"Καθόμουν στο Κελλί μου, διηγήθηκε ο γέροντας Παΐσιος, όταν άκουσα να χτυπά το καμπανάκι. Κοίταξα το παράθυρο και τι να δω! Ένας δάσκαλος (guru) μαύρης μαγείας που τον συνόδευε ένα μπουλούκι δαίμονες. Πα, πα, πα! Άνθρωπος, εικόνα Θεού, καλά να έχει ένα στρατό από δαίμονες; Δεν άνοιξα. Τι να τους ανοίξω; Να χάσω το χρόνο μου;" Όταν έπειτα κατέβηκε ο Γέροντας στο Μοναστήρι, οι πατέρες τού είπαν για κάποιο παράξενο επισκέπτη, αλλά αυτός δεν είπε τίποτα. (Βίος Γέροντος Παϊσίου. Ιερομονάχου Ισαάκ, σελ 249)

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που σαν παιδί δεν μου έλειψε τίποτα! Θα έλεγα μάλιστα πως είχα γίνει κακομαθημένο! Στην πορεία προς την εφηβεία άρχισαν να φεύγουν άνθρωποι μου από τη ζωή με πρώτο τον πατέρα μου και αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ στη ζωή μου! Είχε προηγηθεί και μια μετακόμιση από το σπίτι που μεγάλωσα που ένιωσα ένα μικρό ξεριζωμό! Έτσι λοιπόν ακολούθησαν μέρες στερημένες ειρήνης, ανεμελιάς, ανάπαυσης και γαλήνης καθώς έπρεπε να ισορροπήσουμε ξανά ως οικογένεια αλλά και εγώ προσωπικά! Μέσα σε αυτή τη δίνη πέρασα στο πανεπιστήμιο Αθηνών στο τμήμα φιλολογίας όπου έπεσα με τα μούτρα καθώς…