Αιωνιότητα.  Κάθε αρετή προκαλεί αυτολησμονιά. Κάθε αρετή στην πλήρη έκφανσή της προκαλεί αυτοεξαφάνιση. Η κορυφαία αρετή, η αγάπη, σηματοδοτεί την πληρέστατη αυτολησμονιά και την πιο πλήρη αυτοεξαφάνιση. Η αυτολησμονιά περνά στην αυτοεξαφάνιση, η αυτοεξαφάνιση περνά στην αιώνια ζωή.Μέσα από εκείνο που είναι μακρύ γνωρίζουμε εκείνο που είναι βραχύ, και μέσα από εκείνο που είναι βραχύ γνωρίζουμε εκείνο που είναι μακρύ. Δια μακρών χρόνων κόπου, πλήξης και φιλαυτίας γνωρίζουμε αυτό το σύντομο, το πρόσκαιρο και μέσα από τις σύντομες στιγμές της αρετής γνωρίζουμε την άπειρη αιωνιότητα. Το κύπελλο της απόλαυσης. Εάν σου προσέφεραν ένα χρυσό κύπελλο με το καλύτερο κρασί του κόσμου…

Η μητέρα του στυλίτου. Η μητέρα του οσίου Αλυπίου του Στυλίτου, ανάμεσα σε άλλες αρετές είχε και θαυμαστή αυταπάρνηση. Δέχτηκε να παραμείνη κοντά στο παιδί της για να το υπηρετεί και να το βοηθή στους ασκητικούς αγώνες του. Αρνήθηκε τις χαρές και τις αναπαύσεις του κόσμου, έστησε μια σκηνή στον στύλο του οσίου και εργαζόταν με τα ίδια της τα χέρια για να εξοικονομή τα απαραίτητα για τη συντήρησή τους. Ο άγιος στυλίτης την προέτρεπε να γίνει μοναχή, αλλά αυτή δεν συμφωνούσε. Ήθελε να παραμείνη μια απλή βοηθός και συμπαραστάτης στην κακοπάθεια της ασκήσεώς του. Κάποτε όμως δέχτηκε στον ύπνο…

Θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο πως όσοι είμαστε στην Εκκλησία του Χριστού και κάνουμε πνευματική ζωή έχουμε μετάνοια και γνωρίζουμε τί είναι μετάνοια! Βλέπω όμως ότι δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα και γι’ αυτό τελικά δυσκολευόμαστε τόσο πολύ με την πίστη μας και τα θεωρούμε όλα βουνό! Η αυτογνωσία είναι το πρώτο βήμα της μετάνοιας... να νιώσουμε βαθιά τα λάθη μας ενώπιον του Θεού και να πάρουμε την απόφαση να σταματήσουμε τη ζωή που κάναμε ως τώρα. Να αποστραφούμε όπως ο άσωτος υιός τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας και να οδηγηθούμε στο μυστήριο της εξομολόγησης, ζητώντας άφεση αμαρτιών μέσω του…

Στήριγμα της οικογένειάς του. Ο Αρσένιος έβλεπε συχνά την μητέρα του να κλαίη και να στενοχωριέται για τα αδέλφια του που ήταν στον πόλεμο. Αυτός ήταν η παρηγοριά και το στήριγμά της. Δεν κοίταξε να βολευτή, να γίνη μοναχός σε αυτή την δύσκολη περίοδο, διότι είχαν πολλή ανάγκη από την παρουσία του. «Ξενιτεία δεν είναι να βολευτώ εγώ και οι άλλοι τσιμέντο να γίνουν», θα πει αργότερα ο Γέροντας. Συνέχισε βέβαια να αγωνίζεται, αλλά ανέβαλε «άχρι καιρού» να «αποδώση τας ευχάς του τω Κυρίω».Ανέλαβε όλες τις αγροτικές εργασίες του σπιτιού που ήταν πάρα πολλές. Προσέλαβαν έναν υπάλληλο που ήταν λίγο…