Η μοναχή Ρωμύλα

Μέσα στη Ρώμη και κάτω από την πνευματική καθοδήγησι της γεροντίσσης Ρεδέμπτας ασκήτευαν δύο μοναχές, εκ των οποίων η μία λεγόταν Ρωμύλα. Η Ρωμύλα ξεπερνούσε πολύ στην αρετή την παραδελφή της. Ήταν πράγματι υποδειγματικά υπάκοη, ακοίμητη φρουρός της σιωπής, εξαιρετικά επιμελής στην καλλιέργεια της συνεχούς ευχής!

Όμως πολλές φορές αυτοί, που οι άνθρωποι τους θεωρούν ήδη τελείους, στα μάτια του Υψίστου έχουν ακόμα κάποιες ατέλειες. Εμείς οι αμύητοι άνθρωποι συχνά κοιτάζουμε ορισμένα αγάλματα και τα επαινούμε σαν τέλεια. Όμως ο τεχνίτης ακόμη τα επεξεργάζεται και τα σμιλεύει. Ακούει που οι άλλοι ήδη τα επαινούν και ωστόσο αυτός δεν σταματά να τα σμιλεύη, για να τα βελτιώση. Αυτό συνέβη και στη Ρωμύλα: Ασθένησε κατά παραχώρησι Θεού και έμεινε παράλυτη! Μένοντας ξαπλωμένη στο κρεββάτι για πολλά χρόνια, σταμάτησε σχεδόν κάθε λειτουργία των μελών της.

Ωστόσο ούτε αυτή η μάστιγα ωδήγησε τον λογισμό της στην ανυπομονησία. Η ίδια η βλάβη των μελών της τη βοήθησε στην αύξησι των αρετών, γιατί όσο δεν είχε τη δυνατότητα να κάνη τίποτε άλλο, τόσο επιμελέστερα επιδιδόταν στην καλλιέργεια της ευχής.

Κάποια νύχτα λοιπόν, η μοναχή Ρωμύλα κάλεσε την γερόντισσα Ρεδέμπτα:

- Μητέρα έλα, μητέρα έλα.

Αυτή αμέσως σηκώθηκε μαζί με την παραδελφή και πλησίασαν την άρρωστη. Αντίκρισαν τότε ένα φως, σταλμένο από τον ουρανό, που γέμισε το φτωχικό κελλάκι και αστραποβόλησε έντονα! Ανείπωτος φόβος διαπέρασε τις καρδιές τους και απόμειναν θαμπωμένες. Άρχισε τότε ν’ ακούγεται θόρυβος σαν να έμπαινε μέσα πλήθος πολύ, και η είσοδος του σπιτιού τους σειόταν, σαν να συνθλιβόταν από τις μάζες των εισερχομένων. Ένιωθαν να εισέρχεται πλήθος, αλλά δεν μπορούσαν να δουν, γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθή με την ακτινοβολία του φωτός. Το φως αυτό το ακολούθησε θαυμαστή ευωδία, έτσι ώστε κι αν στην αρχή τρόμαξαν με τη λαμπρότητα του, αναθάρρυναν μετά με τη γλυκύτητα της ευωδίας!

Καθώς λοιπόν δεν μπορούσαν ν’ αντέξουν την έντασι αυτής της λάμψεως, άρχισε η Ρωμύλα να παρηγορή τη γερόντισσα της Ρεδέμπτα, που στεκόταν δίπλα και έτρεμε:

- Μη φοβάσαι μητέρα! Δεν πεθαίνω αμέσως.

Κι ενώ το επαναλάμβανε αυτό συνέχεια, λίγο- λίγο το φως αποτραβήχθηκε, αλλά η ευωδία παρέμεινε. Έτσι πέρασε η δεύτερη και τρίτη μέρα, και η σκορπισμένη οσμή ευωδίας παρέμενε.

Την τέταρτη νύχτα κάλεσε ξανά τη γερόντισσά της. Όταν εκείνη ήρθε, ζήτησε εφόδιο για τον δρόμο προς την αιωνιότητα τα Άχραντα Μυστήρια… Μόλις κοινώνησε, εμφανίσθηκαν στο δρόμο, μπροστά στην είσοδο του σπιτιού τους δύο χοροί ψαλλόντων! Διέκριναν φωνές και των δύο φύλων: Οι άνδρες έλεγαν τις ωδές της ψαλμωδίας και οι γυναίκες αντιφωνούσαν. Κι ενώ μπροστά στην πόρτα παρατάχθηκε η ουράνια πομπή, η αγία εκείνη ψυχή λύθηκε από τη σάρκα.
Καθώς υψωνόταν στον ουρανό, όσο ψηλότερα ανέβαιναν μαζί της οι χοροί των ψαλλόντων, τόσο σιγανότερη ακουγόταν η ψαλμωδία, έως ότου, ξεμακρυσμένος πια ο ήχος της, έσβησε.

(Βίοι αγνώστων ασκητών)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 209-211)

«Η προσευχή είναι το ανοικτό χέρι για την παραλαβή των δωρεών του Θεού, είναι το ανοικτό στόμα για την γεύση της ουράνιας τροφής»
Περί προσευχής - ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (1910-1989)

Η προσευχή είναι το πρώτο καθήκον του χριστιανού το οποίον πρέπει να εκπληρώνει. «Τοις πάσι χρόνος και καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν» (Εκκλησ. 3,1). Αλλά πώς να μην είναι χρόνος για προσευχή, αφού είναι το πρώτο έργο που πρέπει να γίνεται κάτω εδώ στην γη;

Εάν υπάρχη χρόνος για διασκέδαση, μπορείς να διαμαρτύρεσαι ότι δεν υπάρχη πλέον χρόνος για προσευχή;

Μόνον αυτός που δεν θέλει να προσεύχεται, δεν ευρίσκει χρόνο για προσευχή. Όσο και να είσαι απησχολημένος, όσο και να είναι δύσκολη η εργασία σου, με την οποία αποκτάς την τροφή της ζωής σου, δεν είσαι σε θέσι να προσθέσης δίπλα στο εργατικό σου ωράριο τις πρώτες ώρες της ημέρας και της νυκτός για την συνομιλία σου με τον Θεό, μέσω της προσευχής;

Εάν είναι δυνατόν, ακόμη και στον καιρό της εργασίας σου, μην αφήνης την προσευχή! Ένας ασκητής λέγει ότι το έργο να γίνεται με τα χέρια και η προσευχή με το στόμα.

Η προσευχή είναι το πρώτο δώρο του Θεού, από το οποίο αποκτούνται όλα τα άλλα δώρα.

Όπως ένας επαίτης για να δεχθή ελεημοσύνη, πρέπει να εκτείνη το χέρι του, όπως ένα νήπιο για να δεχθή την τροφή του πρέπει ν’ ανοίξη το στόμα του, παρομοίως πρέπει και ο άνθρωπος να ανοιχθή προς τον Θεό για να λάβη το δώρο του. Πρέπει να έχη ψυχή ανοικτή για να λάβη τα χαρίσματα του Θεού.

Η προσευχή είναι το ανοικτό χέρι για την παραλαβή των δωρεών του Θεού, είναι το ανοικτό στόμα για την γεύσι της ουράνιας τροφής. Η προσευχή ομοιάζει με το χρυσό κλειδί με το οποίο ανοίγονται όλοι οι θησαυροί των ουρανίων αγαθών.

Η προσευχή ανέρχεται και η ευλογία του Θεού κατέρχεται στον άνθρωπο. Χωρίς προσευχή, η πνευματική μας ζωή πεινά, διψά και πεθαίνει.
Όποιος θέλει να γίνη εισακουστός από τον Θεό στην προσευχή του, πρέπει να υπακούση τον Θεό δια των εντολών Του.

Δέξου τον Νομοδότην Θεόν και Αυτός θα δεχθή εσένα, όταν προσεύχεσαι. Δεν γίνεται, όταν ο άνθρωπος υπακούει στον Θεό, ο Θεός να μην τον ακούη, διότι ο Θεός δεν είναι μακριά από τον άνθρωπο. Η υπακοή ακολουθεί την υπακοή. Eάν κάποιος υπακούη στον Θεό και ο Θεός τον υπακούει (Αββάς Μωυσής).

Βάδιζε τον δρόμο που πηγαίνει προς τον Θεό κι αυτός ο δρόμος θα σε φέρη στην θεία σοφία. Η οδός προς τον Θεό είναι γνωστή: Ταπεινοί στοχασμοί, προσευχή και πίστις.

Όλες οι γνώσεις μας είναι ανώφελες, εάν δεν γνωρίσουμε τον Ιησού Χριστό. Η ψυχή η οποία μένει σαν ξένη μακριά από τον Θεό, την Πηγή της Ζωής, την Αρχή παντός αγαθού, ματαίως ονειρεύεται ότι προοδεύει και πηγαίνει μπροστά.

Προσευχήσου στον Θεό και, όταν Τον βλέπεις, σε βλέπει και Eκείνος.

Γιατί οι χριστιανοί την ώρα της προσευχής τους κλείνουν τα μάτια; Διότι στέκονται ενώπιον του φωτεινωτάτου Προσώπου της ανωτάτης θεανδρικής Υπάρξεως. Να σκέπτεσαι με ποιον συζητής για να μη σου λογισθή η προσευχή σαν αμαρτία.

Αυτός που προσεύχεται μόνο με το στόμα, προσεύχεται στον αέρα και όχι στον Θεό. Η μνήμη του Θεού πρέπει να κατευθύνεται στον καρδιά και όχι μόνο στα λόγια. Η προσευχή που επιτελείται με αμέλεια και οκνηρία είναι μία κενή συνομιλία. Αφού εσύ ο ίδιος δεν ακούς την προσευχή σου, πώς θέλεις να την ακούση ο Θεός;

Πρέπει να καθαρίσουμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά να σταθούμε σε συνομιλία με τον Καθαρώτατο Ιησού Χριστό μας (άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος).

Μόνο μία καθαρή ψυχή αναπέμπει καθαρή προσευχή προς τον Θεό (Αββάς Ησαΐας).

Όπως θέλουμε να είμεθα στον καιρό της προσευχής, έτσι πρέπει να είμεθα και πριν από την προσευχή. Μακάριος είναι εκείνος, ο οποίος ταπεινώνει τον εαυτό του σε όλα, διότι αυτός θα υψωθή.

("ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ", Γέροντος Αρσενίου Μπόκα, Ρουμάνου Ιερομονάχου)

                                                       (Α΄ Τιμ. γ΄16)

«Βλέπω Εκείνη που γέννησε. Βλέπω κι Εκείνον που γεννήθηκε.

Αλλά τον τρόπο της γεννήσεως δεν μπορώ να καταλάβω. Όπου

θέλει, βλέπετε, ο Θεός, νικώνται οι φυσικοί νόμοι. Έτσι έγινε κι εδώ:

η φυσική τάξη παραμερίσθηκε, και ενήργησε η Θεία θέληση. Πόσο

ανέκφραστη είναι η ευσπλαχνία του Θεού!»

Να προσέχετε σε τί πνευματικούς πηγαίνετε
Ένας αδελφός μου είπε :
Πήγε μία φορά η σύζυγός μου, όταν εργαζόμουν στην επαρχία, σε έναν πάρα πολύ αυστηρό πνευματικό και όταν του είπε μία αδυναμία της που θα την επαναλάμβανε, την αποπήρε, τη φοβέρισε και από τότε έκανε πολύ καιρό να ξαναπάει να εξομολογηθεί.
" Είδες, του είπε ο Παππούλης, τί κάνει η πολλή αυστηρότητα ; Γι' αυτό σας λέω να προσέχετε σε τί πνευματικούς πηγαίνετε για να εξομολογείσθε, και συ και η γυναίκα σου και τα παιδιά σου, και προ πάντων να είστε τότε ειλικρινείς σ' αυτά που λέτε, γιατί έτσι ο Θεός τα συγχωρεί όλα και ανεβαίνετε πνευματικά ".
[Τζ 142-4]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.337)

Δεν αρκεί μόνο η δική μου προσευχή
Ο Γέροντας Πορφύριος είχε πολλά χαρίσματα. Είχε το χάρισμα της επιείκειας, το χάρισμα της αγρυπνίας. Δεν κοιμόταν τις νύχτες, γιατί της διέθετε για προσευχή και για όλους τους ανθρώπους και κατ' εξοχήν για όσους υπέφεραν από σοβαρές ασθένειες.
Ο ίδιος πάντα έλεγε : " Εγώ θα προσευχηθώ. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει η προσευχή μου να βρίσκει κι από εσάς μιάν ανταπόκριση. Γιατί ο Θεός, πού θέλει να στείλει τη Χάρη Του σ' εμάς, πρέπει να βρεί την αγκαλιά μας ανοικτή, ώστε να δεχτεί τη Χάρη Του. Και είτε μας θεραπεύσει από την αρρώστια μας, είτε επιτρέψει να συνεχιστεί η δοκιμασία της ασθένειάς μας, η ενέργειά Του θα είναι για το ψυχικό μας όφελος ".
[Ί 243]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.370)

Εγώ και εσύ είμαστε ένα
Συχνά οι προσκυνητές ζητούσαν από το Γέροντα να προσευχηθεί για εκείνους και για αγαπημένα τους πρόσωπα και πάντοτε ο Γέροντας υποσχόταν πως θα το πράξει.
Μου γεννήθηκε η απορία : Πώς μπορεί ο Γέροντας να θυμάται εκατοντάδες ονόματα ; Μιά μέρα που μιλούσαμε για την προσευχή, στρέφεται ξαφνικά και μου λέει : " Θα με ρωτήσεις ίσως, πώς θυμάμαι στην προσευχή μου τόσα ονόματα. Εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός και αδύνατος. Λέω, Κύριε, ελέησον το Γιώργο, το Νίκο, τη Μαρία, την Κατερίνα - όσα ονόματα θυμάμαι - και όλους όσους μου παρήγγειλαν να προσεύχομαι γι' αυτούς και ξέχασα τα ονόματά τους. Κι ο Θεός, επειδή δεν είναι πατήρ Πορφύριος να ξεχνά, αλλά θυμάται όλα τα ονόματα, αμέσως έρχεται και ελεεί όλους ".
Θαύμασα τη θεία φώτισή του και ρώτησα :
" Και τί λέτε, Γέροντα, για όλους αυτούς τους ανθρώπους στην προσευχή σας ; " Κι ο Γέροντας με τον φυσικό τρόπο : " Ε, να ! Λέω πρώτα, Κύριε Ιησού, Χριστέ, ελέησόν με ".
" Ελέησόν με, λέτε ; Μα αυτοί σας ζήτησαν να προσευχηθείτε για κείνους, όχι για τον εαυτό σας ", αντέτεινα με απορία. Κι ο Γέροντας, για άλλη μιά φορά, με κατάλαβε εξ απροόπτου, λέγοντας : " Καλά, εσύ δεν ξέρεις ότι, αν ο Θεός δεν ελεήσει εμένα, δεν ελεεί ούτε
εσένα ; Δεν ξέρεις ότι εσύ και εγώ είμαστε ένα ; " Απλά λόγια, αλλά με πολύ, πάρα πολύ μεγάλο βάθος. Τόσο βάθος, ώστε ο Γέροντας σε άλλη συζήτηση να πεί, ότι σ' αυτό το αίσθημα της ενότητάς μας με τον άλλο κρύβεται το μυστικό της πνευματικής εν Χριστώ ζωής.
Αργότερα, διαβάζοντας φιλοπατερικά βιβλία, έβλεπα εκεί, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελεημοσύνη προς τους άλλους από τον προσωπικό μας αγιασμό. Θυμήθηκα τα λόγια
του π.Πορφυρίου, όταν διάβαζα τη βιογραφία του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, που έλεγε : " Απόκτησε την ειρήνη του Θεού μέσα σου και χιλιάδες άνθρωποι θα σωθούν γύρω σου ". Και μήπως αυτό δε συνέβαινε και με τον π.Πορφύριο ; Όσο για κείνο το εκπληκτικό " εγώ κι εσύ είμαστε ένα ", πιστεύω ότι ισχύει, δυνάμει και ενεργεία, για το Γέροντα, ο οποίος με τη ζωή του πραγματοποίησε την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου " ίνα πάντες εν ώσι ". Για τον εαυτό μου πιστεύω ότι, λόγω της αμελείας μου, ισχύει μόνο δυνάμει, χάρη στη θυσία του Χριστού και στην αγιότητα του Γέροντος.
[Ι 50π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.360-361)

Η υποδοχή του Αγίου Νεκταρίου

Ο άγιος Νεκτάριος πήγε κατά τα τέλη του καλοκαιριού του 1904 στην Αίγινα. Σκοπός του ήταν να ιδρύση την μονή, η οποία τώρα φέρει το όνομα του. Καθώς πλησίαζε το καράβι που τον μετέφερε στο νησί, ένας νεαρός δαιμονόπληκτος, ο Σπύρος, έπεσε στο κατώφλι του φαρμακείου της Αιγίνης και άρχισε να φωνάζη:

-Έρχεται, έρχεται ο δεσπότης! Τρέξτε να τον προϋπαντήσετε! Έρχεται ο άγιος που θα σώση το νησί!..
Προσπάθησαν να τον ησυχάσουν, αλλά δεν μπόρεσαν. Ο Σπύρος συνέχισε να φωνάζη. Ένα πλήθος περιέργων μαζεύτηκε και διαρκώς μεγάλωνε. Κοίταζαν με θλίψι το σωριασμένο παλληκάρι και απορούσαν με τα λεγόμενα του. Μερικοί έτρεξαν στον παπα – Μιχάλη, τον εφημέριο.

-Ο Σπύρος, παπά, μαντεύει για κάποιον δεσπότη. Έρχεται, φωνάζει, ένας δεσπότης που θα σώση το νησί.

Ο παπα – Μιχάλης έσπευσε να δη τι συμβαίνει. Διέσχισε τον κλοιό των συγκεντρωμένων και πλησίασε τον Σπύρο.

Εκείνος εξακολουθούσε να φωνάζη:

-Έρχεται ο δεσπότης από την Ριζάρειο! Ο Θεός λυπήθηκε τον τόπο! Έρχεται ο άγιος Πενταπόλεως!..

Ο ιερεύς παρακολούθησε αρκετά τον σωριασμένο νέο, που από την προσπάθεια να φωνάζη έβγαζε αφρούς από το στόμα. Έπειτα έφυγε συλλογισμένος και κατευθύνθηκε στην αποβάθρα του λιμανιού. Εκείνη την ώρα ήρθε το καράβι από τον Πειραιά. Ανάμεσα στους επιβάτες ο παπα – Μιχάλης διέκρινε τον δεσπότη. Έσκυψε με ευλάβεια και του φίλησε το χέρι:

-Σεβασμιώτατε, καλώς ήρθατε στην Αίγινα. Πρώτη φορά έρχεσθε εδώ;

-Πρώτη, απήντησε χαμογελώντας.

-Ορίστε, πάμε για το σπίτι… Μόνο…

-Επιθυμείτε τίποτε;

-Να! Εδώ λίγο πιο πέρα, μας συνεκλόνισε ένα γεγονός.

-Τι συνέβη;

-Υπάρχει κάποιος φτωχός νέος, που σέρνεται στην αγορά, κλείνει τα μάτια και προφητεύει τα μέλλοντα. Αυτός βρίσκεται τώρα σωριασμένος και φωνάζει ότι θα έρθετε σεις και θα σώσετε τον τόπο. Σας αποκαλεί μάλιστα άνθρωπο του Θεού… Άγιο!

-Πού ακριβώς βρίσκεται αυτός ο νέος;

-Από δω, Σεβασμιώτατε…

Προχώρησαν και έφθασαν στο κατώφλι του φαρμακείου. Ο Σπύρος εξακολουθούσε να φωνάζη:

-Έρχεται ο δεσπότης… Έρχεται να σώση τον τόπο… Θα φτιάξη εκκλησία… Θα φτιάξη το πιο μεγάλο μοναστήρι…

Ο άγιος κοντοστάθηκε. Ύψωσε το πρόσωπο στον ουρανό και προσευχήθηκε. Έπειτα σήκωσε την ράβδο του, το μόνο σημάδι της αρχιερωσύνης του, και βουλώνοντας το στόμα του παλληκαριού, είπε:

-«Το πνεύμα του πύθωνος, το πονηρόν και ακάθαρτον, σε επιτάσσω εν ονόματι του Χριστού του Εσταυρωμένου, να εξέλθης από τον νέον τούτον».

Αμέσως τότε ο Σπύρος αναστέναξε και σηκώθηκε όρθιος! Άνοιξε τα μάτια. Έπειτα έσκυψε και γεμάτος ευγνωμοσύνη φίλησε το χέρι του οσίου, που τον θεράπευσε.

(Ο άγιος του αιώνα μας)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 217-219)

Η ανταπόδοσις της ευεργεσίας
Η αγάπη του παπα-Φιλαρέτου, του ηγουμένου της Ι. Μονής Κωνσταμονίτου δεν περιοριζόταν μόνο στα έμψυχα. Απλωνόταν πιο πέρα, στα άψυχα, στα ζώα, στην φύσι. Αυτήν την συμπάθεια προς την άλογη φύσι την παρατηρούμε σαν ένα χαρακτηριστικό στοιχείο στην χαρισματική ζωή των εκλεκτών δούλων του Θεού.
Μια μέρα έξω από το κελλί του γέροντα γινόταν μεγάλος θόρυβος. Δύο χελιδόνια είχαν αρχίσει μεταξύ τους σφοδρή μονομαχία! Ο γέροντας ανησύχησε. Βγαίνει έξω και αντικρύζει θέαμα θλιβερό. Το ισχυρότερο χελιδόνι χτυπούσε με το ράμφος του το άλλο και το μαδούσε κυριολεκτικά. Χωρίς να χάση καιρό το έδιωξε, πήρε στοργικά στα χέρια του το χτυπημένο και το γλύτωσε. Το περιποιήθηκε και το αποτέλεσμα ήταν το χελιδόνι να ζήση.
Από τότε, όπως το λιοντάρι του αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου ακολουθούσε τον άγιο παντού δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του και την αφοσίωσί του, έτσι και το χελιδόνι! Πετούσε μπροστά του, έκανε τα φτερουγίσματα του, τα παιχνίδια του, κελαϊδούσε.
Μια μέρα ο γέροντας είχε βγη λίγο έξω, είτε για να θαυμάση τον Θεό «εν τοις έργοις Αυτού» είτε για να προσευχηθή στην ησυχία. Το χελιδόνι, πιστός φίλος και σύντροφος, πετούσε χαρούμενα κοντά του.
Ο γέροντας κάθησε σ’ ένα αλώνι, λίγο πιο πέρα από το μοναστήρι, και χωρίς να το καταλάβη, αποκοιμήθηκε. Αλλά ξαφνικά το χελιδόνι άρχισε να πετάη ορμητικά πάνω από το κεφάλι του τιτιβίζοντας έντονα, σαν να ήθελε να τον ξυπνήση και να επισημάνη κάποιο κίνδυνο.
Πράγματι! Όταν ο γέροντας ξύπνησε, τί να δη; Λίγο πιο πέρα, ένα μεγάλο ερπετό… Ο συνοδός του είχε κάνει με την σειρά του το δικό του έλεος στον ελεήμονα γέροντα.
( Φιλάρετος Κωνσταμονίτης)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.270-271)

Ο επίσκοπος Αθανάσιος και τα βατράχια
Ο άγιος επίσκοπος Χριστιανουπόλεως Αθανάσιος (+1735) σε μια περιοδεία του έφθασε στην Μεγαλόπολι της Πελοποννήσου. Υπήρχε εκεί ένας ναός της θείας Μεταμορφώσεως και κοντά του μια λίμνη μεγάλη, γεμάτη βατράχια.
Ο αρχιερεύς, μετά τον εσπερινό, θέλησε να διανυκτερεύση εκεί χάριν της ησυχίας. Μόλις όμως σκοτείνιασε άρχισαν να κοάζουν τα βατράχια, όπως κάθε καλοκαιρινή νύχτα. Έκαναν τόσο θόρυβο, εφ’ όσον ήσαν χιλιάδες, που ο άγιος δεν έκλεισε μάτι! Την επομένη, μετά τη θεία λειτουργία, οι ιερείς τον ρώτησαν, πώς πέρασε την νύχτα στην εξοχή. Κι εκείνος αποκρίθηκε:
-Τί να σας πω, τέκνα μου… Αυτά τα βατράχια έκαναν τόσο θόρυβο απόψε που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ.
Στα λόγια αυτά του δεσπότη, τα βατράχια αυτομάτως έπαψαν να κράζουν. Αλλά τότε κανείς δεν το πρόσεξε αυτό, γιατί την ημέρα δεν θορυβούν τόσο πολύ, όσο την νύχτα.
Το περίεργο και εκπληκτικό ήταν ότι έκτοτε τα βατράχια δεν ξαναλάλησαν ούτε την ημέρα ούτε την νύχτα και μια νεκρική σιγή απλώθηκε στην μεγάλη εκείνη λίμνη! Οι περίοικοι θαύμαζαν το γεγονός.
Έπειτα από δύο χρόνια ο άγιος ήρθε πάλι ένα δειλινό και δεν άκουσε κανένα θόρυβο από τα βατράχια. Έχοντας πολύ κακές αναμνήσεις από την προηγούμενη επίσκεψι, απόρησε για την ησυχία και ρώτησε το επόμενο πρωί έναν ιερέα:
-Τί έγινε εκείνο το θορυβοποιό πλήθος των βατράχων, που άλλοτε δεν μας άφηναν σε ησυχία;
-Δέσποτα μου, απήντησε ο ιερεύς, από την ημέρα που είπατε ότι δεν σας άφησαν να κοιμηθήτε, ουδέποτε πλέον ακούσθηκαν.
Τότε ο άγιος είπε χαμογελώντας:
-Και με άκουσαν αυτά τα ευλογημένα;
Μόλις τελείωσε την φράσι αυτή, όλα τα βατράχια άρχισαν πάλι να κοάζουν, όπως και πριν!
( Συναξαριστής Ε΄)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.261-263)

Νηστεία παιδιών
-Γέροντα, παιδάκια πέντε-έξι ετών πρέπει να νηστεύουν πριν από την Θεία Κοινωνία;
-Τουλάχιστον το βράδυ να έχουν φάει λαδερό φαγητό. Αλλά αυτό είναι θέμα Πνευματικού.
Καλύτερα η μητέρα να ρωτήση τον Πνευματικό, γιατί μπορεί το παιδάκι να έχη πρόβλημα
με την υγεία του και να πρέπη λ.χ. να πιεί γάλα.
-Γέροντα, ένα παιδάκι πόσο πρέπει να νηστεύη;
-Αν το παιδί είναι γερό, έχη υγεία, μπορεί να νηστεύη. Αλλωστε τώρα υπάρχουν
ένα σωρό τροφές νηστήσιμες. Παλιά τα παιδιά νήστευαν και όλη μέρα έτρεχαν και έπαιζαν,
αλλά έτρωγαν πολλές φορές. Στα Φάρασα, την Μεγάλη Σαρακοστή όλοι, μικροί-μεγάλοι, έκαναν ενάτη.
Μάζευαν οι γονείς τα παιδιά στο Κάστρο, τους έδιναν παιχνίδια, για να παίζουν,
και στις τρεις το απόγευμα, που χτυπούσε η καμπάνα για Προηγιασμένη, πήγαιναν και κοινωνούσαν.
Έλεγε ο Αγιος Αρσένιος: «Τα παιδιά, όταν παίζουν όλη την ημέρα, δεν θυμούνται το φαγητό•
τώρα που θα βοηθήσει και ο Χριστός, δεν θα αντέξουν;».
Και οι μεγάλοι, όταν δεν νηστεύουν, ελέγχονται βλέποντας τα παιδιά να νηστεύουν.
Όταν μικρός δούλευα με τον μάστορά μου για πολύ καιρό σε κάποιο σπίτι και τρώγαμε εκεί,
Τετάρτη και Παρασκευή έφευγα και πήγαινα να φάω στο σπίτι μου, γιατί αυτοί δεν νήστευαν.
Μια φορά, Τετάρτη ήταν, έφεραν να με κεράσουν μπακλαβά. «Ευχαριστώ, τους είπα, αλλά νηστεύω».
«Για δές, είπαν, μικρό παιδί να νηστεύει και εμείς μεγάλοι άνθρωποι να τρώμε!».

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 179)