Χριστέ μου Σ’αγαπάω πολύ αλλά όταν πρόκειται να διαλέξω ανάμεσα σε Σένα και την αμαρτία, διαλέγω την αμαρτία πολλές φορές… Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά δεν ακολουθώ όλες τις εντολές Σου, νομίζω είναι υπερβολικές μερικές… δεν είμαι και μοναχός! Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά δεν αγαπώ και τον πλησίον μου, κάνω παρέα με μερικούς αδερφούς αλλά δεν μπορώ να τους αγαπάω όπως Εσύ! Έτσι κι αλλιώς δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους! Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά δεν μπορώ να βοηθάω και τους συνανθρώπους μου… κι εγώ φτωχός είμαι. Αν δώσω τον ένα μου χιτώνα και μου χαλάσει ο άλλος τί θα έχω; Σ’αγαπάω…
«Γιατί όλοι αμάρτησαν και βρίσκονται μακριά από τη δόξα του Θεού» (Ρωμ. 3:23) Κάποιος δημοσιογράφος ρώτησε τον Έλβις Πρίσλεϋ, τον ξακουστό τραγουδιστή της ροκ, έξι εβδομάδες πριν πεθάνει: “Έλβις, όταν άρχισες την καριέρα σου ως μουσικός, είπες πως θα ήθελες να πετύχεις τρία πράγματα στη ζωή σου. Να γίνεις πλούσιος, διάσημος κι ευτυχισμένος. Είσαι τώρα ευτυχισμένος, Έλβις;». Εκείνος απάντησε: «Αισθάνομαι τόσο δυστυχισμένος και μόνος, σαν να είμαι στην κόλαση». Μοναξιά και κατάθλιψη είναι συνήθως το πρόβλημα του ανθρώπου. Δεν είναι μόνο οι φτωχοί κι άρρωστοι που πάσχουν από μοναξιά, φόβο, κατάθλιψη κι άγχος και που ομολογούν πως είναι…
Σε ένα γυναικείο μοναστήρι συνέβη το εξής περιστατικό. Κάποιος κοσμικός ράφτης πέρασε τον ποταμό από άγνοια και ζητούσε δουλειά· μία αδελφή από τις νεότερες που βρέθηκε έξω μόνη της (ο τόπος είναι έρημος), τον συνάντησε τυχαία και έδωσε στο ερώτημά του για δουλειά την απάντηση:- Εμείς έχουμε δικές μας ράφτρες.Μία άλλη που είδε αυτή την συνάντηση, μετά από καιρό και σε στιγμή φιλονεικίας από διαβολική ενέργεια, με πολλή πονηριά και πάνω στον αναβρασμό του θυμού της, τή συκοφάντησε στην Αδελφότητα για τη συνάντηση, με την οποία συμμάχησαν και μερικές άλλες αλλά όχι με πολλή κακία. Εκείνη λυπήθηκε πάρα πολύ…
Η αξία της προσκομιδήςΗ θεία χάρη, που αναβλύζει από την αναίμακτη θυσία, προσφέρεται όχι μόνο στους ζωντανούς, αλλά και στους νεκρούς. Γι’ αυτό οι λειτουργοί δεν παύουν να δέονται όχι μόνο «υπέρ υγείας», αλλά και «υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των κεκοιμημένων δούλων του Θεού»."Όσο περισσότερη είναι η πίστη και η αγάπη των ιερέων, τόσο μεγαλύτερος είναι και ο κατάλογος των ονομάτων, που μνημονεύουν στην προσκομιδή .Ο παπα-Σάββας ο πνευματικός, μια οσιακή αθωνίτικη μορφή (1821-1908), φαινόταν, με το μικροσκοπικό του σώμα, ένας άσημος καλόγερος. Όταν όμως λειτουργούσε, φαινόταν μεγαλοπρεπής, και το πρόσωπό του έλαμπε σαν πρόσωπο αγγέλου.Στην προσκομιδή, μνημόνευε ονόματα «ων…
446- ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ. Πόσο υπεύθυνη δεν είναι η θέσις των γονέων, που με την άτακτη συμπεριφορά των διαστρεβλώνουν τις συνειδήσεις των παιδιών των! -Γιατί, παιδί μου, ρωτούσε κάποτε με περιέργεια η θεία τον ανηψιό της, γιατί θες να είσαι τόσο μεγάλος όσο ο μπαμπάς σου; -Για να μην έχω κι εγώ να λέω προσευχές, απήντησε ο μικρός με αφέλεια. 448- ΕΠΙΚΑΙΡΟΙ ΕΠΙΚΛΗΣΕΙΣ. Από γονείς που δικαιολογούν το χαριτωμένο τους αγοράκι γιατί δε θέλησε να πάη στην εκκλησία και στο μάθημα της Κατηχήσεως, ελευθέρωσέ μας, Κύριε! Από γονείς που θεωρούν το παιδί τους σαν ένα μικρό…
10. «Ναόν σε καθαρόν… ο Παντουργός εύρηκε μόνην εκ του αιώνος» (Π).Ο Λόγος του Θεού σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της Π. Διαθήκης αναζητάει το πρόσωπο που θα δεχθή να γίνη μητέρα Του· που θα συνεργασθή μαζί του για τη σωτηρία του ανθρώπου και την ανακαίνισι του κόσμου. Ο Θεός αναζητάει άξιο τόπο και έμψυχο ναό για να κατοικήση ο ίδιος στη γη, ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτό που γράφει ο Δαβίδ για τον εαυτό του μπορούμε να πούμε ότι ισχύει κυρίως για τον Λόγο του Θεού: «Ει δώσω ύπνον τοις οφθαλμοίς μου και τοις βλεφάροις μου νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις…
361- ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΩ Ή ΝΑ ΑΠΟΘΑΝΩ. Μπρος σε ένα άρρωστο χωρίς ελπίδα να θεραπευθή, ο κόσμος λέγει: «Καλύτερα να αποθάνη παρά να βασανίζεται». Σκέψις ανθρώπινη. Μπρος στον ίδιο άρρωστο ένας καλός χριστιανός θα πη: «Ο Θεός να του δίνη δύναμι να υπομένη τον πόνο του για το πνευματικό καλό της ψυχής του και των άλλων». Ο άγιος όμως που ξέρει την αξία του πόνου θα πη με την αγία Μαγδαληνή ντε Πάτσις: «Κύριε, ή να υποφέρω ή να αποθάνω». 362- ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ. Σε μια καλογραία, που παραπονιόταν πως δεν μπορούσε από τους πόνους ούτε να προσευχηθή, ούτε να…
πότε δάκρυσε ο Χριστός; Γελάς διαρκώς και φαιδρύνεις το πρόσωπό σου συ ο μοναχός; Γελάς συ, ο σταυρωμένος, που οφείλεις να πενθής; Πού άκουσες το Χριστό να το κάνη αυτό; Πουθενά. Αντίθετα, πολλές φορές ήταν σκυθρωπός. Όταν είδε την Ιερουσαλήμ, δάκρυσε. Όταν σκέφτηκε τον προδότη, ταράχτηκε. Όταν πήγαινε να αναστήση το Λάζαρο, έκλαψε. Και συ γελάς; Ε.Π.Ε. 24,578 λύπη τώρα, χαρά τότε Να δουλεύης με δάκρυα για το Θεό, ώστε να μπόρεσης να καθαρίσης τα αμαρτήματά σου. Ας πενθήσουμε, αγαπητοί, ας πενθήσουμε εδώ, για να γελάσουμε πραγματικά εκεί. Να νιώσουμε αληθινή ευφροσύνη κατά τον καιρό της ειλικρινούς χαράς. Η εδώ…
Πόσο πολύ έχω ταλαιπωρηθεί από τους λογισμούς! Λογισμοί κάθε είδους, με μορφή χιονοστιβάδων που με τάραζαν και με εξουθένωναν τόσο πολύ! Από μια απλή κουβέντα ή μια απλή χειρονομία ή από το τίποτα, ο διάβολος μού έπαιζε ολόκληρες ταινίες που έπαιζαν μέσα μου ολόκληρες μέρες και μήνες… Κάποια στιγμή, δεν ξέρω πώς έγινε και γιατί, αυτές οι ταινίες σταμάτησαν! Είχα ησυχία του νου και ένιωθα υπέροχα και γαλήνια σαν να είχα αποφυλακισθεί… Μέσα σ’αυτήν την ησυχία, επειδή ήξερα ότι ο διάβολος αλλά και το μυαλό μου από μόνο του θα ‘ξαναχτυπήσουν’ κάποια στιγμή, προετοιμάστηκα. Σκέφτηκα , αφού το μυαλό μου…
ΔΥΟ ΝΕΟΙ μοναχοί κατέβηκαν στην πόλη να πουλήσουν τα πανέρια τους. Χωρίστηκαν για λίγο και στο διάστημα αυτό ο ένας έπεσε σε μεγάλο σαρκικό αμάρτημα. Ύστερα, σκοτισμένος από την απόγνωση, δεν ήθελε με κανένα τρόπο να γυρίσει πίσω στην έρημο. - Πήγαινε μόνος. Εγώ θα μείνω εδώ, είπε στον άλλον, μόλις συναντήθηκαν. - Γιατί, αδελφέ μου, τί σου συμβαίνει; τον ρωτούσε με καλοσύνη εκείνος, χωρίς να υποπτεύεται την αίτια. - Ε, να λοιπόν, αφού επιμένεις να μάθεις, όταν χωριστήκαμε, πήγα σε γυναίκα. Τώρα έχασα πια την ψυχή μου. Τί να κάνω στην έρημο; Ο αγνός νέος ταράχτηκε στο άκουσμα της…