Αυτοθυσία 

Ο νυν μοναχός Αρσένιος από την Κέρκυρα και τότε κ. Παντελής Τζέκος, συστρατιώτης του Γέροντα, διηγείται:

«Στη Ναύπακτο, ενώ έπαιρνα ένα σήμα από την Πάτρα, με πλησιάζει ο Αρσένιος και μου λέει:
— Ξέρεις; Είμαστε αδέλφια.
— Από που είμαστε αδέλφια;
Μου προτείνει τα δυο χοντρά δάχτυλα¹ και μου λέει:
—Έχομε τα ίδια δάχτυλα, όμοια τα δικά σου και τα δικά μου, γι’ αυτό είμαστε αδέλφια».

Ενώθηκαν με αδελφική φιλία και κάποτε ο Αρσένιος με κίνδυνο της ζωής του τον έσωσε. Η διήγηση είναι αυτούσια του κ. Παντελή, μόνο που διακόπτεται από λυγμούς και άφθονα δάκρυα συγκινήσεως και ευγνωμοσύνης για τον φίλο και σωτήρα του:

«Κοντά στη Ναύπακτο κάναμε μια μάχη. Εκεί που υποχωρούσαμε, διότι είχαν περισσότερες δυνάμεις οι αντάρτες, σε κάποια στιγμή έπεσα και χτύπησα, γιατί είχα ένα βαρύ ασύρματο στην πλάτη. Όταν έφθασαν οι στρατιώτες στην γραμμή που είχαν οριοθετήσει οι αξιωματικοί μας, είδε ο Αρσένιος ότι έλειπα. Βγάζει τον ασύρματό του και τρέχει. Του φώναζαν οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες: "Ασ’ τον αυτόν. Πάει αυτός, χάθηκε!". Ήρθε κοντά μου, όπως μου είπαν μετά οι άλλοι, με σήκωσε, με έβαλε στην πλάτη του και με πήρε στις γραμμές πίσω. Όταν συνήλθα, άκουσα να του λέγη ο λοχαγός Βουδούρης: "Εσύ κάποιον Άγιο έχεις και σε βοήθησε και βοήθησες και τούτον εδώ". Ρώτησα: "Τι έγινε παιδιά;". Και μου εξήγησαν. Εκεί που έπεσα ήταν εκατό μέτρα από την γραμμή των ανταρτών και διακόσια από την γραμμή την δική μας».

(Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ιερομ. Ισαάκ, σελ. 72-73).

1. Ήταν πράγματι χαρακτηριστικοί οι αντίχειρες του γέροντα. Η τελευταία φάλαγγα των δακτύλων ήταν πιο μικρή και τα νύχια σχεδόν μισά.

Πώς γίνεται να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας ως εικόνες Χριστού; Είναι τόσο δύσκολο; Αλίμονο αν ήταν εύκολο! Αλίμονο αν οποιαδήποτε αρετή ήταν εύκολη! Τότε θα την αποκτούσαμε μόνο με τις δικές μας δυνάμεις και αυτό θα γιγάντωνε τη φιλαυτία μας και θα μας απομάκρυνε τελείως από το Θεό! Κάθε αρετή είναι δώρο από το Θεό… ‘ Κάθετι που δίνεται στους ανθρώπους και κάθε δώρημα τέλειο προέρχεται απ’τον Ουρανό και κατεβαίνει από το Θεό, τον δημιουργό του Φωτισμού… ‘( Επιστ. Ιακώβου,α΄17). Ο στόχος είναι να απευθυνθούμε στον Κύριο για να μας βοηθήσει, καταλαβαίνοντας βαθιά τη δική μας αδυναμία και τη δική Του παντοδυναμία! Όταν Αυτός έλθει με την Αγάπη Του, σχετιζόμαστε μαζί Του, Τον αγαπάμε με όλη μας την ύπαρξη και ξεχνάμε ακόμα κι αυτό που Του ζητήσαμε! Τότε αποκτούμε ανεπαίσθητα και τη Θεία Χάρη και τις αρετές!
Για να δούμε τον άλλο ως εικόνα του Χριστού πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε το Χριστό! Εγώ Τον γνώρισα ως Αγάπη! Πάντα με σαγήνευε αυτό το υπέροχο παραμύθι ‘ Η πεντάμορφη και το τέρας’. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που αυτή η πολύ όμορφη κοπέλα αγάπησε το τέρας ( ως τέρας!) κι αυτό απ’την αγάπη της ξαναέγινε βασιλόπουλο! Πόσο πολύ μοιάζει αυτή η ιστορία με την ιστορία κάθε χριστιανού και της Εκκλησίας του Χριστού μας! Το καταλάβαινα εξαρχής πως ήμουν ένα τέρας! Κι έψαχνα την πεντάμορφη στους ανθρώπους αλλά μάταια! Όταν ήρθε ο Χριστός κατάλαβα τί είναι Αγάπη και αποστράφηκα την αγάπη του κόσμου τη συναισθηματική και έζησα μέσα στην αληθινή Αγάπη του Χριστού! Μια αγάπη χωρίς ‘εγώ’ , ‘γιατί’ και ‘αλλά’. Ήρθε ο Κύριος μέσα μου, μέσα στα μαύρα σκοτάδια μου και δεν με σιχάθηκε! Αυτός, ο Πάναγνος, φορτώθηκε όλες μου τις αμαρτίες και τις πληγές, καθάρισε το βούρκο μου και από κάτω φάνηκε ο πυθμένας μου!
Τότε γνώρισα τον εαυτό μου στο βάθος μου και είδα ότι κάτω από τα σκοτάδια μας είναι το Φως του Χριστού, το αποτύπωμα Του, ο ομφάλιος λώρος της ψυχής μας! Έτσι αγάπησα μετά το Χριστό και τον εαυτό μου ως εικόνα Του και Του είπα με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου « Κύριε, αυτό είναι η Αγάπη! Αυτό ζητούσα! Σ’ ευχαριστώ Χριστέ μου!... Μάθε με να αγαπάω κι εγώ έτσι!» Και ο Κύριος δέχτηκε να μου μάθει ν’αγαπώ ‘όπως Αυτός μας αγάπησε’, δρόμος πολύ μακρύς και δύσκολος αλλά δρόμος με το Χριστό, άρα … Παράδεισος! Έμαθα να βλέπω τα σκοτάδια των αδερφών μου χωρίς να με απωθούν αλλά να τα αγαπώ, έμαθα να φιλώ τις πληγές τους και να τις βάζω στο Σταυρό του Χριστού και έτσι έμαθα να βλέπω πέρα απ’τα σκοτάδια και στους συνανθρώπους μου το Φως του Χριστού! Όσο πιο πολύ σκοτάδι τόσο πιο πολλή Αγάπη! Όχι, δεν είναι καθόλου εύκολο! Είναι Γολγοθάς! Αλλά τί όμορφος Γολγοθάς!
Το πιο δύσκολο σε όλο αυτό είναι ότι οι άνθρωποι έχουν τόσο πολύ συνηθίσει τη συναισθηματική αγάπη, τη νερόβραστη και γλυκανάλατη που τους φαίνεται ξένη και απειλητική η Αγάπη του Χριστού! Το ίδιο συμβαίνει και με την ίδια τη φύση αυτού που αγαπάει… το σκοτεινό κομμάτι πάντα θα αντιμάχεται! Όμως αν ο Θεός είναι μαζί μας ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; Αξίζει να αγαπάμε διπλά και τριπλά αυτούς τους δύσκολους ανθρώπους που φαίνονται και φέρονται ως τέρατα γιατί αυτή η Αγάπη του Χριστού είναι η μόνη που μπορεί να τους σώσει! Αν θέλουμε να ξαναγίνουμε βασιλόπουλα, παιδιά του Βασιλέως Χριστού, πρέπει να φιλήσουμε τις πληγές τους! Μπορούμε! Γιατί είμαστε ένα σώμα, η Εκκλησία του Χριστού… όλοι είμαστε εικόνες Του! Και για να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί Του πρέπει να γίνουμε κι εμείς πεντάμορφοι όπως Αυτός και να αγαπήσουμε άνευ όρων το τέρας μέσα σε κάθε αδερφό μας όπως αγάπησε κι Εκείνος το τέρας μέσα μας! (Κ.Δ.Κ)

 νοητός όφις

Το ελάφι είναι ζώο, που διψάει, γι΄ αυτό και τρέχει στις πηγές των υδάτων. Γίνεται δε ζώο διψαλέο και λόγω της φύσεώς του, αλλά και διότι τρώει φίδια και τρέφεται με τα σώματά τους. Και συ, λοιπόν, αυτό να κάνης. Να καταφάς το νοητό φίδι. Βάλε κάτω την αμαρτία και πάτησέ την. Και τότε θα νιώσης τη δίψα του Θεού, το θεϊκό πόθο. Ας υπομένουμε όλα τα λυπηρά της ζωής με ευχαριστία. Και θα μπορέσουμε όλα να τα υπομένουμε, αν αγαπήσουμε τον Θεό. Ε.Π.Ε. 5,600

και χρησμοί του βγαίνουν!

Και αν ακόμα οι δαίμονες λένε κάτι χρήσιμο, ούτε τότε να τους προσέχης και να τους πιστεύης. Έτσι ο Χριστός έκλεινε το στόμα και των δαιμόνων εκείνων, που τον ανακήρυτταν Υιό του Θεού. Ε.Π.Ε. 9,414

αποστροφή

Να γυρίσουμε την πλάτη στο Διάβολο, όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τα έργα μας. Όχι μόνο με το μυαλό μας αλλά και με τις πράξεις μας. Να μη κάνουμε τίποτε από όσα αρέσουν σ’ αυτόν. Ε.Π.Ε. 9,424

παγίδες του

Σαν παγίδες και νάρκες βάζει τους υλικούς θησαυρούς στη γη, έτσι, ώστε να στερηθούν οι άνθρωποι και τους υλικούς αλλά και τους θησαυρούς του ουρανού Ε.Π.Ε. 9,424

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 30)

1,5. «δια την ελπίδα την αποκειμένην υμίν εν τοις ουρανοίς, ην προηκούσατε εν τω λόγω της αλήθειας του ευαγγελίου». 

Η αθάνατη αδελφή της πίστης και της αγάπης είναι η ελπίδα. Όλη αυτή είναι ουρανοεπιθυμούσα, επιθυμεί τον ουρανό. Όσο η ψυχή «αναλίσκεται», διαμέσου της αγάπης, για χάρη των αδελφών μας στην γη, τόσο η ελπίδα οδηγεί αυτήν στους αγίους κόσμους και στις άγιες κορυφές.
Αυτή είναι εκείνη, η οποία μεσιτεύει ενώπιον του Πάν-γλυκου Κυρίου για την αγάπη μας και την πίστη μας στην γη. Στηριζόμενη όλη στον Παντοδύναμο Κύριο, αυτή τον εξευμενίζει ώστε να δίνει στην ψυχή μας τις κεχαριτωμένες ένθεες δυνάμεις, για να υπομένει και να κρατιέται στην πίστη και στην αγάπη.
Το Ευαγγέλιο του Σωτήρα, είναι ευαγγέλιο πίστης, αγάπης και ελπίδας. Σε αυτές βρίσκεται η σωτηρία, γιατί αυτές εισάγουν στην ψυχή και αναπαράγουν και όλες τις λοιπές άγιες ευαγγελικές αρετές. Όλη η αλήθεια του Ευαγγελίου είναι σε αυτές και δίδεται με αυτές, δίδεται διαμέσου αυτών και ένεκα αυτών.
Αυτό μπορεί ο καθένας, αν θέλει και αν έχει σχετικό ζήλο, να το διαπιστώσει. Και ο ζήλος είναι η «φωτιά», η οποία ανάβει στην ψυχή, την «ερεθίζει» και «αναζωπυρώνει» την ελπίδα· ελπίδα ότι μετά τα πάθη, τις ασκήσεις και τους αγώνες εδώ στην γη, υπάρχει το ανεκλάλητο θεϊκό βραβείο: η αιώνια μακαριότητα, στο αιώνιο βασίλειο της αγάπης του Χριστού.
Γι’ αυτό η ελπίδα ενώ «εκστασιακά» περπατά στον ουρανό, εδώ στην γη οδηγεί την πίστη και την αγάπη από κατόρθωμα σε κατόρθωμα.
Αν υπάρχουν ουράνιες αρετές, μία από αυτές είναι η ελπίδα. Αν και μία ευαγγελική αρετή ουρανοποιεί τον άνθρωπο, αυτό το κάνει η ελπίδα. Όλη αυτή είναι από τον ουρανό, γιατί όλη αυτή «άγει», οδηγεί στον ουρανό. Πιο πολύ με αυτήν ο άνθρωπος «καθίσταται» ουράνιος άνθρωπος· και με την πίστη και την αγάπη γήινος άγγελος.

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σελ. 19-20).

Η κυρά του Αγίου Όρους 

Ο αρχιμανδρίτης Ανδρέας Αγιοπαυλίτης (1904-87) διετέλεσε δυο φορές ηγούμενος της Ι. Μονής Αγ. Παύλου (1960-62) και (1964-74). Διακρίθηκε για την προσήλωσι του στα μοναχικά καθήκοντα και αξιώθηκε ν’ αντικρύση την Υπεραγία Θεοτόκο.
Μετά την πρώτη του ηγουμενεία είχε αποσυρθή στο μετόχι της μονής του Μονοξυλίτη. Έπειτα από μια σφοδρή κακοκαιρία και θαλασσοταραχή σκέφθηκε να πάη στην παραλία μήπως η θάλασσα είχε εκβράσει διάφορα ξύλα ή ακόμη, μήπως συνέβη κανένα κακό και κάποιος θα είχε ανάγκη βοηθείας.
Πήγε λοιπόν στην παραλία και άρχισε να μαζεύη ξύλα. Καθώς τα μάζευε, είδε από μακριά κάποιον άνθρωπο καθισμένο πάνω σ’ ένα βράχο. Με την σκέψι μήπως ήταν κανένας ναυαγός, πλησίασε γρήγορα, οπότε βλέπει μια μοναχή! Κρατούσε ένα βιβλίο ανοιχτό και έγραφε. Κατάπληκτος τη ρωτά με την ιδιάζουσα κεφαλλονίτικη προφορά:
-Τι θες εσύ εδώ, κυρά μου; Θέλεις καμμιά βοήθεια;
-Όχι, δε θέλω καμμιά βοήθεια. Εγώ είμαι η Κυρά του τόπου αυτού και αυτή τη δουλειά κάνω από τη μια άκρη του Αγίου Όρους μέχρι την άλλη.
Ο σαστισμένος προηγούμενος δεν κατάλαβε τι συνέβαινε και την ξαναρώτησε:
-Τι είναι αυτό το βιβλίο που κρατάς;
-Είναι το βιβλίο εισόδου, παραμονής και εξόδου των πατέρων του Αγίου Όρους. Εδώ είναι γραμμένα τα ονόματα αυτών που παραμένουν και τελειώνουν στο Άγιο Όρος…
Ούτε αυτά τα λόγια κατάλαβε ο π. Ανδρέας και, αφού αυτή που νόμιζε ναυαγό, δεν είχε ανάγκη από καμμιά βοήθεια, επέστρεψε στο μετόχι Μονοξυλίτη. Εκεί συνήλθε και άρχισε ν’ αναλογίζεται το γεγονός. Ξαφνικά βλέποντας στο τέμπλο του παρεκκλησίου που είχαν στο μετόχι, την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, κατάλαβε τι του συνέβη!
Εγκατέλειψε αμέσως τον εσπερινό και, παρά την ηλικία του, έτρεξε προς τον γιαλό να πιστοποιήση το όραμα, να προλάβη Αυτήν, προς την οποία ένιωθε ιδιαίτερη ευλάβεια και στην οποία είχε αναθέσει τη σωτηρία του.
Με νεανικό ενθουσιασμό έφθασε στην παραλία κάθιδρος. Δυστυχώς όμως βρήκε τον βράχο κενό! Τον κατέλαβε μεγάλη λύπη. Σκέφθηκε ότι για τις αμαρτίες του δεν αξιώθηκε να ξαναδή το ουράνιο θέαμα. Πλησιάζοντας όμως τον βράχο δοκίμασε μια θαυμαστή εσωτερική αλλοίωσι. Η θλίψις μεταβλήθηκε σε ανεκλάλητη χαρά. Αιτία ήταν μια θεσπέσια ευωδία που πλημμύρισε την ατμόσφαιρα και τον περιέλουσε. Η Υπεραγία Θεοτόκος του επιβεβαίωνε με τον τρόπο αυτό το εξαίσιο όραμα και έκανε ν’ αναβλύσουν από τα μάτια του δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης. 

(«Όσιος Γρηγόριος», τ 12)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 100-102)

Φως και φωτιά
Ο Άγιος Παγκράτιος (9 Ιουλίου) καταγόταν από την Αντιόχεια και έζησε στα αποστολικά χρόνια. Νεαρός ακόμα επισκέφθηκε με τους γονείς του τα Ιεροσόλυμα, όπου και βαπτίστηκε. Μετά το θάνατο των γονιών του, απελευθέρωσε τους δούλους, μοίρασε όλη την περιουσία του στους φτωχούς και αφιερώθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Με εντολή του αποστόλου Πέτρου πήγε στη Σικελία, όπου αργότερα αναδείχθηκε σε επίσκοπο Ταυρομενίου. Εκεί, με τον θεόπνευστο λόγο του και τα θαύματα του, τράβηξε πλήθη λαού στην πίστη του Χριστού, ακόμα και τον ηγεμόνα του νησιού Βονιφάτιο. Ο τελευταίος, ακούγοντας για τα υπερφυσικά σημεία που έκανε ο άγιος με τη δύναμη του Κυρίου, πήγε να τον συναντήσει. Τον αντίκρυσε ντυμένο την ιερατική του στολή και λουσμένο σε θείο φως. Στη συνέχεια ο άγιος τέλεσε τη θεία λειτουργία σ’ένα δωμάτιο του οικήματος, οπότε στο « Δόξα Πατρί…» του τρισαγίου ύμνου άνοιξε θαυματουργικά η στέγη, και μια φοβερή αστραπή κατέβηκε πάνω στον ηγεμόνα και την ακολουθία του. Όλοι έπεσαν κάτω έντρομοι. Μετά απ’αυτό πίστεψαν ολόψυχα στο Χριστό.
Πολύ σύντομα χτίστηκε και ο πρώτος χριστιανικός ναός της Σικελίας. Όταν ολοκληρώθηκε, ο άγιος Παγκράτιος ήρθε να τελέσει την πρώτη θεία λειτουργία. Όσοι ήταν τότε μέσα στην εκκλησία, έβλεπαν κάτι σαν φωτιά φοβερή, σαν αστραπή εκτυφλωτική και άσβηστη, να φωτίζει όλο το χώρο με τρόπο εξαίσιο. Αλλά, παράλληλα, συνέβη και κάτι άλλο , πιο θαυμαστό : Όταν ο άγιος τελείωσε την ιερουργία, όλα τα είδωλα των ειδωλολατρικών ναών του Ταυρομενίου έπεσαν από τις θέσεις τους κι έγιναν συντρίμια! Λίγο καιρό αργότερα, ο άγιος βάπτισε μέσα σε μια μέρα οχτώ χιλιάδες άνδρες, εκτός από τις γυναίκες και τα παιδιά τους! Έπειτα θέλησε να τελέσει γι’αυτούς τη θεία λειτουργία. Τη στιγμή που ο άγιος ύψωνε τα τίμια Δώρα, η εκκλησία άνοιξε από πάνω, κι ένα ουράνιο φως κατέβηκε και τον περιέλουσε. Οι πιστοί τα έχασαν, φοβήθηκαν. Όταν ήρθε η ώρα να κοινωνήσουν, κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει, γιατί έβλεπαν το πρόσωπο του αγίου αλλοιωμένο και πύρινο! Τότε εκείνος τους είπε:
-Ελάτε, παιδιά μου, μη φοβάστε. Η φωτιά αυτή δεν καίει, αλλά φωτίζει όσους μεταλαμβάνουν με πίστη το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας.
Έτσι, με δέος πλησίασαν οι βαπτισμένοι να κοινωνήσουν, ενώ οι αβάπτιστοι κατηχήθηκαν από τον άγιο και βαπτίστηκαν μετά από μερικές ημέρες.
(Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι.Μονή Παρακλήτου, σελ.57-59)

Η σιωπή σου να είναι μυστική, στην καρδιά σου

Η σιωπή σου να είναι μυστική, στην καρδιά σου.
Εξωτερικά να μη φαίνεται ότι σιωπάς και το αντιλαμβάνονται οι άλλοι.
Ευθύς ως ειπείς δύο-τρία λόγια, συνεχίζεις μέσα σου μυστικά να στέλνεις προσευχή για όλους στον Κύριο.
Να αγκαλιάζεις μυστικά στην καρδιά σου, με αγάπη, όλο το κοινόβιο.
Όλη την Εκκλησία. Μην αγωνιάς, ούτε να προσπαθείς να κόψεις ή να διορθώσεις το ελάττωμα του άλλου.
Αγάπησέ τον με το ελάττωμα του.
Ο Κύριος θα φροντίσει για αυτό.
Να αγιάζεις τη σιωπή σου με την προσευχή, να μην είναι στείρα και άγονη.
['Α 82]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.281)

Από τότε που ήρθα κοντά στο Χριστό δεν είχε συμβεί να ‘διασκεδάσω’ σε κέντρα με ανθρώπους εκτός εκκλησίας. Όπου κι αν πήγαινα ήταν με τα πνευματικά μου αδέλφια. Το προηγούμενο Σάββατο όμως έπρεπε να πάω σε ένα μεζεδοπωλείο με τους συναδέλφους από τη δουλειά για την κοπή της πίτας μας. Αν και Σάββατο βράδυ δεν το αρνήθηκα από αγάπη για τη διευθύντρια και τους συνεργάτες μου που με έχουν στηρίξει πολύ. Είπα μέσα μου ‘ θα πάω αλλά θα είμαι με το Χριστό!’ Έτσι, βρέθηκα σε ένα μαγαζί με ζωντανή μουσική, τραγούδια που στιχουργικά σε ωθούσαν στην αμαρτία, κοπέλες που χόρευαν τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια, πολύ ποτό και πολύ φαγητό! Όλο αυτό όμως μου πρόσφερε κάτι πολύ σημαντικό εκείνη την ώρα. Αν και είμαι άνθρωπος πολύ λαίμαργος και χωρίς ιδιαίτερη εγκράτεια στο ποτό, σκεφτόμουν καθ’ όλη τη διάρκεια των πέντε ωρών που ήμουν εκεί τη Θεία Λειτουργία της Κυριακής που ξημέρωνε! Ήπια τόσο λίγο όσο ήθελα να πιω και έφαγα πολύ λίγο. Δεν ήμουν βλοσυρός και απότομος με τους άλλους ούτε έδειχνα ότι βαριέμαι! Με όλους μιλούσα και διασκέδαζα αλλά με ένα μέτρο που δεν το καθόριζα εγώ αλλά ο Χριστός που ήταν μαζί μου. Για τους πιο πολλούς χριστιανούς η εγκράτεια είναι δεδομένο, για μένα όμως όχι!
Βρέθηκα σε ένα χώρο από αυτούς που βρισκόμουν συνέχεια στην προ Χριστού ζωή μου και μου ήλθαν εικόνες από το παρελθόν μου όταν προ δεκαετίας μεθούσα από το πρώτο μισάωρο, έτρωγα σαν να μην υπάρχει άλλος δίπλα μου, γελούσα δυνατά και έλεγα ανοησίες για να με προσέξουν και τα μάτια μου δεν ξεκολλούσανε από τις γυναίκες. Κι έβλεπα και το τώρα. Ελεύθερος, χωρίς να πιεστώ, ήμουν κύριος του εαυτού μου! Τι χαρά! Όλο αυτό να με αφήνει ανεπηρέαστο! Και γιατί έγινα κύριος του εαυτού μου; Γιατί έδωσα τον εαυτό μου στον Κύριο! Τότε με έπαιρναν σηκωτό να με πάνε σπίτι μου μεθυσμένο και κενό και τώρα στις τέσσερις τα ξημερώματα που τελείωσε το γλέντι ήμουν απόλυτα νηφάλιος και καινός δηλαδή καινούριος! Πού τα οφείλω όλα αυτά; Μήπως σε μένα και τη δύναμη μου; Μήπως δεν είχα προσπαθήσει με όλη μου τη δύναμη να αλλάξω; Μόνος μου δεν κατάφερα τίποτα! Όλα τα οφείλω στο Χριστό μας! Θυμήθηκα πάλι πώς ήμουν και πώς έγινα! Όχι άγιος και αναμάρτητος αλλά ζώντας μαζί Του και όταν πέφτω τώρα πια, πέφτω στα πόδια Του και ξανασηκώνομαι! Γιατί ξέρω ότι όλες οι ηδονές του κόσμου δε συγκρίνονται με τη χαρά να πέφτεις αμαρτωλός στα πόδια του Χριστού!
Και επιβεβαίωσα ότι ήταν μαζί μου στο κέντρο γιατί δεν απέφυγα μόνο τις καταχρήσεις αλλά και τις κατακρίσεις! Όλους και όλες τους κοιτούσα με αγάπη, συμπάθεια και προσευχή! Μια συνάδελφος, η ‘ψυχή της παρέας’, κάποια στιγμή σταμάτησε τον ξέφρενο χορό και βγήκε έξω από το μαγαζί κλαίγοντας! Όταν την πλησίασα μου λέει ‘Δεν αντέχω άλλο πια! Θέλω να εξομολογηθώ και να γνωρίσω το Χριστό!’ Τι χαρά ένιωσα! …Ένα κεράκι αναμμένο μέσα στην εκκλησία, την ώρα της Θείας Λειτουργίας ή μιας ομιλίας δε φωτίζει πάρα πολύ! Δίπλα του είναι κι άλλα πολλά κεριά, λαμπάδες… είναι τα φώτα του ναού και οι πολυέλαιοι… το φως το δικό του είναι ισχνό! Όμως αυτό το ισχνό φως μέσα στο σκοτάδι του κόσμου είναι πολύ σημαντικό! Αυτό το συμπέρασμα έβγαλα εκείνο το βράδυ του Σαββάτου! Μακάρι να γίνουμε όλοι μας κεράκια αναμμένα μέσα στο σκοτάδι αυτού του κόσμου για να φωτίζουμε το δρόμο της επιστροφής στο Χριστό! (Κ.Δ.Κ)

28. «Δεύρο Νύμφη μου από Λιβάνου· δεύρο Νύμφη μου και Μήτερ» (ΜΟ).
Η πρόσκλησις όμως του Νυμφίου προς την Νύμφη συνδυάζεται με έκκλησι για αυταπάρνησι. Λέει ο Νυμφίος στη Νύμφη, στο Άσμα Ασμάτων: «Δεύρο από Λιβάνου· ελεύση και διελεύση από αρχής πίστεως, από κεφαλής Σανίρ και Ερμών, από μανδρών λεόντων, από ορέων παρδάλεων» (δ' 8). Δηλαδή. Άφησε τις ομορφιές του κόσμου (=Λίβανος) και έλα να γίνης Νύμφη μου! Γι’ αυτό όμως θα χρειασθή να περάσης πανύψηλα βουνά (= Σανίρ και Ερών), όπου υπάρχουν σπηλιές λιονταριών και λεοπαρδάλεων!
Την ίδια πρόσκλησι για αυταπάρνησι και αφοσίωσι βρίσκομε στον 44 Ψαλμό: «Άκουσον, θύγατερ, και ίδε... και επιλάθου του λαού σου και επιθυμήσει ο βασιλεύς του κάλλους σου» (στιχ. 11). Εδώ ο Νυμφίος ζητεί από τη μέλλουσα Νύμφη του να εγκαταλείψη και ν’ απαρνηθή το περιβάλλον της και ν’ αφοσιωθή απόλυτα στον βασιλέα Υιό και σύζυγό της, προκειμένου να εντρυφήση στα λόγια του και στα βιώματα της νέας ζωής της.
Η Θεοτόκος υπήρξε πράγματι Νύμφη και Μητέρα του Χριστού, διότι ανταποκρίθηκε απόλυτα στην έκκλησι του Νυμφίου για αυταπάρνησι και αφοσίωσι.
Στην απαλή ηλικία των 3 μόλις ετών εγκαταλείπει την θερμή ατμόσφαιρα και γλυκειά θαλπωρή του οικογενειακού περιβάλλοντος, εγκαταλείπει τον «Πατέρα αυτής και την Μητέρα» (Ματθ. ιθ' 5,29) και αφιερώνεται στον Κύριο, που έμελλε να γίνη ο Νυμφίος και Βασιλεύς της. Και η αφιέρωσις αυτή δεν είναι αναγκαστική, αλλά εκούσια και ολόψυχη. Διότι η Παρθένος Μαρία αφιερώνεται ψυχή και σώματι στον Κύριο. Κρατάει την ύπαρξί της ολάνοιχτη – νύχτα και μέρα– για να συλλαμβάνη τα μηνύματα που ο Ουράνιος Νυμφίος της στέλνει. Την κατάστασι αυτή ακριβώς της ετοιμότητος και της αφιερώσεως περιγράφει τόσο ωραία ο στίχος του Άσματος: «Εγώ καθεύδω και η καρδία μου αγρυπνεί. Φωνή αδελφιδού μου κρούει επί την θύραν» (ε' 2) . Η αφοσίωσις της Θεοτόκου προς τον Κύριο ολοκληρώνεται έπειτα με την ελεύθερη αποδοχή της συλλήψεως, της κυοφορίας, της γεννήσεως του Ιησού και της μητρικής συμπαραστάσεως στη ζωή του, απ’ αρχής μέχρι το τέλος!
Εξάλλου, η αυταπάρνησις και η αφοσίωσις έγιναν βασικές αρετές της χριστιανικής πολιτείας και επηρέασαν βαθύτατα πολλούς χριστιανούς που επεδίωξαν μάλιστα να τις εφαρμόσουν κατά ένα απόλυτο τρόπο. Έτσι βλέπομε να δημιουργείται, πολύ ενωρίς, η Μοναχική πολιτεία, ο μοναχικός τρόπος ζωής, δια του οποίου μερικές εκλεκτές υπάρξεις άρχισαν να βιώνουν κι αυτοί την αυταπάρνησι και την αφιέρωσι της Θεοτόκου. Οι Μοναχοί εγκαταλείπουν «οικίας, αδελφούς, αδελφάς, πατέρα, μητέρα, γυναίκα, τέκνα, αγρούς... πάντα» (Ματθ. ιθ' 27, 29) και αφιερώνονται στον Κύριο, εντριφώντας νύχτα και μέρα στο Νόμο του και απολαμβάνοντας «αναβάσεις εν τη καρδία» (Ψαλμ. 83,5), τις εξάρσεις δηλαδή της πνευματικής ζωής. Είναι εκείνοι που μαζί με την Θεοτόκο ακούνε και εφαρμόζουν τον λόγο του Θεού και για τους οποίους ο Κύριος είπε το σχετικό μακαρισμό: «Μακάριοι οι ακουόντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν» (Λουκ. ια' 27 – 28, Λ. 191).
Το ότι δε οι Μοναχοί ακολουθούν την «οδό» της Θεοτόκου και ότι εξέλεξαν «την αγαθήν μερίδα της Μαρίας» (Λουκ. ι' 42), διαπιστώνεται και από το γεγονός ότι πλείστα όσα Μοναστήρια είναι αφιερωμένα στην Παναγία. Το «Άγιον Όρος» θεωρείται «περιβόλι της Παναγίας»! Η Θεοτόκος σε μια από τις πολλές εμφανίσεις της στον Άγιο Σεραφείμ του Σάροφ είπε μερικά αποκαλυπτικά λόγια: 'ο άγιος είναι του δικού μας γένους΄.
Αυτό σημαίνει ότι η κατηγορία των αγίων εκπροσωπεί το γένος της αγγελικής αγιότητος» (Ευδοκίμοφ, 317, όπου βλ. περισσότερα για τη σχέσι Θεομήτορος και Μοναχών) .

29. «Λέγε μοι Νυμφίε μου, λέγε τρανώς πού πότε ποιμαίνεις τα πρόβατα; η Νύμφη κράζει τω Νυμφίω και Υιώ· η οσμή των μύρων σου, πάντας τους φιλούντας σε ήλκυσεν» (ΜΟ).

Ο ύμνος αυτός είναι εμπνευσμένος από το «Άσμα Ασμάτων» και από τους στίχους: «Απάγγειλόν μοι, ον ηγάπησεν η ψυχή μου, πού ποιμαίνεις, πού κοιτάζεις (=κοιμάσαι) εν μεσημβρία» (α' 7) και: «οσμή μύρων σου υπέρ πάντα τα αρώματα... δια τούτο νεάνιδες ηγάπησάν σε, είλκυσάν σε» (α' 3 – 4).
Εδώ η Παρθένος παρουσιάζεται σαν Νύμφη και σαν αμνάδα του Ιησού, που κράζει πίσω από τον Καλόν Ποιμένα (πρβλ. και το απολυτίκιο των οσίων Παρθένων: «η αμνάς σου, Ιησού, κράζει μεγάλη τη φωνή. Σε Νυμφίε μου ποθώ και σε ζητούσα αθλώ...»). Με την εικόνα αυτή προτυπώνεται η π ισ τ ό τ η ς της Θεοτόκου στον Υιό και Ποιμένα της.
Η Θεοτόκος δεν θεωρούσε αρκετό το ότι ήταν Μητέρα του Ιησού. Ήθελε να γίνη και πρόβατο της ποίμνης του. Εκείνο που την απασχολούσε ήταν να μη χάση τον Ποιμένα της και παραπλανηθή. Γι΄ αυτό ήθελε να γνωρίζη καλά τον τόπο και τον χρόνο της ποιμαντικής παρουσίας και δράσεως του Χριστού. Διότι πολύ πιο πάνω από το λειτούργημα της Μητέρας θεωρούσε την ιδιότητα του προβάτου του καλού Ποιμένος.
Πολλοί από μας αρκούνται στο λειτούργημα που έχουν μέσα στην οικογένεια, την κοινωνία, την Εκκλησία. Το λειτούργημα όμως είναι μια αντικειμενική σχέσι με τη ζωή, τους ανθρώπους και τον Θεό. Και γι’ αυτό συνήθως είναι μηχανική, ψυχρή και μερικές φορές ιδιοτελής. Πέρα όμως και πάνω από το λειτούργημα υπάρχει η ιδιότης του συνειδητού μέλους της ποίμνης του Χριστού, που είναι μια προσωπική και υποκειμενική σχέσις με τον Σωτήρα και ποιμένα της ζωής μας. Η Θεομήτωρ, το πρώτο πιστό και αφωσιωμένο μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, μας εμπνέει και κατευθύνει σε μια ζωή πιστότητος και προσωπικής σχέσεως με τον «Ποιμένα των προβάτων τον μέγαν... τον Κύριον ημών Ιησούν» (Εβρ. ιγ' 20).
Η προτύπωσις αυτή αναφέρεται και σε ένα άλλο χαρακτηριστικό της Θεοτόκου: στην μεγάλη αγάπη της προς τον Υιό και Θεό της. Το «Άσμα» λέει, ότι εκείνο που έκανε τις παρθένες ν’ αγαπήσουν το Νυμφίο ήταν η εκλεκτή ευωδία των αρωμάτων του. Αυτή η ευωδία τις προσέλκυσε και τις αιχμαλώτισε και άναψε τη φωτιά της μεγάλης αγάπης και του έρωτος για το πρόσωπό του.
Ο Ιησούς είναι το μύρο του ουρανού που ξεχύθηκε στη γη και πλημμύρισε η κτίση από την ευωδία του. Και η Θεοτόκος είναι η πρώτη που αιχμαλωτίσθηκε από την οσμή των μύρων του Υιού της. Η Παρθένος Μαρία είναι η πρώτη από τις «νεάνιδες» (=τις αγνές υπάρξεις) που είλκυσε η ευωδία των αρετών του Χριστού και που εξωμολογήθηκε τον μεγάλο έρωτά της γι’ Αυτόν: «τετρωμένη αγάπης εγώ είμι» (Άσμα Α.ε' 8). Γι΄ αυτό και η Εκκλησία της έδωσε τον τίτλο της αιώνιας μνηστής: «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε» (Ω).
Η προσωπική σχέσις του ανθρώπου με τον Ιησού φθάνει στα όρια του μυστικού έρωτος. Αυτόν τον έρωτα καλλιεργεί και συντηρεί ο ίδιος ο Κύριος, καθώς εκχύνη στην ψυχή του πιστού τα αρώματα της σωστικής αγάπης του.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 51-53 )

582- ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Ο Γάλλος ακαδημαϊκός Μπρουνετιέρ, έγραφε σχετικά με τους κατηγόρους της Εκκλησίας:
«Ποιοι κατηγορούν την Εκκλησία, ότι απαιτεί τυφλή υπακοή στα δόγματά της;
Εκείνοι που πιστεύουν στις χειρότερες εφημερίδες και συχνά στις πιο γελοίες δεισιδαιμονίες.
Ποιοι κατηγορούν την Εκκλησία πως υποβιβάζει τον άνθρωπο;
Εκείνοι που διεκδικούν τον πίθηκο για πατέρα, την τύχη για δάσκαλο, την ηδονή για κανόνα της ζωής, το μηδέν για τέλος.
Ποιοι κατηγορούν την Εκκλησία πως δεν είναι επιεικής;
Όσοι δεν επιτρέπουν σε κανένα να έχη άλλη γνώμη από τη δική των.
Ποιοι κατηγορούν την Εκκλησία πως είναι ο εχθρός της προόδου;
Όσοι, παρά την ελευθερία που διακηρύττουν, έκλεισαν τα σχολεία από φόβο συναγωνισμού.
Ποιοι κατηγορούν την Εκκλησία πως είναι ο εχθρός του λαού;
Οι ανιστόρητοι και κείνοι που καταδιώκουν τα φιλανθρωπικά της έργα.
Ποιοι διέσυραν την Εκκλησία και τη διδασκαλία της με μεγαλύτερη θρασύτητα;
Όσοι δε γνωρίζουν μια λέξη από τη θρησκεία ή εκείνοι που τους ενοχλεί η διδασκαλία της».

586- Η ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
Ζηλωτής εφημέριος ανέλαβε νέα ενορία. Κάθε Κυριακή, όμως, και εορτή, η εκκλησία του παρέμενε σχεδόν αδειανή. Παρ’ όλες τις συστάσεις και παροτρύνσεις τους ενορίτας του, δεν κατώρθωσε να τους κάνη να εκκλησιάζωνται.
Λυπημένος από αυτή την κατάστασι, μηχανεύθηκε το ακόλουθο τέχνασμα:
Ανήγγειλε σε όλη την ενορία ότι την επομένη Κυριακή θα γινόταν η κηδεία της εκκλησίας.
Η αγγελία δημοσιεύθηκε σε πολλά μέρη και κυκλοφόρησε σε πολλά αντίτυπα.
Ήρθε η Κυριακή. Ο εφημέριος στόλισε την εκκλησία και στη μέση έβαλε το φέρετρο. Η εκκλησία γέμισε από περιέργους. Ο εφημέριος μίλησε κατάλληλα στους ενορίτας του και στο τέλος προσεκάλεσε όλους να περάσουν να δουν το φέρετρο. Μέσα στο φέρετρο είχε βάλει ένα καθρέπτη κι όποιος πλησίαζε για να δη το νεκρό, έβλεπε τον εαυτό του.

588- Η ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ.
Ένας πιστός παραπονιόταν στον εφημέριό του, γιατί η Λειτουργία της Κυριακής ήταν πολύ μεγάλη.
-Φίλε μου, του είπε εκείνος, η Λειτουργία δεν είναι μεγάλη, αλλά η ευλάβειά σου είναι μικρή.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 264-267)