Οι δύο χήρεςΈνας επίσκοπος πληροφορήθηκε για δύο χριστιανές χήρες που δεν ζούσαν με σωφροσύνη. Παρακάλεσε τότε το Θεό να τον πληροφορήσει κι Εκείνος για το θέμα αυτό, ώστε ν’ αποφασίσει ύστερα τι θα κάνει.Πραγματικά, ο Θεός χάρισε στο δούλο Του ό,τι του ζήτησε. Στη διάρκεια της θείας λειτουργίας, την ώρα που κοινωνούσαν οι πιστοί, έβλεπε ο επίσκοπος στο πρόσωπο του καθενός τις αμαρτίες που είχε διαπράξει και τον βασάνιζαν.Μερικά πρόσωπα φαίνονταν σαν βαμμένα με καπνιά. Άλλα έμοιαζαν ολότελα καμμένα, με μάτια ματωμένα και φλογισμένα. Προσέρχονταν όμως και χριστιανοί, που είχαν την όψη λαμπρή και τα ρούχα κατάλευκα.Όταν κοινωνούσαν οι πρώτοι,…

46. Έχει εξωτερική αφορμή για την πτώση του ο Αδάμ; Ο Αδάμ αμάρτησε αυτόβουλα. Παρήκουσε ελεύθερα την εντολή του Θεού. Δεν έκανε καλή χρήση της λογικής του ελευθερίας, που ήταν στοιχείο καθοριστικό της πνευματικής του φύσεως. Φυσικά εμείς αυτό δεν μπορούμε εύκολα να το κατανοήσουμε. Πώς δηλαδή, μια ελευθερία που δεν είχε ροπή προς το κακό, τουναντίον μάλιστα φερόταν απρόσκοπτα προς το αγαθό, περιβαλλόμενη από τη χάρη του Θεού, ξαφνικά αθετεί την εντολή και απομακρύνεται από την πηγή της ζωής, της χαράς και της ευδαιμονίας της. Βέβαια, στοιχείο της ελευθερίας είναι η δυνατότητα της απόκλισης. Αλλιώτικα δεν θα είχε νόημα.…

Οι εκπλήξεις της πρεσβυτέραςΟ ουρανοφάντωρ αρχιεπίσκοπος της Καισαρείας Μ. Βασίλειος ( 330-378) υπήρξε, κατά τον άγιο αδελφό του επίσκοπο Νύσσης Γρηγόριο, το στόμα της Εκκλησίας και το χρυσόλαλο αηδόνι των θείων δογμάτων.Από το θησαυροφυλάκιο των χαρισμάτων του θα προβάλουμε εδώ το διορατικό και το ιαματικό του χάρισμα.Σε μια πόλι της Καππαδοκίας υπήρχε ένας ενάρετος ιερεύς ονομαζόμενος Αναστάσιος. Ήταν έγγαμος, αλλά διατηρούσε με τη σύζυγό του πρεσβυτέρα Θεογνωσία την παρθενία. Επιπλέον περιέθαλπε στο σπίτι του ένα λεπρό, χωρίς κανένας να το γνωρίζη.Κάποτε ο Μ. Βασίλειος ήρθε στο σπίτι τους και συνήντησε την άγνωστή του πρεσβυτέρα. Την χαιρέτησε με το όνομα της!…

"Ο Γέροντας είλκυε τις ψυχές κοντά του" Αυτό, που ίσως ένας δε θα μπορούσε εύκολα να υποθέσει, είναι το πηγαίο χιούμορ, που είχε ο Γέρων Πορφύριος. Ήταν κάτι που έσπαζε και το τελευταίο κομμάτι πάγου που μπορεί να υπήρχε στη σχέση, αλλά που, κυρίως, ήταν ένα σπουδαίο μέσον, για να σε βγάλει από την κατήφεια και τη μελαγχολία. Η ευθυμία, η ιλαρότητα και η καλοσύνη του είλκυαν κοντά του τις ψυχές. (Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.347)