Αυξομείωση μεγέθους γραμμάτων.
Κείμενα (blog) - Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης
«…Αλλά και εκφράζουμε επιπλέον την ικανοποίησή μας μέσα στις θλίψεις μας, γιατί ξέρουμε πως η θλίψη καλλιεργεί την υπομονή» (Ρωμ. 5:3) Ένας νεαρός χριστιανός πήγε μια μέρα σ’ ένα μεγαλύτερό του και πιο έμπειρο χριστιανό και του ζήτησε να προσευχηθεί γι’ αυτόν. «Μπορείτε, σας παρακαλώ, να προσευχηθείτε ώστε ο Θεός να μου δίνει μεγαλύτερη υπομονή;», του είπε. Εκείνος συμφώνησε. Γονάτισαν μαζί και ο ηλικιωμένος άνθρωπος του Θεού άρχισε να προσεύχεται: «Κύριε, δώσε σ’ αυτό το νεαρό θλίψη και δοκιμασία το πρωί. Δώσε του θλίψεις και το απόγευμα. Στείλε του θλίψεις…». Στο σημείο αυτό, ο νεαρός δεν άντεξε άλλο και φώναξε:…
«Ο Θεός… μπορεί να μας βγάλει από το φλογερό καμίνι… Αλλά κι αν αυτό δε γίνει… εμείς, βασιλιά, τους θεούς σου δεν τους λατρεύουμε…» (Δανιήλ 3:17 –ΝΜΒ) Ο Αμντούλ Ραχμάν, 41 ετών, καταδικάστηκε σε θάνατο στο Αφγανιστάν, επειδή ασπάστηκε το Χριστιανισμό. Ήταν μουσουλμάνος πριν αρχίσει να εργάζεται για μια χριστιανική οργάνωση βοηθώντας τους συμπατριώτες του που ζουν στο Πακιστάν. Όταν γύρισε στο Αφγανιστάν τον περίμεναν οι διώξεις, που προέρχονταν από την οικογένεια της ίδιας της συζύγου του. Αλλά δεν είναι μόνο στο Αφγανιστάν. Η Εκκλησία βρίσκεται σε διωγμό στην Ινδονησία, στην Ινδία, στη Βόρεια Κορέα, στο Πακιστάν, στην Ερυθραία, στη…
Δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει ποτέ σπουδαιότερος μεταρρυθμιστής από το Χριστό! Είναι ο μόνος που μπορεί να μετατρέψει μέσα μας το κακό σε καλό, τη δυσκολία σε ευκολία, τον πόνο σε ευγνωμοσύνη και την αδικία σε ευλογία. Θυμάμαι παλαιότερα έκλαιγα πάνω από τα προβλήματα μου και Τον κατηγορούσα για τη μαύρη μου τη μοίρα, η ζωή μου ήταν αφόρητη και το μέλλον μού φάνταζε δυσοίωνο. Και η παραμικρή δυσκολία μού προκαλούσε φόβο και ταραχή και όλη μου η ύπαρξη βυθιζόταν σε ένα τέλμα απ’ το οποίο τότε ένιωθα ότι δε θα βγω ποτέ. Και όλα, οι ασθένειες οι δικές…
εδώ, χαρές εκείΟι δοκιμασίες είναι μπροστά στα μάτια μας, ενώ τα αγαθά αναφέρονται στο μέλλον, τότε που θα ξανάρθη ο Χριστός από τον ουρανό.Ε.Π.Ε. 23,378αγίων με ασθένειεςΝα μη σκανδαλιζώμαστε, όταν και τώρα βλέπουμε σπουδαίους και εναρέτους ανθρώπους να είναι άρρωστοι. Διότι κάτι τέτοιο συμβαίνει για το συμφέρον τους.Ε.Π.Ε. 23,410ισχυρότεροι Δέντρα, που τα δέρνουν οι άνεμοι, γίνονται ισχυρότερα.Ε.Π.Ε. 31,102του Αδάμ και του ΙώβΤον Αδάμ τον δοκίμασε ο Θεός μόνο με λόγους, ενώ τον Ιώβ με έργα. Τον Ιώβ τον απογύμνωσε από τα πλούτη του και του στέρησε όλα τα παιδιά. Από τον Αδάμ ούτε μικρό ούτε μεγάλο αφαίρεσε.Ε.Π.Ε. 31,114των δικαίωνΠρέπει τώρα…
Υπάρχουν στιγμές που όσο κι αν παλεύουμε η καρδιά μας βαραίνει και θλίβεται. Έτσι κι εγώ χτες σκεφτόμουν διάφορα πράγματα και αναστέναζα κοιτώντας την εικόνα του Χριστού μας. Μέχρι που σφηνώθηκε στην καρδιά μου αυτή η φράση απ’ το Ευαγγέλιο του Ιωάννη: « Εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον» δηλαδή « Ήλθε στους δικούς Του αλλά αυτοί δεν Τον δέχθηκαν» ( α΄,11). Όλο το βράδυ σκεφτόμουν αυτή τη φράση, σκεφτόμουν το Χριστό που δημιούργησε τον κόσμο και τους ανθρώπους με τόση Αγάπη και όταν ήρθε στη γη εμείς δεν Τον δεχθήκαμε! Σκεφτόμουν την Παναγία Μητέρα Του…
Δοκάριστο δικό σου μάτι Εσύ το δικό σου δοκάρι όχι μόνο δεν το βγάζεις, αλλ’ ούτε καν το βλέπεις. Όμως το σκουπιδάκι του άλλου όχι μόνο το βλέπεις, αλλά και το κρίνεις και προσπαθείς να το βγάλης. Μοιάζεις με εκείνον, που ο ίδιος πάσχει από φοβερή υδρωπικία ή από αγιάτρευτο νόσημα και αδιαφορεί γι' αυτά, κατηγορεί όμως τον άλλον που αδιαφορεί για ένα μικρό σπυράκι. Αν δε είναι κακό πράγμα το να μη βλέπουμε τα δικά μας αμαρτήματα, είναι διπλό και τριπλό το κακό το να κρίνουμε τους άλλους, ενώ οι ίδιοι περιφέρουμε αναίσθητα τα δοκάρια στα μάτια μας. Ναι,…
Περί της φροντίδος που πρέπει να έχη η ψυχή εις το να ειρηνεύη Λοιπόν προτίτερα από κάθε άλλο έχε αυτήν την ειρήνην και συστολήν, αδελφέ, εις τας πέντε αισθήσεις σου· ήτοι εις το να μη βλέπης ή να λαλής ή να κινής τας χειρας ή να περιπατής τεταραγμένα, αλλ’ ειρηνικά και εύτακτα. Διότι όταν συνηθίσης να φυλλάττης την ειρήνην ταύτην εις τα έξω κινήματα, εύκολα και χωρίς κόπον θέλεις να οδηγηθή να ειρηνεύης και εις τα έσω, επειδή κατά τους Πατέρας ο έσω άνθρωπος συσχηματίζεται μαζί με τον έξω. Συνήθιζε να αγαπάς όλους τους ανθρώπους και να είσαι με όλους…
Πόσες φορές έχουμε πει αυτή την κουβέντα; Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί με παράπονο, καημό, απογοήτευση και έκπληξη ‘γιατί να συμβαίνει τώρα αυτό σε μένα;’ Γιατί να απολυθώ εγώ; Γιατί να προδοθώ; Γιατί να χωρίσω; Γιατί να αρρωστήσω; Και αμέτρητα άλλα ‘γιατί’ που μπορεί ο καθένας μας να συμπληρώσει και που έχει ξεστομίσει στη διάρκεια της ζωής του. Και είναι τόσο έντονο εκείνη την ώρα το παράπονο που αυτό το γιατί γίνεται θαρρείς μαχαίρι που σε χτυπάει στην καρδιά! Δεν το αντέχεις! Αυτή η αίσθηση που έχουμε ότι εμείς είμαστε στο απυρόβλητο και πως μόνο οι άλλοι μπορούν να παθαίνουν…
Μακάριος εκείνος που την ώρα της καταιγίδας βλέπει ήδη το ουράνιο τόξο, εκείνος που την ώρα που οι δυσκολίες είναι στο ζενίθ τους δε χάνει την ειρήνη του και έχει ακλόνητη την ελπίδα του στο Θεό πως όλα θα πάνε καλά! Ο χριστιανός πρέπει να είναι προετοιμασμένος πάντα για κάθε δυσκολία. Πρότυπο μας και Θεός μας είναι ο Εσταυρωμένος Χριστός! Ο Θεάνθρωπος έπαθε πάνω στη γη, η πάναγνη Μητέρα Του είδε το μονάκριβο παιδί της να σταυρώνεται και όλοι οι άγιοι μαρτύρησαν, είτε με το μαρτύριο του αίματος θανατωμένοι από τους εχθρούς του Χριστού είτε με το μαρτύριο της συνειδήσεως…
Ας σκεφτούμε ότι ο Θεός μάς βλέπει να οικτίρουμε τον εαυτό μας επειδή δεν έχουμε δεύτερο ζευγάρι παπούτσια την ώρα που βλέπει έναν άλλο άνθρωπο να Τον δοξολογεί κι ας βρίσκεται πάνω σε αναπηρικό αμαξίδιο. Βλέπει ότι στενοχωριόμαστε σήμερα που θα φάμε μια απλή μακαρονάδα με τυρί την ώρα που βλέπει σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη μικρά παιδιά να Τον ευγνωμονούν που θα φάνε επιτέλους λίγο ψωμί. Βλέπει να απελπιζόμαστε με λίγο πονόδοντο την ίδια ώρα που βλέπει κάποιον άλλο να υποφέρει στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου μετά από επώδυνη χημειοθεραπεία να Τον ευχαριστεί που είναι ακόμα ζωντανός. Βλέπει ότι…