρίου που…
Μια φορά τον ρώτησε ο ψάλτης των αγρυπνιών Παναγ. Τομής: "Τι φρονείς, πάτερ μου, περί του ημερολογίου;". Και αυτός του απάντησε: "Από πεποίθηση το Παλαιόν και από υποχρέωση το Νέο!!" Δεν έμεινε ικανοποιημένος ο ψάλτης και έφυγε. (Ο άγιος παπα Νικόλας Πλανάς, εκδ. Αστήρ σελ. 32)
Ο άρρωστος καραβοκύρηςΈνας καραβοκύρης που καταγόταν από την Χαλκηδόνα, στα περίχωρα της οποίας είχε το στύλο του ο όσιος Λουκάς, έπαθε μια πολύ φοβερή και εξαιρετικά οδυνηρή νόσο: Ο λάρυγγας του άρχισε να βγάζη κάποιο υγρό και να του προξενή σφοδρούς πόνους. Ένιωθε να πνίγεται!Αναγκάσθηκε να ζητήση την βοήθεια των γιατρών, αλλά αυτοί δεν μπόρεσαν καθόλου να τον βοηθήσουν. Του απαγόρευσαν μόνο να πίνη κρύα υγρά. Η εντολή όμως αυτή δεν του έφερε καμμιά βελτίωσι. Αντίθετα μάλιστα, όσο περνούσαν οι μέρες, η κατάστασις χειροτέρευε και ο θάνατος από πνιγμό πλησίαζε.Αναστατωμένος και γεμάτος αγωνία, σκέφθηκε να καταφύγη στον όσιο Λουκά τον…
" Μέσα στην εργασία των εντολών του Χριστού θα δεις ότι όλα τα προβλήματά σου λύθηκαν από μόνα τους "Μου έλεγε μια μέρα : " Έρχονται σε μένα άνθρωποι και βλέπω την ψυχή τους να είναι ερείπιο. Εκείνοι όμως δεν συναισθάνονται την κατάστασή τους και γι' αυτό που ζητούνε άλλα πράγματα, μου λένε άλλα προβλήματά τους, χωρίς να γνωρίζουν το μεγάλο πρόβλημά τους. Εγώ τους μιλώ γι' αυτό, εκείνοι όμως δε με καταλαβαίνουν, δε δίνουν προσοχή σ' αυτά που τους λέω, γιατί το μυαλό τους είναι κολλημένο εκεί, στα προβλήματά τους, στα θελήματά τους. Τότε, για να μη φύγουν χωρίς…